Some changes are about to come.

Thornfang had nagedacht. Heel lang nagedacht. Hij had nagedacht over Sinclaw, over Feverpaw en over Wolfpaw. Hij had heus wel gemerkt hoe die laatstgenoemde het steeds moeilijker begon te krijgen met zichzelf fatsoenlijk te gedragen en hoe ze steeds meer en meer op haar moeder ging lijken. Thornfang wist dat hij toch wel van haar zou blijven houden ondanks haar karakter, maar hij kon het niet zomaar toelaten dat Sinclaw hun nestje ging verpesten. Ze had Feverpaw als apprentice aangevraagd en had haar gekregen. Dat kon maar één ding betekenen: Sinclaw en Tallshadow spanden samen tegen hem. Want als de tabby tom echt doorhad hoe gebroken en gestoord de she-cat er wel niet bijliep, had hij dit nooit laten gebeuren. Hoe kon je zo’n gestoorde kat een apprentice toevertrouwen? En dan nog wel haar eigen dochter? Was het dan niet duidelijk genoeg dat Sinclaw niet van Feverpaw hield zoals hij deed? En Feverpaw liep elke training het gevaar door langs haar moeder te lopen. Thornfang had zelf de training van Wavepaw waar hij zich op moest concentreren, dus hij kon de twee ook niet nauwlettend in het oog houden. En dus wilde hij de stand van zaken weten. En hij wilde regelen dat Feverpaw een andere mentor zou krijgen. Hij wilde haar zelf trainen. Desnoods zou hij samen met zijn dochter naar hun achterlijke leader gaan om de kwestie met hun tweeën te bespreken, maar veranderingen gingen doorgevoerd worden en wel meteen als het aan hem lag. Hij ging Feverpaw geen gevaar laten lopen door haar te lang in Sinclaw’s buurt te laten. Hij zuchtte. Wanneer was zijn leven van rooskleurig opeens naar zo’n hel gegaan? Hij zuchtte terwijl hij het spoor van zijn dochter volgde. Hij rook de geur van Sinclaw niet, dus dat wilde zeggen dat Feverpaw er alleen op uit was getrokken. Hij had geen idee hoe de she-cat op hem zou reageren. Het laatste gesprek dat ze gehad hadden, was over Stainedkit geweest en sindsdien hadden ze elkaar een beetje ontweken. Maar hij wist dat als hij niet direct ingreep dat heel zijn gezin uit elkaar zou vallen en dat wilde hij niet. Hij wilde zijn geode band met zijn dochters blijven behouden, al kostte hem dat de nodige moeite. Thornfang keek opgelucht toen hij Feverpaw’s pels ontdekte in de verte. “Feverpaw!” riep hij. En hij rende naar haar toe. En zonder dat hij zichzelf kon tegenhouden, duwde hij haar dicht tegen zich aan en ademde haar geur in waarna hij haar een paar stevige likken begon te geven. StarClan, wat had hij haar gemist.

Thornfang snorde luid toen Feverpaw even blij leek te zijn om hem te zien. Beschermend gaf hij een paar likken over haar kopje en draaide zijn lichaam een kwartslag zodat hij haar kon verdedigen tegen wie dan ook aan haar probeerde te komen. Feverpaw was altijd een van zijn dochters geweest waar hij het zorgvuldigst mee omging vanwege haar ademhalingsproblemen en omdat ze zo verschrikkelijk fragiel leek, ook al was ze nu ook een apprentice en leek ze de laatste tijd geen last meer te hebben gehad van haar ademhaling. Hij had zijn hart bij haar geboorte echt – figuurlijk – vastgehouden omdat ze zo ziek was geweest en kreeg altijd een lichtelijke paniekaanval als hij hoorde dat ze weer last had gekregen van haar ademhaling. Hij wilde haar echter niet weerhouden om een warrior te worden, maar hoopte dat Bitterpaw en Acefray er gewoon eerlijk over zouden zijn tegen hem als ze dachten dat het niets meer werd met Feverpaw. Maar Bitterpaw kennende zou ze daar wel eerlijk over zijn, die was niet zo’n softie daarin. Het deed hem in elk geval deugd dat Feverpaw hem niks kwalijk nam en niet al te boos op hem was vanwege Stainedkit. Niet zo boos als Wolfpaw tenminste, want hij had het gevoel dat hij zijn grip over Wolfpaw langzaam maar zeker kwijt begon te raken. En dat deed hem meer pijn dan hij liet zien. “Hoe gaat het met je, prinses?” Hij maakte zich een beetje los van haar en keek haar bezorgd zijnde aan. “Hoe gaat het me je training? Doet je moeder normaal tegen je?” Hij inspecteerde snel haar vacht, maar zag geen klauwsporen en nam aan dat Sinclaw nog niks geprobeerd had. Maar dat kon natuurlijk elk moment veranderen. Die kat was echt zo gek als een deur en hij vroeg zich af wanneer Tallshadow eindelijk eens ging inzien dat ze echt gewoon gestoord was en niet bekwaam was om een apprentice te hebben. “Het spijt me, Feverpaw,” murmelde hij. “Als ik eerder had geweten hoe dat ze werkelijk in elkaar zat, had ik ervoor gezorgd dat…” Tja, waar had hij voor kunnen zorgen? Dat hij haar zorgvuldig van Sinclaw weg kon houden? Dat ging niet echt lukken als ze in dezelfde Clan zaten en Sinclaw ook nog eens een bepaald recht over de kittens had omdat zij hun moeder was. “Als ze je iets doet, moet je daar eerlijk over zijn tegen me. Dan kunnen we naar Tallshadow stappen en dan zullen er wel maatregelen ondernomen worden. Ik wil niet dat je gevaar loopt, prinses.” Hij gaf haar een lik tussen haar oren en sloeg zijn staart beschermend om haar heen.

Thornfang trok afkeurend met zijn oortje toen Feverpaw haar antwoord gaf. Hij had Sinclaw laag ingeschat, maar niet zo laag. Hij had niet verwacht dat zijn ex zich zou afreageren op haar bloedeigen dochter. Hij snapte niet waarom Sinclaw hun problemen afreageerde op Feverpaw. Dat zij het niet konden vinden, wilde toch niet zeggen dat Feverpaw’s training om die reden niet serieus genomen mocht worden, of wel dan? En hij snapte niet waarom die blaaskaak van een Tallshadow zijn dochter niet serieus nam toen ze haar problemen was komen voorleggen met een andere apprentice aan haar zijde om haar verhaal te bevestigen. Had de tabby dan serieus niet door hoe erg Sinclaw wel niet kon zijn? Ze was geen goede mentor, ze was gestoord. Ze verdiende het niet eens om in een Clan te leven. Als het aan hem had gelegen, was ze allang verbannen geweest. En dat zei hij niet per se omdat hij zich mee liet slepen met zijn emoties, maar ook omdat ze een training verwaarloosde die niet verwaarloosd mocht worden. Het was verdomme niet Feverpaw’s probleem dat Sinclaw alleen maar om Wolfpaw gaf. Voor hem waren ze alle vier… alle drie zijn oogappeltjes. Alle vier eigenlijk, want hij hield ook nog steeds veel van Stainedkit, ondanks dat ze nu in StarClan was. Het deed pijn om aan zijn overleden dochter te denken en dus concentreerde hij zich op zijn levende dochter voor hem. “Typisch,” siste hij kwaad. “Wat voor een leader heeft StarClan ons toch gegeven, zeg.” Hij klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij nog meer slechte dingen over Tallshadow zei. Hoewel hij kwaad was op de tabby was het niet de bedoeling dat hij zijn slechte ideeën over Tallshadow zou doorgeven aan Feverpaw. Dan zou hij net zo slecht zijn als Sinclaw en dat wilde hij niet. “Ik zal nog eens met hem praten,” beloofde hij. “En ik zal er druk achter zetten zodat je de volgende ceremony hopelijk wel een nieuwe mentor krijgt. Desnoods bied ik mezelf aan als mentor.” Het was mogelijk, want hij had momenteel enkel Wavepaw als apprentice omdat hij Harepaw niet meer wilde trainen. “Dan moet je me wel delen met een andere apprentice, maar hij is best aardig. Zijn naam is Wavepaw en hij heeft een aangenaam karakter. Ik denk dat je hem wel aardig zou vinden.” Hij glimlachte naar zijn dochter en gaf haar een lik over haar oortje.