frostbite

Het werd al sneller duidelijk dat het meer naar de warmere dagen naderde. De kattin was zonet de Nursery uitgelopen. Aangezien zij Vixen met Badger deelde moest zij tegelijk ook weten wanneer precies hun tijden waren. En aangezien de kattin een Cave Guard was deed ze niets liever dan door de plekken heen wandelen.
Haar blauwe ogen keken door de grot heen, her en der kon ze een groepje kittens rondjes rennen, sommige katten kwamen al terug met wat prooi en gingen weer naast iemand anders zitten om te praten. Lily kon het niet helpen dan zich eenzaam voelen. Na het meemaken van een leugen, en de dood van haar kittens was ze nogal afstandelijk geworden. De calico poes wou dan geen enkele conversatie beginnen of eindigen, ze bleef liever in de Nursery, voor andere kittens zorgen. En dan, soms, kreeg ze het gevoel dat het ook haar kittens waren, dat ze het wel gered hadden. En telkens dat ze dat deed, kwam ze terug in de kringloop van verdriet. Vier manen en nogsteeds kon ze er niet overheen. Maar misschien was dat iets dat zij mee opgegroeid was, een zeer gevoelige personaliteit.

+Frost first

Ze had de grijze kater nog niet opgemerkt.Haar blik gericht op een groepje kittens dat rond zaten te spelen. Het was ook zo raar. Waarom was zij de enige dat moest lijden? Waarom kozen ze haar kittens uit om te laten sterven? Woede en verdriet kwam weer door haar heen. Totdat ze een stem achter zich hoorde. "B-ben je oké?" Vroeg de kater. Frost the undying Cold. Lily knikte, toch twijfelend. "Tenminste, dat denk ik." Antwoordde ze eerlijk. Maar besloot om er toch voor te gaan. Katten hielden niet van zielige praatjes. "Hoe gaat het met jou, Frost? Vroeg ze terug. De calico had inderdaad een geschiedenis met katers. Waardoor ze niet meer zo zelfverzekerd om hun heen voelde. Toch leek het met de dagen te verminderen. Waardoor ze Prey Hunter recht in de ogen durfde te kijken. Misschien moest ze niet zo streng tegen haarzelf zijn, maar wie anders kon de dood van haar kittens op de schouders dragen?

De grijze kater keek naar de calico kattin, Lily knikte, "Tenminste, dat denk ik." Antwoordde ze eerlijk. Even vragend keek de grijzer kater haar aan, tenminste? Al veranderde ze snel het onderwerp weer, "Hoe gaat het met jou, Frost? Vroeg ze terug. Hij keek haar aan met zijn blauw groenige ogen, even was hij nog stil. Verzegeld in zijn gedachtes, zijn staart zwiepte even heen en weer. Hij moest haar wel rustig benaderen, al was hij niet zo'n type die dat deed. "wel oké, genoeg aan mijn hoofd tenminste. Bijvoorbeeld wat er met sommige kattinne aan de hand is." Miauwde hij rustig waarna hij zijn poot omhoog haalde en daar een paar vlugge likken aan gaf, hij wist dat ze minder contact had met andere katten maar dat hoefde niet te betekenen als er echt iets aan de hand was. Hij zette zijn poot terug, even vielen zijn ogen op een groepje kittens dat was iets waar ze ook naar keek voordat hij een gesprek met haar voerde. Zijn blauwe ogen richtte zich nu op de kittens, de generatie die hun later zou opvolgen. "Ze zijn schattig he?" Miauwde hij daarna met een kleine glimlach waarna hij ging zitten en zijn staart om zichzelf heen sloeg, hij wiebelde zijn oor even. Ja, ze waren inderdaad schattig net als die ene kitten. Tiger that stalks at night, al richtte hij weer kort zijn ogen op de kattin. Misschien had zij nog iets te zeggen, misschien ook niet.

Ze had haar aandacht eerst voor kort op iets anders gericht voordat de kater weer begon te praten. "wel oké, genoeg aan mijn hoofd tenminste. Bijvoorbeeld wat er met sommige kattinne aan de hand is." Miauwde hij vrij rustig. Wat verward spitste ze even haar oren bij de laatste zin. Dus ze knikte maar. Haar staart tegen de grond aantikkend terwijl ze terug naar het groepje kittens keek. "Ze zijn schattig he?" Kwam de vraag. Waardoor ze een steek in haar borst voelde. Het waren manen geleden, twee seizoenen geleden toen ze zelf die droom had kunnen beleven. Maar daar was ze te laat voor geweest, te paniekerig en onervaren. En hiermee moest ze het maar doen. "Ja," Zei ze na een lange tijd, haar stem brekend aan het einde. Toch keek ze vooruit, om geen teken van zwakte te tonen in haar ogen.

Het was weer stil geworden. Haar staart nog strak om haar poten gekruld. Maar al snel spande haar spieren zich weer bij de volgende vraag. ”Hoe denk.. j-jij over kittens.” Ze bleef oogcontact vermijden, Wat ze ervan vond? Ze vond ze ontzettend schattig. Alleen jammer dat de Tribe of Endless Hunting ze van haar af hadden genomen. Alsof ze helemaal niet had verdiend. Alsof het de straf geweest was dat ze naar elk woordje van hem had geloofd. Ze zwiepte nijdig met haar staart. Niet echt uit woede, eerder uit verdriet. Ze moest eroverheen komen. Het accepteren. "Schattig." Was haar antwoord geworden. Kortaf, maar de brok in haar keel wou maar niet weg. En het was op een punt gekomen dat het pijn deed. Dat haar ogen nu begonnen te prikken. Het was lang geleden dat ze het uitgehuild had. ”Sorry.” Verontschuldigde hij zich. Waardoor ze even diep adem nam. "Het is al goed." Mompelde ze. "Het was niet jouw schuld." Flapte eruit. Al had ze geen idee of hij al had gehoord van wat er met haar kittens afgelopen was. Maar dit was het dan, het was niet dat ze terug in de tijd kon gaan. En dat kon Frost ook niet doen.