"If you're just as boring, innocent and friendly as the rest of the kittens, you can f*ck off."

Een zachte zucht ontsnapte de bek van Razor terwijl ze met een kwaad gezicht naar voren keek. Ze zou ontzettend graag eens een keertje uit het camp willen gaan, maar tot dusver was er niemand geweest die dat samen met haar had willen doen. Ze waren allemaal bang blijven zitten, bang zijnde voor welke straf ze zouden kunnen krijgen van haar vader. Ook toen ze uitlegde dat kittens in principe geen erge straffen konden oplopen zoals young ones of members gaven ze nog niet toe en kozen ze liever het veilige onderkomen bij hun moeder dan dat ze er op Razor op uit gingen. De enige met wie ze echt wat lol kon hebben, was met haar broertje. Ze waren een paar dagen geleden immers er samen op uit getrokken om de den van hun vader van binnen te bekijken. Het resultaat was haar zeker niet tegengevallen dus zou ze, als ze hem eens wakker tegen zou komen, hem uitnodigen om deze keer echt buiten het camp te gaan. Ze waren nu immers twee moons oud en ze vond dat het wel eens tijd werd om iets leuks te gaan doen. Bovendien hield hun vader van hun en kon ze zich niet voorstellen dat hij echt heel erg kwaad op hun zou worden. Op dat vlak was ze wel blij dat ze de dochter was van de leader en niet van één of andere saaie member. Razor ging op haar kont zitten en keek wat geïrriteerd zijnde om zich heen. Ze had echt zin om contact te maken met iemand die minder saai was. Opeens wenste ze dat Yoka hier was. Yoka had zeker weten ingestemd om iets leuks buiten het camp te gaan doen. Ze draaide haar kopje toen ze plotseling de aanwezigheid van een andere kitten opmerkte en keek met haar strakke groene blik naar een kitten die haar naderde. “Als je net zo saai, onschuldig en vriendelijk bent als al die andere kittens, mag je oprotten,” sprak ze bot tegen de kitten voordat deze een kans had gekregen om iets tegen haar te zeggen.

De kitten leek verontwaardigd te zijn, maar uitte dat alleen in een paar woorden die niet eens bedreigend bedoeld waren. Jammer. Ze was graag een gevecht begonnen met de kitten puur om wat frustratie kwijt te kunnen, maar ze was nu ook weer niet zo zielig dat ze zomaar op kittens ging springen die haar niet eens wat deden. Bovendien leek ook deze kitten weer behoorlijk onschuldig en Razor rolde met haar ogen. Ze zou graag eens wat meer katten vinden zoals Yoka, want die waren tenminste interessant. Yoka toonde potentie. Yoka zou later net zo slecht als zijzelf worden, maar dat zag ze nog niet al te gauw gebeuren met deze kitten. En dan had ze het echt over slimme slechte katten en niet van die domme katten die zich slecht gedroegen, maar in werkelijkheid eigenlijk helemaal niks betekenden. Niet voor de Elite en ook niet voor zichzelf. Nee, dat soort vrienden wilde ze niet hebben. Als ze vrienden maakte, wilde ze wel indruk maken op hun potentiële tegenstanders en dat zag ze met die opschepperige kittens in haar onderkomen nog niet gebeuren. Het voelde dan ook maar wat goed als ze op een harde manier uit wist te halen naar één van die opschepperige kittens en hem vervolgens hard hoorde huilen bij zijn moeder. Het gebeurde vaak genoeg dat ze een vuile blik kreeg toegeworpen van een queen, maar geen van hun was ze dom om ook echt iets te proberen. Tja, de dochter van de leader zijn had echt wel veel voordelen. Ze keek de kitten strak aan en zuchtte vervolgens. “Wat ik wil gaan doen? Uit dit camp gaan! Ik verveel me echt te pletter en er is hier niets te doen. Er is geen uitdaging en de kittens die menen iets te zijn, zijn in werkelijkheid huilebalken die al naar hun moeder rennen als ik ze één krasje geef op hun neus.” Ze keek de kitten voor haar spottend aan. “Jij lijkt mij ook niet echt een Elite cat te zijn. Ik durf te wedden dat als ik je flank zou raken dat je al huilend naar je moedertje zou rennen.” Ze keek de kitten met een valse grijns aan.

Razor zag aan de houding van de kitten dat ze zich ergerde aan Razor’s gedrag en het deed haar goed dat de kitten niet meteen terug antwoordde. Razor wilde echter niet haar vader als excuus gebruiken voor elke keer dat een kitten iets terug tegen haar durfde te zeggen; het zou niet bepaald naar haar vader overkomen alsof ze haar eigen boontjes kon doppen als ze dat deed. Maar het was natuurlijk handig om op terug te vallen als het eens een keertje echt serieus werd en haar leven was in gevaar. Echter zou ze tegen die tijd wel weten hoe ze zichzelf moest verdedigen. Ze zag al voor zich hoe ze katten uit hun territories verdreef door alleen haar groene felle blik te gebruiken en haar scherpe klauwen over hun flanken en halzen te laten gaan als ze niet naar haar wilden luisteren… Het gaf haar een vreemd gevoel van voldoening en bijna ontging het haar dat de kitten een persoonlijk pijnlijk detail over haar leven had verteld. Een plannetje ontpopte zich in Razor’s kopje en opeens veranderde haar houding. In plaats van de pesterige houding die ze eerst had, keek ze de kitten medelijdend aan en kwam zelfs naar voren om dichter bij de kitten te gaan staan. “Dat wist ik niet,” zei ze naar waarheid. Ze wist het inderdaad ook niet, maar het kon haar vrij weinig schelen. Ze wist dat ze dit echter op haar eigen manier kon gebruiken en dat het later nog wel eens van pas kon komen als ze nu net deed alsof ze het erg vond voor haar. “Is je moeder overleden of heb je haar gewoon nog nooit gezien?” Haar stem was zacht en er was een zachte blik in haar ogen te zien. “Ik kan er niet goed tegen als kittens alleen zijn omdat ze geen moeder hebben. Dat laat me altijd een beetje schuldig voelen dat ik wel een moeder heb die naar me omkijkt.” Bah, kots, wat klef. Hopelijk zouden haar woorden de kitten diep vanbinnen hard raken en haalde ze hier tenminste iets van voldoening uit.