Are you keeping the promises you made?

Runa zuchtte. Ze was eindelijk young one nu, maar ze kon niet zeggen dat ze het echt beter vond dan toen ze kitten was. Ze had trainingen met haar vader en die vielen over het algemeen wel mee, maar nu moest ze ook vervelende taken voor Claw en Shark uitvoeren en ze merkte gewoon dat de twee toms haar aan het klaarstomen waren om haar final assesment binnenkort te gaan doen. Runa had tot dusver op nog geen brute missies moeten gaan zoals het stelen van hondentanden of iets stelen van de kittypets waarbij ze hun moest verwonden, maar ze dacht niet dat dat nog lang op zich zou laten wachten en dan zou haar vader haar niet kunnen helpen. Als ze dan directe orders negeerde, had ze best wel veel problemen. Afwezig keek Runa naar een witte tom die tevoorschijn kwam. Hij was ouder dan haar en Runa herkende hem als Snowball, de tom waar ze drie moons geleden ruzie mee had gehad. Jackdaw had haar beloofd dat hij haar als young one zijnde zou trainen, maar tot dusver had ze de zwarte tom nog niet gezien. En hoewel ze het wilde ontkennen, vond ze het toch niet leuk dat hij zijn beloftes niet hield, al had ze dat van hem best wel aan mogen zien komen. Ze slikte terwijl haar oren zich in haar nek vouwden. Snowball leek op wraak uit te zijn en kwam haar richting uitgelopen, geflankeerd door twee andere toms. Shark en Claw waren er niet en haar vader was ergens in een andere territory, dus die zouden haar niet kunnen helpen. “Waar is je grote vriend nu, huh?” Snowball kwam uitdagend voor haar staan, maar Runa wist wel beter dan zich te laten kleineren en dus rechtte ze haar rug. Dit had de witte tom duidelijk niet verwacht, want hij keek haar even verward zijnde aan. Daarna herstelde hij zich en ontblootte zijn tanden uitdagend naar haar, zijn vrienden zijn gedrag kopiërend. Hij haalde onverwachts uit met zijn klauw naar haar en Runa voelde pijn door haar wang schieten, maar voordat Snowball zijn poot kon terugtrekken, pakte ze de poot tussen haar tanden en beet daar hard in. Snowball jankte van de pijn en de twee toms die bij hem stonden, sprongen op Runa. Klauwend naar de toms en spugend naar hun probeerde ze onder hun uit te komen, maar het was nu drie tegen één en dat ging echt niet. Ze wist één van de toms hard op zijn neus te raken, maar daar hield haar overwinning dan ook wel bij op, want plotseling werd er een klauw over haar buik gehaald en piepte ze van de pijn.

Terwijl ze haar best deed om de katten boven haar een klap te verkopen, deed ze ook haar best om de paniekerige angst die zich in haar binnenste verspreidde geen vat op haar te laten hebben. Maar dat was echter ook niet nodig, want opeens werd het gewicht van haar afgetrokken. Ze hoorde het verontwaardigde geschreeuw van de andere tom die haar had aangevallen en ze keek op naar haar redder, verwachtend dat het haar vader of een queen moest zijn. Maar in plaats daarvan was het Jackdaw en Runa wist niet of het van de nervositeit kwam of door iets anders, maar haar hart sloeg een slag over toen ze zag dat hij het opnam voor haar. Niet veel later waren de drie katten weggejaagd en hoorde ze nog vaag in de verte een bedreiging naar hun toegeroepen worden, maar Jackdaw leek er niet meer mee bezig te zijn en toen hij oogcontact met haar maakte, was zij er ook niet meer mee bezig. Haar wang en buik deden allebei pijn, maar voor de rest leek ze ongedeerd te zijn en ze concludeerde dat het veel erger geweest had kunnen zijn als Jackdaw haar niet was komen helpen. “Als ik je niet beter kende, zou ik bijna denken dat dit een oefening was zodat je kon zien of ik na ons laatste gesprek al voor mezelf op kon komen.” Maar Jackdaw zou zeker niet zo laf zijn om drie katten tegelijkertijd op haar af te sturen en bovendien was het nu ook weer niet zo dat hij en Snowball echt vrienden met elkaar waren. Maar toch… hij had haar meer dan twee moons laten wachten sinds hun laatste gesprek en ze wilde weten waarom. “Ik ben al meer dan twee moons young one, Jackdaw. Ik dacht dat je… dat je je belofte niet na zou komen.” En ze wist niet waarom, maar ze vond het lastig om hem recht in zijn ogen aan te kijken. “Oh ja, wist je dat je nest een zwijnenstal is trouwens? Ik moest laatst van Claw de nesten schoonmaken en ik geloof dat ik tien minuten langer bezig ben geweest aan jouw nest dan aan die van de anderen.” Ze vertelde er maar niet bij dat ze in principe zijn nest om had mogen schoppen en ook niet dat ze zo perfectionistisch mogelijk aan de zijne had gewerkt en een poging had gedaan haar geur bij hem achter te laten. Dat was… te awkward voor woorden. En als ze haar acties nu herhaalde, vroeg ze zich af waarom ze het zelfs gedaan had.

Runa gaf snel een begrijpend knikje toen hij aangaf dat hij het druk had. Dat moest ook wel met Shark als mentor. Ze huiverde al bij het idee om Shark als mentor te hebben, maar Jackdaw zou waarschijnlijk niet zo’n gedachtegang als zij hebben. Zijn eerste prioriteit zou waarschijnlijk niet zijn dat hij zo snel mogelijk uit de Elite wilde ontsnappen. Dat kon ook trouwens helemaal niet, want hij was een zoon van Claw en zonen van Claw dachten over dat soort dingen niet na. Ze had trouwens het nieuwe nest van Claw gezien en ze kon niet echt zeggen dat ze zich er gerust door voelde. Zijn dochter leek een exacte kopie van hem en zijn zoon… zijn zoon was apart, om het zo maar te zeggen. Hij hield zich stiller dan Runa dacht dat hij was en ondanks dat zijn zus daarmee lachte, wist Runa dat stille waters diepe gronden hadden en dat Jim nog wel eens een karakter kon hebben die ze allemaal niet verwacht hadden. Runa kapte haar gedachten af, zich ergens een beetje schuldig voelend omdat ze zo nadacht over Jackdaw en zijn familie terwijl hij toch maar gekomen was om haar te helpen en haar zelfs op het hart had gedrukt dat die actie met die katten niet uit opdracht van hem was. Ze betrapte zichzelf erop dat ze wat nors werd toen hij het over de reden van zijn nogal chaosachtige mosbed had en ze trok met haar oortje, haar gezicht in de plooi houdend terwijl ze uit probeerde te zoeken waarom het haar zo irriteerde dat hij dat zei. “Houd je lelijke scharrels maar voor je,” probeerde ze op een plagende toon te zeggen, maar het klonk allesbehalve plagend. Het klonk redelijk aan de geïrriteerde kant en als ze het zelf zou geloven, zou ze bijna denken dat er een hint van jaloezie te vinden was in haar ondertoon. Ze knikte snel toen hij aangaf dat hij wilde beginnen. “Nee,” sprak ze rustig toen hij het over haar wondjes had, ook al begonnen haar buik en haar wang pijnlijk te prikken toen hij haar aan haar wondjes herinnerde met zijn woorden. “Ik wil niet dat mijn moeder me weer voor een aansteller gaat uitmaken.” Ze probeerde het nonchalant te zeggen, maar ze voelde dat het pijn deed om erover te praten en snel wendde ze opnieuw haar blik af, zichzelf vervloekend om het feit dat ze haar emoties zo moeilijk leek te kunnen bedwingen in zijn buurt. “Wat staat er voor vandaag op het programma?” vroeg ze om hem af te leiden. “Ik denk dat jouw training misschien nog wel interessanter gaat zijn dan die van mijn vader. Het enige wat hij doet, is me een rondleiding geven door alle territories en een preek geven als ik aangeef dat ik wil gaan jagen."