Dreams.

Het deed haar eventjes heel erg weinig of Burnetkit hier wel aan toe was. Zij vond van wel, meer dan dat zelfs. Een kitten zou nooit voor dergelijke keuzes moeten staan, geen enkele kitten zou ooit een dodelijke bes zo dicht bij zijn of haar bek moeten kunnen brengen. Toch, bovenalles was dit haar fout. Zij had Burnetkit het verschil geleerd, verteld dat dit een mogelijkheid was. Waarom? Oh waarom, kon ze niet eens normaal nadenken? Voor hetzelfde geld had ze enkele zinnen meer gesproken en had de kitten de tijd gehad om het besje in haar bek te stoppen voordat zij er wat aan had kunnen doen. Dit werd haar allemaal teveel, ze wilde er voor iedereen waar ze zo om gaf zijn, maar leek ze enkel het verkeerde te zeggen. Tigergaze dacht dat ze hem een moordenaar vond, Oceanbreeze moest ondanks al haar lasten nu leader worden, Everstar was gebroken, Quietstep niet te troosten, Bearpaw dood en Raptorecho had ze geholpen om wel zes gezonde kittens op de wereld te zetten, zodat hij ze net zoals zichzelf kon maken. Waar was ze ook mee bezig.
Eenmaal buiten, weg van alle opwellingen, drukte de poes zich tegen de jonge kitten aan in emotionele omhelzing, haar groene ogen stonden vol tranen. "Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken," Ze legde haar kop op het kleine ding. Burnetkit haatte haar misschien wel, dat wist Routpaw niet zeker, maar de kitten betekende desondanks ontzettend veel voor haar. En om te zien dat ze zo dicht bij de dood had gestaan, was haast onverdraaglijk.

Hold fast to dreams
For when dreams go
Life is a barren field
Frozen with snow.

No one will ever change this animal I have become

Het had pijn gedaan en met grote ogen had ze gekeken naar de apprentice die geschrokken dingen naar haar hade geroepen. Het speet haar zo, maar ze wilde naar het andere land gaan. routpaw had haar verteld dat ze daar heen kon gaan, een land waar die Ocean niet was... en waar al die stomme katten niet waren. Ze wilde hier niet blijven, hier was de wereld enkel uit op haar pijn te doen. Traag was ze dan ook achter de poes aan gesloft. Haar oren in haar nek gelegd terwijl ze even luid snoof. Ze deed toch niks verkeerd... Wat deed ze verkeerd deze keer? Wat was er?! "Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken," Langzaam keek ze op, tranen gutsten over haar wangen heen. Rout had haar echter goed aangenomen in een soort hug en de poes snikte even trillend terwijl ze zich tegen de apprentice aanlegde... "Everstar... ging proberen... Ze... zei het... ze..." ze schudde haar kp even. "Ik vroeg het haar! Waarom luistert er nooit iemand naar mij!" gilde ze plots boos uit.

De jonge poes snikte trillend en ook Routpaw zelf haalde in trillende teugen adem. "Everstar... ging proberen... Ze... zei het... ze..." ze schudde haar kop en Routpaw legde die van haar tegen haar wang. "Ik vroeg het haar! Waarom luistert er nooit iemand naar mij!" ze schrok van de boze kreet die plots van Burnetkit afkwam. "Shh," suste ze zachtjes. "Everstar deed het niet om jou te kwetsen, ze dacht gewoon dat ze niet anders meer kon." Probeerde ze het aan de poes uit te leggen. Even was ze stil, waarna ze diep adem haalde. "Burnet.. Je mag nooit meer in de buurt van die bessen komen," ze slikte en klemde haar kaken op elkaar en werd licht in haar kop als ze dacht aan wat er had kunnen gebeuren. "Ze zijn nooit de oplossing, nooit,"

Ze was boos en van boos zijn moest je soms gaan gillen, dat was hoe ze werkte en dat wist de tabby maar al te goed. Toch leek ze ervan te schrikken. Ja, de huilende poes had eerst heel timide geleken, alsof stilte haar manier van verwerken leek te zijn plots, maar iedereen wist dat dat niet BUrnet was. "Shh," klonk er van de apprentice af, ze snikte enkel een keer. Verdorie. "Everstar deed het niet om jou te kwetsen, ze dacht gewoon dat ze niet anders meer kon." Ze was een lafaard, een echte lafaard, ze hoopte stiekem dat ze de kat nooit meer hoefde te zien; maar de toekomst had zeker andere plannen... Helaas. "Burnet.. Je mag nooit meer in de buurt van die bessen komen," Ze snoof even zachtjes terwijl een nieuw gesnik van haar kwam, meer als iets dat gewoon weer kwam als een echte reactie op wat ze zei. "Ze zijn nooit de oplossing, nooit," Hmpf... "Je zei dat ik daarmee naar een andere wereld kon, ik wilde naar dei andere wereld," voor haar was het niet logisch, ze had niemand zien stikken op die bessen dus... Wat was het probleem echt? "Je zei dat ik daarmee naar starclan kon! Ik kon gewoon terug komen nadat ik papa had gezien..." ze doelde uiteraard op Neverland, de kater die ze eigenlijk best aan het missen was nu.

"Je zei dat ik daarmee naar een andere wereld kon, ik wilde naar die andere wereld," haar keel werd dicht geknepen door die woorden van Burnetkit. Welke idioot sprak dan ook over de dood tegen een kitten? Al helemaal tegen een die ook nog eens zo instabiel was als het rood-witte poesje. Onbewust drukte ze zich dichter tegen het poesje aan. Nee, oh Starclan, nee. Kon ze niet haar woorden van eerder weer inslikken?"Je zei dat ik daarmee naar starclan kon! Ik kon gewoon terug komen nadat ik papa had gezien..." Routpaw schudde meteen haar kop. "Er is geen terug komen van Starclan... Alleen Medicine cats en hun apprentices kunnen dat," sprak ze zachtjes, hopeloos op zoek naar de juiste woorden om Burnetpaw hier vast te houden. "D-de dood is niet iets waar je zo luchtig over kunt spreken, Burnet," ze kon het niet helpen dat haar stem wat fragiel klonk. "Je kan niet meer terug. Starclan heeft je je leven gegeven, je krijgt het nooit opnieuw. Het is niet iets wat je zomaar weg kan gooien, dat kan niet, dat mag niet,"

De ander kwam dichyer bij haar, maar dat had ze eigenlijk amper zelf door, dus reageerde ze er niet meteen op. Stil knipperde de point met de streepjes dan ook even. In haar hoofd had het allemaal heel logisch geklonken, maar als je het dan uitlegde werd het gekkenwerk; dan was ze gestoord. Dan was ze blijkbaar dat. "Er is geen terug komen van Starclan... Alleen Medicine cats en hun apprentices kunnen dat," Hmn... Stil knipperde het jong even waarna ze haar kopje wat wegdraaide van de med cat appie... Ze wist niet goed wat daar op te zeggen. Ze wist dat Routpaw gelijk had, maar iets in haar wilde haar geen gelijk geven om meerdere reden... Ze was te koppig ervoor. "D-de dood is niet iets waar je zo luchtig over kunt spreken, Burnet," Ze klonk zoals ze gewoonlijk wel klonk eigenlijk, maar het was een beetje anders... Een beetje. "Je kan niet meer terug. Starclan heeft je je leven gegeven, je krijgt het nooit opnieuw. Het is niet iets wat je zomaar weg kan gooien, dat kan niet, dat mag niet," Langzaam knikte de poes even en zuchtte ze zachtjes. "Dat wist ik niet," gaf ze met enige tegenzin aan de ander toe. "Het spijt me Routpaw..." murmelde ze er heel stilletjes achter... Had ze dat geweten had ze het niet gedaan. Maar de poes had haar uitgelegd dat ze ermee naar een andere wereld kon... Dus ja... Ze had willen ontsnappen aan de wereld, het had haar ideaal geleken... In haar kleine kittenkopje waar alles logisch was zolang het een spel was.

De poes knikte en een zware last viel van haar schouders af. Routpaw voelde zich zwak en trillerig terwijl ze naar de kleine poes keek. "Dat wist ik niet," gaf ze met enige tegenzin toe. "Het spijt me Routpaw..." Oh Starclan, ze kon niet hier gaan zitten janken. Routpaw knipperde verwoed de tranen in haar ogen weg en vleide haar kopje langs die van de jongere poes. "Nee, nee jij bent niet degene die hier haar excuses moet aanbieden, dat ben ik," murmelde ze zachtjes en begon de poes voorzichtig te wassen. Het maakte haar even niet uit dat dit Burnetkit was, de poes die zich altijd zo hard tegen iedereen verzette. Ze had haar even nodig, hier, dichtbij haar. Het aanzicht van de kleine poes met een doodsbes bijna tussen haar tanden bleef voor haar blikveld schijnen. "Ik geef echt heel erg veel om je Burnet... Je bent als een dochter voor me, bijna," sprak ze met een zucht en glimlachte waterig. "En ik ben niet de enige, niet de hele wereld is tegen je zoals je denkt. Onthoud dat, alsjeblieft."

De kop van de oudere poes kwam tegen de hare aan. Ze kneep haar ogen even toe. Ze was gewoon stil voor nu, dat was het beste voor iedereen leek haar zo... Maar ergens knelde het wel, heel erg. "Nee, nee jij bent niet degene die hier haar excuses moet aanbieden, dat ben ik," Ze werd al snel in ontvangst genomen door het tedere gelik van de tabby. Ze sloot haar ogen wel meteen waarbij ze haar lichaam tegen die van de poes drukte. "Ik geef echt heel erg veel om je Burnet... Je bent als een dochter voor me, bijna,"Hu... Huh? "En ik ben niet de enige, niet de hele wereld is tegen je zoals je denkt. Onthoud dat, alsjeblieft." Hmn... Als een dochter voor haar? Nu was zeker geen tijd om het te vragen dan... Of aan de andere kant misschien wel... Geen idee. "Rout..." zei ze even zachtjes... "Wil jij... Mijn mama worden dan?" ze plooide haar oortjes in haar nek. Ze wist niet goed wat te zeggen maar de kitten wilde niet dat ze aan de kanten werd geschoven. Als dat betekende dat ze Oceanbreeze moest verwerpen als moeder zo be it. "Zou dat niet... Beter zijn voor iedereen?" ja... jaa... nu ze eraan dacht yea... De leader kon niet fungeren als haar moeder, nee... Ze had andere katten om dat voor te doen en zij was overschot geworden.

Even was het stil en Routpaw vroeg zich af waarover ze aan het nadenken was. Haar onuitgesproken vraag werd snel genoeg beantwoord. "Rout..." begon ze zachtjes. "Wil jij... Mijn mama worden dan?" ze plooide haar oortjes in haar nek en Routpaw beet pijnlijk op haar lip. "Zou dat niet... Beter zijn voor iedereen?" ze schudde zachtjes haar kop, een prop in haar keel terwijl ze de poes in haar blauwe ogen aan keek. "Nee, Burnet, Oceanbreeze is je moeder en ze houdt van je, echt waar," ze duwde haar neusje opnieuw tegen haar aan. "Ik ben een medicine cat apprentice, ik mag niemand z'n moeder zijn, zo heeft Starclan dat gezegd, anders wordt ik afgezet." ze zuchtte. Als het kon had ze met liefde die rang voor Burnetpaw opgenomen, maar het was niet mogelijk. Bovendien had ze Oceanbreeze, ze zou het die grijze poes niet aan kunnen doen. Toch... "maar dat betekend niet dat ik er niet voor je zal zijn,"