The whispers of the heart (Silverpaw')

Silverpaw was een van de weinige van haar kittens geweest die haar gefeliciteerd had en een bemoedigend woordje had toegesproken. De jonge zilverkleurige kattin had een goed hart en in haar ogen was ze al behoorlijk volwassen aan het worden. De tijd ging zo snel, ze kon zich nog herinneren dat de kattin als kitten aan haar buik had gelegen omdat haar eigen moeder niet voor haar had kunnen zorgen. Oceanbreeze had van haar gehouden, hield nog steeds van haar zoals ze van elke andere kitten deed. De onschuld in hun ogen en gedrag had haar hart altijd verwarmd. Hoewel er wel kittens waren die zelfs zij niet bereiken kon. Die meer van haar verlangden dan dat ze hen kon geven, zoals Bearkit en Burnetkit. Ze had haar best gedaan om ze te verzorgen en er veel voor hen te zijn, ondanks haar rang. Echter had het niet mogen baten. Het leek wel alsof ze met een stel verwende kleuters zat opgescheept en het was dan ook behoorlijk verfrissend een kitten te hebben die al wat ouder was en had geleerd waarvoor haar moeder stond. Als de Clan niet geleid werd, wat hadden de kittens dan voor een toekomst. Dan konden ze wel klagen dat ze wel eens weg was, wat vooral vroeg in de ochtend zo was, maar vaak bleef ze daarna de rest van de dag in de buurt. Elke Queen zou haar kittens als ze wat ouder waren enkele momenten alleen laten spelen. Onder toezicht van een ander, dus wat daarmee het probleem was wist ze niet. Oceanbreeze schudde haar hoofd even waarna ze een zachte zucht uit slaakte. Met Burnetkit had ze al gesproken en hoewel ze het ook met Bearkit had geprobeerd leek hij haar overal in kwalijk te nemen. Geen makkelijk katertje, het was niet alleen een beer van een vent maar ook een beetje in karakter. Oceanbreeze' ogen vielen op een bekende zilveren vacht en ze stapte voorzichtig naar voren toe, totdat ze naast haar geadopteerde dochter stond."Silverpaw, hoe gaat het?" Mauwde ze zacht en vriendelijk. Warm zoals enkel zij het kon.

Ze hoorde haar al aanlopen voor ze haar welbekende stem hoorde. De voetstappen van een ander. Dat waren dingen die je leerde herkennen na een lange tijd in het nest. Soms hoorde je het niet eens. Je voelde de aanwezigheid en je wist dat het haar was. Silverpaw was niet eens haar biologische kitten, en toch was het zo. Een bepaald instinct dat ze had. Misschien was het wel de geur die ze onbewust doorkreeg. De geur die een prikkel doorgaf aan haar hersenen en haar hersenen zouden het voor haar vertalen in 'ze is hier!' Soms had het haar een halve hart aanval gegeven. Wanneer je het kamp probeert te ontsnappen en je dat signaal doorkreeg bijvoorbeeld. Silverpaw had al snel geleerd om wat lieve oogjes op te zetten en helaas ook gemerkt dat dit niet altijd werkte. Maar dit keer schrok ze niet. Of in ieder geval, niet op een slechte manier. "Silverpaw, hoe gaat het?" De kleine pluizebol keek met een ruk om om haar moeder te begroeten. De laatste keer dat ze met haar sprak was toen Evergreen aangaf om het leiderschap aan haar over te geven. "Mam!" Vroeger had ze, toen nog als Silverkit natuurlijk, moeite gehad om Oceanbreeze zo te noemen. Zelfs als kleine kitten wist ze dat ze bij een ander nest hoorde. Maar na verloop van tijd maak je fouten en haar fout was om Oceanbreeze telkens weer 'mam' te noemen en Silverpaw had besloten er maar mee te leven. Het had geen zin om het nu nog te verbeteren. "Met mij gaat het prima." antwoordde ze vrolijk. "En met jou?" Een extra nest erbij zou vast niet makkelijk zijn. Zeker niet als je oudste nest nog amper apprentice is.