IN THE NAME OF THE BUTTER!

Butterpact trok een gezicht toen zijn poten weggeleden en hij bijna zijn evenwicht verloor. Hoewel je zou denken dat hij op een gegeven moment wel een hekel aan de bergen zou ontwikkelen door het gevaarte om steeds naar beneden te vallen, was het eigenlijk meer zo dat hij rust vond op deze plek. Het was er gevaarlijk en kil, maar dat was misschien juist hetgeen dat hem rust gaf. Dat hij, als hij zou uitglijden, bij zijn broer zou zijn. Dat niemand hem dan iets kon verwijten omdat het per ongeluk was gebeurd. En zelfs al zou hij springen, dan zou zijn Clan misschien nog denken dat het een ongeluk was. Maar Butterpact was niet van plan om zijn leven zo snel op te geven. Het was niet dat hij echt een doel had om verder te gaan, want zijn eigen apprentice was schijnbaar wel gevallen. Dood. Maar dat kon ook niet anders. Hij was niet eens op onderzoek uitgegaan, had maar gewoon voor lief genomen dat de jonge apprentice dood was. De dood van zijn broer kwelde hem al meer dan genoeg, hij wilde het dode lichaam van zijn apprentice echt niet vinden. Bovendien… bovendien zou zijn verminkte lichaam toch wel opgegeten zijn door de roofdieren die zich hier bevonden. Het gaf hem een misselijk gevoel om er aan te denken en snel schudde hij zijn kop terwijl hij langs de gladde richel in de richting van de grot liep die de Clan cats zichzelf hadden toegeëigend. Hij kon zich vaag iets herinneren over katten die hier in de buurt woonden en ruzie met de Clans hadden gehad, maar zoals bij elke event had hij zich ook daar niet mee bemoeid. Wat eigenlijk raar was, want eerst was hij altijd juist diegene die zich er het snelste mee bemoeide. Butterpact liet zijn schouders meer hangen dan hij normaal gezien al deed en keek gealarmeerd zijnde op toen hij het gepiep hoorde van een kitten. Hij zette zich af, rende de grot binnen en keek toen naar een kitten waarvan hij dacht dat het nog maar pas geboren was. Een pijnlijke steek ging door zijn hart en snel liep de RiverClanner naar de kitten toe. Hij rook dat het een ThunderClanner was en ging naast de kitten zitten. “Rustig maar,” mompelde hij. “Je bent veilig.” Hij pakte de kitten op bij zijn nekvel, zette het tussen zijn poten en begon het stevige likken te geven terwijl tranen achter zijn ogen brandden.

Butterpact had geen idee wat hij hier in StarClan’s naam aan het doen was. Normaal gezien ergerde hij zich dood aan kittens en rolde hij met zijn oren als hij ze hoorde piepen. Dan zorgde hij ervoor dat hij zich zo snel mogelijk verwijderde van de bron van het geluid zodat hij er niet meer naar hoefde te luisteren. Hoewel de gedachte aan een vader worden in zijn toekomstig leven hem niet echt een gevoel van afschuw bezorgde, was het nu ook weer niet dat hij echt een fan van ze was en dus hield hij zijn afstand van hun. Maar zijn weerstand leek steeds meer en meer af te brokkelen en wat overbleef was een zielige, kwetsbare tom die niet meer wist hoe hij voor zichzelf moest opkomen. En in plaats van deze kitten te negeren en ver weg te lopen, ging hij bij de kitten zitten en deed zijn uiterste best om het hem naar de zin te maken. En hoewel het hem juist een vrolijk gevoel moest geven dat de kitten hem bedankte voor de wasbeurt – waarbij hij ook wel misschien had kunnen indenken dat het toch niet zo’n emotionele reden had voor de kitten om iemand in zijn buurt te hebben dan Butterpact eerst voor ogen had – zorgde het ervoor dat de tranen deze keer wel zijn ogen verlieten. Butterpact schrok toen hij kleine spetters op zijn poten voelde die afkomstig waren van de pels van de kitten. Schijnbaar waren zijn tranen van zo’n hoogte gevallen dat ze hard genoeg ketsten tegen de pels van de kitten om het op zijn eigen pels te voelen. Maar wat het vooral verbaasde, was het feit dat hij aan het huilen was. Hij schaamde zich, maar tegelijkertijd was het ook een fijn gevoel om zich te laten gaan, al was het misschien maar voor even. “Is er nog iets anders dat je nodig hebt?” fluisterde hij zachtjes naar de jonge tom, het hatend hoe kwetsbaar hij zich opstelde. Hij liet de kitten voor even los en haalde een poot over zijn wangen om de tranen weg te vegen terwijl hij zich dwong zichzelf te herstellen, maar de verdomde brok in zijn keel wilde maar niet weggaan en Butterpact haatte dat.

Shit. De kitten had hem zien huilen. Een pasgeboren kitten uit een andere Clan had hem zien huilen. En bijna wilde hij zichzelf kil opstellen. Bijna wilde hij de muur opzetten die hij altijd opzette vanaf het moment dat iemand uit een andere Clan te dicht in zijn buurt wilde komen. Maar hij kon het niet. Hij haatte het, maar hij kon deze kitten niet afschepen. Hij kon de kitten niet wegduwen en niet net doen alsof hij geen Mousedung om deze kitten gaf, want dat deed hij wel. En hij kende de kitten niet eens. Vroeger kon hij zich zo makkelijk van kittens wenden, hoewel hij altijd al wel vader had willen worden en nooit echt iets tegen kittens had gehad. Het was een soort vaderlijk gevoel in hem dat altijd op de één of andere manier toenadering had gezocht tot kittens. Hij was ook dikwijls langs de nursery gepasseerd, zelfs nog voor hij warrior werd. Nu had hij kittens vermeden omdat hun gedrag hem soms stoorde, maar deze kitten stoorde hem niet. En het feit dat de kitten zelf bijna aan het huilen was, liet de krop in zijn keel alleen maar dikker worden. Tranen gleden weer langs zijn wangen en drupten op de pels van de kitten toen deze zijn antwoord gaf en vervolgens vertelde dat hij zoals Butterpact wilde worden. En dat terwijl de kitten hem niet eens kende. Hij had geen idee dat Butterpact vroeger een rotzak was en iedereen uitlachte of spottend benaderde die naar zijn idee niet goed genoeg waren om in een Clan te zitten. Vooral op WindClan had hij ontzettend neergekeken. Dat was nu verminderd, hoewel hij de arrogante, spottende houding wel nog steeds omhoog probeerde te houden. Deze keer niet vanwege het plezier dat hij eruit haalde, maar om zichzelf te beschermen. Om te voorkomen dat hij te aanhankelijk zou worden zoals hij dacht dat ging gebeuren met deze kitten als hij dit voort liet gaan. Maar hij kon zich niet afwenden van deze kitten. Dat ging gewoon niet. “Ik ben heus niet zo speciaal, hoor,” fluisterde hij. “Er zijn vast zat andere katten waar je liever op wilt lijken.” Hij merkte dat hij zelf lichtelijk aan het snorren was toen de kitten zijn kopje langs zijn poot liet gaan. En hij snorde nooit. Nooit. Verward zijnde bracht Butterpact zijn kopje naar de kitten en likte over diens oor. “Wat is je naam, kleintje?” vroeg hij vervolgens. Als ze ooit zouden opsplitsen, zou hij in elk geval de naam van de kitten weten wie hem voor de eerste keer in zijn leven oprecht liet snorren tijdens een huilbui en wie hem accepteerde voor wie hij was.

Hoewel Butterpact op dit moment voornamelijk verdriet en verwarring voelde, speelde er toch een lichte glimlach om zijn lippen toen de kitten zijn opmerking maakte. Aan de ene kant omwille van de boodschap die de kitten naar hem overbracht, maar aan de andere kant omdat de kitten het duidelijk moeilijk had met zijn woordenschat. Maar dat was ook niet gek gezien zijn jonge leeftijd en Butterpact kende RiverClanners die het slechter dan hem deden, hoewel hij dat natuurlijk nooit hardop ging zeggen. Hoewel hij deze kitten mocht en zijn medelijden apprecieerde, was het ook weer niet zo dat hij zijn Clan ging verraden. Want een kitten vergelijken met zijn eigen Clanmates en die kitten dan de hemel in prijzen terwijl hij de kittens van zijn eigen Clan als ‘minderwaardig’ afschilderde, leek hem een duidelijk teken van verraad. Maar het was zo. Deze kitten zijn woordenschat was echter beter dan sommige andere kittens die hij had gehoord. En dan niet alleen de kittens in zijn eigen Clan, maar ook van Thunder- en ShadowClan. Hij keek de kitten aan toen deze zijn kopje oprichtte zodat ze elkaar konden aankijken. De kitten was ook aan het huilen en aan de ene kant voelde dat voor Butterpact wel goed aan omdat hij nu niet alleen was, maar aan de andere kant was het nooit zijn bedoeling geweest om deze kitten te laten huilen en liet het hem slecht voelen dat hij iemand alwéér een slecht gevoel had bezorgd. En dan nog wel een kitten. Hoe harteloos kon je zijn? Net toen hij echter naar zijn poten wilde kijken, gaf de kitten zijn naam en trok Butterpact verbaasd zijnde met zijn oortje. Dit moest een grap zijn. Dat kon niet anders. Misschien had de kitten zijn naam ergens op weten te vangen en probeerde hem nu op te vrolijken door zijn prefix te gebruiken. Maar nee, de kitten was veel te jong om hem te herkennen en bovendien leek het erop dat hij echt oprecht Butterkit noemde. “Dat is ook toevallig,” murmelde hij. En hij kon er niks aan doen, maar hij begon zachtjes te lachen. Hoe toevallig was het dat hij zijn hart uitstortte bij een naamgenoot? En op de één of andere manier voelde dit moment daarom alsmaar specialer aan. “Mijn naam is Butterpact,” glimlachte hij naar de kitten. “Ik ben ook als een Butterkit begonnen.” Zijn hart deed zeer bij het idee dat hij, meer dan 10 moons geleden, samen met zijn broertje aan het speelvechten was en naar zijn moeder riep dat Breakingpoint – toen nog Breakingkit – hem pijn deed. De herinneringen kwamen zo levendig in zijn hoofd dat hij even zijn ogen dichtkneep en zijn kaken op elkaar klemde om het niet uit te schreeuwen van verdriet. “En heb je voor de rest nog broertjes of zusjes, Butterkit? Een moeder en een vader? Of andere familie?” Hij wilde graag meer over deze kitten weten.

De kitten leek het grappig te vinden dat ze beiden dezelfde prefix hadden en ook Butterpact kon het niet laten om even te grinniken. Het was alleen niet duidelijk voor zichzelf waar hij precies om grinnikte, want dit was gewoon raar. Hij was hier zoetsappig aan het doen tegen een kitten uit een andere Clan. Het was niet dat zijn vroegere zelf een hekel had gehad aan kittens, maar hij was er vrij zeker van dat hij de kitten nooit zo close had laten komen als hij nu had gedaan en dat hij weg was gegaan vanaf het moment dat hij in de gaten had gekregen dat de kitten gewoon in orde was. Maar aan de andere kant werkte dit heel erg troostend, alsof de aandacht van een kitten net was wat hij nodig had. Het liet hem beseffen hoe graag hij wel niet vader wilde worden op een dag. Maar dan moest hij eerst een mate vinden en hij dacht dat dat in de staat waar hij nu in verkeerde nog heel lang kon gaan duren. Hij klemde zijn kaken op elkaar en dwong zichzelf te concentreren op de kitten, wie trouwens nog anders aan het uitspreken was dan lovende woorden over hem. Butterpact voelde zich gevleide en ook geraakt. Hij had niet gedacht dat de kitten op zo’n korte tijd direct zo’n affectie voor hem kon voelen, maar hij nam aan dat dat gek genoeg wederzijds ook zo was. Hij gaf een knikje toen de jonge kitten uitleg gaf over zijn familie, maar zou eerlijk gezegd geen idee hebben van wie Butterkit een zoon was. “Ik ben oké,” sprak hij zachtjes. Hij moest sterk zijn. Het zou erg zijn als hij nu in elkaar zou zakken en zou beginnen janken, hoewel hij zijn gevoelens al eerder had getoond naar de kitten en deze niet bepaald afkeurend had gereageerd. Toch wilde hij sterk zijn. Als deze kitten echt later op hem wilde lijken, moest hij een goed voorbeeld geven en dat wilde zeggen dat hij niet bij elk klein dingetje kon gaan halen, maar het probleem recht in de ogen moest aankijken. Zucht. Alsof hij dat ooit zou kunnen. Hij schrok toen de jonge kitten zei dat deze van hem hield en wist even niet wat hij moest zeggen. Daarna glimlachte hij en gaf de kitten een klein zetje. “Hoe kun je nu van me houden?” mompelde hij. “Je kent me nauwelijks en ik ben niet je echte vader. Ik zit niet eens in je Clan.” Ja, hij voelde affectie voor deze kitten, maar het zou hem te ver gaan als hij nu zou zeggen dat hij ook van de kitten hield, al was dat misschien het antwoord dat de kitten wilde horen. “Je kunt niet zomaar tegen iedereen zeggen die aardig tegen je doet dat je van ze houdt, Butterkit. Dan worden je gevoelens te vaak gekwetst.” Hij zuchtte en boog zich voorover waarna hij de kitten een lik over zijn kopje gaf. “Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat jou ook graag mag.” Hij glimlachte warm naar de kitten, hopend dat deze niet ging huilen om zijn niet bepaald subtiele woordkeuze.

Als hij later een zoon of een dochter zou krijgen, hoopte hij dat zij zich hetzelfde in zijn buurt zouden voelen als deze kitten momenteel deed. Het zag er naar uit dat de kitten het oprecht meende en dat hij echt van Butterpact hield, hoe raar dat dan ook klonk voor de grijze tabby. Naar zijn idee was het onmogelijk om van iemand te houden die je nog maar minder dan een half uur kende, maar misschien was het toch wel mogelijk. Misschien was hij altijd te sarcastisch en te arrogant voor dat soort dingen geweest, wat ook een reden kon zijn waarom she-cats nooit in hem geïnteresseerd waren. Hij was ook wel tamelijk jong om al een relatie te hebben, maar op dit moment klampte hij zich vast aan alle positieve aandacht die hij kon krijgen. En hij wist dat het niet goed en misschien zelfs wel oneerlijk was om te genieten van de liefdevolle aandacht die hij kreeg van een kitten – uit een andere Clan nog wel notabene – maar hij merkte op dat dat hem eigenlijk niet zo veel kon schelen. Het kon hem niet schelen dat Butterstar en Silverstar dit zouden zien, want op dit moment had hij iemand nodig die hem kon afleiden van zijn verdriet en hielp Butterkit hem daar prima bij. Maar het mocht niet zo zijn dat hij enkel bij Butterkit bleef omdat de kitten een soort van tijdelijke medicijn was tegen zijn verdriet. Maar dat was ook niet zo. Hij mocht de kitten echt. En misschien zou hij zich op een latere leeftijd wel van deze kitten af moeten wenden als ze afscheid moesten nemen, maar dat zou dan zijn. Nu was nu, dan was dan. “Je bent een raar geval, weet je dat?” Hij grinnikte. Hij grínnikte. Wanneer was de laatste keer geweest dat hij dat nog had gedaan? De kitten was wel een speciaal geval, bleek zo. Hij gaf een knikje toen Butterkit zijn woorden beantwoordde met woorden die een wederzijds gevoel weergaven. Hij merkte dat de brok in zijn keel al iets afnam en besloot om het over een andere boeg te gooien. Niet alleen maakte het hem ongemakkelijk dat er hier iemand voor hem stond die van hem hield, maar ook was het niet de bedoeling dat hij de kitten bleef lastigvallen met zijn negatieve emoties. “Dus je zei daarnet dat je vier broertjes en zusjes had?” Ondertussen trok hij zijn poot wat awkward weg van de kitten, hoewel hij merkte dat hij het moeilijk had om dat te doen. Hij besloot om naast de kitten te gaan liggen zodat zijn flank de kitten wel nog raakte, om te voorkomen dat de kitten zich helemaal afgewezen zou voelen. “En heb je daar een goede band mee? En met je moeder en vader ook?” Hij keek de kitten vragend aan. “Het is belangrijk dat je een goede band met ze hebt, weet je. Ze zijn je familie en het is belangrijk dat je iemand hebt waar je altijd op terug kunt vallen als je vrienden je laten zitten.”

Butterpact voelde zijn hart sneller slaan toen hij de bedroefde uitdrukking zag van de kitten vlak voordat hij zich liet zakken zodat de kitten zich tegen zijn flank kon nestelen. Het was niet zijn bedoeling geweest om de kitten triest te laten voelen, maar toch was dit wel weer gebeurd. Hoe kwam het toch dat hij anderen leed aandeed ook als hij dat niet wilde? Misschien had hij zijn poot iets minder bruut weg moeten trekken van de kitten, maar aan de andere kant vond hij het heel erg lastig om hem affectie te tonen. Hij kende de kitten nog niet eens en hij was sowieso al awkward op dat gebied, hoewel het hem wonderbaarlijk makkelijker afging dan normaal gezien. Hij protesteerde dus niet toen de kitten zich tegen hem aan nestelde en klemde zijn kaken op elkaar om niet te snorren toen hij voelde hoe zacht de vacht van de kitten wel niet voelde tegen het zijne. Zijn RiverClangeur vermengde zich met de ThunderClangeur van de kitten en Butterpact wist niet zeker of hij de geuren binnenkort nog wel uit elkaar zou kunnen houden. Over het algemeen waren de vier geuren wel goed met elkaar vermengd waardoor je, als je de grot binnen wilde stappen, een vreemde mengeling van vis, heide, woud en den rook. Het was een rare geur, maar op een aparte manier ook verwelkomend. Het zou lang duren eer dat ze hun eigen geuren weer terug hadden als ze op zouden splitsen. “Dat is een grote familie,” grinnikte hij. Daar kon hij niet echt tegenop, want zijn moeder had verder geen nestjes meer; Breakingpoint en hij waren haar enige zoons geweest. En nu had ze nog maar één zoon. Hij slikte en keek Butterkit weer terug aan toen deze een verwachte vraag stelde. En heel even voelde Butterpact de drang om hem af te kappen en weg te gaan, maar hij klemde zijn kaken op elkaar, zich het bedroefde gezicht van Butterkit weer voor de geest halend om zichzelf ervan te overtuigen dat de kitten afkappen geen goed idee was. En dat hielp, want hij bleef zitten en keek de kitten aan. “Ik heb een broer.” Er was even een stilte te horen. “Had een broer. Breakingpoint was zijn naam. Hij is overleden vlak voordat we naar het nieuwe gebied gingen, tijdens een overstroming in ons oude camp.” Hij merkte dat hij terug een brok in zijn keel kreeg. “Nu heb ik geen broer meer, maar ik heb wel nog een moeder. Alleen spreken we elkaar niet zo heel veel meer.” Hij probeerde een sterke glimlach op te zetten voor de kitten. Hij wilde niet opnieuw gaan huilen. Maar hij had het gevoel dat de grond weer onder zijn poten afbrokkelde, precies op diezelfde manier als toen hij erachter was gekomen dat Breakingpoint niet meer leefde.