Doubts. [&TALLSHADOW] [FINISHED]

Het was in elk geval een troost dat Tallshadow troostende gebaren al even awkward vond als Thornfang zelf. Het was ook altijd een obstakel voor hem geweest als apprentice zijnde als een she-cat zich niet goed voelde en dit duidelijk liet merken. Hij gaf best wel veel om zijn Clanmates en had het, zeker als apprentice zijnde, nooit aangenaam vonden als hij iemand zag lijden in zijn Clan. En dus had hij op zijn eigen onbeholpen manier altijd geprobeerd om de desbetreffende she-cat op te vrolijken, maar dat had altijd geresulteerd in minstens één dag elkaar niet meer aankijken daarna. Het was een wonder dat Sinclaw eigenlijk nog steeds bij hem bleef, hoewel hij haar dan wél op de één of andere manier goed kon troosten als dit nodig was. Of toch zodanig dat ze een klein beetje steun bij hem ging zoeken, want hij was er namelijk nooit zeker van of hij het echt goed voor haar deed. Jep. Daar begon hij weer. Maar goed. In elk geval had hij dat heel erg vervelende gevoel om iedereen maar te willen troosten in zijn Clan of als een soort praatpaal te dienen zodanig van zich af kunnen zetten dat hij het enkel nog deed voor diegenen waar hij het echt voor wilde doen. En bij zijn kittens was hij gewoon een eitje, maar dat wist hij wel. ‘Oké,’ mauwde hij. Hij draaide zich om en wenkte de tabby tom mee naar buiten het camp. ‘Ik wil vooral nog eens goed controleren of die vieze BloodClanners echt wel buiten onze borders blijven. Het zou niet de eerste keer zijn dat één van onze apprentices of onze jongere warrios lastig wordt gevallen door dat tuig.’ BloodClan. De ideale manier om hun gedachten te verzetten als ze daar één van tegen zouden komen, right? Right.

Het was gewoon iets in zijn bloed. Iets wat zijn moeder hem geleerd had en iets wat er de komende tijd niet meer uit zou gaan. En dan was er natuurlijk ook nog het feit dat hij het heel moeilijk vond om Tallshadow met een hogere rank dan hijzelf te beschouwen, gezien zijn karakter en zo. No offense of course. Maar goed, het zat dus in zijn bloed om de leiding te nemen als hijzelf de oudste van de groep was. Hij wist dat het stom was en op sommige ogenblikken ook totaal ongepast, maar hij voelde als senior warrior zijnde aan dat hij de leiding wel moest nemen. Dat gevoel zou natuurlijk een stuk meer terecht zijn geweest als zich achter hem een paar warriors en apprentices hadden bevonden, maar dat was nu niet het geval. Zijn vacht werd warm, maar hij liet niks merken en hield zijn pas enkel wat in zodat de tabby tom naast hem kon lopen. Hij was ook zo slim om niet hardop zijn excuses aan te bieden, want misschien kon hij het zo nog afdoen alsof hij het totaal niet in de gaten had gehad of zo. En Tallshadow kennende zou hij dit waarschijnlijk zonder boe of bah gewoon accepteren en doorgaan met zijn leven. Want zo was de tabby tom wel: niet echt problemen makend van dingen waar hij geen problemen over hoorde te maken en niet direct iemand die een vuiltje in de lucht herkende wanneer deze er was. Natuurlijk weer geen offense, of course. ‘Is er nog activiteit van de BloodClan gerapporteerd?’ vroeg Thornfang om de ongemakkelijke stilte die zich weer tussen hun bevond te verbreken. ‘Ik hoop dat ze sinds de laatste aanval wel weten dat ze ons beter met rust kunnen laten.’ Hij onderdrukte een zucht. ‘Ik weet dat het volgens de warrior code en StarClan’s woord verboden is om te moorden, maar het stoort me enorm dat er nog steeds zo veel van hun in leven lijken te zijn. Er gaan geruchten rond dat er zich zelfs voor de helft aan Clan cats onder hun bevindt.'

Thornfang stelde zich in een afschuwelijk moment voor hoe het zou zijn als één van zijn dochters zou besluiten om zich bij BloodClan te voegen. Hij wilde zich sowieso niet voorstellen hoe het was als één kat van ShadowClan zich bij BloodClan zou voegen, maar van zijn dochters wilde hij dat echt niet voorstellen. Hij zag Stainedkit, Ferretkit, Wolfkit en Feverkit gewoon niet graag rondlopen bij katten die enkel wilden moorden. Hij kon zich ook niet voorstellen dat ze het voorstel zouden doen om ernaartoe te gaan. Ze kenden de BloodClan niet eens. En als ze het al kenden, waren het vage verhalen die door elders verteld werden. Misschien moest hij toch eens langsgaan bij de elders om te zeggen dat een spannend verhaal vertellen goed was, maar het nu ook weer niet de bedoeling was dat de kittens al bang gemaakt werden voordat ze benoemd werden als apprentice. Een leugentje om bestwil kon daarom wel eens goed zijn: de geruchten minimaliseren leek hem daarom een betere optie. Maar zijn zorgen werden er niet minder op toen Tallshadow bevestigde dat er inderdaad een kern van waarheid in kon zitten. ‘En probeer ze er maar eens uit te pikken,’ zei hij nu wel op een rustigere manier. ‘Sommigen kunnen het echt zo sneaky aanpakken dat heel de Clan het niet doorheeft totdat het te laat is. En wat doe je ertegen? Niets. Er zijn ook geen seinen waarop je kunt letten of zo. En zeker niet in de ShadowClan, want iedereen heeft hier zo zijn eigen arrogante, terughoudende karakter. De één wat meer dan de ander, maar dat is gewoon waar ShadowClan om bekend staat.’ En dat ze heel er trots waren, was ook een feit. Thornfang had gehoopt dat die trotsheid er juist voor zou zorgen dat geen enkele kat het in zijn hoofd zou halen om zich bij dat soort moordenaars te voegen, maar misschien had hij dat wel verkeerd.

Hoewel het niet bepaald een verbetering was, was dit onderwerp toch een stuk makkelijker om te bespreken dan het onderwerp waarbij ze het hadden over zijn partner en die van Tallshadow. Het was eigenlijk begonnen met een simpel advies, maar nu waren ze samen aan het jagen en hadden ze het over de toekomst van de Clan. Of nou ja. Over wat er met de Clan zou kunnen gebeuren. Thornfang was er vrij zeker van dat er onder de ShadowClanners ook wel een paar zaten die niet waren wie ze zeiden dat ze waren. En dan hoefde het niet eens om een kat te gaan die naar BloodClan wilde gaan, maar kon het ook om een kat gaan die andere loyaliteiten had buiten de Clan. Eentje met een rogue of een andere Clan cat. Hij zou het eerlijk gezegd erger vinden als het met een andere Clan cat was dan met een rogue, juist omdat ShadowClan zich zo arrogant opstelde naar de andere Clans. Thornfang’s aandacht werd getrokken toen Tallshadow besloot om een paar wijze woorden te spreken. “Ik denk niet dat de Clan er altijd iets aan kan doen,” sprak hij op een redelijk koele manier. “Soms kan het ook zijn dat het zo in de kop is gedrukt omdat de kat bijvoorbeeld een andere afkomst heeft. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het er soms best lastig mee kan hebben als de Clan er achter komt dat één van de kittens eigenlijk ouders heeft die in twee verschillende Clans wonen.” En hij was er vrij zeker van dat er ouders waren die dat nog steeds deden. Die een fout begingen door verliefd te worden op elkaar, kittens kregen en vervolgens moesten kiezen waar ze hun kittens gingen dumpen. “Niet dat er ook maar één kans bestaat dat één van onze queens zwanger is geworden door een BloodClanner, maar ik heb het dan ook meer over verboden liefdes en kittens die daaruit gekomen zijn.” Dat zou het pas zijn. Dat ze een Clanmate hadden die én BloodClan-bloed door zijn anderen had stromen én ShadowClan-bloed. “Hoewel ik wel geruchten heb gehoord over nestjes in ThunderClan die ook BloodClan-bloed door hun lichaam hebben stromen."

Thornfang trok verrast zijnde met zijn oortje toen hij Tallshadow’s reactie zag. Hij dacht eerlijk gezegd dat de tom zich niet zo heel veel dingen aantrok, of toch in elk geval niet dat hij duidelijk liet zien. Nu was het duidelijk te zien dat de tom rilde bij het idee dat er een ThunderClanner met BloodClan-bloed in ThunderClan woonde. Het wilde nog niet zeggen dat als een ThunderClanner gedeeltelijk van BloodClan afkomstig was dat hij daarom per se slecht was, maar veel goeds zag Thornfang er toch ook niet aan. Hij zou niet begrijpen waarom een she-cat in ThunderClan in StarClan’s naam een mate wilde hebben in BloodClan. Die katten waren immers door en door slecht, om nog niet te beginnen over het feit dat ze gewoon pure moordenaars waren. Thornfang zou zich niet kunnen indenken dat hij van zo’n kat zou kunnen houden. Hij gaf een zwiep met zijn staart terwijl hij nadacht over een antwoord. Het leek er duidelijk op dat de deputy er niet aan wilde denken wat er zou gebeuren als ze werkelijk een halve BloodClanner in hun midden zouden hebben, maar dat waren juist de dingen waar Thornfang het wél over wilde hebben zodat ze erop konden anticiperen als dit nodig was. “Nee, maar laten we er toch maar op voorbereid zijn,” sprak hij koeltjes. “Het hoeft niet eens per se zo te zijn dat als het waar is dat de kittens daarom per se slecht zijn. BloodClan is immers verdreven en ThunderClan heeft er waarschijnlijk ook geen contact meer mee, maar je weet hoe nieuwsgierig kittens kunnen zijn.” Hij onderdrukte een zucht. “Niet dat ik ook maar zou snappen waarom je in StarClan’s naam een BloodClanner als mate zou kiezen. Wat zij doen en zeggen gaat echt recht tegen de warrior code in.”

Thornfang trok even met zijn oortje toen Tallshadow hem fronsend aankeek. Huh? Had Tallshadow wel door waar ze het over hadden of gaf hij maar gewoon een antwoord om toch nog deel uit te kunnen maken van het gesprek? Ze leken elkaar onbegrijpend aan te kijken waardoor Thornfang stil ging staan. Zijn oortje trok nog verder naar achteren toen Tallshadow opeens iets riep alsof hij iets door leek te hebben. Toen Tallshadow aangaf waar hij aan dacht – of eerder wat hij geconcludeerd had waar Thornfang het over had – begon Thornfang te grinniken. Die Tallshadow toch. “Nu moet je toch wel uitkijken, Tallshadow,” sprak hij geamuseerd zijnde. “Het zal niet meer lang duren eer dat jij je ook onder de senior warriors bevindt. Ik wil gerust een keertje voor je bluffen bij de andere senior warriors, maar zo maak je echt geen indruk op ze, hoor.” Hij knipoogde plagerig. “Maar nee, ik had het dus weldegelijk over she-cats die BloodClanners als hun eigen partners kiezen.” Nu begreep hij ook wel waarom er een huivering door Tallshadow was gegaan. Het was inderdaad een huiveringwekkend idee dat er she-cats waren die echt gedwongen werden om mate te worden van een BloodClanner. Maar hij nam aan dat als de Clan daar weet van zou hebben en zoiets zou voorvallen, dat ze met z’n allen wel zouden reageren, niet dan? “Als er ook maar één BloodClanner is die dat rare idee in zijn kop krijgt, kan het me niks schelen wat de warrior code zegt over het vermoorden van andere katten. Dan zijn ze ten dode opgeschreven.” Hij gromde. “Niets zo laf dan een she-cat dwingen om met je samen te zijn als ze dat niet wil. Ik hoop dat als dat bij ons in de Clan voorvalt dat er daar wel iets over gezegd wordt zodat we er iets aan kunnen doen.” Hij keek Tallshadow aan. “Wij zijn niet voor niets het mannelijke geslacht. We moeten er wel voor zorgen dat de vrouwtjes veilig en met een gerust hart kunnen leven in onze Clan.” Hij was nog altijd van mening dat de toms weldegelijk hun steentje bij moesten dragen aan de veiligheid van de she-cats, maar hij had natuurlijk geen idee hoe Tallshadow daarover dacht en keek hem nieuwsgierig zijnde aan. “Of heb jij daar een andere mening over?"

Thornfang voelde zich wat meer ontspannen toen ook Tallshadow aangaf liever dood te zijn dan dat hij zoiets liet gebeuren. Hij wist dat ze beiden op dit moment grote praat hadden, maar hij was er vrij zeker van dat zowel de tabby als hijzelf in actie zouden schieten als er iets dergelijks zou gebeuren. Hij kon zich niet voorstellen dat ze niks zouden doen als ze een hulpeloze she-cat bedreigd zagen worden door een opdringerige tom. Hij had het gelukkig ook nog nooit meegemaakt, maar hij wist dat er toms waren die een kronkel in hun kop hadden zitten en dat die toms zich vooral in de BloodClan moesten bevinden. En het was misschien een beetje naïef en ook wat cliché, maar hij voelde zich heel erg groot en mannelijk door juist zo stoer te reageren. Hij bevond zich misschien al wel onder de senior warriors en was wel wat ouder dan Tallshadow, maar dat wilde niet zeggen dat hij het niet leuk vond om stoer te doen en heldhaftig te reageren op bepaalde scenario’s, al was dat misschien wat kinderachtig als je het vanuit een bepaald perspectief bekeek. Hij haalde zijn schouders op toen hij Tallshadow’s opmerking hoorde. “Ik denk niet dat je die koppigheid ooit helemaal gaat tegenhouden en de half Clan kittens…” Even zweeg hij. De she-cats die namelijk kittens hadden die zowel in ShadowClan als in een andere Clan thuishoorden, hadden inderdaad genoeg reden om zich te schamen. Het wilde zeggen dat ze niet loyaal waren geweest aan hun Clan. Maar hoe erg vond de deputy dat? Thornfang wist van zijn eigen dat hij daar vrij scherpe commentaar in had, maar hij dacht niet dat Tallshadow die mening deelde. “Ik kan alleen zeggen dat ik het vreselijk vind als zoiets gebeurd,” zei hij rustig. “Het wil toch zeggen dat er verraad is geweest tegenover de Clan, hoe je dat dan ook bekijkt. En zoals je weet ben ik daar heel erg tegen.” Hij richtte zijn blik op de tabby. “Ik zeg niet dat de desbetreffende she-cat of haar kittens daarom niet meer het recht hebben om in de Clan te leven, maar ik denk toch dat ze beter moet weten alvorens zo’n stap te ondernemen. Verraad wordt niet licht opgenomen in ShadowClan.”

Thornfang kon een kleine glimlach niet onderdrukken toen hij aan zijn moeder dacht. Hij wist hoe zij stond tegenover verraders en zij was ook de bron van wie hij diezelfde mening had overgenomen. Hem was altijd geleerd dat relaties buiten de Clan echt niet konden en dat het zwaar bestraft moest worden als het zich toch voordeed. Thornfang wist dat de deputy daar echter minder streng tegenover stond en het deed hem meer dan één keer afvragen waarom Innerstar Tallshadow had gekozen als haar deputy. Hij was misschien wel betrouwbaar en loyaal naar ShadowClan toe, maar had niet de kwaliteiten die de meeste ShadowClanners wel hadden. Of misschien dacht zijn moeder juist wel dat een atypisch karakter zoals Tallshadow juist een perfecte balans bracht als het vergeleken werd met haar eigen karakter. Dat Tallshadow’s zachtere kant van straffen geven een soort van compensatie vormde met de straffen die zij anderen soms kon opleggen. Wat de reden ook mocht zijn achter zijn moeders keuze, hij had het te accepteren en moest er maar mee leren leven. En voor nu dacht hij daar nog redelijk simpel over, maar hij zou geen idee hebben hoe het zou zijn als zijn moeder er niet meer was. Misschien dacht hij er dan wel helemaal anders over. Gelukkig zou dat nog wel vele moons duren en leerde Tallshadow in de tussentijd waarschijnlijk wel de kneepjes van het vak. De fijnere kneepjes dan. Thornfang haalde kort zijn schouders op toen Tallshadow het over exclusie had. “Dat is nu eenmaal de manier hoe de meeste ShadowClanners omgaan met verraad. Als een kat dat niet aankon of niet in zijn leven wil hebben, moet hij zich maar aan de regels houden.” Nee, hij stond daar niet bepaald soft in en zijn moeder ook niet. Verraad was voor hun echt verraad en alles wat daarbij kwam kijken, had de desbetreffende kat zelf schuld aan. “Maar dat blijft echter ook niet voor altijd in de meeste gevallen, hoor,” liet hij er kalmpjes op volgen. “Sommige katten zetten zich eroverheen of de kat om wie het gaat doet zijn best en laat blijken dat hij zijn loyaliteit weer op kan pakken. Bovendien blijven we nog altijd Clanmates en moeten we toch zien dat we op de één of andere manier met elkaar kunnen opschieten.”

Het was en bleef een lastig standpunt binnen ShadowClan. Want hoewel de meeste ShadowClanners wel hetzelfde dachten over verraad, was het ook weer zo dat ze allemaal van mening waren dat een Clanmate niet zomaar buiten gegooid kon worden. Niet voor zoiets tenminste. Voor moord was dat natuurlijk iets helemaal anders en Thornfang vermoedde dat als zich ooit een duidelijk geval van moord zou voordoen, Tallshadow ook wel op een andere manier zou reageren en het niet zou accepteren binnen de Clan. Dat hij dan dezelfde mening als Innerstar zou hebben en zo’n kat het liefste gewoon buiten de Clan smeet, hoe moeilijk het dan ook was om te accepteren dat een Clanmate hun bedrogen had. En dan had hij het over moord binnen de Clan, niet moord op een andere Clan cat. Een Clan cat vermoorden in het heetste van de strijd was wel vaker voorgekomen en was niet iets wat volgens Thornfang bestraft moest worden en al zeker niet als de desbetreffende Clan het gevecht zelf begonnen was. Maar ook dat bleef een lastig punt en hoewel Thornfang een rank als deputy niet zou afslaan, was hij op dit moment blij dat hij die last niet op zijn schouders moest dragen. Voor een deel misschien omdat de mening van een senior warrior ook gold tijdens dat soort vergaderingen. Hij glimlachte naar Tallshadow toen deze het over kittens had. “Ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar ik heb echt een zwakte voor kittens,” zei hij. “Ik denk niet dat ik een kitten ooit vreemd zou aankijken voor iets wat zijn ouders gedaan hebben. Als ze wat ouder worden is dat natuurlijk een ander verhaal,” grapte hij. “Maar nee, even serieus. Ik kan niet zeggen dat ik totaal geen moeite heb met half Clanners, maar de fout ligt natuurlijk wel bij de ouders als zoiets gebeurt. Hoewel het inderdaad al heel snel heel moeilijk wordt om de kittens van de desbetreffende katten niet vreemd aan te kijken als zich zoiets voordoet, helaas. Ik denk dat dat ook een beetje de aard van het beestje is dat dan naar voren komt en dat daar zeer weinig aan te doen is."

Thornfang had eerlijk gezegd een paar dagen geleden niet gedacht dat hij zo’n wijselijk gesprek met de jonge deputy zou hebben. Het lag nu eenmaal in zijn aard om jongere katten minder hoog in te schatten dat katten die van zijn leeftijd waren. Misschien kwam dat door een bepaalde gebrek aan ervaring bij jongere katten, misschien kwam het ook gewoon omdat zijn beoordelingsvermogen niet bepaald iets was om ‘u’ tegen te zeggen. Je moest je bij hem echt bewijzen alvorens je zijn respect kreeg. Op dat vlak leek hij echt wel heel erg op zijn moeder, maar hij was dan ook een ShadowClanner in hart en ziel. Hij was niet snel tevreden met bepaalde zaken en sommige dingen kosten hem gewoon wat meer tijd om aan te wennen of om te accepteren. Kittens die half-Clanners waren vormden daar geen uitzondering op, maar het was nu wel eenmaal zo dat hij ze minder snel kwalijk ging nemen omdat hij juist zo’n zwak voor ze was en omdat, zoals Tallshadow al meerdere malen had aangegeven, de fout weldegelijk bij de ouders lag op dat vlak. Aan de ene kant vond hij niet dat de kittens daar dan voor moesten boeten, maar aan de andere kant was het niet meer dan een logisch gevolg aan wat de ouders gedaan hadden. “Dat is nog altijd een soort tweestrijd in mijn binnenste,” sprak hij. “Aan de ene kant komt dat ShadowClannersbloed zich weer bemoeien door aan te geven dat het nog altijd half-Clanners zijn en dat dat niet in ShadowClan geaccepteerd wordt, maar aan de andere kant is dat dan ook weer dat vadersgevoel in me dat zegt dat de kittens er niks aan kunnen doen en dat de fout echt wel bij de ouders ligt.” Hij haalde zijn schouders op. “Ik vind het gewoon heel triest dat ouders over dat soort dingen niet nadenken als er zo’n ongelukjes gebeuren. Hun kittens zijn altijd de dupe. En dan vraag ik me bij mezelf wel eens af of het dan de moeite wel is om bij elkaar proberen te zijn als je weet dat het toch alleen maar leed met zich meebrengt. Niet alleen als er kittens zouden komen, maar ook als ze later in een gevecht tegenover elkaar komen te staan en één van de twee wordt bijvoorbeeld per ongeluk vermoord door een Clanmate.”