Dancing between grief and love

Een witte sneeuwbengaal zat in zijn natuurlijke omgeving. Zoals Windclan ooit was, maar ruiger. De wind speelde met zijn korte vacht. Zijn tranen vervlogen. Waarom had hij zo veel pijn voor Runningtime? Het was toch zijn vijand geworden? De kater wist dat het nooit zo was geweest. Ja ze hadden een grote ruzie gehad, maar dat kwam door jaloezie. De zwarte kater leek altijd te nemen wat hij wou. Eerst Willowpaw en daarna Sweetheart. Hij zuchtte en schudde zijn kop. Vanaf nu zou hij een vrij persoon zijn. Nooit meer een partner en nooit meer kittens. Zijn blauwe ogen kropen, zochten een weg naar boven. Was hij daar? Hij wist dat Starclan bestond, dat kon hij zien aan de Medicine cats, maar er was geen zekerheid. Alles wat ze daar deden was geheim, alleen de negen leven van de leiders overtuigde hem nog.

+ Dinspots

Zo, die oude drol zat er flink doorheen. Je kon de tranen ervan af zien vliegen. Op zich zag het er heerlijk komisch uit maar Din wist wel beter dan een potje lopen lachen vanachter diens rug. Dalijk had 'tie nog een boze Cootsnarl achter zich aan en eerlijk gezegd dacht hij niet dat hij dat gevecht zou winnen. Even keek hij de ander inschattend aan. Die dikke vacht liet niet zien of hij nou echt zo dik (ofwel gespierd) was of dat daaronder maar een mager katje zat. Echter gokte hij op het eerste. Hijzelf was ook groter dan menig kat in WindClan, door het BloodClan-bloed dat in hem zat, maar hij deed toch echt nog aan de ander onder. Hmpf. Dinspots vond 't jammer dat hij zijn vader nooit ontmoet had, hij had toch echt wel graag geweten met wie hij de helft van zijn DNA deelde. Maar oké, dat was dat. Hij zou er nooit achter komen, het was ook weer nutteloos om er over te blijven zeuren. Met die gedachte liep hij dan toch maar naar Cootsnarl toe, wat luid zodat de ander niet dacht dat hij dalijk beslopen werd of zoiets. "Wat is er mis, Coot?" miauwde hij met een lichte zucht in zijn stem. Hij had eigenlijk geen zin in een verdrietig achtergrondsverhaal maar beter gezelschap was ook niet in de buurt te vinden.

Hij hoorde geluid achter zich en draaide zijn kop. Hij zag een serieuze Dinspots, maar de twinkeling in de ogen en zijn reputatie vertelde hem dat hij had gelachen. Of hij had een sterk vermoeden. De grote kater knipperde. "Ik rouw," antwoorde hij kort. "En wat is er mis met jouw?" Zijn stem was nog even streng, maar er lag een glans in zijn ogen. Een grap.