Let's die bleeding

Mousewish had de juiste beslissing gemaakt om zichzelf van die klif te gooien. Alles wat erna was gekomen, was enkel pure ellende geweest. Hij kon slechts wensen dat hij haar achterna was gegaan. Het ironische was dat hij had gedacht rock-bottom al geraakt te hebben, maar niets was minder waar. Leopardpaw was dood, Sparrowfeather was gewond, zijn tante had een nest gekregen van god wist wie en zijn moeder was weer doodleuk zijn leven in komen wandelen. Het waren allemaal dingen waar hij absoluut niet mee wilde dealen, maar hij moest wel, toch? Hij zuchtte geërgerd. Hij had geen enkel idee wat te doen. Ineens hoorde hij zijn naam van achter zich, hij keek om en zijn gezicht vertrok alsof hij zojuist een spook had gezien. Burnetkit. Hij kende haar amper, maar hij had genoeg van haar gehoord. De definitie van een probleemkind, en hoe kon het ook anders als Oceanbreeze haar moest jongleren met haar twintig andere kittens. Iemand zou eens een limiet op dat soort dingen moeten zetten. "Hm?" klonk er als enige van hem. Ze vroeg of hij haar wat dingen kon leren, een vraag waar hij direct iets achter zocht. Wat voor dingen? Waarom? Hij had zijn handen al vol aan zijn Apprentice, moest dit er nou ook nog bij? "Ligt eraan, wat voor dingen?" vroeg hij toen met een verslagen zucht. Hij had zo langzamerhand wel geleerd dat kittens alleen maar ellende met zich meebrachten.

Het was geen geheim meer dat hij de meeste jongen katten op dit punt zowaar vermeed. Iets dat lastig was, sinds de halve clan nu ongeveer uit kittens leek te bestaan. Voornamelijk Oceanbreeze leek die dingen er op een fabriekstempo uit te draaien. Vervolgens ontfermde ze zich ook nog eens over allerlei vondelingetjes, zoals Burnetkit hier voor hem. Iets dat hij niet helemaal begreep. Op een gegeven moment had je toch zoveel kittens dat je hun moeder niet echt meer kon zijn? Op zijn vraag kreeg hij, zoals verwacht, een sarcastisch antwoord en even had hij de neiging om alles gewoon daar af te kappen.  Toen zijn blik op haar achterpoot viel, begreep hij het echter. Ze kon niet eens staan en hij vroeg zich af wat er gebeurd was. Jezus, waarom ontging hem de laatste tijd alles? "Goed punt," merkte hij op, zijn schouders ophalend. Op wat er vervolgens uit haar mond kwam, moest hij grinniken. Waarom iemand dertig kittens moest hebben. Heh. "Als ik dat eens wist," grinnikte hij. "En alsof het niet erg genoeg is, heeft ze ook nog eens de drang om iemand anders' kroost rond te commanderen." Hij doelde op hoe ze Amberpaw terzijde had genomen tijdens de benoeming tot Deputy. Alsof ze nog niet genoeg katten had om de baas over te spelen.

Er was sprake van enige disconnectie tussen hem en de clan, zoveel was duidelijk. Hij was ook lang niet meer zo loyaal als hij eens geweest was, en lang niet zo betrokken als voorheen. Hij herinnerde zich nog hoe hij zijn leven meerdere malen geriskeerd had door voor Windclan te vechten en vroeg zich af of hij hetzelfde nu ook zou doen. Destijds had hij gevochten voor Mousewish en Brindleleaf. Nu waren ze er niet meer. Zijn eigen onverschilligheid baarde hem enige zorgen, maar aan de andere kant was hij ook blij om niet verzonken te zijn in al het gedoe waarmee de kersverse clanleider zich leek te omringen. Burnetkit suggereerde dat het Oceanbreeze allemaal naar haar hoofd steeg, waarop hij zijn schouders even ophaalde. Hij kende haar niet goed, had haar altijd gezien als een zachtaardige en zorgzame kat. Hij zag haar niet als iemand die zichzelf zou verliezen in één of andere power trip, maar daarnaast had hij haar ook nooit als een leidersfiguur gezien. En blijkbaar was ze dat nu. Hij grinnikte opnieuw toen Burnet vroeg of hij ook van plan was om de halve clan te bezwangeren, net als Tigergaze. "De rest was me helaas voor," merkte hij op. "Ik weet wel wie straks al die kittenmondjes mogen gaan voeden." Hij, en de rest van de Warriors die zich wel normaal konden gedragen. "Maar goed, ik krijg het vage gevoel dat je over Tigergaze wil praten, dus brandt los." Ze had zijn naam niet voor niets aangehaald, toch?

De laatste tijd had hij zich niet zozeer bekommerd om Tigergaze, of ook maar iets dat met de kater te maken had. Natuurlijk had hij zich vroeger af gevraagd of hij iets te maken had gehad met de dood van Mousewish. Het moest toch haast wel? Toch probeerde hij die gedachte opzij te schuiven, hij zou er nu toch niets meer aan hebben. Wat Tigergaze allemaal deed, waren zijn zaken niet. Vroeger waren ze bijna een soort van vrienden geweest, maar nu was daar nog weinig van over. De kater was nu zo goed als een vreemde voor hem en erg vond hij het eigenlijk niet. Het was niet bepaald moeilijk om te zien dat Tiger zichzelf had verwikkeld in wat lastige situaties. Quiet zelf probeerde er niet al te veel aandacht aan te besteden. Tenminste, totdat Burnetkit Routpaw's naam noemde. Hij keek even op en trok met zijn oren. Fronsend keek hij de kitten aan. Natuurlijk zag hij ze weleens samen, maar het idee van hen samen was eerlijk gezegd nooit in zijn kop opgedoken. Burnetkit dacht dat Tiger zoiets wel zou doen, waarop Quiet even zijn schouders ophaalde. "Ik denk dat Rout verstandig genoeg is om het juiste te doen," verzekerde hij haar toen. Tigergaze mocht dan misschien iets van plan zijn, Routpaw was zeker niet dom. Daarbij, ze zou de code niet breken. Zo veel vertrouwen had Quiet wel in haar. Burnetkit vertelde verder. Over hoe ze Tiger niet mocht en hij vast dacht dat het allemaal een spel was. Dat, terwijl Quiet altijd had gedacht dat het een vrij serieuze kater was geweest. Toen Burnet ineens Lizard's naam noemde, keek hij haar weer vervreemd aan. Hij ging er niet van uit dat Lizardpath er ooit op in zou gaan, maar hij zou liegen als hij zei dat het geen gevoelige snaar raakte. "Ik dacht dat alles nog goed zat tussen hem en Oceanbreeze," mompelde Quiet toen. Blijkbaar miste hij nog meer dan hij in eerste instantie had gedacht. "Hoe dan ook, Lizard en Rout zijn slim genoeg om door zijn spelletjes heen te zien." Ze moesten wel, toch? Lizard zou zoiets nooit doen. Dat kon niet.

Burnetkit nam in ieder geval geen blad voor haar mond. Ergens vond hij het wel amuserend dat ze de halve clan zo openhartig zwart maakte. Aan de andere kant was het lichtelijk zorgwekkend. Nooit eerder had hij een kitten ontmoet die nu al zo’n donkere kijk op de wereld had. Maar dan nog, het waren zijn problemen gelukkig allemaal niet. Hij wist immers als geen ander hoeveel problemen een nest kittens kon veroorzaken. Zijn eigen moeder had hem dat wel laten zien. Burnetkit vertelde dat het allemaal niet aan Routpaw’s verstand lag, maar aan haar vermogen om een bepaalde verleiding te weerstaan. Het klonk allemaal alsof Burnetkit het allemaal al had uitgedacht. Dit waren geen speculaties die zomaar waren ontstaan. “Rout zal de code heus niet breken voor iemand als Tigergaze,” probeerde hij de kitten toen te verzekeren. Toch had hij nu zelf ook zijn twijfels. Misschien moest hij eens met Rout gaan praten, kijken wat er aan de hand was. Toen Burnet vroeg wie de moeder van Mistpaw en haar siblings eigenlijk was, wendde Quiet zijn blik even richting de grond. De gedachte aan Mouse deed zijn maag nog steeds omdraaien. Hij negeerde haar vraag. Hij wilde het haar niet vertellen, hij wilde Mouse’s naam niet zeggen. Niet hardop. Toen ze over Lizardpath begon, was hij al helemaal van zijn à propos. Om één of andere reden had Burnet redenen om te geloven dat de Medicine Cats voor Tigergaze zouden vallen. Quiet zelf wilde er liever niet aan denken. "Je zou denken dat hij zelf ook wel doorheeft dat hij genoeg schade aangericht heeft," miauwde Quiet met een frons op zijn gezicht. Beter bleef de kater bij Lizard vandaan.

Oceanbreeze zou haar handen wel vol hebben. Niet alleen had ze een stuk of dertig kittens, één van die kittens was Burnetkit zelf. Niet bepaald makkelijk. Al helemaal niet als je keek naar de manier waarop ze over haar pleegmoeder praatte. Ergens herkende hij het zelf wel, hij leek hetzelfde probleem te hebben met Amberpaw. Wat hij ook probeerde, hoe hij het ook wendde of keerde, ze leek een permanente haat voor hem te koesteren. Op een gegeven moment had hij de handdoek maar gewoon in de ring gegooid. Hij wist überhaupt niet waarom hij het zo hard had geprobeerd: in de eerste instantie was hij het geweest die zo'n onbegrijpelijk grote hekel had gehad aan het tweede nest van zijn moeder. Het was nog raarder om je te bedenken dat dit allemaal voor Burnet's tijd was gebeurd. Ze wist niet eens wie Mousewish was geweest, een realisatie die zijn hart zowat deed verzakken. Over enkele generaties zou niemand nog weten wie ze was. Burnet ging door over Tiger en Ocean, en wederom had ze een punt. "Ze was sneller over Neverland heen dan ik gedacht had," merkte hij toen op. Misschien iets te snel. Toen ze zei dat Tiger geen vader voor haar kon zijn, keek hij haar even aan. "Vaders zijn overschat," sprak hij vervolgens, alvorens hij zijn blik weer afwendde. Hij duidde natuurlijk op het nutteloze stuk vreten dat zijn eigen vader was. Sparrowfeather.