why even worry

Onderwerp: why even worry wo 26 jul 2017 - 22:43

Ze vloekte onder haar adem. Verdomme, waarom lukte het haar maar steeds niet om een stom stuk prooi te vangen? Haar tweede mislukte poging om een muis, een muis! Een kitten kon zo één kunnen vangen, en die mocht de grot niet eens uit. Haar dikke staart was nijdig heen en weer aan het zwiepen. Haar ogen versmald tot spleetjes. Kom op, nog één poging, dan maar. Een diepe zucht ontsnapte haar voordat ze achter een andere geur liep. Dat haar meteen al bracht naar de Highlands. Kijk, hier kon ze vast wel wat vangen. Een mooie open plek. De kleine kattin zakte in een jachthouding -dat haar mentor haar nog had kunnen leren voordat ze hun thuis moesten verlaten- en kroop vastberaden op het diertje af. Nog een muis, dit kon ze gewoonweg niet falen. Het was tenslotte haar derde poging. Ze zette haar achterpoten klaar voor de goede sprong voordat ze het in werking nam. Maar helaas zaten haar berekeningen compleet naast, waardoor ze de muis toch niet had kunnen vangen, en toen ze opkeek zag ze al dat het beestje de struiken inrende. Met een gefrustreerde grom trapte ze tegen een rots aan. "Stomme muis, stomme taak, stomme Clan!" Siste ze haar frustratie uit. Stomme alles!

+Sweetheart

Onderwerp: Re: why even worry vr 28 jul 2017 - 12:46

Haar passen waren stevig en krachtig toen ze door de highlands liep. Veel katten van haar clan vonden dit het meeste op hun oude thuis lijken en waren hier bekant dag en nacht te vinden. Lethalglance niet. Ze haatte haar oude huis. Het leven van een Windclanner paste totaal niet bij haar maar ze kon niet weg. Ze had kittens waarover ze moest waken en een doel om Windclan ooit toch zo sterk en machtig te krijgen zoals zij was. Enkel had ze wat hulp nodig, een wat was nou het perfect hulpje dan je eigen kids right? Een grimas trok langs haar lippen. Haar andere kits zag ze niet eens meer als haar familie, hell ze waren allemaal even naïef zoals de andere Windclanners maar de laatste drie die ze had gekregen.. Ze kon niet trotser zijn. Cavepaw, hij was een perfecte mengsel tussen haar en van Runnigtime. Fearpaw als twee druppels water als haar en dan nog haar sweet little boy Venompaw. Vernoemd naar Blackbear een Shadowclan warrior die angstig veel op haar leek kwa karakter. Ooit zouden die drie regeren over de clans. Daar zou ze voor zorgen tot ze haar laatste adem uit blies. De massieve warrior liep veder, haar oren plat in haar nek toen de wind tegen haar gezicht blies. Een nieuwe geur mengend in haar neus. Lethalglance keek op, zoekend naar de kat die ze geroken had en ja hoor daar stond ze. Fearpaw. Haar dochter was bezig met de jacht maar vanaf hier kon ze al zien dat het falende poging zou gaan worden. Zelf zakte ze de sluiphouding in en sloop stap voor stap naar een struik. Afwachtend wat haar dochter zou doen. Toen ze sprong schok het muisje en verdween in de struik waar ze zich schuil hield. Het diertje was zo in shock dat het niet doorhad dat hier nog een kat zat zodat Lethalglance met haar sterke witte poot de muis platstampte. Een pijnlijk en angstig gepiep ontsnapte uit het bruinige diertje toen de grote she-cat de muis optilde en de struiken uitliep naar haar dochter die zat te vloeken vanwege haar mislukte jacht. "Nou, nou, my dear" Mauwde ze toen ze zich toonbaar stelde en rustig ging zitten. Het muisje hangend aan haar klauw die nog half leefde waardoor die paniekerig heen en weer bewoog. Niks was leuker dan spelen met je levende prooi

Onderwerp: Re: why even worry ma 7 aug 2017 - 13:31

i'm meaner than my demons

fight with

Ze was niet geschrokken van de plotselinge verschijning van haar moeder. Maar ze had het zeker niet eerder opgemerkt. Waarschijnlijk omdat ze haar aandacht eerder had om haar muis en falende frustratie dat ze niet de tijd genomen had het territorium te doorzoeken voor enkele vijanden of gevaarlijke dieren. Haar vader was vermoord door een roofvogel. En ze had geen zin die fout ook te begaan. Wat ze wel zou willen doen is zijn dood wreken en het licht uit de ogen van het stomme gevleugelde beest zien uitgaan. "Nou, nou, my dear" Mauwde ze. Waardoor Fearpaw haar ogen meteen op dat van de andere kattin richtte. Maar algauw richtte ze haar blik op het levende muisje dat zich paniekerig heen en weer bewoog. In de hoop vrij te komen. "Als je zijn buik in plaats van zijn nek doorbijt zal hij een langzamere, pijnlijke dood lijden." Adviseerde ze. Alsof ze beter wist. Dat had ze zelf ook al uitgeprobeerd met een konijn. En ze had het erg vermakend gevonden. Ze keek weg in lichte schaamte. Aangezien haar moeder haar vast wel had zien falen met het vangen van de muis. Maar als ze het doodbeet in plaats van Fearpaw zelf was dat de verdiende loon. Dat kreeg je als ze haar zin niet kreeg. De jonge poes gaf liever de andere schuld. En of ze dat deed. Ze moest toegeven dat anderen zien lijden een leuk gevoel gaf. Alsof ze de macht had het te stoppen, maar dat gewoon niet deed. Bovendien probeerde ze haar moeder iets te bewijzen. Dat ze net zo gemeen was.
♥

Onderwerp: Re: why even worry