What have I done

❋

Reactie hier op https://www.warriorcatsnl.com/t33386-remember-all-the-things-we-wanted en hier op https://www.warriorcatsnl.com/t33340-this-is-my-fight-song c:

Ze had gezien hoe de journey gevorderd was, zonder haar. Ze had gezien hoe Sandflower haar oog was verloren. Hoe ze Cedarkit met haar leven verdedigt had. Hoe Sandflower en Redpetal close werden. Ze had gezien hoe de Clans veilig bij een Cave aangekomen waren. Hoe Jinglekit en Bloomkit veilig bij de Cave aangekomen waren. Hoe Thornface de rol als vader voor haar kittens op zich nam. Hoe Branchtrove, Hazelfray en Twirldance de Clans verlieten. Hoe zij Starclan verstootten hadden. Hoe zij nu Nazca, Ra en Rowe heetten. En ze zag dat Redpetal een poging tot zelfmoord deed. Ze had haar kittens, Avidkit en Cedarkit, meegenomen naar Vulture's Drop, en haar bedoeling was om samen met haar van de klif te springen. Ze had vol angst toegekeken en was opgelucht dat Roughsand, Sandflower en Swallowflight op tijd ingegrepen hadden. Ze had gezien hoe Zealspark, haar oom, spoorloos verdwenen was en Thornface deputy was geworden. Je wilde niet weten hoe trots ze was op haar beste vriend. Hoe blij ze was dat hij nu samen met Silverstar de leiding had over haar Clan. Haar Clan waar zij altijd loyaal aan zou zijn. En toen gebeurde het dat Sandflower kittens kreeg. Wel vier stuks. Allemaal hadden ze een handicap. Pipkit zonder ogen, Boarkit met longproblemen, Whirlkit met evenwichtsproblemen en tot slot Snowykit -die overigens echt als twee druppels water op elkaar leek (wat ook geen heuse toeval was wbw)- die hartproblemen had. En toen kwam er eindelijk weer een mooi moment. Jinglekit en Bloomkit werden apprentice. Oh, ze was weer zo trots, zo ongelooflijk trots. Ze hadden beide ervaren mentoren gekregen. Jinglepaw had Swallowflight -die kennelijk de beste vriendin van Sandflower was geworden- gekregen. Een nogal pissige poes maar Snow wist dat haar hart op de juiste plek was. En Bloompaw kreeg Roughsand. Ze wist zeker dat die twee ooit goede en sterke warriors zouden worden, dat moest gewoon. En toen stortte haar familie in.

Ze had nooit de kans gehad om haar kittens te vertellen wie hun echte vader was. En het zou nu ook nooit een goed moment meer zijn om het te vertellen. Twigkit wist het al. Die had het vanuit Starclan gezien, en had er vrede mee. Maar Jinglepaw en Bloompaw wisten het niet. En ze zouden het ook nooit van haar of van hun vader te horen krijgen. Nooit. En in de situatie hoe Jinglepaw het nu te horen zou krijgen, zou verre van goed zijn.

Het was een normale dag, toen Redpetal en Sandflower begonnen met vechten. Natuurlijk zat het er aan te komen - immers was Snow niet de enige die kittens had van Nazca -, maar toch had ze gehoopt dat Red milder zou reageren dan dat ze op de witte poes gefit had. Gehoopt dat Redpetal Sandflower het zou vergeven. Zou inzien dat zij degene was die Snow aan had gedreven om zelfmoord te plegen, en dat Sandflower het nut van de Vulture's Drop misschien ook zou kunnen inzien. Maar nee, Redpetal werd bozer dan ooit tevoren. Wat ze ook wel begreep. Ooit had ze zo'n perfect leventje en die ging beetje bij beetje kapot. Natuurlijk kon Snowdance niet begrijpen. Zij had nooit een perfect leventje kunnen leiden, dus ergens vond ze dat Redpetal niet moest zeuren. Zij had immers wel geweten wat een perfect leventje was. Ze had kunnen weten dat je leven nooit altijd perfect zou blijven. Dat er altijd wel een keerpunt zou komen. Kennelijk dacht Sandflower ongeveer hetzelfde. Ze hoorde haar naam, en met een verdrietige blik keek ze hoe ze elkaar aanvielen. Avidkit werd geraakt, en ze zag hoe Snowykit ging huilen. "Oh, Sand... Red... stop hier mee, alsjeblieft." fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar blik afwendde. Ze wilde het niet zien. Ze wilde niet zien wat ze had aangericht. Het was allemaal haar schuld, haar schuld. Als zij nou niet achter Branch aan was gegaan was hier nooit drama geweest. Was zij nog niet dood geweest. Althans, waarschijnlijk niet dan. Je kon het nooit weten. Maar, dan had ze ook nooit Jinglepaw en Bloompaw gehad. Nooit Twigkit nu aan haar zijde.  Oh, het was zo moeilijk ook.

Weer vlogen er dagen voorbij. Snow volgde haar familie. Het leek wat rustiger te worden. Heronpaw kwam weer ten tonele, haar verloren gewaande zusje, die een hele tijd ziek geweest was. Ze glimlachte toen ze een flashback zag waarbij zij met Hazelkit en Heronkit aan het spelen was. Ja, vroeger was ze hecht met haar witte zus, maar er waren inmiddels moons verstreken en ze wist niet wat ze moest vinden van de comeback van haar zus. Sandflower werd steeds closer met Swallowflight, en met enige amuse keek ze naar de struggeling van Swallowflight en Jinglepaw. Die twee waren ook niet echt een goede match. Misschien dat Thornface dat expres had gedaan, of wist hij gewoon niet wat er zou komen.

De ochtend was vroeg bij de levenden, en ze zag dat Red opstond. Meteen was Snowdance weer alert. Waar ging haar rossige zusje heen? Wat was ze van plan? Nieuwsgierig als ze altijd al was geweest volgde ze de queen nauwlettend. Ze wilde niet dat haar nog iets zou overkomen. Ze wilde dat niemand iets zou overkomen. En toch gebeurde het. Telkens weer. En telkens opnieuw. De laatste tijd waren er een boel nieuwe katten in Starclan. Iets wat ze eigenlijk wel fijn vond -want dat betekende dat het ook veel gezelliger zou worden hier-, maar tegelijkertijd ook verschrikkelijk. Dat betekende dat er veel katten overleden, en ze wilde geen leed meer zien. Geen gebroken harten, geen ruzies.

En ja hoor, net nadat Snowdance dat dacht, gebeurde er weer iets verschrikkelijks. Redpetal kwam Branchtrove tegen. Nee, geen Branchtrove, Nazca. Natuurlijk, ze kon hem alleen vanaf Redpetal zien. Ze kon hem niet bereiken, maar toch zag ze hem. Hij zag er verschrikkelijk uit. Alsof het rogueleven hem niet verbeterd had. Ze rook bijna zijn rotte adem, en met een geschokte blik daalde ze neer vanuit Starclan, om wat er gebeuren zou nog beter te kunnen zien. Ze zou niet kunnen ingrijpen, ze zou ze niet kunnen toespreken. Ze zouden haar niet eens kunnen zien. Hooguit misschien denken dat zij er was. Voelen, misschien. Maar meer niet. Ze knipperde tranen weg, en schudde haar kop toen ze de ruzie hoorde. Ze schrok op toen Nazca Redpetal aanvloog, maar gelukkig had hij weinig tijd om haar zus fysieke schade aan te richten. Ze zag hoe Mistgaze de rogue aanvloog, en vervolgens Roughsand de kater op de grond pinde. Ze zag hoe Sandflower en Swallowflight erbij kwamen, hoe Nazca Roughsand in zijn kruis trapte en de warrior achteruit deinsde. Ze zag hoe Sandflower en Swallowflight tussen Nazca en Redpetal sprongen. Een domme actie misschien, maar ze wist zeker dat zij hetzelfde zou doen. Hoe Nazca een hoop onzin uitkraamde. Nou ja, Snowdance vond dat het onzin was. Ra kwam er bij. Ra, haar broer die ze altijd liefhad. En altijd lief zou hebben. Hij was net zo slecht verzorgd als Nazca. Je kon overduidelijk zien dat ze hun Clanleven voor goed verlaten hadden. Ze zag hoe hij de vader van zoveel kittens beschermde. Ze zag hoe iedereen op het punt stond om weer in een gevecht uit te barsten. Ze zag dat Nazca en Ra geen kans zouden hebben, en ze wilde dit niet. Ze wilde dit allemaal niet meer.

Ze vloog weer terug naar Starclan. Ze keek met tranen in haar ogen naar wat er beneden haar afspeelde. Ze wilde dat dit zou ophouden. Dat ze de strijdbijl zouden begraven. Voor goed. Het was haar schuld, allemaal haar schuld. En nu zij er niet meer was, was de vredestichter van haar familie ook voor goed weg. Hoewel ze vond dat Sandflower wel een poging tot deed, was het niks vergeleken met hoe zij handelde. Een droge snik ontsnapte uit haar bek. Oh, wat had ze in haar hoofd gehaald om te denken dat ze beter af waren zonder haar. Ze waren verloren zonder haar. Waarom, oh waarom...

- open voor starclanners c: