Lies

De jonge crèmige kitten bleef zitten en wilde weer ontsnappen voor eigenlijk een zelfmoord actie, de enige die hij had waren Seaweedkit en Butterpact. Zijn ouders logen tegen hem net zoals zijn sibs of ja daar ging hij van uit, hij voelde gewoon gebroken ter wel hij toch geen woord uit zijn mond kreeg. Het monster had alles van hem gestolen, zijn leven, zijn familie. Hij haten echt Redpetal, hij sloeg zijn staart terug getrokken om zich heen. Hij had zijn oortjes in zijn nek geslagen en wilde het liefst niet dat iemand bij hem kwam sinds dat er zoveel kittens waren die dat toch wel wilden, hij was eenmaal een kitten die vroeger druk en speels was. Hij speelde vroeger met elke kitten, hij was toen blij maar nu.. Nu voelde hij niks meer, het voelde alsof hij een gat vol met leegte in zijn lichaam had zitten. Geen emotie toonde hij meer, als of hij alle makkelijke emoties was vergeten net als.. Zijn echte ouders. Hij liet zijn ogen naar de grond toe turen en liet langzaam zijn oren langs zijn gezicht hangen, hij had niemand meer.. Niemand....

~Owlkit

OCC: Kort

Butterkit bleef stil zitten, zijn staartje bleef tegen zich en aan langzamere hand hoorde hij steeds pootstappen. Eerst dacht hij dat deze kat ergens anders naartoe zou lopen maar het kwam naar hem toe, helemaal toen de mond van de kat opensprong wist de kitten tegen wie de kat achter hem het had. "Hoi." kwam er vandaan, de crèmige kitten keek weg. "Hmpf." kwam er uit de kitten zijn mondje, hij was zelf tussen een moon of 2 oud. Hij kon niet goed praten en van praten kwam er toch niks van, hij wilde deze kitten niet eens zien of mee praten. Hij was alleen en dat was het, toch had de crèmige kater erover na gedacht om iets te laten zien van 'niet mij storen.' Al ging dat toch niet goed, er kwamen altijd kittens. Altijd en altijd, urg. Al was deze crèmige kitten ook nog maar een kitten, was hij wel dood. Hij wist hoe hij familie kon zeggen, de rest was allemaal nog te ingewikkeld voor hem. Hij had meer spier dan brein, hopelijk zou deze kitten die hem begroetten zo snel mogelijk weg gaan anders had hij nog meer om over te denken. Hij wilde geen familie meer, hij wilde weg. Dood.

Butterkit had zich weggedraaid van de kater en wist totaal niet hoe dat ding erop zou reageren, misschien zoals elke andere kitten. Hem in de grond te drukken, beledigen en hem nog meer zeer te doen. Alles waren leugens, misschien loog Seaweed ook wel en natuurlijk deed Butterpact er waarschijnlijk ook een groot deel in spelen. Dit alles waren leugens! Zijn familie was een leugen, zijn leven was een leugen. Zijn kleine klauwtjes schoten uit zijn hulzen bij die gedachten, al staarde zijn blauwe ogen nog steeds voor uit. Zonder gevoel, in stilte keek hij voor zich uit ter wel hij elke gedachte van elke leugen in zijn hoofd hield. "Ben je doof, ofzo." vroeg de kitten die hem net al had aangesproken en hier was zijn belediging, de jonge kitten bleef voor zich uitkijken en zei niks. Hij bleef stil, het enige aan zijn houding was dat zijn klauwen uit zijn hulzen stak maar aan zijn gezicht was er niks te bekennen. Aan zijn houding niks van woede alleen door zijn hulzen dan, al had hij niks. Geen gevoel meer, hij was alleen en daar liet hij het bij. Wat deze kitten zou doen, hij zou geen gevoel tonen. Hij was leeg, zoals zijn leven.

Butterkit bleef voor zich aanstaren en uiteindelijk ontstond er stilte tussen de twee katten, de crèmige kitten keek voor zich nog steeds alles terug te halen van wat hij had mee gemaakt alleen dat waren allemaal leugens. Alles was een leugen, zijn blauwe ogen keken langzaam naar de grond. Hij hoorde geen poot stappen die hem verlieten, nee. De kitten bleef bij hem, waarom? Wist hij niet, de crèmige kitten stak zijn beiden oortjes de lucht in en liet ze niet bij zijn gezicht hangen. Hij had op deze manier wel veel vragen, Hij bleef nog stil. Hij hoorde nog steeds geen pootstappen, waarom bleef die kitten hier. Butter was alleen sterk zonder familie of vrienden, zijn blauwe oogjes werden groter waarna hij met zijn oor wiebelde. "ljaat mie mett rjust... gja njaar jjouwe familie...." Piepte de crèmige kitten ter wel hij even heel kort de kitten achter hem aan keek, al waren zijn woorden familie iets te heftig voor hem. Zijn oogjes waren weer volgelopen met tranen, hij wilde sterk zijn net als Butterpact. Al kon hij dat niet, hij was zwak. Hij wreef met zijn linker poot zijn tranen weg, "jii wjel geliefd. Ikke nii." Hij wilde gewoon dat hij weg ging. Hij kon toch niks, hij was hier volop aan het janken. Hij kon ze maar niet vergeten al wilde hij ze wel vergeten, iedereen. Iedereen die tegen hem gelogen had, iedereen die hem beledigde. Iedereen die hij lief had...

Butterkit wilde niet huilen, helemaal niks. Hij was zwak, hij was niks anders als zwak en zelfs de andere kitten merkte dat. "Nee, nee, stop met huilen." Zei de bruine kitten dringend, de blauwe ogen keken niet naar de kater die bij hem was. Nee, hij wilde zichzelf verschuilen en wilde liever dood. Hij had toch geen leven meer, hij kon nu wel zijn oren voor zijn gezicht trekken voor hoe hij zich schaamde. "Goh, dat zou ik wel willen." Antwoordde de bruine kater licht honend, wat bedoelde hij er nu weer mee. Hij had te minsten ouders, hij niet meer. Zijn leven was een leugen en nog liepen er tranen uit zijn ogen, de kitten die zoveel pijn had en in het eerste moment gebroken was door zijn moeder. Alles was kapot, zijn leven was kapot. De kitten bleef huilen, geen glimlach was te bespieden op zijn gezicht. Hij wiebelde kort met zijn oren toen hij de mond van de kat hoorde open gaan, "Hier is het plan. How about, jij stopt met huilen, ik breng je naar je moeder toe, wie the hell dat ook is, en tadaa!" Zei de bruine tabby kitten snel, wat!? Never, zijn moeder wilde hem niet eens. Hij had geen moeder nor familie, hij had niemand. Hoe durfde deze kater dat te zeggen, zijn nagels waren uit gestrekt. Zijn ogen vormde tot spleetjes ter wel er nog steeds tranen uit liepen, de kater voor hem hoorde bij die leugenaars. "En als iemand vraagt waarom je huilt zeg dat ik het niet was." Vervolgde de bruine tabby daarna. "Ikke gjeen familie, zij alljemaal djood. Hjoe djurf jii." Piepte de kitten pijnlijk, hij wachtte even. Al draaide hij zich om naar de bruine kitten, zijn ogen nog tot spleetjes gevormd. Zijn klauwen nog uitgestrekt, hij wilde hem raken maar besloot nog niks te doen. "Ljaat mie nju mett rjust! Jii njet alss hjun!" Piepte hij kwaad waarna hij zich vlug weer omdraaide. Nee, hij wilde nu dood dood en dood!

”I am only an kitten.”
De jonge kitten wilde niks meer te maken hebben met deze andere kitten, deze had hem genoeg verteld. Hij wilde alleen zijn, hij wilde hem terug naar zijn moeder brengen en dat wilde hij niet. Hij vertrouwde de laatste tijd zo weinig katten en zelfs hij maakte fouten maar dit ging te ver, hem naar zijn moeder brengen die hem het liefst dood wilde hebben. Niet voor hem wilde zorgen en zoveel meer, hij kon er niet meer tegen. Deze pijn, deze afwijzingen. Thunderclan, pffff. Was een leugen, hopelijk kon hij bij Butterpact komen en in zijn Clan wonen. Hij kon er niet meer tegen, hij ging dood door al deze kittens en alles brak hem. Misschien wantrouwde hij de laatste tijd iedereen maar wat zou je anders moeten doen, alsof je normaal kon doen als je ouder had gezegd dat ze niet je moeder was en dat je haar ook nooit en nooit haar zo mocht noemen. Zij wilde niet voor hem zorgen en hij dus ook niet meer voor haar, hij was gewoon er ziek van. Hij was slanker geworden en kwam bijna niet meer in contact met zijn andere sibs en zijn moeder, hij wilde het niet meer. Butter kon het niet meer aan, was sommige woorden nog de waarheid of waren het allemaal leugens, zijn moeder heeft al zijn hele leven tegen hem gelogen tot dat ze vertelde dat ze niet zijn moeder was. Tranen liepen nog steeds zijn ogen uit, hij wilde zijn echte mama en papa terug. Zijn echte sibs, zijn echte familie. Hij wiebelen met zijn oor toen hij de andere kater hoorde praten, "I tried." Zei de bruine kitten uiteindelijk. "Kan je is even verdomme stoppen met huilen? Ik kan niet ruiken in de lucht wat er aan de hand is." Miauwde de kitten en had een strenge stem opgezet. "Ik ga tot drie tellen en als jij niet stopt met huilen dan ga ik harder huilen en dan komt mijn vader en die mept je die hoek in." Vertelde de kitten daarna, de crèmige kitten rolde met zijn oren. ”ikke nii willien liven, ikke djood.” Antwoorde de kitten dood, het maakte hem niet bang als de vader van de kitten hem kapot zou meppen. Het enige wat hij wilde was de dood, geen angst en geen emotie was er van zijn gezicht af te lezen alleen de tranen die van zijn gezicht af liepen. ”Aljs jii me djan mett rjust ljaat.” Waren zijn volgende woorden, de jonge kitten voelde nog steeds pijn. Mentale pijn, die deze kitten hem weer bij hem aan wakkerde. Hij had een vader, een echte vader.. Hij niet.

Butterkit wilde de kater niet aan kijken al begon deze verder te spreken en zoals verwacht. . "Oh jij bent niet de enige die dat wilt." Niemand hield van hem of gaf hem liefde. De kitten ontweek zin ogen, zijn gezicht bleef emotieloos. Al liepen er wel tranen van zijn gezicht, de jonge kitten voelde een gat vanbinnen. Een leegte die hij misten, iets van warmte wat hij heel lang geleden voelde maar deze steeds kouder en kouder werd. Zijn oren wiebelde toen de bruine kitten weer begon, "Ik geef je even wat advies," zei de bruine kitten uiteindelijk. Ik wil geen advies en helemaal niet van jouw, waren de crèmige kater zijn gedachtes. Zijn blauwen ogen waren gericht naar de grond, iets wat hem elke dag steeds meer pijn deed. Deze leegte die eerst gevuld was met warmte de warmte van wie? Wist hij niet, hij kon toch geen simpele emoties meer tellen. Ja, toch wel. Eentje, verdriet. Al wilde hij niet zonder deze warmte leven, langzaam opende de jonge kitten zijn mond. Hij wist wat hij moest doen, er was ooit iets wat die medicijn katten hadden...De kitten draaide zich om naar de bruine kitten, "Je voelt je nogal... Shitty. Snap ik helemaal met eh... Deze... Katten." Miauwde de kitten en trok een walgend gezicht op voordat hij zijn blik op de andere richtte. "Anyway, het wordt niet beter dan dat, dus je moet maar leren aan te passen aan deze mess en het wordt vanzelf beter." Miauwde de kitten glimlachend maar kort, sure... Iets van vreugde was er in zijn lichaam maar niet op zijn gezicht uit te drukken, hij moest de dood in om haar te zoeken. Zijn echte mama en hij wist eindelijk hoe, eindelijk had hij iets van een idee opgewekt. "Ikke moejst wieg." Piepte de kleine crèmige kitten serieus, hij wist wat nu eindelijk de dood was waar Redpetal zijn moeder had toe gebracht. "Ikke dood mjoeten, ikke djan bii mjama enn jii blji." Piepte de kitten waarna hij even de kitten voor hem aan keek, hopelijk zou die het begrijpen sinds dat hij hem ook dood wilde.

De jonge crèmige kitten was gevuld met hoop om nu de andere kitten blij te maken en zijn eigen warmte weer te herstellen die hij ooit had, vast toen zijn moeder nog leefde. "Maak me trots, kit-zonder-naam." Zei de bruine kitten plechtig, Butterkit knikte. Hij zou naar de medicijn katten gaan, hij zou eindelijk verlost zijn en eindelijk in zijn moeder armen kunnen vallen. Iets van blijdschap schoot hem te binnen, iets van tevredenheid dat hij eindelijk terug kon keren. "Nee! Zo bedoelde ik het niet!" Zei de bruine kitten paniekerig. Zijn stem wat luider, alsof hij op het punt zat te schreeuwen. Butter keek om, een beetje vragend. Waarom zou hij dat dan niet willen? Niemand had hem toch meer nodig, right? "Weet je wat ik altijd doe als ik zo denk? Dan ga ik altijd het uitgillen en dan rol ik op de grond en ik begin te huilen en het werkt wel." Miauwde de bruine snel, hij keek hem serieus aan. "Nou ja, tijdelijk. En het schaadt je waardigheid en reputatie maar je hebt een heel leven om het weer op te bouwen." Vervolgde het zijn woorden, de kleine crèmige kitten bleef hem emotieloos aan kijken. "Het punt is, je hebt een heel leven voor je, je bent... Ik heb geen idee hoe oud je bent maar ik neem aan net zoals ik. Anyway, wat is het punt als je nu doodgaat? Je moeder zie je ooit nog wel, alleen je moet nog even wachten." Sprak de kitten en zette een stap dichter bij Butter en veegde een traantje van zijn wang weg met zijn voorpoot. "Je kan haar nu trots maken en een warrior worden, net zoals zij ooit was. Dat zou je moeder gewild hebben." Zo gingen deze woorden, zo gingen deze gevoelens. Zo ging zijn blijdschap en zoveel meer, hij wilde zo graag weer in haar armen vallen. Zich door haar laten verzorgen, al wist hij niet meer hoe ze eruit zag. Alleen die warmte voor die ene seconde, "Redjpeital enn jjjaytail, zij verjmoordje hjaar. Miin pljeeg mjama. Ikke njooit vergieten.. Nooit dii pjin." Piepte hij, "ikke nii lijden, ikke trirug njaar hjuis." Vervolgde hij ter wel er weer tranen van zijn gezicht afstroomde toen hij aan de waarheid dacht. Weer die pijn, hij wilde zijn mama terug. "ikke miin hiele lieven inn ljeugen geljeefd." Waren zijn volgende woorden, hij keek de kitten met pijn aan. Zijn stem leek te breken net als zijn hart, al deze gedachtes braken hem. In hoop dat hij toch zo snel mogelijk zijn mammie kon zien.. "Enn jii mii jook jhaten, zjo beter vjoor onss beiden.."

Butterkit keek niet in de ogen van de kitten, hij probeerde een blik te ontwijken. De kater zuchtte diep, "Luister, dit is precies wat ik bedoel. Nobody gives a shit wie wie heeft vermoord. Wat jij moet doen, is gewoon... F*cking hell, wat is dit moeilijk zeg." Miauwde de kitten voorzich waarna hij omhoog ging staren. "Wat jij moet doen is gewoon sterker en groter groeien, tot je sterker bent dan die Redpetal en Jaytail en ze vermoorden." Zei hij simpel met een vastberaden blik. "Ja, dat is de beste oplossing." Waren de volgende woorden, de jonge butter keek strak richting de bruine kater maar ontweek nog steeds de ogen van de ander. Hij wilde hun niet vermoorden, sinds dat hij nooit een ander pijn zou doen. Dat was iets wat de jonge kitten voor zich liet, deze kater voor hem vond het de beste optie maar hij niet. Er liepen nog steeds tranen langs zijn wangen naar de grond, "Ikke nii zjo ljaag, ikke njooit jeen jander pijn djoen. Ikke liever dood." Piepte de crèmige kitten streng, zijn blauwen ogen strak gefocust naar voren. Dit was een serieus onderwerp, je kon niet iedereen die je tegen kwam dood steken. Redpetal en Jaytail hadden ook familie en Butter.. Niet meer, hij kon beter dood gaan. Niemand ging hem missen, het was toch allemaal een leugen. De bruine kitten begon met lachen al was er duidelijk nep. "Er is niemand wie ik meest haat dan mezelf, maak je daar maar niet druk om." Miauwde de kitten, de crèmige kitten schudde zijn hoofd. "Djat geljoof ikke nii enn jii mii haten ikke bejter dood." Waren zijn volgende woorden, hij was wel een kitten van wantrouwen sinds dat Redpetal tegen hem gelogen had zijn hele leven lang en daarna pas de waarheid had verteld. Hij kon het niet meer, al waren zijn blauwen ogen nog steeds strak naar de kitten voor zich gericht. Had deze slimmerd voor hem nog woorden om tegen hem aan te gooien en hem te beledigen of ging hij zichzelf toch alleen maar kleineren, want dat was iets waar deze crèmige kitten niet van hield.

De jonge kitten wilde niks meer weten van de andere kater voor hem, hij wist genoeg. De kater voor hem ging maar door en dat bracht toch Butter op een geïrriteerde punt, hij zwiepte met zijn staart ter wel hij de kater voor hem strak aan keek. "Waarom wil je jezelf pijn doen, dan?" Begon de bruine tabby maar, de blauwe ogen deden nu niks meer behalve de kater aanstaren. Iets met een strakke duidelijke blik, zijn tranen liepen nog steeds over zijn wangen maar aan langzamere hand stopte dat. "Je kan niet eens de verdomme moordenaars van je moeder niet vermoorden, en dan moet jij jezelf doden? Dat is waarschijnlijk lager dan ik had verwacht." Miauwde de bruine kitten en schudde zijn kop waarna hij knipperde met zijn ogen. De jonge crèmige kitten bleef stil zitten en zwiepte overduidelijk met zijn staart, "Iets zeg me hier dat je dood wilt." Vervolgde de tabby kater zijn woorden nogal twijfelend. Butterkit bleef hem aankijken, misschien zag de kater wel dat de crèmige kitten geen gesprek met hem wilde. Misschien zou de gestreepte kater nu wel weg gaan, sinds dat Butter hem voor een groot deel negeerde. Kort wiebelde de licht gekleurde kater zijn oor toen hij de zucht hoorde van de kater die voor hem zat, ineens werd de jonge kitten tegen de grond aan gedrukt. Snel wilde Butter hem slaan met zijn uitgeklapte klauwen tot dat de gestreepte kater zijn poten rond zijn nek had geslagen, zijn kleine nageltjes trokken weer in zijn hulzen en iets wat vragend keek hij de kater voor hem aan. Tranen begonnen weer uit zijn ogen te lopen, waarom? Dat was de vraag die nu door zijn hoofd bleef hangen, langzaam. Heel langzaam sloeg de crèmige kater ook zijn pootjes om de kitten heen en duwde zijn kopje tegen de schouder van de andere kitten, hij sloot langzaam zijn oogjes waarna een lichte glimlach op zijn gezicht kwam. Hij had nooit gedacht dat dit het zou zijn, misschien was dit de warmte die hij misten.