Run this town

De kitten had het er toch wel een beetje moeilijk mee. De duizeligheid. Het was het enige wat ze de afgelopen dag had gevoeld en ze was totaal uit haar balans. Achter een mosballetje aanrennen dat probeerde ze niet eens meer, want het zou uiteindelijk toch eindigen in een pijnlijke valpartij voor haar. De rood met witte kitten had zich dan neergelegd in het nest en haar oogjes gesloten, want alleen dan had ze rust. Alleen dan draaide de wereld niet, als ze rustig ergens lag en haar oogjes sloot. Enkele bewegingen in het nest maakten het echter een stuk erger en de kitten opende haar blauwe oogjes weer. Ze zag een ander rode kitten in het nest, een van haar 'siblings' - een van de kinderen van Bronzemask. Underkit. "Hoi.." Zei ze zachtjes, haar ogen weer sluitend. Oké, misschien als ze gewoon rustig aandeed dat niemand zou zien hoe ze zich voelde.

& Underkit

Ze had nog niet heel veel met de kinderen van Bronzemask gesproken. Het enige moment waarop ze enige vorm van interactie had gehad met Underkit, was toen hij beschermend voor Owlkit sprong, toen Owl met zijn grote krokodillentranen iedereen probeerde te overtuigen van haar 'slechte daad' - terwijl zij niks verkeerds had gedaan. Ze had het haar 'broertje' echter allang vergeven, al zou ze het niet vergeten. Ze probeerde zich wat beter neer te leggen in het nest, maar echt lekker lag ze niet. Under leek hetzelfde probleem te hebben. Ze opende haar oogjes weer en zag dat hij haar wat koortsachtig aankeek. Had hij er ook last van, dan? Misschien was ze niet de enige? "Kan je ook niet slapen?" Sprak ze net zo zacht als bij haar begroeting. Op de een of andere manier werd ze er alleen maar duizeliger van; van dat praten met anderen.

Haar broertje leek er toch meer last van te hebben dan ze dacht. Hij schudde met zijn hoofd en zei dat hij overal pijn had. Het hield hem al nachten wakker. Een kleine frons verscheen op haar gezicht, terwijl ze even nadenkend voor zich uitkeek. Wat zou het zijn? Zij had iets anders dan hem, zelf was ze gewoon alleen duizelig. Ze wist dat er iets aan de hand was, natuurlijk, maar ze had gelukkig niet zo'n pijn als haar broertje. Of hij had een veel lagere pijngrens dan haar, maar dat nam ze nu nog niet aan. "Heb je het al aan Bronzemask verteld?" Fluisterde ze vervolgens. Nog even achterhoudend dat ze zelf ook duizelig was. Haar duizeligheid zou vast niks zijn tegenover de pijn die hij voelde. Waar zij het 's nachts nog rustig en goed had kunnen slapen, zag hij er best moe uit. Misschien was het dan ook wel waar; dat hij al een paar nachten erdoor wakker gehouden werd.

Spierpijn? Ze had nog nooit gehad dat spierpijn zo lang bleef. Ja, ze had ook wel eens spierpijn gehad. Maar dat was hooguit één of twee dagen geweest, afhankelijk van wat ze had gedaan. Meerdere dagen, nee, dat was haar nog nooit overkomen. Ze schudde zachtjes haar hoofd, maar dat maakte haar enkel nog meer duizelig. Ugh, slecht idee. Ze legde haar kopje op haar pootjes neer en sloot haar ogen weer, alsof ze nadacht. Al leek het verdacht veel op een kitten die in slaap viel. Zacht zuchtte ze weer, toen ze haar kop weer omhoog bracht en de kitten voor haar weer aankeek. Goed, het ging weer een beetje. "Denk je dat je zo lang spierpijn kan hebben?" Ze betwijfelde het. Ze haalde haar schoudertjes wat op. "Als je het nog langer hebt, zou ik het wel aan je moeder vertellen.." Dat was misschien wel slim. Al zou ze dat in haar geval niet doen. Oops.

Door haar aandacht hevig op Underkit te focussen, hoopte ze dat de rode kater niet opmerkte dat ze zich zelf ook niet helemaal lekker voelde. Al zagen haar oogjes waarschijnlijk wel wat bleek uit, want de duizeligheid zorgde ervoor dat ze niet één Underkit zag, maar anderhalve. Wellicht twee. Ze wist niet precies waar ze moest kijken, maar probeerde zich te focussen op één punt, zodat haar ogen niet steeds van Underkit 1 naar Underkit 2 gingen. Ze keek even nadenkend toen hij zei dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Was ze zich zorgen aan het maken dan? Hmn, niet echt, nee. Ze had zich nog nooit echt zorgen gemaakt over iemand, wat wellicht misschien een beetje raar was. Zou ze zich zorgen moeten maken over haar halfsibling? Hmn. Hij zei dat als het niet overging dat hij het zelf wel aan zijn moeder zou vertellen. Kort knikte de rood met witte kitten. Daar kon ze mee leven. "Ik zal haar niks zeggen." Sprak ze dan maar, haar schoudertjes wat ophalend. Zijn geheim was veilig bij haar. Voor nu. Ze knipperde even verbaasd met haar ogen. "Met mij gaat alles goed hoor?" Sprak ze dan maar. In een poging zo zelfverzekerd en gezond mogelijk te klinken.