Some wounds never heal

Onderwerp: Some wounds never heal wo 2 aug 2017 - 0:48

Het was zonlaag en de grot was inmiddels al een stuk donkere geworden, maar als je aan de opening ging zitten kon je de sterrenhemel goed zien verschijnen als de zon verdween. De nachten hier waren koud, maar vaak ook helder. Verschillende patrouilles van verschillende clans kwamen weer terug, terwijl enkele katten nog even naar buiten ging voor een nachtelijke jachttocht. De Sharing Tongues begon al langzaam op te starten en inmiddels begonnen de katten zich te mengen bij de gesprekken, waardoor het meer op een Gathering leek soms. Zulke momenten waren de momenten waarop er een soort van tevredenheid rond hing en zulke momenten waren de momenten waarop Lynxfang steeds meer begon te twijfelen aan de toekomst van zijn clan, van alle clans hier. Hij hield zich afzijdig van de gesprekken achter zijn rug, geen behoefte aan het risico om met katten van Thunderclan in gesprek te komen. Hij kon ze prima verdragen, om eerlijk te zijn had hij zelfs verwacht dat het slechter zou gaan, maar na een gesprek te hebben gehoord tussen twee Warriors van die clan over hun oude Leader Firestar was een oud weg gepropt gevoel weer naar boven gekomen en kon hij even niet de Thunderclanners zien zonder zich weer schuldig te voelen. De meesten die het wisten zeiden dat het niet zijn schuld was en hij was mee eens dat het niet volledig zijn schuld was, maar hij vond nog steeds dat hij de situatie tijdens dat gevecht beter onder controle had moeten houden. Nog altijd vroeg hij zich af hoe het afgelopen zou zijn geweest als hij Firestar niet had laten gaan van hun gevecht. Door alles was hij het weer vergeten, met de andere zorgen aan zijn kop en de wetenschap dat hij niet onder zulke dingen gebukt moest gaan. Nu enkel was het in een klap weer teruggekomen en met alle andere gebeurtenissen maakte het zijn dag niet beter.

Kittens. Ze had weer kittens gekregen en op het moment dat hij het had gehoord, was er een steek door zijn borst gegaan. Kort, maar pijnlijk. Jaloezie. Ja, hij wist prima dat dat het was, ook al zou hij niet snel toegeven. Hij was een sukkel geweest en wist prima dat hij zijn gevoelens had moeten vertellen aan haar, maar dat was nu te laat. Enkel kon hij die gevoelens niet vergeten en wetend dat Panthergrowl nu tot Silvercloud behoorde maakte hem verdrietig. Hij wist dat hij blij moest zijn voor de twee, maar hij kon het gewoon niet. Waarom was hij zo stom geweest? Zijn eerste liefde interesse was dood en de andere had al liefde gevonden. Natuurlijk, ze zou nooit iets voor hem hebben gevoeld, in elk geval niet wat ze voor Panthergrowl voelde waarschijnlijk en de twee hadden echt niet het perfecte stelletjesleven gehad, maar hij kon de jaloezie in hem niet kwijtraken.

Hij moest stoppen met deze zelfmedelijden, het paste totaal niet bij de normaal nuchtere en neutrale kater, bovendien waren er katten die het nog veel slechter hadden. Katten die niks meer hadden, geen hoop, geen toekomst meer. Katten die hun geliefden hadden verloren en zelf waren achtergebleven. Pijn en verdriet. Op zulke momenten als nu leek het even te zijn verdwenen, maar als je er aan terugdacht, dan kon het zwaar zijn. Hij dacht er weer aan terug en voor hem was het alsof hij een rots op zijn schouders droeg en een die hij er ook niet meer afkreeg. Nee, het was beter als hij eventjes alleen was, zodat de anderen niet het verdriet in zijn stem moesten horen. Hij was blij voor ze, dat ze gelukkig leken te zijn en hij wou dat niet verpesten door een potje zielig lopen te doen. Wat totaal niet bij hem paste. Dus, terwijl er een lichte tocht door zijn vacht waaide en boven hem de sterren aan het sparkelen waren, ging hij even wachten tot het weer beter ging en dan ging hij maar zijn nest opzoeken en hopen op een goede nachtrust. Dat zou vast wel helpen, dat hielp altijd wel. Terwijl hij nog steeds nadacht over de rotdingen die hem waren overgekomen en de gevolgen die ze hadden, merkte hij dat hij opeens niet alleen meer was. De Abessijn keek voorzichtig opzij, hopend op iemand die hij wel kon zien nu en zag toen dat het een Apprentice moest zijn. Toen hij enkel zijn kop helemaal omdraaide, zag hij dat het niet een Apprentice was, maar een jonge kater die het in elk geval al een stuk slechter had dan hem. Ravenfall. Hij vroeg zich af wat de nog veel te jonge Elder hier deed en besloot om hem maar aan te spreken. Het leek hem geen goed idee voor de zwarte kater om de grot te verlaten, ook al wist hij niet of dat het plan was, het was gewoon verstandig om het alvast tegen te houden. "Gegroet jonge Ravenfall"begroette hij de andere, met een rustige zachte stem, om hem niet te laten schrikken, ook al had hij zo'n gevoel dat de andere waarschijnlijk allang zijn aanwezigheid hier had opgemerkt.

&Ravenfall

Onderwerp: Re: Some wounds never heal wo 2 aug 2017 - 12:24

De aanval van de bende roofvogels was nog maar een korte tijd geleden. Zijn wonden waren nog vers maar het was al duidelijk vanaf het begin dat dit grote littekens zouden worden. Chivypaw had hem gered op het nippertje. Haat gevoel borrelde op bij de medcine cat apprentice als hij al dacht aan haar naam. Hij zou eindelijk verlost worden van deze rot wereld toen Chivy met een of andere sukkel uit de Tribe hem gered hadden. Haat borrelde al in hem op als hij aan hen dacht. Hell, Chivypaw hoefde echt niet in de buurt te komen om zijn wonden te checken want dan zou zij zeker ook wat krasjes ontvangen. Het was niet duidelijk waarom hij dit deed. Chivypaw was er altijd voor hem geweest, ze was zijn vriendin, een soort familie, zijn zorg en steun maar nu, oh nu, nu wou hij haar meetrekken in de diepste afgrond die er bestond. Hij wou dood. Hij wou weg. En hij had zijn weg eindelijk gevonden om deze wereld van pijn en verdriet te verlaten maar de Medicine cat apprentice had zijn weg geblokkeerd. Nu zat hij hier. Verwond tot op het bot te wachten wanneer hij eindelijk weg mocht. Waarom snapte de andere hem maar niet? Waarom wouden andere hier blijven rondlopen? Konden ze dan niet zien hoe verkloot hun leven waren? Hun hadden misschien nog een doel, hun 'clan beschermen' ectra maar hij, de zwarte tom moest blijven liggen tot ouderdom zijn leven ontnam. Hij moest jaren en jaren enkel blijven liggen en het gezeik van de elders aanhoren. Dag en nacht tot hij dood was. De elder snoof. Ondertussen zijn breakdown had hij de spinrag van zijn lijf getrokken en de vieze troep dat zijn wonden genezende er af geschud. Snel gaf hij een lik over zijn piekende borst en hees zich langzaam omhoog. De wonden die zijn lijf versierde brandde en stekte, schreeuwde om weer te gaan liggen omdat hij het nog niet aankon maar Raven negeerde de pijn. Negeerde de hulpkreet van zijn lichaam. Zo snel als hij kon begon hij weg te lopen. Weg uit de 'medicine den' en weg uit deze cave. Hij was er misschien echt een paar meters vandaan, de frisse buitenlucht streelde al over zijn zwarte onverzorgde pels heen en fluisterde hem zachtjes toe om veder te gaan maar een stem hield hen tegen. De tom hield halt. Zijn nagels uitgeklapt en zijn nekharen rechtovereind toen hij zijn nietsziende ogen op de kat richtte die hem begroette. Geen woord terug zeggend. Alleen maar diep starend met zijn blinde ogen terwijl hij de geur van de kat inzich opnam. Lynxfang, een clamgenoot. Ravenfall hief zijn kop. De wonden die over zijn keel liep brandde maar de zwarte tom gaf geen kick. Zijn nagels kraste over de stenenvloer van de cave terwijl hij afwachtte wat voorn preek hij nu weer om zijn oren zou krijgen.

Onderwerp: Re: Some wounds never heal vr 4 aug 2017 - 20:50

Toen Lynxfang echter zag hoe slecht de kater eraan toe was nog, vergat hij zijn eigen zorgen en werd hij weer serieus. Ravenfall gedroeg zich bijna betrapt, alsof hij van plan was om de grot te verlaten. De wonden waren duidelijk nog lang niet genezen en Lynxfang was er erg zeker van dat hij nog niet op uitstapjes mocht gaan, om het even zo te noemen."Waarom ben je hier?"zijn stem was verheven nu en hij keek de zwarte kat aan, ook al kon die dat niet zien. Ravenfall was duidelijk nog niet in staat om verder te kunnen en Lynxfang had dat prima door. Zijn wonden leken bijna onverzorgd, maar Lynxfang twijfelde heftig of Chivypaw dat zou toelaten.Het was eerder alsof Ravenfall zelf de eventuele verzorging had weggenomen, maar waarom zou hij dat doen? "Je bent nog lang niet in staat om op pad te gaan"voegde hij aan zijn beginnende preek toe. De reactie van de andere zou bepalen hoe en of die preek verder ging. Als Ravenfall slim was gaf hij toe, maar Lynxfang had zo'n gevoel dat dát niet zo vlug ging gebeuren.

Onderwerp: Re: Some wounds never heal za 5 aug 2017 - 15:19

De eerste vraag van Lynxfang liet zijn haren op zijn lijf al prikkelen. Zag die oliebol niet wat die van plan was? Hij wou de cave verlaten dat was wel duidelijk. Een zacht windje woei vanaf de uitgang door zijn gepiekte zwarte vacht, het liet zijn snorharen zachtjes trillen. Het leek op eeuwen dat hij hier opgesloten was, een frisse neus zou wonderen doen voor de gewonde elder maar geen kat die hem doorliet gaan. Heck hou zou vast nooit meer naar buiten mogen sinds dat de roofvogels hem te pakken hadden gekregen, niemand zal hem ooit nog zijn nest uit laten gaan. Dat was al een van de redens waarom hij zich zelf liever van een berg liet gooien. Wat voorn leven had je als je nog mocht dan alleen wegrotten in een mosnest? Dit was niet zijn lot. Wat Starclan ook in heb gedachten had Ravenfall zal daar persoonlijk een stokje voor steken. "Ik wou een frisse neus halen" Beet hij hem kortaf af. Zijn oren in zijn nek gedrukt toen hij dat zei. Je bent nog lang niet in staat om op pad te gaan Reageerde Lynxfang. Geen haar op zijn pels die er aan dacht om braaf te gaan luisteren naar zijn clangenoot. Hij zal echt niet omkeren terug lopen en weer zijn nest in gaan, nee zo snel gaf hij niet op. De zwarte tom kneep zijn blinde ogen samen. "Ik kan prima 'op pad' gaan." Snoof hij geïrriteerd voor hij zijn weg weer veder volgde. Lynxfang achterlatend.

Onderwerp: Re: Some wounds never heal za 5 aug 2017 - 16:23

Misschien had de jonge kater geen fijn leven en kon het hem waarschijnlijk allemaal niet veel meer schelen, het was nog steeds geen reden om zich zo te gedragen tegenover een Senior Warrior. De toon die Ravenfall aansloeg beviel Lynxfang totaal niet en ook zijn nekharen ging even omhoog. Toen de andere het ook nog waagde om hem daarna straal te negeren en gewoon door de lopen, de koele nacht in, was de maat vol. Lynxfang haalde hem met gemak in en zette een poot voor hem neer, zodat de andere wel moest stoppen. "Ga terug Ravenfall"Beval hij, zijn stem bars en geen tegenspraak duldend. Hij keek met een strenge blik naar Ravenfall,
hopend dat als de andere het niet kon zien, hij het wel kon voelen. Lynxfang ging natuurlijk geen geweld gebruiken, maar hij liet de Elder niet zomaar gaan. Als het moest zou Lynxfang hem het hele gebied door volgen.

Onderwerp: Re: Some wounds never heal za 5 aug 2017 - 19:26

Hij was misschien enkele stappen veder totdat hij weer pootstappen achter zich hoorde. Natuurlijk. Ravenfall bleef anders even koppig en liep -mank- door tot dat hij tegen een lijf aanbotste. Lynxfang had zijn poot voor hem gezet om hem tegengehouden maar dat voelde hij iets te laat zodat hij tegen hem aan liep. Boos gromde hij toen de wonden op zijn lijf weer stekte en brandde. Alsof zijn lijf in vuur en vlam stond. "Ga terug Ravenfall" Beval de warrior hem, zijn stem baars. De zwarte elder gromde binnensmonds naar zijn clangenoot. Zijn blinde ogen kwaad op die van hem gericht. "Nee!" Riep hij kwaad. Zijn stem overslaand. Shit. De tom raspte zijn keel voor dat hij weer om Lynxfang heen probeerde te wortelen maar niet bepaald lukte. "Ik wil niet terug naar die rot nest!" Gromde hij kwaad er achter aan maar hij kon geen mogelijkheid vinden om langs Lynxfang te komen. Hij was zo geïrriteerd en boos dat hij zich niet kon concentreren op zijn zintuigen waardoor deze niet meewerkte en als je geen zicht had kwam je niet ver. De jonge gewonde elder sloeg zijn klauwen uit, deze weer nijdig over de grond heen krassend. Hij was aan het verliezen maar dat zou niet niet toe geven. "Ga andere katten lastig vallen ofzo" Bromde hij toen boos toen het niet lukte om veder te komen dan een paar muizenstapjes. Hmpff.

OCC; Dit topicje is nu al zo leuk :'D

Onderwerp: Re: Some wounds never heal za 5 aug 2017 - 20:39

Waarom was hij zo? Lynxfang kreeg steeds meer veel zin om de idioot voor hem een klap te verkopen, maar dat was zo ver beneden al zijn waarden. Hij hield de andere nu enkel tegen, doorhebbend dat het nog hele klus zou zijn. Ravenfall antwoord was duidelijk en nogmaals hondsbrutaal. Hij probeerde om Lynxfang heen te gaan, maar dat lukte niet. "Ik wil niet terug naar die rot nest!" Okay, hij werd hier wel heel erg getest. "Dat rot nest is nu misschien wel erg geschikt, want je gedraagt je ontzettend als een kitten!"kaatste Lynxfang terug, woede en wanhoop schenen in zijn groene ogen. Nog even en ze zouden aandacht trekken en ergens was dat goed, maar het voelde ook alsof hij dan niet genoeg zijn best had gedaan. Ravenfall sloeg zijn klauwen uit, maar raakte hem niet. Of dat de bedoeling was, wist Lynxfang niet, maar hij hoopte het niet voor de jonge kat. Ravenfall deed nogmaals een poging langs hem te komen, maar Lynxfang verzette geen stap. Als dit genoeg was, zou hij het volhouden. "Ga andere katten lastig vallen ofzo" Lynxfang haalde zijn poot terug, denkend dat de andere het opgaf. "Andere katten doen momenteel geen stomme dingen"antwoordde hij op bijna wanhopige suggestie. "Er komt vast een tijd weer waarop je de grot uit mag, maar nu niet"

Onderwerp: Re: Some wounds never heal di 8 aug 2017 - 21:49

Sjonge-jonge. Waarom moest hij persé hem lastig komen vallen? Waren er geen andere katten die hem in de gaten konden houden die niet meteen een preek gaven. Dat was echt de ding waar de tom het meeste hekel aan had. Hoe wist iemand die hem totaal niet kende wat het beste voor hem was? Lynxfang liet de elder grommen bij zijn reactie. Hij was allang geen kitten meer! Hij gedroeg zich er meer naar dan hij psshh. Ravenfall krulde dreigend zijn lip op toen Lynxfang veder ging met zijn preek. "Jij weet totaal niet hoe het is om continue daar te liggen" Snauwde hij kwaad. Zijn staart zwiepend heen en weer terwijl hij voor de derde poging ging om langs de senior warrior te komen. No way dat zie zich zo snel gewonnen gaf.

Deze jongeman begon aardig op Lynxfang's zenuwen te werken,maar wetend dat geweld nooit de oplossing zou zijn in zulke situaties, Lynxfang hield zichzelf staande tegenover de onervaren Ravenfall. "Als jij jouw wonden niet wil laten verzorgen en het risico gaat lopen dat ze erger worden, enkel omdat jij zo nodig uit de grot moet, dan zul je uiteindelijk enkel nog langer hier moeten blijven!"snauwde hij tegen Ravenfall die nogmaals een poging deed langs hem te gaan, maar Lynxfang ging nu helemaal voor hem staan. "Denk na over je acties"zei hij daarna,weer wat gekalmeerd. "Ga terug, het begint nu echt te laat te worden"Beval hij in een andere poging Ravenfall terug laten keren naar de grot. Hij wist niet meer hoe lang hij dit spel tussen hun nog kon spelen.

Onderwerp: Re: Some wounds never heal di 29 aug 2017 - 9:55

Blablabla. De ene oor in de andere uit. Dat was de beste strategie wat Ravenfall ooit uitgevonden had. Wat kon deze kat hem nou boeien? Lynxfang moest zich nu zijn hele leven inzetten om de prooistapel hoog te houden voor een blinde. Een kat die nooit iets terug kon doen voor hem, iets terug kom doen voor de clan. Hij was een blok een elke kat die in Riverclan leefde. Sure hij wist was van kruidens en hun werkingen maar dat was het ook wel, hij kon er geen zieke katten mee helpen. Hij kon niemand helpen. De jonge elder steunde een zucht uit. Zijn poging om buiten te komen vandaag was mislukt, het was niet zo dat hij zich nu in zijn nest kom rollen en na tien minuten weer kon proberen hij wist honderd procent zeker dat Lynxfang de wacht nu ging houden of een andere kat dat ging opdragen. "Fine" Siste hij. Duidelijk laten merkend dat hij niet blij was met zijn clangenoot. "Mag ik misschien dan nog wel een hapje eten voor ik weer wegrot in me nest?" Mauwde hij, zijn stem scherp, uitdagend maar kalmer dan zonet. Hell, deze kat had hem tegen gehouden om hem naar buiten te laten gaan maar dat betekende nog niet dat hij van hem af was.

Ravenfall stootte een zucht uit en Lynxfang merkte aan zijn houding dat hij het opgaf. Gelukkig maar, want onderhand wist hij zelf bijna niet meer wat hij nog kon doen.
De andere was duidelijk niet tevreden met deze uitkomst, maar daar had Lynxfang geen boodschap aan.
In zijn leven had hij al meer dan genoeg ervaringen gehad met brutale en ongehoorzame katten,
dus eentje extra maakte echt niet uit. Hij was meer bezig met de gezondheid van Ravenfall dan zijn toon en houding. "Als je eten wilt moet je vlug zijn, de beste vangsten zijn zo wel weg"beantwoorde hij op de vraag. De donkere Elder had het op een uitdagende manier gesteld, maar de Warrior wist niet zo goed wat hij daarmee wou bereiken nog. Hij wachtte wel voor Ravenfall om eerst naar binnen te gaan, zo stom was hij nou ook weer niet.

"Als je eten wilt moet je vlug zijn, de beste vangsten zijn zo wel weg" hm, het was een andere antwoord dan de tom had verwacht. Hij had namelijk eerder verwacht dat zijn clangenoot hem aan zijn oren naar zijn nest zou trekken zonder maar een hap door zijn keel te krijgen voor zijn bijdehante gedrag, vandaar zijn uitdagende klank in zijn stem. maar Lynxfang gaf hem kennelijk groen licht om nog wat te eten voor hij weer terug moest naar de hell. Hij knikte kortaf en zwiepte even met zijn staart. Lynxfang was niet zo stom om hem meteen weer alleen te laten vandaar dat samen met de tom weer terug liep tot hij bij de prooistapel was. Een vogel en een grote vis lagen enkel nog op de stapel en de zwarte elder zuchtte. Vis was zijn lievelings-hapje maar dat kon hij niet eten vanwege de graatjes die hij er niet uit kreeg -dat kon hij namelijk niet zien- en dat dit exemplaar veel te groot was voor hem alleen en tja de vogel.. die waren zo verig(?), Chivypaw zou niet zo vrolijk van hem worden als hij al die veertjes liet rondslingeren. Ravenfall keek naar Lynxfang, een soort stille hint.

Onderwerp: Re: Some wounds never heal ma 4 sep 2017 - 21:50

Hij zou het wangedrag van Ravenfall nog wel even met Nightstream of Chivypaw bespreken, maar dat was iets wat hij tot morgen kon laten. De twee hadden vast alweer een drukke dag achter de rug en hij zou ze niet storen met iets wat ook kon wachten. Toen ze bij de prooistapel aankwamen was enige nog een vogel en een vis. Ravenfall leek niet blij te zijn met de keuze die hij kreeg, gezien hij een zucht uitstootte. Lynxfang wist niet zeker of de kater aanspreken op ontevredenheid nu nog een goed idee was, dus liet hij Ravenfall toch maar een keuze maken. Enkel keek die hem aan, of in elk geval zijn kant op. Lynxfang fronste even, wetend dat Ravenfall dat niet kon zien, maar het was meer voor zichzelf. Hij keek naar de twee prooi. Een vis, het normale eten van Riverclan en een vogel. Eentje had graatjes en de andere veren, dus beiden waren wel een uitdaging om goed te kunnen eten. Ah. Lynxfang begreep waar de Elder mee zat. "Wil je dat ik de graatjes uit de vis haal?"vroeg hij toch maar nog voor de zekerheid. Voordat hij straks de vis gaf en Raven liever de vogel had gehad.

Sommige katten snapte niet waarom hij soms zo overstuur raakte (dat soms uitliep tot agressie) over het feit dat hij blind, ze snapte het niet, hun konden leven, ze konden alles doen, gaan en staan waar ze wouden, ze konden zien en hij niet. Alles was een grote olievlek voor zijn ogen waardoor alles en dan ook alles in duisternis leek op te slokken. Nooit had hij iets waar kunnen nemen zoals een ander. De tom was nog zo jong en had alles wat je kon bedenken meegemaakt, de wereld leek hem compleet tegen te zijn. Hij kon zelfs zijn eigen eten niet zelfstandig op eten. Ravenfall was dan al blij dat Lynxfang zelf met de voorstel kwam toen hij een stilte liet vallen, duidelijk wachtend op zijn vraag en knikte daarom ook bijna niet ziend, zijn houding schamend maar die probeerde hij te verstoppen.

Ravenfall knikte op zijn vraag, maar het was nauwelijks te zien.Alsof hij zich schaamde en ergens had Lynxfang daar ook wel begrip voor. Niet dat hij vond dat de kat zich moest schamen, maar het was vast niet fijn om hulp te moeten vragen bij dingen die andere katten prima konden. Hij boog zich voorover en haalde de vis open met zijn klauwen, daarna peuterde hij rustig alle graatjes eruit. Dat de vis er niet meer zo netjes uitzag maakte niet zoveel uit, het was om te eten,niet om te bewonderen. Bovendien, hij dacht niet dat de jonge kater daar een probleem van ging maken, gezien de logische redenen. Toen hij alle graatjes er zo ongeveer uit had, kwam hij weer overeind en schoof de gesloopte vis naar Ravenfall. "Hier is de vis"zei hij en pakte intussen zelf de vogel op om te eten. Hij scheurde de veren er gewoon af op de plek waarvan hij wou eten en knaagde door het vlees in. Intussen keek hij toe of het Ravenfall lukte met zijn vis.

Onderwerp: Re: Some wounds never heal