yeah... no

Homekit hoefde niet heel lang na te denken voor ze wist wat ze vandaag wilde doen. Ze wilde met Auwkit gaan spelen! Want de vorige keer was het heel leuk geweest, en ook wel een beetje eng toen hij zo ziek werd, maar ook wel heel cool toen ze de mot voor hem had doodgemaakt. En bovenal was Auwkit superaardig. Dus trippelde ze vrolijk naar het nest van haar vriend en zijn siblings, waar ze hem tot haar grote plezier aantrof. Hij was nog met niemand anders aan het spelen, dus hij had vast wel tijd voor haar, maar ze zag wel dat hij zoekend rondkeek. Met een paar vrolijke sprongetjes stond ze voor zijn neus. "Wie zoek je?" vroeg ze enthousiast. Misschien kon ze helpen!

Homekit knipperde een paar keer met haar blauwe ogen. 'Mijn wil om te leven'... wat was dat precies? Even denken... wil. Dus willen. Zoals zij wilde spelen. En leven, nou, dat woord wist ze ook wel. Dus willen leven. Maar de zin bleef raar, want hoe kon je nou zoeken om te willen leven? Dat was toch geen kat? En ook geen ding? Dus waar moest je dan zoeken? "Zal ik hellepen?" vroeg ze serieus. Misschien zou het vanzelf wel duidelijk worden wat precies de bedoeling was. Wil om te leven, hoe zou dat eruit zien? Ze draaide een rondje om alle kanten op te kijken of ze het misschien al ergens voor hem zag, maar ze wist niet goed waar ze naar zocht.

Oh, ze hoefde niet te helpen. Eerlijk gezegd kwetste dat haar breekbare ego wel een beetje. Ze had de vorige keer toch goed geholpen, of niet? Ze had de mot doodgemaakt, en toen had ze heel hard om hulp geroepen, zodat iemand hem beter kwam maken. Maar nu hoefde het niet? Haar oortjes zakten al wat omlaag, maar schoten verbaasd weer omhoog toen hij opeens op zijn rug rolde en begon te klagen dat hij zich verveelde. Homekit lachte. Daar kon ze misschien wel bij helpen! "Ik heb een idee!" riep ze vrolijk uit. "We kunnen op on... on...t..dek... avontuur gaan!" Het andere woord was nog net wat te lang en te moeilijk. Enthousiast zwiepte ze met haar staartje. Dat vond hij vast wel een goed idee, toch?

Haar lach werd bijna te breed voor haar hoofd bij het zien van Auwkits enthousiaste reactie. Hij vond haar idee goed, hoera! Haar blik werd iets bedenkelijker toen hij naar de uitgang van de grot wees. De grote katten vonden het niet leuk als ze naar buiten gingen, en mama ook niet. Homekit wilde mama graag blij maken. Maar ze wilde Auwkit ook blij maken. Ze was net in zijn achting gestegen door haar goede idee, dacht ze, en dat wilde ze nu niet weer ongedaan maken door vervolgens tegen te gaan stribbelen. In plaats daarvan kon ze hem haar misschien wel nog cooler laten vinden als ze hem het gras liet zien. "Ik ben al een keer daar geweest", piepte ze samenzweerderig. Cool hè, Auwkit? Zeg dat het cool is.

Zijn antwoord stelde haar wel een beetje teleur. Hij zei wel dat het leuk voor haar was, maar dat moest dus bijna wel inhouden dat het voor hem niet leuk was. Of in ieder geval niet erg leuk, en al helemaal niet cool. En toen noemde hij haar ook nog eens een luie mot! Waar had ze dat nu weer aan verdiend? Zo langzaam was ze toch niet? Ze liep snel mee, om hem niet te laten wachten, want anders zou hij haar alleen maar nog stommer vinden, maar haar oortjes hingen treurig omlaag en hoe langer ze er over nadacht, hoe erger de brok in haar keel werd. Wat had ze verkeerd gedaan?