Not all heroes wear capes

Onderwerp: Not all heroes wear capes zo 9 jul 2017 - 17:30

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

De kleine poes lag in haar nest, haar kittens vredig slapend aan haar buik. Ze legde haar kopje op haar poten en zachtjes zuchtend sloot ze haar gouden ogen. Ze was moe; vooral emotioneel dan. Fysiek deed ze de laatste tijd niet zo veel meer. Het geluid van pootstappen bereikte haar oortjes en als het niet was voor de bekende geur die ermee gepaard ging, had ze haar oogjes waarschijnlijk niet geopend. Nu deed ze dat wel, en een kleine glimlach vormde zich op haar snuitje terwijl ze zich iets rechter zette. "Hee, papa..", mauwde ze zachtjes tegen de grote rosse kater.

Glowstick eerst ^^

Een slechte vader, dat was wat hij was. Een verschrikkelijke kater. Er was zoveel gebeurd onder zijn kinderen, zoveel slechts en zoveel pijnlijks. En toch was hij er niet geweest door dik en dun, niet goed genoeg. Het was voor iemand met depressie zo moeilijk om alles te verwerken en achter zich te laten, dat hij zelfs flashbacks kreeg naar zijn jeugd. Zijn dochtertje, nu samen met zijn vader en moeder... Twee van zijn kleinkittens, zo jong en onschuldig al van het leven ontnomen. Zijn mannetje die nu zonder clan het leven door moest. Zijn zandkleurige prachtheid, verminkt voor het leven. En zijn jonge meisje, zo sterk. Na uren twijfelen of hij wel goed genoeg was om zijn gezicht wel te laten zien stapte hij toch op Red af, die hem gelijk al zachtjes begroette. Hij wilde antwoorden, maar zijn tong leek niet te bewegen dus krulde zijn mondhoeken heel voorzichtig omhoog. Zijn grote lichaam plofte neer langs zijn dochter, zonder woorden te gebruiken zijn hoofd de hare leggend. Na een tijdje zo te zitten kwam er brekend uit; "Het spijt me."

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Hij kwam naast haar liggen, legde zijn kopje op de hare. Redpetal leunde in zijn vacht en sloot haar gouden ogen opnieuw. Ze had dit gemist.. Om de vacht van haar vader naast haar te voelen, helemaal omringd door zijn bekende geur. Het zorgde ervoor dat ze zich veilig voelde. Alsof ze nog een kitten was, ook al voelde ze de twee lichaampjes van haar eigen kittens nu bij haar. Zo zaten ze even in stilte, tot Glowstick zei dat het hem speet. Zijn krakende stem brak ook iets in haar. Beverig zuchtte ze even, haar ogen nog niet openend. Ze wist niet wat ze moest antwoordden. Kon ze zeggen dat het goed was? Ze had hem zo gemist, ze had bij hem willen uithuilen al van die eerste dag, toen Bunnykit stierf.. Maar hij was er niet geweest. Hij was zelf te zwak geweest. Het zat in de familie, zo leek het - zijzelf, Snowdance, Glowstick, Hazelfray. Niemand van hen was sterk. Hun eerste instinct was vluchten. In de dood, weg van de clan, of gewoon door zich af te zonderen.. Maar kon ze het hem kwalijk nemen? Het was niet alsof ze zelf naar hem op zoek gegaan was. Ze was druk geweest, met haar kittens, met haar verdriet en haar woede. Het moest ook moeilijk zijn voor hem, om zijn kinderen zo uit elkaar te zien gaan.. Zij had duidelijk haar mening gevormd, zij wist aan wiens kant ze stond: aan haar eigen kant. Maar om te kiezen tussen je kittens? Dat kon ze zich niet inbeelden. Het zou haar verscheuren als ze ooit moest kiezen tussen Avidkit en Cedarkit. Dat zou ze niet kunnen.. "Papa..", mompelde ze uiteindelijk, na een lange stilte. Haar stem was zachtjes, er klonk pijn en aarzeling in door. Waarom was alles zo moeilijk? Waarom kon alles niet gewoon net zo makkelijk zijn als het ooit was?

Een kleine trilling ging door hem heen, waarom voelde hij angst? Waarom was hij zo'n ongelofelijke sukkel? "Zeg het me," Begon hij. "Verdien ik het überhaupt om zo genoemd te worden?" Een vader zou er zijn geweest voor alle kittens. Maar hoe had hij dat moeten doen? Ieder ging zo zijn eigen weg... Maar als hij eerder naar Snow was gestapt leefde zij misschien nog wel. Misschien was haar gehele dood wel zijn schuld. Zijn kop knalde neer naast Red, een dreun door zijn kin naar zijn hoofd maar hij kon niks meer. Alles in hem wilde opstaan maar hij was verlamd, koud en leeg.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Ze voelde hoe hij zijn hoofd van de hare haalde en hoe hij hem neerlegde naast haar pootjes, niet ver van haar kits. "Ik kan jou niet ook kwijtraken, papa..", antwoordde ze op zijn vraag. Nee, dat mocht niet. Hij zou altijd haar held blijven, hoe zwak of hoe sterk hij ook was, of hij nu altijd aanwezig was of soms met zijn eigen dingen bezig.. Ze moest hem vergeven, ze kon niet anders, ze raakte iedereen al kwijt, nee. Haar beide zussen, haar broer, een kitten, haar partner. Niet haar vader ook. Niet hem ook.. Even aarzelde ze maar daarna begon ze voorzichtig zachtjes zijn kopje te wassen, zoals ze bij haar kittens deed. Alsof de wereld omgedraaid was.. Ze kon zich nog goed herinneren hoe hij dat vroeger had gedaan. Redpetal was altijd een vaderskindje geweest - geen twijfel aan. Haar vader was alles voor haar en dat wou ze niet opgeven, voor niets niet.

Wat ze zei drong goed tot hem door en haar warme tong over zijn kop deed hem goed. Het deed hem denken aan zijn vader, die hoewel hij ongelofelijk druk was alles deed om zijn kittens goed te laten doen voelen. Dit gaf hem de moed om weer op te staan. "Hey," Begon hij zachtjes, zijn ogen sluitend denkend aan hoe de juiste manier was om dit te zeggen. "Snow en Bunny zijn nu met Firestar en Icestorm." Hij slikte even diep en keek weg van zijn dochter. "Ze zullen beide altijd bij je zijn. Niet alleen in de grote lucht daarboven. En hoewel jij en Snow niet onder beste omstandigheden waren, ik weet dat zij zoveel van jou houdt... Ik weet dat Bunny en Snow met trots naar jou zullen kijken, hoe jij deze prachtige kindjes..." Hij drukte zijn neus zachtjes tegen beiden aan. "Geweldig zult opbrengen. Hoe jij een betere moeder zult zijn dan ik vader ben geweest." Zijn oortjes vielen plat. "Het had nooit zo moeten verlopen. Maar we moeten de realiteit accepteren en verder gaan met wat wij voor ons hebben liggen." Misschien was het een speech naar haar, misschien waren deze woorden wel voor hemzelf. Deed dat ertoe? "Er is zoveel moois nog, het voelt nu zo donker maar er is zoveel meer licht." Kort sloten zijn ogen weer. "Het zal niet makkelijk zijn, geloof me ik weet het. Maar wat ik nog meer weet is dat jij dit kan."

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Ze luisterde naar zijn woorden, zijn speech, maar ergens had ze het idee dat hij meer tegen zichzelf sprak dan tegen haar. "Je bent een goede vader, papa..", mauwde ze zachtjes toen hij klaar was, haar kopje in zijn pluizige nekvacht duwend. Ze was nog altijd zo veel kleiner als hem. Naast hem leek ze wel een apprentice, maar dan wel een apprentice die kittens op moest voeden.. En eerlijk gezegd - zo voelde ze zich soms wel. Alsof ze niks wist. Alsof ze veel te snel in de liefde was gesprongen, zonder te weten waar ze aan begon. Dan dacht ze dat hij van haar hield en dan leek het niks waard te zijn. Dan zat ze hier met kittens zonder vader, kittens die halfsiblings waren van hun neefjes en nichtjes. Wie had het ook kunnen denken? Ze had gewenst dat ze gelukkig was en even was ze dat geweest, maar lang had het niet geduurd. "Ik ben ook geen goede dochter geweest..", vervolgde ze, na een korte stilte. "Ik ben altijd maar met mezelf bezig en ik vergeet jou helemaal.." Hij had het ook moeilijk gehad - en nooit had ze daar zelfs maar bij stilgestaan. Het was altijd haar drama, haar verlies, haar pijn, haar verdriet; nooit de zijne.

Hij fronste en zijn kop schoot omhoog toen die woorden uit háár mond kwamen. Pardon? "Hey, nee. Nee ne ne ne nee." Wat haalde zij nou in haar hoofd? "Ik ben je vader. Ik hoor er voor jóú te zijn. Ik hoor voor jou te zorgen." Zo hoorde het toch? Of? "Zeg dat alsjeblieft nooit meer. Ik had nooit andere kittens gewenst." Hij glimlachte, denkend aan hen allemaal nu. "Jullie zijn allemaal zo jij. Ik hou zo veel van jullie allemaal, ongeacht wat jullie keuzes zijn. Ik respecteer het en sta erachter. Redpetal, je bent geweldig, oké?"

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Redpetal kneep haar ogen toe bij de woorden van haar vader. Ze wou dat ze hetzelfde kon voelen, dat ze van iedereen kon houden, ongeacht hun keuzen. En kijk waar ze geland waren. Ze haatte haar siblings met de passie waarmee ze ooit nog van hen gehouden had - ze zou er niet voor terugdeinzen om ze een kopje kleiner te maken, als ze daar sterk genoeg voor was, en dan zou ze zijn kittens afnemen. Zoals ze Snowdance al had afgenomen, en nu zou hij zijn dochter nooit meer zien.. Omdat zij boos was op haar. Dat was haar schuld. Zoveel dingen voelde ze alsof ze niet haar schuld waren - zij kon er niet aan doen dat Branchtrove nooit van haar gehouden had, dat zowel Snowdance als Sandflower haar met hem bedrogen hadden, dat Bunnykit door die rotzus van hem gestorven was. Maar ze had wel onrechtstreeks de dood van haar lieve witte zus op haar geweten en dat deed pijn.. Een schuldgevoel drukte op haar schouders en kleine tranen begonnen uit haar ogen te lekken. "H-het spijt me, papa..", mauwde ze zachtjes, en haar stem brak. Hij verdiende al dit leed niet. Ze hadden gelukkig kunnen zijn, als ze allemaal niet zo egoïstisch waren, als ze keken naar de ander en niet naar henzelf. Nu waren de banden voor goed verbroken, zo voelde het toch, nu voelde ze alleen maar haat als ze in Sandflower's oog keek; haar andere oog was ze verloren toen ze Cedarkit redde. Waarom kwam al het drama altijd van haar vandaan, waarom was zij altijd de bron van al het lijden? Ze wou het niet meer, ze wou het niet meer, ze kon het niet meer..

Hij zag dat ze brak en er ontstond een gigantische leegte in zijn borst, het voelde alsof er 6 haarballen in zijn keel ronddraaiden en er in zijn maag een knoop was gelegd. Als vader wenste je een ding misschien niet en dat was je kind zo zien. Hij was al een van zijn dochters kwijt, en aangezien hij zichzelf herkende in haar wist hij hoe zij zich nu voelde. Hij kon niet nog een dochter verliezen. "Redpetal..." Kon hij er nog uit krijgen, hoewel het gevoel dat zijn kaken op elkaar gelijmd zaten er wel was. "Je kan alles bij mij kwijt, dat weet je toch?"

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

"H-het is allemaal m-mijn schuld..", mauwde ze zachtjes, hakkelend, tussen haar tranen door. Altijd haar schuld. Waarom zag ze dat nu pas? Waarom was zo'n dom wicht, waarom was ze zo koppig en waarom altijd alsof ze onschuldig was? Schuldgevoel drukte op haar kleine schoudertjes, haar oortjes waren in haar nek gelegd en haar gouden ogen toegeknepen. Deels om haar tranen te stoppen, deels omdat ze haar vader niet aan wou kijken. Ze wou de blik in zijn ogen niet zien; het verdriet, de woede, wat hij ook voelde. "H-het is mijn schuld d-dat Snow d-dood is en d-dat Hazel de c-clan heeft v-verlaten e-en dat Sand h-haar oog k-kwijt is.." Het was haar schuld dat zijn kinderen elkaar niet meer konden luchten, het was allemaal haar schuld. Ze wou dat ze het goed kon maken; maar dat was onmogelijk. Ze kon niets doen, toch niet voor zover zij zag, en dat maakte het zo veel zwaarder. Het was veel gemakkelijker om te zeggen dat ze er niks aan kon doen, dat Snow zelf laf was geweest, dat Sand Cedar nooit had moéten redden, dat het Hazel's eigen keuze was om Branch te volgen. Maar het was niet zo en de pijn in haar hart vertelde haar dat maar al te duidelijk..

Onderwerp: Re: Not all heroes wear capes