rawr

Het beloofde weer een warme dag te worden en alhoewel het nest waarin de kittens het 's nachts heerlijk warm tegen hun foster moeder aan konden gaan liggen heerlijk was als het koud was, was het veel te warm bij zon weer. De kleine roodwitte poes was dan uit het nest gerold toen ze door had dat Bronzemask even niet aan het opletten was. Niet alleen om wat af te koelen, maar ook om wat op ontdekkingsreis te gaan. Ze had het de afgelopen paar dagen al meerdere keren gedaan, maar iedere keer was er weer iets nieuws om te ontdekken. Opeens merkte ze een andere kitten op, die aan het rollen was recht op haar pad. Ugh. Eromheen lopen kostte teveel moeite voor de kitten, dus ze probeerde het juiste moment in te schatten om langs hem door te lopen en dat deed ze dan ook. Wat onhandig probeerde ze langs hem te waggelen, maar net toen ze naast hem was, draaide de bruine kitten zich weer om en kwam hij met zijn pootjes tegen haar aan. Oof. De kitten zette een stap opzij en richtte haar helderblauwe ogen op hem. Hij had 'oeps' gezegd, maar meer kwam er niet uit hem. Kort vernauwde de kitten haar ogen. Thanks. Nu deed haar zij pijn.

De poes kreeg een vuile blik naar haar toegeworpen door de ander en dat terwijl hij juist heel uitbundig had liggen rollen op de grond. Sure thing, hij deed maar waar hij zin in had, zolang hij haar niet in de weg liep. Toen hij langzaam opstond merkte de roodwitte kattin dat ze een stukje kleiner was dan de ander. Helaas was ze een poes, die waren vaker kleiner dan de gemiddelde kater. Bovendien leek ze eerder het windclan gen qua lengte geërfd te hebben van haar ouders, alhoewel die beiden zeer groot waren. Niet dat het haar veel uitmaakte. Het zat niet in je lengte of je sterk was of niet, ze zou probably veel sneller zijn dan de kater, als deze meer zou neigen naar de grootte van een Riverclan kat, natuurlijk. Echter, toen ze de kater wat nader bekeek, merkte ze wel op dat hij duidelijk de smalle bouw had van een Windclanner. Zoals zij die ook had. Hmn. Ze ging zitten, waarna ze haar pootje rustig begon schoon te maken.

De ander bleef haar maar aanstaren en dat was raar. Wat was mis met hem? Wat wilde hij van haar? Ze besloot dan ook maar haar pootje te gaan wassen, I mean, als hij haar toch alleen maar ging aanstaren, waarom zou ze dan haar tijd aan hem vuilmaken? Toen ze klaar was, keek ze echter weer om met een verbaasde blik. Was hij er nog steeds? Waarom ging hij niet gewoon iemand anders lastig vallen? Kssst. Ga weg. Maar de kitten bleef zitten en ze rechtte haar rug even, haar kopje wat schuin houdend. Nu hield ze haar ogen echter wel strak naar hem, misschien zou hij dan wel weggaan. Ja, dat was vast een goed plan.

De kitten voor haar keek niet weg. In tegenstelling zelfs, hij leek niet eens meer te knipperen! What the hell was zijn probleem, überhaupt? Het was hij geweest die zich net op het moment dat ze langs hem door had willen lopen, had omgedraaid. Hij was degene die zijn poot zo hard tegen haar zij had gestompt.
Pff. Ze bleef hem aankijken, met een vrij emotieloze blik zelfs, terwijl ze kort haar ogen vernauwde.
Zelf knipperde ze ook niet. Hij mocht dan wel een stuk groter dan haar zijn, maar ze was zelf ook een vrij pittige kitten, die niet gemakkelijk over zich heen liet lopen.

En zo ging de staarwedstrijd maar door en door. Of althans, dat was wat Lionkit had begrepen wat het was. De ander probeerde stoer te zijn en dacht zeker dat hij gewoon haar kon wegstaren. Nou, dan had hij de onjuiste tegenstander daarvoor gegeven, want als er iets was wat Lionkit niet deed, dan was dat opgeven. Al was dit maar een stom spel, ze zou waarschijnlijk zelfs alle recht hebben om zich om te draaien en weg te lopen van deze kinderachtige kitten. Maargoed, dat deed ze natuurlijk niet, want ze was zelf ook een kitten. Haar oortjes bewogen lichtelijk naar voren toen ze de lage miauw van de ander hoorde. Wow, intimiderend zeg. Ze deed niets anders dan zacht grinniken, aangezien ze haar woorden hier niet aan vuil wilde maken. Hij leek klaar te staan voor de aanval, maar dat weerhield haar er niet van om haar ogen nog steeds op de zijne gericht te houden.

De kinderachtige kitten voor haar bleef haar maar aanstaren en aanstaren en aanstaren en ze kon er niks anders aan doen dan hetzelfde terug te doen. Praten ging nog niet helemaal soepel, dus koos ze er in dit geval voor om volledig stil te zijn, zoals ze wel vaker deed. Want waarom praten als ze niets nuttigs had te zeggen? Of niets nuttigs kon zeggen? Ze vernauwde haar ogen wat toen de kitten toch maar door bleef gaan. Starclan. Wat een vervelend beest. Zacht sloeg ze even met haar staart, maar niet zoals een nijdige kat. Gewoon omdat ze stiekem zijn aandacht wilde trekken zodat hij weg zou kijken. Misschien zou hij dan wel opgeven. Ja.

Daar trapte ze dus nou echt niet in; hij deed alsof het hem niks meer uitmaakte, maar toch bleven zijn ogen op haar gericht. Als ze werkelijk zo oninteressant voor hem was, dan zou hij gewoon weglopen en hun oogcontact verbreken. Maar deze irritante, kinderachtige kitten bleef haar aanstaren en leek niet te willen opgeven. Goed dan, zij ging ook niet opgeven. De rood met witte kattin zakte rustig ook door haar pootjes, zodat lekker op de harde grond kon gaan liggen, terwijl ze haar blauwe kijkers maar op hem gericht hield. Kom maar op.

Geef. Nou. Gewoon. Op.Starclanverdomme. De poes sloeg even kort nijdig met haar staart. Stomme kitten. Waarom had hij überhaupt in haar weg gelegen en waarom wilde hij deze staarwedstrijd zo graag van haar winnen? Nou, als hij dacht dit te kunnen winnen dan had hij het verkeerd. Zij zou hier als winnaar uit komen. Sowieso. Daar ging ze wel voor zorgen. Ze vernauwde haar ogen weer iets en bleef de kitten aanstaren, terwijl ze in een betere positie ging liggen zodat haar nek niet pijn zou gaan doen.

Met een echte deathstare staarde ze de kitten voor haar aan. Wie dacht hij namelijk wel niet wie hij was? Haar zo vervelen. Ze wiebelde wat met haar oortjes en zuchtte. Starclan verdomme. Ze had wel iets beters te doen met haar leven dan dit. Misschien moest zij dan maar de volwassene hier zijn en de staarwedstijd eindigen, want als er hier iemand volwassen kon zijn, dan was zij dat wel. Deze muizenbrein leek toch niks beter te doen met zijn leven. Prima. Als hij zijn leven wilde leven door iedereen te vervelen en aan te staren, dan deed hij dat. Meanwhile zou zij wel betere dingen doen, grotere dingen. "Klein kind." Gromde ze, waarna ze met een zwiep van haar staart opstond en wegliep. Mousedung dat hij was.