I should stay strong

Stomme Pebble. Met een schop lanceerde ze een kiezeltje de lucht in, die met een impact op de grond kwam. Een geluidje voelde het dal die ze betrad terwijl het steentje weer hoogte woon en naar beneden begon te vallen. Af en toe de grijskleurige grond rakende. Hetw as dag, waardoor de starpools een vrij sobere iets hadden, juist iets dat ze nodig had... De steen verloor al snel zijn hoogte opdat de zwaartekracht van hem woon en met een eentonige beweging rolde het ding verder de heuvel af, om uiteindelijk met een schuivend motie tot stilstand te komen. Kalm hadden haar ogen elke beweging van de kiezel gevolgd, waarna ze even met haar ogen trok en een luide zucht uit haar bek kwam, eentje die gepaard ging met een gekreun. Het was bijna zover, nog een maan en ze kon de leeftijd hebben van een guard. Iets vertelde haar dat ze misschien langer een to-be moest blijven onder het toezicht van zoal Skyteller als Talon... En Pebble natuurlijk. Bij de gedachte aan de kleine kater rolde ze even met haar ogen. De tweestrijd was nu wel al een dag of twee bezig en ze kon er maar niet uitkomen. Wat moest ze doen? Luisteren naar de tribe of gewoon blijven doen waar ze mee bezig was? Ze slikte even en trippelde naar beneden, het getik van haar poten was met iedere zet zachtjes te horen in het dal met het water. Ze wiebelde even met haar oren en slikte even nerveus. Ze wilde gaan rebelleren, maar ergens kon ze dat ook niet. Ze wist niet precies wat ze zou moeten doen, aangezien iedereen die ze kende hetzelfde in hun had, of gewoon iets zei omdat die persoon van der hield. Het was geen makkelijk situatie, dat was een feit... Maar de calico wist dat ze er alleen echt niet uit kon komen. En wie kon haar nou helpen in de tribe? Een groep die op dezelfde golflengte was opgevoed. Nee, misschien een clankat. Maar dan opnieuw, wie dan? Ze zouden het toch niet snappen. Zuchtend ging de mooie calico zitten aan de rand van het water. Haar amberkleuriige ogen gleden even over haar eigen spiegelbeeld heen terwijl een sombere uitdrukking op haar gelaat verscheen. Ja, inderdaad, ze zat vast, verstrengeld in zoveel visies en dromen. Misschien moest ze maar gewoon de stroom volgen en niet meer verder praten over wat zij wilde. Een domme pop die zou luisteren naar elk gebaar die haar werd gezegd. Het voelde verkeerd aan, alsof ze haar idee van het leven zo kon omdraaien... Het was geen knop die je kon indrukken, het was niet zo makkelijk...

-Oceanbreeze