We'll manage [Snowkit~]

Meteen zodra ze haar dagelijks taken had vervuld, zette Crowcall voet naar het deel van de grot waar de kittens van ThunderClan verbleven. Het waren er best een hoop, maar ze kwam natuurlijk voor haar eigen halfsiblings, waar ze met een glimlach op af stapte. Alleen Snowkit leek wakker te zijn. Met een vriendelijke blik op haar gezicht zette ze zich naast hem neer en gaf hem een lik over zijn kop. "Hey, Snowkit. Hoe gaat het vandaag?" miauwde ze. Hij had het niet makkelijk met Dangerdance' vertrek, wist ze, maar ze hoopte dat de tijd die wond wat kon helen. En naast de tijd, hoopte ze ook dat haar aanwezigheid iets bij kon dragen.

Hij was ziek geworden en at nu nog slechter. Snowkit had last van buikkrampjes. De zes moons zaten er aan te komen, maar het worden van een apprentice leek ver weg te zijn voor Snowkit. Het virus had hem te pakken gehad en dat was mede zijn eigen schuld. Het verliezen van zijn vader had hem dusdanig dwars gezeten dat hij niet meer had willen eten en nu was hij vijf moons, wist hij iets beter, wilde hij wel eten en beter worden, maar lukte het hem niet door het onbekende virus. Snowkit had zichzelf verstopt in een hoekje van de nursery toen een bekende stem hem riep. Nu accepteerde hij haar wel, maar leek het ergens te laat te zijn voor hem. Zwak hief het broodmagere katertje zijn kopje op. "Ik wil beter worden," klaagde Snowkit en knipperde met zijn ogen toen het hem duizelde. Hij was weinig gegroeid en leek qua grootte eerder op een kitten van net vier moons dan halverwege de vijf moons. "Kan Mistgaze mij beter maken?" Vroeg hij vervolgens wanhopig. Hij had spijt en nu was hij bang dat hij dood zou gaan.

Hij was nog zo klein... Crowcall werd bevangen door ongerustheid. Oh, die vreselijke ziekte ook. Snowkit was veel kleiner dan hij met zijn leeftijd zou moeten zijn. Er ging een steek door haar hart toen hij klaagde dat hij beter wilde worden. "Natuurlijk kan Mistgaze je beter maken", miauwde Crowcall zonder aarzelen met een geruststellende glimlach. "Je moet even geduld hebben, want katten beter maken is moeilijk, maar medicine cats zijn superslim, dus uiteindelijk lukt het ze altijd." Geloof me, geloof me. Ze kon zijn wanhoop niet aan. "Zal ik iets kleins te eten voor je halen?" vroeg ze. Had hij de afgelopen manen maar meer gegeten, dan was hij nu een stuk sterker geweest en had hij beter weerstand kunnen bieden tegen de ziekte. Hij was zo zwak... Maar Mistgaze zou hem beter maken. De medicine cats zouden iedereen beter maken.

Hij wilde nog niet dood. Straks kwam hij zijn papa daar tegen en dan zou zijn papa boos op hem zijn omdat hij al zo snel dood was gegaan. Hij besefte namelijk waarom zijn papa achter was gebleven en wilde hem nu trots maken. Misschien leefde Dangerdance nog wel, maar de kans bestond ook dat dit niet zo was. Snowkit legde zijn kopje op zijn pootjes en sloot even zijn ogen terwijl er een hoestje uit zijn bekje kwam. Crowcall sprak tegen hem en vertelde dat Mistgaze hem natuurlijk beter kon maken, dat hij geduld moest hebben omdat katten beter maken moeilijk was, maar medicine cats zijn superslim, dus uiteindelijk lukt het hun altijd. Snowkit wilde reageren op zijn gebruikelijke manier. Bijdehand, een tikkeltje brutaal, omdat hij wist dat de worden van Crowcall eigenlijk niet waar waren. Dit lukte hem echter niet, dus opende hij alleen zijn ogen en keek hij zijn halfzus recht aan. Vervolgens vroeg ze of ze iets kleins te eten voor hem moest halen. "Eten maakt beter," murmelde hij. Dat was dus een ja.

Snowkit sprak haar niet tegen, maar Crowcall kon niet zeggen of dat was omdat hij haar geloofde of omdat hij zich te zwak voelde om er iets tegenin te brengen. Iets in zijn blik zei dat tweede en haar lach werd een beetje ongemakkelijk. "Ik weet zeker dat ze je beter zal maken", zei ze nog maar een keer. Ze glimlachte kort toen hij aangaf wel wat te willen eten en sprintte gauw naar de prooistapel. Wat vond hij eigenlijk lekker? Even stond ze twijfelend naar de prooien te kijken, toen besloot ze maar gewoon een klein konijntje en een eekhoorn mee te nemen, zodat hij kon kiezen. Dan zou ze de andere prooi wel weer terugleggen. Met de prooien in haar bek haastte ze zich terug naar haar halfbroertje. "Welke wil je?" vroeg ze. Dan kon ze daar een stukje van voor hem afscheuren, want ze wist niet zeker of hij sterk genoeg was om dat zelf te doen.

Snowkit reageerde opnieuw niet opdat Crowcall zei dat ze zeker wist dat Mistgaze hem beter zou maken. Vast. Hij hoopte het, want met de dag begon hij zich slechter te voelen. Crowcall boot hem te eten aan en toen Snowkit er mee instemde ging hij dat ook meteen doen. Snowkit wachtte en voelde nieuwe misselijkheid in zich opkomen. Als hij nou maar gewoon één hapje binnen wist te houden. Één hapje. Crowcall kwam terug met een klein konijntje, vast een jonkie en een eekhoorn. "Thunderclan en Windclan," merkte hij met een scheef, vermoeid lachje op en een schorre stem. Toch was er humor in zijn opmerking te bespeuren. Eekhoorns waren typische Thunderclan prooien en konijnen waren typische windclan prooien naast de hazen. Want konijnen kwamen ook wel eens op de Thunderclan prooistapel voor, al kon Snowkit zich de echte Thunderclan prooistapel niet erg goed meer herinneren. "I-ik ga voor h-het konijntje," antwoordde hij vervolgens moeizaam en strompelde op trillende beentjes naar het klein konijntje toe. "W-wil jij een beginnetje maken?" Vroeg hij vervolgens zacht, want het zou hem niet lukken om het huid open te scheuren, daar was hij te zwak voor. Hij hoopte dat hij in ieder geval een hapje van het vlees kon nemen, want ook daar had je wat kracht voor nodig.

Crowcall moest even glimlachen bij Snowkits opmerking. ThunderClan en WindClan. "Net als wij", miauwde ze terug, al wenste ze dat het anders was. Oh, wat zou het mooi zijn als er een dag zou komen waarop dat onderscheid niet meer gemaakt hoefde te worden. Vervolgens werd haar glimlach nog ietsje breder. Ze voelde zich misschien geen enorme WindClanner, maar ze was toch nog altijd verbonden met de heuvels en de konijnenjacht en het plezierde haar dat haar broertje voor het konijn koos. Ze schrok even toen hij zelf opstond en zich moeizaam naar zijn gekozen begaf. Ze had ook wel een stukje voor zijn neus willen leggen in plaats van hem zo veel moeite te laten doen. Maar, bedacht ze zich, misschien was het ook wel weer goed voor hem om nog iets zelf te doen. "Natuurlijk", zei ze haastig toen hij haar vroeg een beginnetje te maken. Ze zette haar tanden in het vlees en scheurde er mals stukje voor hem af, dat ze naar hem toe schoof.

Snowkit glimlachte opnieuw zwakjes en knikte. Ja, zij waren ook Windclan en Thunderclan. Het was dat Snowkit zo zwakjes voelde, anders had hij nu graag enthousiast naar meer willen vragen over Windclan, want dat had hij eigenlijk nooit eerder gedaan. Hij had nooit echt interesse getoond in Crowcall. Juist nu hij haar begon te accepteren, haar zelfs als echte familie begon te beschouwen, werd hij ziek en was hij te zwak om het goed te uiten. Crowcall reageerde gehaast toen Snowkit zwakjes vroeg om hulp. Ergens voelde hij zich voldaan dat hij zelf dichter naar het konijn toe was gekropen, maar ook een idioot omdat het zo moeizaam ging. Alsof hij nu al een elder was. Ja, Snowkit was boos op zichzelf. Wat was hij eigenlijk ook een verbitterd katertje, altijd wel boos op iets. Crowcall hielp hem direct toen hij vroeg om haar hulp voor een beginnetje van het konijn. Ze scheurde de huid en legde een stukje voor hem neer. Snowkit likte eerst wat aan nam vervolgens een klein hapje van het zachte vlees. Hij glimlachte lichtjes en slikte het vervolgens door. Tot nu toe ging het wel, dus zakte hij door zijn pootjes heen om te gaan liggen en keek vervolgens naar Crowcall. "Z-zijn konijnen écht zo moeilijk om te vangen voor andere katten buiten Windclan?" Vroeg hij zachtjes en haperend met zijn schorre, zieke stem.

Het leek erop dat hij in staat was het vlees wel weg te krijgen, wat een opluchting was. Als hij goed at, zou hij vanzelf weer sterker worden, en dan zou hij beter worden, dat kon niet anders, dat moest, dat moest, dat moest. Iets in haar wilde hem aansporen om niets anders te doen dan te eten en te slapen en geen energie te verspillen aan dingen als praten en lopen. Al zijn energie moest naar zijn herstel gaan. Maar tegelijkertijd deed het haar enorm goed dat hij naar WindClan vroeg. Niet omdat ze daar zo graag over praatte, maar omdat hij interesse toonde, iets wat hij tot nu toe niet veel had gedaan. Hij was vooral in beslag genomen door het gemis van zijn vader. Ze glimlach en knikte. "Ja, want konijnen zijn heel snel, sneller dan de meeste katten. Dus je moet heel hard kunnen rennen om ze te vangen. Maar katten buiten WindClan kunnen het ook leren. Ik kan het jou leren zodra je apprentice wordt." Dat zou leuk zijn. Ze zou een soort tweede mentor voor hem kunnen zijn, voor al haar halfsiblings. Kon ze maar de volledige mentor van een van hen worden... Misschien zou zoiets ooit kunnen, maar voorlopig niet.

Het hapje die hij had doorgeslikt ging door naar zijn maag. Meteen voelde hij een krampje, die hij nu probeerde te verbergen, want dit was één van de betere dagen. Het lukte hem om in contact te zijn, om een soort-van actief te zijn. Daarom wilde hij niet toegeven aan dat krampje in zijn buik. Hij vroeg naar het jagen op konijnen, of het echt zo was dat alleen Windclan ze vangen konden. Terwijl Crowcall hem er over vertelde probeerde Snowkit nog een klein hapje te nemen van het dode konijn. Hij likte er eerst weer wat aan en schraapte vervolgens een stukje vlees met zijn tanden er vanaf. Hij kauwde rustig en slikte het door. Ditmaal sloot hij zijn ogen en voelde hij zijn maag in opstand komen. Dit was wel weer genoeg eten voor nu. Straks zou hij wel weer een paar hapjes nemen. "I-ik denk dat ik... ik heel snel rennen kan wanneer..." hij sloeg zijn oogjes naar het konijn. Dat laatste kon hij niet zeggen. Ten eerste wist hij niet of hij apprentice zou worden. Ten tweede draaide zijn maag weer om. "H-hazen zijn nog sneller en... en moeilijker..." hij slikte. "Toch?" Hij wilde gewoon verhaaltjes horen. Zoveel mogelijk. Dat zou hem afleiden.

Een hapje, twee hapjes. Tot nu toe leek het goed te gaan. Ze luisterde naar hem toen hij weer begon te praten en deed haar best het feit dat hij zijn zin niet afmaakte te negeren. Ze focuste zich alleen op de inhoud, en knikte. Ja, hij zou vast heel snel kunnen rennen. Dat ging zij hem leren. Op zijn vraag knikte ze ook. "Ja, en ook groter en sterker, dus het is een hele uitdaging ze te vangen. Katten doen dat vaker met zijn tweeën dan alleen. Ik houd het meestal maar bij konijnen, maar als je groter bent, kunnen we wel eens proberen samen een haas te vangen. Jij wordt later vast groter en sterker dan ik, dus samen moet het wel lukken." Niet stilstaan bij het feit dat er misschien geen later voor hem zou komen, niet over nadenken. Ze kon hier moeilijk een potje gaan zitten huilen, zeker aangezien er nog niets zeker was. Dit kon heus wel goed komen. Nee, dit ging goedkomen.

Ze had poten te kort, soms wou ze dat ze er nog 4 had dan kon ze tenminste meer katten tegelijk helpen. Ze was ingelicht over de situatie van Snowkit en wist dat het niet zo goed ging met hem. Maar zelf wist Mistgaze ook niet wat ze er tegen konden doen. Het was vechten tegen het onbekende. Elke kruiden kon een verkeerde werking hebben op de symptomen. Het zou niet de eerste kat zijn die ze kwijt zouden raken. Met snelle stapjes liep ze naar Snowkit toe, waar ze Crowcall al bij zag staan. "Ik zie dat je aan het eten bent, goed zo!" moedigde ze de kit aan toen ze er was. "Hoe voel je je Snowkit? Heb je ergens last van?"