Doubts. [&TALLSHADOW] [FINISHED]

Een zucht gleed over Thornfang’s lippen terwijl hij het kamp binnenkwam en zijn prooi netjes op de prooistapel legde. Hij was net klaar met zijn hunting patrol en gaf de andere katten een seintje dat ze mochten doen wat ze wilden. De eerste kat die oorspronkelijk de hunting patrol zou leiden was opeens weggegaan voor iets dringends en had Thornfang aangesteld als zijn opvolger. De patrol had echter niet meer lang geduurd daarna omdat de meeste prooi al wel binnen was en met een tevreden blik keek Thornfang naar de prooi die hij had gevangen, maar dat nam alsnog niet zijn twijfels weg die hij in zijn binnenste voelde en welke hij eigenlijk dringend wilde delen met iemand. En die iemand was diegene die Sinclaw het beste kende. Thornfang opende zijn bek en rook de bekende geur van de ShadowClan Deputy een eindje verderop. Toen hij zijn kop een kwart draaide zag hij de tabby al staan en snel liep hij naar hem toe voordat iemand anders zijn aandacht kon vragen. Het was nog maar net in de middag en dus zouden ze genoeg tijd hebben om te praten mits Tallshadow natuurlijk al zijn patrols al georganiseerd had voor vandaag, maar hij nam aan dat dat wel het geval zou zijn. ‘Tallshadow,’ sprak hij met zijn zware stem. ‘Heb je even?’ Hij wees met zijn staart in de richting van de uitgang van het kamp. ‘Ik wil even met je praten. En het liefst privé.’ Hij keek de kater lang aan waarna hij zich omdraaide en richting de uitgang van het kamp begon te lopen zodat Tallshadow de hint zou begrijpen dat hij dit echt in privé wilde bespreken en niet waar iemand bij was.

Hij was druk bezig met.. Bekijken of hij de medicine cat den nog wilde verbouwen really. Dus in die zin kon ieder hem storen en had het niet veel invloed op de gang van zaken binnen Shadowclan at the moment. Vandaar dat hij meteen opkeek toen Thornfang naar hem toekwam, en hij de ander met opgetrokken wenkbrauwen volgde na zijn vraag gehoord te hebben. Niet dat hij niet wilde ofzo, maar Thornfang had nou niet echt laten merken dat hij Tall zag zitten, niet als kat laat staan als deputy. Sterker nog, Tall was er heilig van overtuigd dat de ander elke avond aan Starclan vroeg waarom Tallshadow ook alweer bestond en of het echt niet een fout was geweest after all om hem überhaupt op aarde te zetten. Then again, Thorn zou er een punt mee hebben waarschijnlijk.

Een blik over zijn schouder leerde hem dat Tallshadow hem volgde en Thornfang haalde diep adem. Tallshadow had misschien de juiste antwoorden op zijn vragen. True, in het begin had hij de kater niet echt zien zitten als deputy omdat hij dacht dat de tabby tom zijn taken niet serieus genoeg zou nemen, maar hij moest toegeven dat Tallshadow toch wel een goede deputy was. Hij had nog niet veel klachten van Innerstar over hem gehoord en hij vond de manier van aanpak wel oké. Hoewel hij de strenge aanpak van zijn moeder soms wel kon appreciëren, kon ze ook soms iets té streng zijn en Tallshadow had zowat die mildere aanpak nog. Thornfang zou zich, als hij ooit deputy zou worden, waarschijnlijk ook redelijk streng gedragen, maar zolang dat rechtvaardige er nog altijd inzat was het goed. Maar goed, Tallshadow’s aanpak was ook niet helemaal verkeerd en Thronfang begon hem steeds meer als een potentiële leader van ShadowClan te zien. In het begin had hij gedacht dat het de ondergang van ShadowClan zou zijn, maar achteraf gebleken was dat toch niet zo. Thornfang leidde Tallshadow naar een plek waar niet al te veel katten hun lastig konden vallen. Hopelijk zou Tallshadow nu niet gaan denken dat Thornfang hem iets aan wilde doen of zo. Hij had geen idee wat er soms in de gedachten van de tabby tom omgingen, maar Tallshadow kennende zou het ooit wel eens door zijn gedachten gegaan zijn dat Thornfang hem niet bepaald zag zitten als een deputy. Daar wilde Thornfang nu wel eerst verandering in brengen voordat hij over Sinclaw begon. ‘Allereerst wil ik zeggen dat je het heel goed doet als deputy, Tallshadow,’ sprak hij formeel, maar er kwam wel een klein glimlachje om zijn lippen hangen. ‘Ik geef toe dat ik eerst mijn twijfels had, maar die heb je toch wel weggenomen.’ De kater zwiepte met zijn staart. ‘Nu dat uit de weg is…’ En dan kwam nu het belangrijkste. Maar hoe moest hij beginnen? ‘Ik krijg totaal geen hoogte van Sinclaw,’ barstte hij los. ‘Het ene moment denk ik dat ze me wel ziet zitten, maar het andere moment doet ze echt zo afstandelijk dat ik het idee heb dat ik haar niet eens wat kan schelen.’

Hij bleef rustig volgen, ondertussen nadenkende over onder andere wat hij wilde eten deze avond. Natuurlijk, er waren ook andere dingen zoals bijvoorbeeld waar het zometeen over zou gaan, maar er zat maar weinig keuzevrijheid in een kat en dus richtte hij zich liever op de dingen waar hij ook eigenlijk invloed op had, zoals dit. De kater was er echter nog niet over uit toen Thorn uiteindelijk stilstond. Even begon die over Tall's deputyschap, wat hem hevig verbaasde en hem haast zijn ogen deed vernauwen, dit was plotseling, geen idee wat hij gedaan had dit te verdienen. Maar daarna kwam het ware verhaal en bleek Sin het onderwerp te zijn. "Aha," Mauwde Tall even in antwoord, en keek toen even awkward om zich heen, er was niemand om hem te redden. Moest hij zeggen dat hij en Sin al eeuwen een soort haat-liefde relatie hadden die voor niemand te peilen was? "Ze heeft kittens met je, dus ze voelt sowieso iets right?" Het was een soort behulpzame vraag al wist hij het niet eens zo zeker, Sin was onpeilbaar.

Thornfang voelde een niet erg voor hem bekend zijnde gevoel door zich heengaan: schaamte. Hij schaamde zich toch wel een beetje omdat hij als senior warrior zijnde hulp vroeg aan een gewone warrior. Het was dan ook nog eens de deputy. Hij had eigenlijk net zo goed naar zijn moeder kunnen gaan, maar hij wist dat het antwoord niet zo vrolijk zou zijn aangezien zijn moeder vanaf het begin al had aangetoond dat ze het niet bepaald eens was met de relatie. Had zijn moeder dan toch gelijk? Nee. Zo mocht hij niet denken. Hij moest zich concentreren op dit gesprek en hopelijk zou Tallshadow iets zeggen waardoor hij zich zekerder zou voelen of iets aangeven wat Thornfang zelf over het hoofd had gezien. Was hij misschien niet knap genoeg? Lag zijn karakter haar niet lekker? Hij had geen idee, maar hij voelde er weinig voor om zichzelf te veranderen. Hoewel hij daar weinig voor voelde, wist hij dat Sinclaw hem wel eens goed zou kunnen overhalen om zijn karakter te veranderen. Zijn moeder was echter zijn enige houvast om dat niet te doen en zijn kittens leken hem ook wel op deze manier te appreciëren, dus misschien moest hij wel gewoon zichzelf blijven. Hij had eerder van andere katten gehoord dat als je partner je niet accepteerde om wie je was dat het een verloren zaak was. Toen Tallshadow zijn vraag stelde bewoog Thornfang onzeker met zijn snorharen. ‘Niet dat ze veel bij de kittens is of zo,’ mompelde hij. Hij kon er wel omheen draaien, maar meestal als hij naar de kittens ging, was ze er niet eens. ‘En soms heb ik het gevoel dat dat ook een gevolg is omdat ze mij niet als haar partner wilt hebben.’ Hij kneedde de grond ongeduldig met zijn voorpoten. ‘Ze is zo onduidelijk, Tall,’ mompelde hij. ‘Het ene moment zoekt ze affectie bij me en het andere moment duwt ze zich van mij af.’

Er kwamen veel onverwachte dingen kijken bij het zijn van een deputy, het ene moment haatte iedereen je, het andere moment mochten ze je, het ene moment praatte je over oorlog en het andere... well, over dit. Alles mocht en kon wat Tall betrof daarin, want als deputy was je niet alleen een deel van het leiderschap, maar je was ook, misschien wel juist, het deel waar anderen heen konden om hun zorgen uit te spreken. Vandaar dat hij hier ook serieus mee om besloot te gaan, want wat hij er ook van mocht denken Thorn zat in een lastig parket. "Zo is Sin natuurlijk wel een beetje," Mauwde hij behulpzaam, "Niet erg goed in gevoelens uiten, vanwege haar vader en eigen jeugd," Het was iets wat hijzelf in ieder geval dacht waar te zijn, en liever dit noemen dan het mogelijke feit dat ze liever Tall als partner had.

En hier was hij dan: het ene moment zich aan het bekommeren over de kittens en Clanzaken aan het regelen, het andere moment zijn gevoelens aan het verklaren aan een tom die waarschijnlijk totaal niet wist wat hij ermee moest doen. Thornfang wist zelf niet eens waarom hij zijn gevoelens zo kwam delen met een andere kat, maar Tallshadow kende Sinclaw het beste. Misschien wel beter dan hijzelf, hoewel dat een gedachte was die hij nu niet bepaald koesterde. Het was natuurlijk mooi als hij kon zeggen dat hij Sin door en door kende en dat hij precies wist waarom ze wat deed, maar de waarheid was dat ze zo onvoorspelbaar was dat hij zich soms afvroeg hoe het in StarClan’s naam mogelijk was geweest dat zij hem had uitgekozen voor haar partner. Sin verwachtte waarschijnlijk iemand die haar kon inschatten en die haar met rust kon laten op momenten dat ze dat nodig had, maar Thornfang had eerlijk gezegd geen idee wanneer het juiste moment was om zich met haar te moeien en wanneer het juiste moment was om haar juist met rust te laten. Hij draaide zijn kop naar Tallshadow toen deze verderging. ‘Ik kan nu ook niet bepaald zeggen dat ik geweldig ben in gevoelens uiten,’ gaf hij toe. ‘Maar is het in een relatie niet juist belangrijk dat je over dat soort dingen praat?’ Hij haalde zijn schouders mismoedig naar de tom op. ‘Telkens als ik echter een poging doe om me te verdiepen in die gevoelens en een troostende schouder aanbiedt, duwt ze me weg alsof er niks met haar aan de hand is. Alsof ze wilt dat ik bepaalde zaken liever niet weet.’ Hij keek gefrustreerd zijnde naar zijn poten. ‘En tijdens de zwangerschap was ze al helemaal kribbig! Of zouden alle she-cats dat soms hebben?’ Ugh. Hij was hier zo, zo, zo slecht in!

OOC: "en liever dit noemen dan het mogelijke feit dat ze liever Tall als partner had." Ik denk dat als Thornfang hier achterkomt dat het voor eeuwige haat is tussen de twee xD Het ging juist zo goed tussen ze ;(

Tall knikte eens meelevend toen de ander melde dat hij nou ook niet bepaald goed was in gevoelens uiten, op zich deed de kater het nu best goed als je het hem vroeg. Bij het punt over de zwangerschap wist hij eindelijk iets om te antwoorden "Ah!" Mauwde hij, blij te kunnen helpen, "Dat is inderdaad iets waar veel poezen last van hebben," Wat een hulp Tall, petje af. Nu even nog wat verder helpen anders had Thorn hier ook niets aan. "Misschien moeten jullie eens samen gaan jagen?" Wat romantisch, "Of samen in een patrol?" Want dat was zoveel beter. Maar hey, it did the job voor hem en Little! Misschien was quality time gewoon wat de ander nodig had met Sin.

En hier stond hij dan: een senior warrior die hulp vroeg aan een tom die net geen tien moons de rang van young warrior voorbij was. Ja, hij ging het blijven opmerken, want leuk vond hij het niet. Maar het was nu eenmaal een feit dat Tallshadow zijn partner op sommige vlakken beter kende dan hijzelf. En dat vond hij ook niet bepaald een leuk feit, maar het was hem al eerder niet onopgemerkt gebleven dat hij daar niks aan kon veranderen; Sinclaw deed toch wel haar eigen zin. En misschien was dat ook wel een factor die hij juist leuk aan haar vond. Wat had hem op haar laten vallen in de eerste plaats? Hij had geen idee, maar hij wist niet dat een relatie zo gecompliceerd kon zijn. En hij maar denken dat het meestal de she-cats waren die het meeste liefde zochten bij hun partners. Het was in hun relatie eerder andersom. Hij was gewoon niet het soort tom dat echt een afstandelijke houding tegenover haar kon houden en dat wilde hij ook helemaal niet. Hij wist dat hij er ook als een softie uitzag als hij bij zijn kittens was. Hij schudde zijn hoofd altijd meewarig als hij van die toms zag die gewoon hun afstandelijke zelf bleven waardoor hun kittens het gevoel hadden dat ze niet geapprecieerd werden. Dat soort gevoel wilde hij koste wat het kost vermijden bij zijn kittens. ‘Romantisch,’ zei hij tegen de tabby tom en rolde met zijn ogen, maar bewoog wel geamuseerd met zijn snorharen en goedkeurend met één oortje. ‘Maar samen naar de schemering kijken of samen liggen in het maanlicht kan wel helpen?’ Hij dacht diep na. ‘Wist je nog toen we apprentices waren en onze grootste zorg was om onze mentors te imponeren met de best gevangen prooi?’ grapte hij. ‘Seriously, hebben die tips van jou bij jou en je partner geholpen?’

Tall wilde bijna in de verdediging schieten toen de droge 'romantisch' weerklonk, maar liet het achterwege toen hij de goedkeurende signalen opving die Thorn tegelijkertijd stuurde. Het was ook lastig voor de ander, dit moest gekker zijn voor hem dan voor Tall. Gelukkig dacht hij nu zelf echter ook mee, en de kater knikte eens bij de voorstellen. Het probleem was gewoon dat Sin zo onvoorspelbaar was als de pest. "Het klinkt alsof het zou moeten werken," Mauwde hij dan ook nadenkend, zij het een beetje twijfelachtig. Bij het horen van de volgende woorden van Thorn moest hij echter lachen. "Ik heb zo hard gevochten voor iets anders dan een frons bij jouw moeder," Mauwde Tall lachend, en dacht even terug aan die trainingen. Goede tijden. "Ik ging gewoon kruiden zoeken met mijn partner," Mauwde hij een beetje weemoedig, bij hem was het nooit echt zo lastig geweest als bij Thorn.

Thornfang voelde hoop in zich opkomen toen Tallshadow aangaf dat het zou moeten werken. Als Sinclaw nu niet zo onvoorspelbaar was geweest, had hij zelf voor een oplossing kunnen zoeken en geen hulp in moeten schakelen. Hij hoopte dan ook dat Tallshadow hier met geen woord over zou spreken tegen zijn partner. Hij dacht namelijk niet dat Sinclaw het echt leuk vond dat hij zijn relatieproblemen met de deputy besprak. Zou hij het zelf vervelend vinden? Misschien als ze het met Tallshadow besprak wel, maar hij kon zich inbeelden dat de she-cat soms advies nodig had van een andere queen. Zeker nu hun kittens er waren en Sinclaw constant voor ze moest zorgen. Hij probeerde ook zo veel mogelijk bij zijn kittens te zijn, maar zijn moeder hield hem vaak bezig met opdrachten voor de Clan. En Tallshadow ook natuurlijk nu hij deputy was. Thornfang vond de tabby tom best wel aangenaam in omgang, maar toch wilde hij er voor nu even niet aan denken dat de deputy het ooit zou overnemen van zijn eigen moeder en een andere deputy zou aanwijzen om in zijn plaats te komen. Op de één of andere manier klonk het voor hem onwerkelijk dat zijn moeder ooit dood zou gaan. Ze had nog wel een paar levens – dacht hij – dus normaal gezien zou ze nog wel een hele tijd leader blijven van ShadowClan. Thornfang lachte met de tabby tom mee toen deze zijn opmerking maakte over Innerstar. ‘Dat je het tot deputy hebt geschopt wilt zeggen dat ze best wel potentie in je ziet. Wie had dat ooit gedacht,’ zei hij plagend tegen de tabby, maar glimlachte toen hij over zijn partner begon. ‘Mooi zo,’ zei hij tegen de tom. ‘Ze moeten niet allemaal zo moeilijk zijn als Sinclaw. Het lijkt erop dat jullie best een stabiele relatie hebben die niet veel nodig heeft. Ik hoop dat dit zo voor jullie blijft.’

De ander grapte meteen over dat er wonderlijk genoeg toch nog wat van Tallshadow geworden was. De kater lachte hierover mee en knikte instemmend. Zeker hij had nooit gedacht dat Inner het hem zou zien doen, sterker nog, er was een lange tijd geweest waarin de kater ervan overtuigd was dat de deputy hem opgegeven had. Nu moest hij toegeven dat hij nog steeds niet zeker was over wat ze van hem vond, maar de zekerheid dat hij zich nu in ieder geval honderd procent voor de clan kon inzetten was mooi. De opmerking over de 'stabiele relatie' van hem en Little trok echter de blijdschap uit hem weg. De clan wist het niet echt over hun doodgeboren kittens, over wat het met Little had gedaan, en hoe stroef alles nu liep. Tall durfde echter de droom van Thorn over een goedlopende relatie niet te verbreken, in plaats daarvan haalde hij zijn schouders op en glimlachte, "We zullen zien wat Starclan brengt," Want die katten waren zo wispelturig als de pest.

Tallshadow zei het misschien niet luidop, maar Thornfang merkte de lichte verandering in zijn gedrag wel op en hij concentreerde zich sterk op de gezichtsuitdrukking van Tallshadow. Hoewel deze nog ongeveer stond zoals daarnet, merkte Thornfang toch wel de lichte verandering op. Hij keek net iets minder blij dan daarnet en Thornfang vroeg zich af waarom dat zo was. Zou hij het hardop vragen? Het had waarschijnlijk iets te maken met de relatie van Tallshadow en Littlestream, anders zouden de mondhoeken van de tom niet zo snel omlaag trekken. Misschien was hij dan toch niet de enige met een moeilijk te begrijpen partner. Of misschien liepen de dingen nu wat stroef, maar zou het later beter gaan. De tom trok kort met zijn oortje toen de tabby zijn opmerking maakte en grinnikte kort. ‘StarClan zou soms wel iets duidelijker mogen zijn als je het mij vraagt,’ bromde hij. ‘Maar ik denk dat het ook weer niet spannend is als StarClan je alles laat zien wat later in je leven gaat gebeuren. Dat haalt de verrassing wel een beetje weg.’ Nee, hij zou zeker niet alles willen weten wat er later in zijn leven zou gaan gebeuren, maar sommige dingen te weten komen was wel handig, toch? ‘Maar één ding weet ik wel zeker: het mooiste wat er me overkomen is in heel mijn leven is het feit dat ik vier prachtige dochters heb gekregen. Feverkit was wat aan de zieke kant, maar zij begint gelukkig ook aan de beterende hand te worden.’

De ander zei niets over zijn verandering als hij deze al opmerkte, en Tall bedankte hem daar in stilte voor. Om naast problemen te hebben er ook nog eens over te moeten praten zou hij niet volhouden en ook nooit begrijpen. Daarnaast was het gespreksonderwerp wat Thorn nu aansneed een stuk makkelijker te onderhouden. "Klopt," Beaamde Tall, en knikte erbij. "Het zou tien keer niets worden als je alles al wist, en bovendien, wat voor nut heeft het dan nog om het uit te leven?" Dat zou gek zijn. Leven terwijl je al wist hoe het af zou lopen, alsof je eenzelfde toneelstuk vijf keer keek. "Mooi dat Fever aan de beterende hand is," Reageerde hij op de volgende opmerking, gemeend. Kittens waren een veilig onderwerp, lief klein en cute, wat konden ze nog meer vragen van een levend wezen?

Hij grinnikte even. Hij stelde zich voor hoe het moest zijn om zijn hele leven al van te voren te weten. Om te weten hoe alles in zijn leven zou verlopen. Misschien dat hij er een gelukkig gevoel van zou krijgen, maar misschien ook weer een boos of verdrietig gevoel als er hem vervelende dingen stonden te wachten. Dan zou hij bijvoorbeeld te zien krijgen of één van zijn naasten iets zou overkomen. Nee, dat wilde hij eigenlijk helemaal niet weten. Hij wilde zo veel mogelijk kunnen genieten van het voor nu goed zijnde leven die hij voor zich had. Als er iets zou gebeuren dan wilde hij daar op het moment zelf mee dealen en niet van te voren zich al kunnen voorbereiden zodanig dat hij ‘goed’ kon reageren. Zijn leven zou sowieso dan al naar de knoppen zijn als hij wist dat het om zijn dochters ging. Sure, het zou hem de tijd die ze nu hadden misschien veel harder laten appreciëren dan nu het geval was, maar het zou ook behoorlijk vervelend zijn. Hij gaf een knikje aan zijn deputy ten teken dat hij het daar mee eens was. ‘Ze begint zelfs al vragen te stellen over het apprentice worden,’ snorde hij. ‘Ze schijnen op de één of andere manier allemaal te denken dat Wolfkit later leader zal worden. Het is net alsof één iemand hun dat de hele tijd zegt of zo. ‘ Hij haalde zijn schouders op. ‘Stainedkit is heel erg formeel aangelegd voor haar leeftijd en Ferretkit is heel verlegen. Het is leuk om te zien hoe ze alle vier een verschillende persoonlijkheid hebben, maar zo te zien het wel heel goed met elkaar kunnen vinden. Ze zijn het beste dat ik me ooit kon wensen.’ Hij snorde trots zijnde.

Het aanhoren over hoe trots en blij Thornfang was met zijn kittens deed Tall met intens verdriet denken aan hoe het geweest had kunnen zijn in zijn clan, met hem als vader en Little als zijn partner. Helaas waren dat vervlogen tijden en zou die kans voor hem niet snel meer komen. Dat betekende echter niet dat hij het de kater voor hem misgunde op een of andere manier, integendeel. "Wie weet," Mauwde hij grinnikend toen hij hoorde over Wolfkit die misschien leider zou worden, "Het is schitterend om te zien hoe de vrede kan blijven bestaan tussen zulke verschillende persoonlijkheden," Beaamde hij ook, toen Thorn daarover begon. Konden ze dat nou ook maar wanneer ze ouder waren. Dacht hij er echter weemoedig achteraan, de clanruzies weer in zijn gedachten krijgende.

Thornfang bewoog even kort met zijn oortje toen hij meende een niet al te blije uitdrukking te zien verschijnen op het gezicht van Tallshadow en vroeg zich af wat er aan de hand was. Het was toch een goed ding dat ShadowClan gezonde kittens had? Maar ergens vermoedde hij wel dat het daar helemaal niet om ging, maar hij kon ook niet raden waar het wel over zou gaan en hij vond het onbeleefd om er nu naar te vragen. Hij was bij Tallshadow komen zeuren en niet andersom; de tom zou het vast niet op prijs stellen als Thornfang vroeg naar zijn gevoelens. En bovendien kon hij het ook verkeerd gezien hebben omdat hij het maar een flits van een seconde had gezien. Of hij had het zich verbeeld. De deputy was waarschijnlijk gewoon vermoeid of zo. ‘Wolfkit klaagt soms wel over haar zusjes, maar ik denk dat ze heel veel van hun houdt. Ik denk dat ze elkaar later vast wel door dik en dun steunen als er iets gebeurt.’ Hij probeerde het snorren een beetje in te houden. Hij was immers een senior warrior en ook al was hij trots op zijn dochters, dan mocht hij dat nog niet zo hard laten blijken aan zijn Clanmates. Ze wisten zo ook wel dat hij hun helemaal geweldig vond en hij het fantastisch vond om vader te zijn. ‘Op een dag word jij ook wel een fantastische vader,’ zei hij tegen de tabby. ‘Hoewel ik niet weet of ShadowClan een mini Tallshadow aankan.’ Hij knipoogde plagerig naar de tom.

De ander leek even zijn zorgen gezien te hebben, maar besloot toen duidelijk er niet op in te gaan, aangezien hij doorging over zijn kittens. Tall moest zich inhouden niet te grinniken, want het was ergens te grappig om te zien hoe de normaal zo serieuze kater hier voor hem het voor elkaar kreeg zo'n ei te zijn wat zijn kinderen betrof. Zeker die zorgen die eigenlijk geen sense maakten, natuurlijk klaagde Wolf, broers en zussen waren kapot irritant, maar, ze waren familie. Vandaar ook dat Tall knikte toen de ander ook tot de conclusie leek te komen dat het allemaal wel tot iets moois uit zou draaien. En indien niet, dan zou de deputy wel even wat power aanwenden dat die nitwits alleen maar met elkaar op patrol mochten ofzo. Hierover was hij even in zichzelf grinniken aan het nadenken, toen de ander plots liet vallen dat hij een goede vader zou zijn. Meteen voelde de kater weer de steek aan hoe hij dat bijna geweest was, bijna vader, maar zijn doodgeboren kittens waren een duidelijk teken geweest van Starclan, geen nakomelingen voor hem. Vandaar dat hij een glimlach ietwat moest forceren bij de rest van de opmerkingen, en niet heel veel meer kon dan zijn schouders ophalen. "Wie weet," Mauwde hij, er niet verder op ingaande.

Hoewel hij probeerde om het niet te doen, merkte hij bij zichzelf dat hij zich concentreerde op Tallshadow’s reactie toen hij over het vader zijnde begon en dat Tallshadow later ook vast een fantastische vader zou worden. Hij zag dat de glimlach weer iets wegstierf en de twinkeling die tot nu toe aanwezig was geweest in zijn ogen zijn blik weer heel even verliet. Er was dus iets gebeurd op het vlak van kittens, maar Thornfang merkte aan de houding van de tabby dat hij er niet over wilde praten. Hij ging er dan ook niet over speculeren. Of dat probeerde hij toch, want natuurlijk ging hij in zijn achterhoofd wel op zoek naar de reden waarom Tallshadow zo reageerde. Hij hield het er maar bij dat het iets negatiefs moest zijn geweest. Misschien iemand waarmee hij kittens wilde hebben en… nee, Thornfang. Hij ging niet speculeren! Toch deed hij een stapje vooruit en liet zijn staartpunt nogal awkward op de schouder van de tabby terechtkomen. Er verscheen een frons op zijn gezicht terwijl hij de juiste woorden probeerde te zoeken. ‘Je weet dat als er iets is dat je altijd naar me mag toekomen,’ mauwde hij vervolgens. ‘Ook al lijkt het nog zo stom. Sommige lasten moet je niet alleen dragen.’ Vervolgens deed hij weer een stapje achteruit zodat ze geen lichaamscontact meer maakten. Dat was awkward. Maar goed, tijd voor een ander onderwerp. Hij draaide zijn kopje naar de uitgang van het camp en wees er met zijn staart naar. ‘Zin om anders iets te gaan doen?’ vroeg hij. ‘Een border patrol of gewoon jagen voor de Clan of zo? Iets om onze gedachten wat te verzetten?’ Nee, subtiel zijn zat overduidelijk niet in zijn aard, maar hopelijk kon de tabby dat wel een beetje hebben. Hij kon zich namelijk herinneren van een paar situaties dat Tallshadow ook niet bepaald de meest subtiele tom was die in ShadowClan rondliep.

De ander had blijkbaar gemerkt dat hij niet echt blij was met het onderwerp kittens, en probeerde hem op te beuren door een awkward staart op zijn schouder en opmerkingen over hoe Tall altijd bij hem mocht komen. De kater hield zich in om een gekke opmerking te maken, en knikte enkel op zo'n manier waarvan hij hoopte dat het een beetje dankbaar over kwam. Erg lang bleef Thorn er gelukkig niet op zitten, want bijna meteen was de staart weer weg en werd er gepraat over gedachten verzetten. "Ehm?" Nu werd er vast van hem verwacht dat hij kon vertellen wat de clan nodig had, maar eerlijk, hij had er net wat patrols op uit gestuurd dus hij wist het eigenlijk niet. "Sure," Zei hij dus maar, de keuze bij Thorn latende.

Onderwerp: Re: Doubts. [&TALLSHADOW] [FINISHED]