Unravel

Rustig wandelde ze de cave binnen. Haar poot was al zo goed als genezen en dus betekende dat dat zze binnenkort volledige apprentice mocht worden. Even wiebelde ze met haar rossige oortjes. Geen idee wanneer dit idee was binnen gekomen bij haar, maar het was gebeurd en nu was het tijd om dat ook te gaan doen. Ze wilde deze grap niet meer leven. Zuchtend wandelde ze dan ook naar de eerste de beste kat, haar wenkbrauw werd even opgelicht. Even bekeek ze deze waarna ze haar kop schudde. Ze wist dat dit gewoon niet langer kon. Ze had wel gezien dat ze het best alleen kon, dus nu was het wel tijd dat ook te gaan doen. Ze schraapte dan ook haar keel en sloeg met haar staart, wenkende naar de kat waar ze eerder naar had staan kijken. "Zeg Oceanbreeze dat ik niet meer terug kom," zei ze enkel koel waarna ze zich omdraaide en haar pas meteen versnelde om de grot uit te rennen. Ze was niet van plan terug te gaan naar die stomme clan. Dan nog liever alleen gaan leven.
Kalm liep de poes verder. Haar kille ogen kalm terwijl ze de berg sneller af begon te lopen. Eerst moest ze haarzelf even tot een halt roepen om even op een rots te springen. Auw. Ze zuchtte even en klopte even tegen de rots waarna ze languit ging liggen op het ding die vast zat in de steile helling. Nu ze een tijdje had gelopen kon ze even rusten voordat ze voor goed verdween uit de rangen van windclan. Het was niet dat iemand haar kon stoppen, ze was een apprentice, ze had het volste recht.

Waar was Burnetpaw? Evergreen wist dat haar poot vrijwel genezen was en ze had de apprentice mee willen nemen voor een korte wandeling, zodat ze alvast iets van het territorium kon zien. Nu kon ze haar echter nergens vinden. Ze vroeg aan een paar katten of ze haar gezien hadden, maar steeds was het antwoord negatief, totdat een kat haar vroeg waar Oceanbreeze was. Het ging over Burnetpaw. "Wanneer is ze vertrokken?" vroeg Evergreen haastig. "Nog maar net, ik...", maar ze liet de kat niet uitpraten. Buiten de grot zocht ze Burnetpaws spoor en wist het na een tijdje te vinden. Sporen waren soms moeilijk te volgen op deze rotsige grond, moeilijker dan in het gras van haar thuis. Maar steeds als ze het spoor kwijtraakte, wist ze het even verderop weer te vinden, waar de apprentice langs een graspol was gestreken, waar een klein plukje vacht aan een rots was blijven haken. En toen was daar uiteindelijk ook de kat zelf. "Burnetpaw!" riep Evergreen van een afstandje en ze rende naar haar apprentice toe. Aangekomen wist ze niet goed wat te zeggen. "Waar ben je mee bezig?" vroeg ze uiteindelijk maar. Ze kon er toch niet zomaar vandoor gaan!

"Burnetpaw!" Ugh? Ze keek even op vanaf haar steen maar bleef liggen hoe ze lag. Ze herkende die stem maar al te goed. "Waar ben je mee bezig?" Ze legde haar kop terug op haar poten en knipperde even langzaam. "Had ik niet gezegd dat ik niet meer terug zou komen?" zei ze op een kalmte die alles behalve bij haar leeftijd of dergelijke paste. Ze was gebroken maar dat was al langer geweten binnen de clan. "Ik verlaat de clan en ga een betere zoeken, ik ben windclan zat. Het is een grote grap allemaal," zei de kleine point waarna ze opstond. "En jij gaat me niet tegenhouden. Als jij van je leaderrang afgestapt ben kan ik ook van mijn clanrang stappen," zei ze even rustig waarna ze rustig verder wandelde. Natuurlijk dacht ze niet na over alle nadelen. Ze kon niet eens jagen, ze zou binnen de dag dood zijn. Oh well.

Burnetpaws stem was kalm, veel te kalm. Het hoorde niet dat zo'n jonge apprentice met zo'n kalmte over dit soort dingen kon praten. Als ze nou nog boos was, of hysterisch... Dit was geen kwestie van een kat die even gekalmeerd moest worden waarna alles weer goed zou zijn. Evergreen schudde haar kop. "Dat kan ik je jezelf niet aan laten doen", miauwde ze, terwijl ze haar apprentice recht aankeek. "Je kunt niet in je eentje overleven en een betere clan ga je niet vinden." Ze liet haar apprentice niet zomaar haar dood tegemoet wandelen. Ze zou mee terugkomen naar de grot, of ze nu wilde of niet. En Evergreen hoopte dat ze Burnet zo ver kon krijgen dat ze het wilde.

Ze had haar beslissing al gemaakt. ze wist toch dat er niks te doen was in die clan, sterker nog, ze wist dat ze nooit iets zou bereiken binnen de clan. "Dat kan ik je jezelf niet aan laten doen", Strak keek de gestreepte point naar haar mentor, zonder angst, zonder gedachte om te wijken. Zij was sterker dan haar, dat was zo in haar hoofd genaaid. "Je kunt niet in je eentje overleven en een betere clan ga je niet vinden." hmn? "Ik denk dat alles wel beter is dan het hoopje ongeregeld waar we nu in zitten," zei de apprentice kalm. "Ik ga wel die bloodclan ofzo zoeken," zei ze met een zwiep van haar staart. Ze had hun verhalen gehoord van thunderclanners, ze wist wat ze deed.

Evergreens oren gingen wat naar achteren. "Dus je wilt bij een troep moordenaars gaan wonen? Katten bedreigen, kittypets martelen, is dat waar je hart naar uitgaat?" Hoe kon een zichzelf respecterende kat ooit voor zoiets kiezen. Enkel katten met vossenharten gingen naar BloodClan. En iets zei haar dat Burnetpaw niet zo'n kat was, ondanks haar houding op dit moment. Ze was niet kwaadaardig, zoals Claws volgelingen. Ze was alleen teleurgesteld, misschien, door haar clan, door haar familie, maar dat hoefde niet te betekenen dat ze zich tegen hen moest keren. "Jij hoort niet thuis in BloodClan", zei Evergreen met zekere stem.

Burnetkit, pardon, Burnetpaw nu was bijna genezen van het ongeval met de vos, waardoor Routpaw haar af en toe meer ruimte ga om buiten of rond de grot rond te kijken. Toch, toen ze deze keer wel heel lang weg bleef begon de jonge poes zich zorgen te maken. Ze vroeg wat rond en kreeg snel genoeg te horen dat Burnetpaw de benen had genomen, met Evergreen op haar hielen. Haar hart sloeg een slag over en zonder haar mentor of wie dan ook iets te laten weten rende ze de grot uit, het geurspoor volgend. Het kostte haar wat moeite, maar na een tijdje kon ze de twee welbekende vachten onderscheiden. Bezorgd kreeg ze enkel vlagen van het gesprek mee, totdat ze dichtbij genoeg was. "Burnet!" Miauwde ze bezorgd naar de jonge poes waar ze een bepaalde verantwoordlijkheidsgevoel voor begon te voelen. "W-waar ben je mee bezig?"

Waarom zo'n gedrag tegenover iets dat nooit windclan had geschaad. Right? "Dus je wilt bij een troep moordenaars gaan wonen? Katten bedreigen, kittypets martelen, is dat waar je hart naar uitgaat?" ze knikte enkel een keer, niet echt denkende over wat dat zou inhouden. Wist ze eigenlijk wat de term moordenaar was? Nee, volgens mij niet. Ze had het nooit echt in een concrete betekenis gezien. Ze wist zelfs niet goed wat de dood en starclan betekende, daarom was ze zo soepel geweest over de bessen. Voor haar was het een andere wereld ingaan waar je makkelijk terug kon gaan. Weglopen als het ware, zij had geen zelfmoordneiging gehad als ze concreet had geweten wat het was, ze was immers nog een kind. "Jij hoort niet thuis in BloodClan" Hmn? "Hoe ben JIJ daar zo zeker van?" zei ze enkel met een wenkbrauw die werd opgelicht. "Burnet!" Oh boi another one. "W-waar ben je mee bezig?" hmn? "De caln verlaten maar de mislukte leader laat me niet gaan," zei ze zonder een spoortje respect.

Routpaw voegde zich bij hen, bijna dezelfde woorden uitsprekend als Evergreen even tevoren had gedaan. En ze kreeg een vergelijkbaar antwoord terug. "Je weet niet waar je over praat, Burnetpaw", miauwde Evergreen. Haar apprentice had geen idee wat BloodClan inhield. Als ze dat besefte, zou ze er echt niet heen willen. "Je hebt de clan nodig, en de clan jou ook. Denk aan je familie en de andere katten die je niet kwijt willen." Besefte Burnetpaw niet wat ze Oceanbreeze aan zou doen door ervandoor te gaan? En de rest van haar familie? Waarschijnlijk niet. Ze was jong, ze dacht hier waarschijnlijk niet eens over na. Ze was egoïstisch als een kitten. Iets wat Evergreen nog maar even niet hardop zei.

De blik in Burnetpaw haar blauwe ogen zei eigenlijk al genoeg. Vastberaden en boos, het was een blik die ze al vaker had gezien en het beloofde niet veel goeds. "De clan verlaten maar de mislukte leader laat me niet gaan," Oh starclan. Hopeloos keek ze van Burnetpaw, de poes waar ze als een moeder om was gaan geven, naar de ex leader.  "Je weet niet waar je over praat, Burnetpaw"Miauwde Everstar en Routpaw knikte instemmend. "Je hebt de clan nodig, en de clan jou ook. Denk aan je familie en de andere katten die je niet kwijt willen." Routpaw knarste met haar tanden. Burnetpaw was een poes met een gebruiksaanwijzing, als ze haar dwong om te blijven zou het alleen maar averechts werken. "Burnet, als je nu in je eentje weggaat ga je dood," Haar woorden waren allicht wat koud, maar wel waar. "Je hebt nog amper training gehad, hoe wilde je gaan jagen? Vechten?" Kort liet ze een stilte vallen. "Nee, niemand kan je tegen houden om de clan te verlaten. En.. En als dat echt is wat je wilt. Dan.. Dan moet je dat ook doen," Ze haalde trillerig adem. "Maar wacht, wacht nog even. Totdat je warrior bent op z'n minst, zonder training kom je nergens. Als je dan nog steeds weg wilt gaan... Dan is dat jouw keuze," Oh ze hoopte, nee, ze bad tot Starclan dat Burnetpaw zich zou bedenken. Maar als ze dan persee weg wilde gaan, kon zij noch wie dan ook uit de clan haar tegen houden. Ze voelde zich machteloos.

;;Excuus dat het zo laat is!

"Je weet niet waar je over praat, Burnetpaw", Sprak de rosse poes tegen haar. Even trok de jonge point met de strepen op haar lijf met haar oortjes. Wat? Wat was haar probleem eigenlijk? Ze had geen last meer van haar als ze weg was right? Dus wat zat ze te doen? "Je hebt de clan nodig, en de clan jou ook. Denk aan je familie en de andere katten die je niet kwijt willen." Huh? ze trok even een wenkbrauw op terwijl ze koeltjes bleef kijken naar de tabby die daar stond. Wat voor shit zat die idioot nu weer uit te brabbelen? "De clan heeft mij helemaal niet nodig en ik heb niemand nodig!" zei ze boos tegen de poes. Het was haar tegen de wereld, zo ver was ze al gekomen in haar leven. "Burnet, als je nu in je eentje weggaat ga je dood," Heuh? Met een scherpe blik keek ze meteen naar de apprentice die haar die woorden toesprak. Ze vernauwde haar helblauwe ogen even terwijl ze de ander inschatte. De manier van spreken was niet natuurlijk voor Routpaw, dat wist Burnet maar al te goed. Ze kon katten soms inschatten. Maar het ging te vaak vanzelf eigenlijk. "Je hebt nog amper training gehad, hoe wilde je gaan jagen? Vechten?" Ugh. "Ik ga naar Bloodclan! Die leren me dan alles! Easy als wat!" Ja, ze was gewoon zo. Ze wist uiteraard niet hoe ver dat was en wat ze echt waren, maar het was een clan; dus dan was het vast niet zo erg. Ze namen alle rogues op, ze moesten vast wel beter zijn dan deze structuur... Right? want ze waren zo vrijgevig, kijk deze mess dan! "Nee, niemand kan je tegen houden om de clan te verlaten. En.. En als dat echt is wat je wilt. Dan.. Dan moet je dat ook doen," Routpaw was zo zwak. "Maar wacht, wacht nog even. Totdat je warrior bent op z'n minst, zonder training kom je nergens. Als je dan nog steeds weg wilt gaan... Dan is dat jouw keuze," Stil en met judgende ogen keek de jonge poes naar de tabby. Ze was jong, toonde geen enkel respect en toch kreeg ze een soort van... Smeekbede terug van de ander. Het was raar. Het was heel raar. Even keek ze naar Evergreen, om haar ogen kalm op de rode poes te houden. "Jullie zijn ongelofelijk," mopperde ze even terwijl ze opstond en met een sprongetje omhoog begon te klimmen. "Laten we samen gaan jagen," knarste ze half door haar tanden heen, met tegenzin... Oh man wat zei ze zelfs.

Burnetpaw beweerde dat de clan haar niet nodig had, maar ze had het mis. De clan had iedere kat nodig. Juist in tijden als deze. Nu alles op zijn kop stond en alles veranderde. En als ze dacht dat zij de clan niet nodig had, zat ze er nog verder naast. Zoals Routpaw een moment later fijntjes opmerkte, zou ze in haar eentje al gauw dood zijn. Burnet kon wel beweren dat BloodClan haar alles zou leren, maar waarschijnlijk zou ze dood zijn nog voor ze hen had gevonden. Evergreen keek Routpaw schuin aan toen deze zei dat niemand Burnetpaw tegen kon houden, en ze vernauwde haar ogen wat. Ze konden Burnetpaw zeker wel tegenhouden. Ze konden haar desnoods de hele dag bewaken tot ze bij zinnen was gekomen, want uiteindelijk zou ze zelf ook wel in moeten zien dat ze gestoord bezig was. Wat Routpaw ook zei, Burnetpaw ging deze clan niet verlaten. Daar zou Evergreen wel voor zorgen.
Haar blik ging weer naar haar apprentice, die opeens omsloeg en knarsetanden voorstelde om te gaan jagen. Wat was het geweest? Evergreens woorden of die van Routpaw? Of was ze helemaal niet overtuigd, maar wilde ze hen gewoon tevreden stellen om er even later alsnog vandoor te gaan? Burnetpaw keek haar aan en Evergreen keek terug. Ze zou haar in de gaten houden. Als antwoord op het voorstel keek ze even naar Routpaw. "Als je poot genoeg geheeld is, kan dit je eerste jachttraining zijn", miauwde ze tegen Burnetpaw terwijl ze vragend naar de medicine cat apprentice keek. Ze wilde eerst haar goedkeuring hebben voor ze Burnetpaw zou laten sluipen en rennen.

Haar hart klopte in haar keel, doodsbang dat Burnetpaw zich om zou draaien en er vandoor zou gaan. Met haar nog niet volledig genezen poot zou ze niet zo makkelijk weg kunnen komen, maar Burnetpaw forceren terug te gaan zou een hell voor ieder in dit gezelschap zijn. Routpaw hoopte dat ze haar met wat mooie woorden terug kon krijgen, maar aan Evergreens blik te zien was de rossige poes het daar niet mee eens. Routpaw legde haar oren meteen in haar nek, de poes was misschien geen leader meer, ze was nog steeds eng. Burnetpaw sprak over de Bloodclan alsof het niets was. Was ze liever daar dan hier, met haar? Ze dacht dat ze een band op hadden gebouwd, dat ze misschien eindelijk het vertrouwen van de kleine poes had gewonnen. Toch wilde ze liever wegrennen en bij een groep moordlustige katten gaan zitten, dan hier, bij de clan, bij haar? Routpaw beet op haar lip en keek weg. Oh, ze moest ook stoppen met alles zo dicht bij haar te laten komen. "Jullie zijn ongelofelijk," mopperde Burnetpaw en sprong wat hoger, maar maakte niet langer aanstalten om er vandoor te gaan. "Laten we samen gaan jagen," Wel, op z'n minst zou ze niet meer vertrekken. Routpaw zuchtte, waarom voelde ze zich nu zo getroffen door de woorden van een poes die nog niet eens ene half jaar oud was? Ze knarste met haar tanden en wilde eigenlijk gewoon naar huis. "Als je poot genoeg geheeld is, kan dit je eerste jachttraining zijn" Sprak hun oude leader. Routpaw's blik gleed af naar de poot van Burnetpaw, die bijna genezen was. Even twijfelde ze, maar knikte uiteindelijk toch. "Dat kan wel... Denk ik. Zolang ze niet te veel abrupte bewegingen maakt of hem teveel belast," Als het een andere kat was geweest had ze hem gezegd nog even te rusten, maar met Burnetpaw werkte dat niet zo. Ach. "Eh, uh, wil je dat ik mee ga...?" Ze kon misschien de basis van jagen, maar veel kon ze Burnetpaw niet leren. Ze zou kunnen meegaan om een oogje in het zeil te houden voor haar poot, maar of men daar echt op stond te wachten..?

Met een strakke blik keek ze naar de twee, die duidelijk haar manier van denken niet inzagen. Okay dan idiots, so be it. Ze zuchtte dan ook even terwijl ze met haar ogen rolde... Ze zat ook echt in een clan met katten die niet wisten een woord aan te nemen. "Als je poot genoeg geheeld is, kan dit je eerste jachttraining zijn" U uhm... Zij had geen toestemming nodig. Als zij iets wilde, dan gebeurde het. Dat was zo. Even keek ze om naar Routpaw... "Dat kan wel... Denk ik. Zolang ze niet te veel abrupte bewegingen maakt of hem teveel belast," Ah zie je wel! Ze wist het, ze was perfect in orde natuurlijk, zoals verwacht. "Eh, uh, wil je dat ik mee ga...?" Ze zwiepte met haar staart. "Ja natuurlijk, heb ik gezegd dat je niet mee mocht?" Haar manier van spreken gaf subtiel het onvermijdelijke aan; zij had hier het roar in handen... Zij gaf de toon aan van deze conversatie en hoe ze liep.. En ook degene die mochten gaan en wie moesten blijven... Haar wil was hier weer overduidelijk een gedwongen wet.

Volgens Routpaw kon het wel, al zou Burnetpaw nog wel een beetje voorzichtig moeten doen met de poot. Evergreen was opgelucht. Ze had zo’n vaag vermoeden dat haar apprentice niet al te positief gereageerd zou hebben als Routpaws oordeel anders had geluid en de jacht niet door was gegaan. Op deze manier zou het Burnetpaw misschien wel goeddoen om iets omhanden te hebben. Van alleen maar in die grot rondhangen en nergens heen kunnen, ging je ook te veel nadenken, wist Evergreen uit ervaring. Routpaw vroeg wat voorzichtig of ze mee moest gaan en Burnets antwoord was duidelijk: de medicine cat apprentice ging mee. Evergreen vroeg zich af of Routpaw zich niet te veel door de ander liet sturen, maar tegelijk leek de cyperse poes een positieve invloed op Burnetpaw te hebben, dus ze keek alleen even naar haar, maar zei verder niets. “Goed, dan gaan we”, miauwde Evergreen en ze keek naar Burnetpaw. “Laten we eerst je neus maar eens testen. Probeer ons naar een prooi te leiden en vertel ondertussen wat je ruikt. Routpaw, kun jij terwijl we bezig zijn ondertussen ook de lucht wat in de gaten houden?” Routpaw kon bij de jacht zelf toch niet veel bijdragen en Evergreen wilde graag een paar ogen op de lucht hebben om onaangename gevederde verrassingen te voorkomen. Ze hoefde niet non-stop te staren, en Evergreen vermoedde ook eigenlijk niet dat een roofvogel een groep van drie katten aan zou vallen, maar ze wilde zich er liever geen zorgen over hoeven maken en zich zelf volledig op Burnetpaw kunnen richten.

Hoewel haar vraag eigenlijk gesteld was aan Everstar was het Burnetpaw die antwoordde. Het was meer dat ze misschien alleen een last was tijdens de training, maar Burnetpaw leek snel genoeg te besluiten dat dat niet zo was. "Ja natuurlijk, heb ik gezegd dat je niet mee mocht?" Burnetpaw, de apprentice van 6 maanden duldde duidelijk geen tegenspraak. "Nee, ik bedoelde meer van.." ze zuchtte en schudde haar kop. Laat maar, Burnetpaw had gesproken. Everstar maakte even oogcontact met haar maar zei verder niets. Yikes, ondanks alles was Everstar nog steeds best wel eng. “Goed, dan gaan we”, miauwde de rossige poes. “Laten we eerst je neus maar eens testen. Probeer ons naar een prooi te leiden en vertel ondertussen wat je ruikt. Routpaw, kun jij terwijl we bezig zijn ondertussen ook de lucht wat in de gaten houden?” Oh nee, ze moest nog echt iets gaan doen? Ze hoopte dat Everstar niet al te hoge verwachtingen van haar had, want ze had misschien twee manen aan normale trainingen gehad en toen al was ze eigenlijk een enorm sukkeltje geweest. Altijd al, eigenlijk. "Oh! Uh, ja, doe ik," bracht ze uit en glimlachte vluchtig, waarna ze snel de lucht afkeek. Er was nu niets in het zicht en ze hoopte da dat zo bleef.