Ook al was het ondertussen al een dag of twee geleden, het was voor Thornface nog steeds wat moeilijk te bevatten dat hij nu deputy was. Hij had nieuwe, soms grote verantwoordelijkheden en veel van zijn clangenoten gedroegen zich nu anders tegenover hem. Het was allemaal nog wat vreemd en ongemakkelijk, en de bruine kater hoopte maar dat hij er snel aan zou kunnen wennen. In elk geval had hij af en toe een moment van rust kunnen vinden, en dit was zo’n moment.

Thornface keek even om zich heen en al snel zag hij Bloomkit wat verderop zitten. Met een steek van spijt besefte hij dat hij door de drukte van de laatste twee dagen niet zo veel tijd had kunnen besteden aan de verweesde kittens als hij had gehoopt. Zich voornemend dat hij vanaf nu een goede balans zou vinden tussen het zijn van een deputy en een (pleeg)vader, liep hij naar de jonge kattin toe. "Hé, Bloomkit," begroette hij haar, waarna hij naast haar ging zitten. "Gaat alles goed vandaag?" vroeg hij vervolgens, waarbij hij erop lette dat hij een vraag stelde die wat makkelijker met een simpel knikje beantwoord zou kunnen worden. Hij wist nu eenmaal wel dat Bloomkit niet kon praten, maar helaas wist hij nog niet goed hoe hij haar antwoorden op open vragen zou moeten interpreteren.

& Bloomkit

Bloomkit keek op toen Thornface haar begroette, maar bij zijn vraag zweeg ze - nu ja, dat was logisch. Het was meer dat ze geen reactie gaf. Haar tweekleurige blik richtte zich op de grond, vanwaar ze hem opgehoffen had, en ze leek diep in gedachten verzonken. De witte kitten was nog rustiger dan ze vroeger was. Minder vrolijk, minder actief, minder enthousiast, minder nieuwsgierig. Het was gewoon niet meer hetzelfde.. Het was alsof de wereld zijn kleur verloren had. Niet zo extreem, natuurlijk; maar toch. Alles was zo veel fletser dan vroeger. Jinglekit leek er ook last van te hebben. Zij was ook zo veel vrolijker vroeger. En het was niet dat ze niet meer konden lachen, dat ze de hele tijd depressief waren - nee. Er miste gewoon iets en hoewel Bloomkit perfect wist wat het was, was het moeilijk voor haar om te zeggen wat het probleem was. Het was logisch natuurlijk, het moest niet uitgelegd worden. Het zou echter zo veel beter voelen als ze het onder woorden kon brengen.. Maar woorden waren haar forte niet bepaald.

Ondanks dat Bloomkit zijn vraag gehoord leek te hebben, reageerde ze er niet op. Thornface keek haar licht bezorgd aan toen ze haar blik weer op de grond had gericht, al was het niet zo dat hij haar gebrek aan een antwoord niet kon begrijpen. Zelf had hij dat ook doorgemaakt - niet alleen de laatste tijd, maar ook toen hij als apprentice in het rouwproces terecht was gekomen. Dat Jinglekit en Bloomkit dit verlies anders leken te verwerken dan hij toentertijd, maakte op dit moment niets uit. Hij duwde zacht met zijn neus tegen de schouder van de witte kitten aan, hopend dat het haar zou troosten om te weten dat ze hier niet in haar eentje doorheen moest gaan.

Thornface bleef zijn hoofd wat lager houden in afwachting op Bloomkits reactie. Het was jammer dat de witte kitten niet kon zeggen waar ze over nadacht, want dat zou het een stuk makkelijker maken om haar te troosten en met haar te praten. Dat was misschien ook de reden dat Thornface stil bleef: Het voelde vreemd om tegen iemand te praten zonder een antwoord terug te krijgen. Ooit zou hij ermee leren omgaan, maar op dit moment viel dat nog niet mee. Het bleek ook niet nodig te zijn, want Bloomkit drukte al snel haar hoofdje tegen dat van Thornface. Het was pijnlijk om haar zo verdrietig te zien en hij bleef in stilte zitten, de jonge kitten wat tijd gevend om haar gedachten te ordenen. "Is er iets wat ik voor je kan doen?" vroeg hij uiteindelijk met een gedempte stem.

Na even geaarzeld te hebben schudde de jonge kitten haar kopje, wat Thornface eigenlijk niet verbaasde. Hoe graag hij ook een luisterend oor wilde bieden, het was gewoon niet mogelijk voor Bloomkit om daar gebruik van te maken. Hij wist nu ook even niet wat te zeggen en keek stilletjes voor zich uit. Hoewel de bruine kater normaal gezien niet de beste was in het troosten van anderen, had hij het gevoel dat hij toch iets moest doen om Bloomkit te helpen. Hoe klein dat gebaar ook zou zijn. Hij keek om zich heen, hopend dat hij iets zou vinden wat zou kunnen helpen, en al snel liet hij zijn blik rusten op de uitgang van de grot. Kittens mochten niet in hun eentje de grot uit, dus misschien… Thornface keek Bloomkit weer aan. "Heb je misschien zin om even naar buiten te gaan?" vroeg hij. Frisse lucht zou hen beide vast wel goed doen.

Bloomkit schudde weer haar hoofdje, wat duidelijk maakte dat ze niet naar buiten wilde. "Dat is oké," zei Thornface zacht om haar te laten weten dat hij het begrepen had. Hoewel de bruine kater wel kon snappen waarom ze niet naar buiten wilde, speet het hem dat hij verder niet wist wat haar zou kunnen opbeuren. Hij bleef dan ook in stilte naast de witte kitten zitten, terwijl hij naar de tientallen clankatten verderop in de grot keek. Het observeren van het dagelijkse clanleven was ergens wat kalmerend, en Thornface kon niet veel anders doen dan hopen dat dat ook voor Bloomkit gold.