It was a very hot night

Kreunend en woelend lag hij in zijn mosbed. Hij sliep slecht. Alweer die zelfde droom. Van zijn zoon, waar bloed uit spoot en die veranderde in een rivier. En hij viel, zo lang. Hij kermde terwijl hij langzaam wakker werd. Het was nog nacht. Vaag herinnerde hij zich dat hij vroeg in zijn bed was gekropen. Hij ademde diep in en dan weer uit. Zijn hoofd werd al helderder, maar hij merkte dat wel meer katten wakker waren. Toen hij opstond en bewoog merkte hij meteen waarom. Het was een bloedhete nacht. Een zucht rolde van zijn lippen. Hij wou naar buiten, maar niet alleen. Zijn blauwe kijkers zochten niemand speciaal. Een klein poesje trok zijn aandacht. Hoewel ze vol wonden zat, was ze nog steeds prachtig. Zijn kleine meid. Door de journey waren ze een beetje uit elkaar gegroeid en het deed hem plezier dat Routpaw er voor haar was. Nu was het tijd om er iets aan te doen. Hij stapte voorzichtig op haar af. Cootsnarl stopte even verward. Deed ze nu haar ogen open? "Heey, Burr burr heb je zin in een wandelingetje?" Alsjeblieft, zeg ja.

+ Only Burnetpaw

Normaal sliep ze gewoon door verschillende soorten events heen, maar zodra ze het gevoel had bekeken te worden leek ze wakker te worden. Ja, ze was een vaste slaper maarz e was damn paranoia. Ze wist niet goed waarom, misschien door alle nachtmerries, maar ah... Ze had lichtere nachten gehad, nu kon ze tenminste wat door de hitte slapen. Maar het was weer die prikkels, die haar oren lieten wiebelen... Langzaam opende ze haar ogen, een dromeloze nacht zat er toch aan te komen, misschien beter. "Heey, Burr burr heb je zin in een wandelingetje?" Het was Cootsnarl. Stil keek ze naar haar vader, om even haar ogen van hem af te slaan. Ze had hem nog niet gezien sinds het ongeval, sinds alle dood. Het was gewoon, het was gewoon allemaal aan het gebeuren niet? Oh well... "Sure... Waarheen?" zei ze, de slaperigheid nog in haar rauwe stem waarna ze opstond en zucht uit rekte om even snorrend haar kopje tegen de kater te duwen... De enigste die nog om haar gaf leek het met momenten... Ookal kon hij ook echt verdwijnen.

Hij kreeg een positief antwoord. Snorrend drukte hij zijn kop voorzichtig tegen de hare. "Wat dacht je aan een verkoeling bij de Starpools?" Hij gaf haar een likje over de schouder en rekte zich uit. Hier had hij zin in. Vader-dochtertime. Ze was zo hard gegroeid. En damn dat hij er niet was voor haar. Daar zou hij verandering in brengen, want het leek ook stroef te gaan met Ocean. Arme burr burr. Hij wachtte met opgewonden, tintelende poten. Hij had zin om hard te rennen, maar het zou trager moeten gaan. Want ze was nog gewond.

Haar gesnor werd in ontvangst genomen met een gebaar die liefde uitstraalde en het voelde goed, voor de verandering eens geen boze blikken of meppen. Misschien was dat hetgeen wat Burnet nodig had gehad, misschien ook niet. Ze wist het niet, maar het voelde goedd voor nu dan. "Wat dacht je aan een verkoeling bij de Starpools?" Ze stond op en knikte naar hem waarna ze alvast al naar de uitgang trippelde. De overige wonden die ze nog had waren voor haar een dagelijkse handeling geworden en ze keek er al niet meer achter. Ze was sterk genoeg om door de pijn heen te bijten die ze toch altijd had. Haar poot was echter nog steeds een beetje auw... Maar daar moest uiteraard aan gewerkte worden. "Let's go!" haha, alle andere katten werken door haar geschreeuw? Pech gehad!

Het poesje verbaasde hem. Ze stond op en trok alleen met haar poot toen ze naar de ingang zoefde. Hij jogde een stukje waarbij zijn oren kapot geschreeuwd werden door haar stem. Het was duidelijk dat ze er zin in had. Cootsnarl glimlachte breed en begon naast haar te wandelen. Het was een tijdje stil tot hij zijn blauwe ogen op Burnet richtte. Zijn mooie dochter. Hij vroeg zich af of Oceanbreeze haar al had verteld dat ze geadopteerd was. Ze was immers oud genoeg. Een kleine steek prikte in zijn hart. Hopelijk wist ze dat hij niet haar echte vader was, maar pleegvader want toen met Neverland... Een glimmend oppervlak onderbrak zijn gedachten. "Hey, zullen we 'wie het eerst in het water is wint' doen?"

Haar vader leek in ieder geval heel blij te zijn en dat was een heel goed iets. Met een smile die van oor tot oor liep keek ze even om naar de prachtige tom. De ogen die zowel zij als Oceanbreeze ook hadden, als je niet wist van het drama kon je hem perfect zien als de echte ouder van de kleine Burnetpaw. Maar niks was minder waar. Toch wilde ze niet toegeven. Ze had gewoon het zelfs nog niet eens door, het kwam gewoon van overal en de termen waren niet logisch volgens haar, het was gewoon een... Speciaal iets, het maakte haar special niet? Toen ze haar ogen van hem liet afdwalen en ze sneller begonnen te lopen moest ze toch even achter hem blijven om haar poot de nodige kalmte te gunnen die het nodig had. "Hey, zullen we 'wie het eerst in het water is wint' doen?" Even keek ze op, het meer met de sterren was voor hun. "Hehehe it is on!" zei ze met een grijns waarna ze door haar voorpoten zakte en even wiebelde. "Drie, twee..." hehe. "Een... Start!" en ze sprong naar voren en liep zo snel ze kon naar het water, ietwat mankende door haar pootje, maar het ging zeker en vast.

Cootsnarl stapte goed door, hij liet Burnetpaw wat achter hem sukkelen. Eigenlijk moest hij vertragen, maar tja zo waren mannen dan weer. Zijn blauwe ogen gleden over haar lichaam toen hij het voorstelde en ook ineens stopte. Hij deed een stapje achteruit, om haar wat voorstand te geven. Ze was ook jonger, zijn dochter én een klein beetje kruipel. Hij greens toen hij haar enthousiasme hoorde. Cootsnarl zag haar weg racen en toen schoot hij ook in gang. Eerst langzaam, maar al snel kwam hij op tempo. Zijn neus tikte haar staart aan. De sneeuwbengaal maakte een bochtje en ging dichter bij de grond lopen. Zo maakte zijn poten grotere stappen. De grond werd altijd harder en harder geraakt. Uiteindelijk zoefde hij door het water. Een hele golf doen ontstaand. Hij bleef hijgend staan, waar hij nog net aan de grond kon. Coot knipperde het water uit zijn ogen. Wie was gewonnen?