De dag die je wist dat zou komen [Lionroar]

Alles werd steeds beter. Crowcall kon niets anders vinden dan dat. Ondanks dat de dingen zeker niet perfect waren, ondanks dat katten die hier hadden moeten zijn er niet waren, ondanks alle drama, was Crowcall gelukkig. Niet de hele tijd, sommige dingen waren moeilijk, maar hoe kon ze iets anders dan gelukkig zijn nu al haar wensen uit leken te komen? De clans waren samen, ze kon praten met wie ze wilde wanneer ze wilde, ze kon haar familie zien, ze kon plannen maken met Tall, ze bracht de gezelligste tijden door met Crowfur, en de waarheid over haar mentor was eindelijk naar boen gekomen. Nu kon ze tenminste met hem praten zonder dat er schuine blikken haar kant op werden geworpen. En het was hoog tijd dat ze dat ook deed, want ze had hem nog niet gesproken sinds de waarheid bekend was geworden. Dus vroeg ze aan wat katten of ze wisten waar hij uithing, en toen ze eenmaal zijn spoor gevonden had, volgde ze het tot ze de kater zag. Met een glimlach stapte ze naar hem toe. "Lionroar", miauwde ze ter begroeting. "Hoe gaat het?"

- Eerste post voor Lionroar

De kater had zich ergens even neergezet om even tot rust te komen. Hij wenste dat de clans binnenkort weer uit elkaar gingen, want ook al was zijn naam nu gezuiverd, voelde het toch zeer vreemd om in de buurt van Windclan katten te zijn. Hij wilde niet dat Tallstar in hem en zijn loyaliteit ging twijfelen, al had hij zo wel het gevoel dat de kater dat toch al deed, denkende aan het gesprek tussen hem en zijn soon-to-be leader. De kater was zelf heel erg onvolwassen, al zei Lionroar het zelf; hij leek het nog niet helemaal vergeven te hebben dat hij zelf kwaad tegen Tall was geweest omdat hij met beiden van zijn dochters geflirt had. Terwijl dat toch wel al.. best een tijdje geleden was. Zacht snoof hij en hij schudde met zijn hoofd. Opeens hoorde hij een bekende stem. Zijn oren rezen wat omhoog en wat naar voren, terwijl hij zijn ogen opende en zijn blik op de zwarte kattin richtte die hij herkende als niemand minder dan Crowcall. Een glimlach vormde zich rond zijn lippen. "Crowcall!" Hij had een redelijke band met de poes gehad voordat hij verbannen was uit de clan, hij was namelijk haar mentor geworden nadat Spottedleaf haar mentorschap niet meer door had kunnen zetten. "Wel oké," sprak hij neutraal. "Ik moet nog een beetje wennen aan mijn momentele status binnen de clans." Hij schudde zacht met zijn hoofd en lachtte licht, om de situatie wat vrolijker te maken. "Hoe gaat het met jou?" Hij had haar niet veel meer gesproken na zijn verbanning, wellicht maar één keer kort, op de eerste en enige gathering waar hij naartoe was gegaan nadat hij een Shadowclan warrior was geworden. Dus ergens vroeg hij zich wel af hoe het ging met de poes en haar leven.

Haar vroegere mentor begroette haar glimlachend. Crowcall sloeg haar blik even neer in knikte nadenkend toen hij antwoord gaf op haar vraag. Ja, ze kon zich voorstellen dat hij zich in een wat vreemde situatie bevond op dit moment. Maar het was tenminste een betere situatie dan voorheen. Ze keek op toen hij haar de vraag terug stelde en onwillekeurig werd haar lach breder. Het ging fantastisch met haar. "Het gaat goed", miauwde ze dan ook volledig naar waarheid. "Ik vind het zo fijn dat de clans allemaal bij elkaar zijn... Wist je dat ik broertjes en zusjes heb ik ThunderClan?" Natuurlijk wist hij dat niet, hoe had hij het moeten weten? Hij had haar vader wel ontmoet, toen op de Gathering, dus daar was hij in ieder geval van op de hoogte. Dan kwam het feit dat ze familie had in ThunderClan in ieder geval niet compleet uit de lucht vallen.

Gelukkig ging de zwarte kattin niet door op zijn woorden. Ze vroeg niet naar hoe hij zich verder ermee voelde en ze bracht het hele gebeuren van Everstar die afstapte en vertelde dat hij geen moordenaar was geweest maar Whitelion niet naar voren. Wat hij fijn vond, want ergens wilde hij er niet over spreken. Het was lastig. Het had zolang geduurd voordat de waarheid eindelijk naar buiten kwam en ergens voelde het best bitter. Alle katten leken nu met medelijden naar hem te kijken, maar hij had helemaal geen medelijden nodig van hen. Hij zag haar glimlach breder worden en ook zijn glimlach werd iets breder toen hij hoorde hoe goed het met haar ging. Dat was fijn om te horen, dat zeker. "Broertjes en zusjes? Nee, dat wist ik nog niet." Zei hij, lachend. "[b]"Heb je veel tijd met ze door kunnen brengen?" Hij vond het fijn voor Crow om te horen dat ze eindelijk broertjes en zusjes had waar ze tijd mee door kon brengen en dat de reis haar daar nu ook de kans voor gaf. Hij wist echter ook dat haar vader niet mee was gegaan, hij had Dangerdance nergens rond zien lopen; maar dat onderwerp bracht hij niet omhoog, want hij wilde het goede humeur van zijn oude apprentice niet verpesten.

Hij leek het nieuws wel leuk te vinden en Crowcalls lach werd breder. Ze knikte. "Ik probeer zo veel bij ze te zijn, tussen mijn taken door." Haar glimlach verflauwde iets. "Het is niet makkelijk. Zij missen Dangerdance ook en ik denk ook niet dat ze goed weten wat ze met hun plotseling verschenen grote zus aanmoeten. Ze kennen me natuurlijk nauwelijks, ik kan onze vader moeilijk vervangen. Maar dat wordt wel beter, denk ik." Dat laatste zij ze wat hoopvoller. Het zou vast wel goed komen. Ze zouden aan Dangerdance' afwezigheid wennen, en aan haar aanwezigheid. Ze waren jong. Was het niet een ding van kittens dat ze zich nog zo goed aan konden passen? Ze wist zeker dat als ze genoeg tijd kreeg, ze wel een betere band met hen op zou kunnen bouwen. "We zijn immers familie", voegde ze nog aan haar laatste opmerking toe. Familie was belangrijk. Ze keek naar haar oude mentor. Hij kon nu ook weer contact hebben met zijn familie. Was dat niet fantastisch? Zijn kittens hadden hem zo lang moeten missen, maar nu kon alles langzaam weer de goede kant op bewegen.

Ze legde uit dat het niet makkelijk was. Het gesprek leek de duistere wendig te krijgen waarvan hij had gedacht dat ze er niet over wilde praten; Dangerdance die niet mee was gegaan. Gelukkig leek ze wel hoop te hebben dat alles beter werd. Ooit. "Je hoeft je vader ook niet te vervangen, een grote zus zoals jij zullen ze vast ook nodig hebben." Een glimlach sierde zijn lippen terwijl hij het zei. Crowcall zou vast een goede zus zijn. "En het spijt me van je vader.. dat hij niet is meegegaan." Hij had het vast fysiek nooit aangekund. De arme kater. Te oud om zo'n lange reis te maken.. of was het geweest omdat hij hun oude territorium niet in de steek had willen laten? Bij haar woorden over familie knikte hij zacht. "Familie is er voor elkaar, ja." Sprak hij, zacht knikkend. Zelf had hij die ervaring nooit mogen meemaken. Zijn vader was een mousedung die hem meer dan één keer had aangevallen, zijn moeder was overleden bij zijn geboorte en zijn zusje Dovekit had niet langer geleefd dan zes moons. En dan sprak hij nog niet eens over zijn pleeggezin, want die waren vele malen erger.

Crowcall glimlachte even naar haar oud-mentor. Hij was aardig. Toen hij haar mentor nog was, had ze hem niet eens zo erg gemogen, in het begin niet doordat ze Spottedleaf miste, en door een ondoordachte opmerking van hem, en later was hij ook niet echt in zijn beste humeur geweest. Misschien had ze de herinnering aan hem wel iets geïdealiseerd na verbanning - in vergelijking met Wolverinebite was hij natuurlijk al helemaal de vriendelijkheid zelve geweest - maar nu was hij daadwerkelijk aardig. Ze zei niets over haar vader. Ze knikte alleen even. Over hem praten wilde ze niet. Niet nu, in ieder geval. Ze miste hem, ze had gewild dat hij hier was, maar hij had zijn keus gemaakt. Hij had ervoor gekozen om zijn kittens in de steek te laten in plaats tenminste te proberen hen een toekomst samen te geven. Blijkbaar stierf hij liever alleen in de modderpoel die hun thuis was geweest dan op een verre vreemde plek met zijn familie. Ze sloot haar ogen even. Nu dacht ze weer over hem alsof hij dood was. Hij was niet dood. Of misschien wel, maar niets was zeker. Het was niet uitgesloten dat ze hem terug zou zien. Al vroeg ze zich ergens af of het haar veel goed deed om vast te houden aan die vage hoop, terwijl de kans zo klein was. Misschien kon ze het beter laten gaan. Mousedung, en ze was nog wel zo vrolijk geweest. Ze schudde haar kop. "Heb je je dochters al gesproken?" vroeg ze aan Lionroar. Als iemand Spottedwish wat tot bedaren kon brengen, was hij het. En ze zouden hem vast allemaal graag weer eens zien. Ze moesten hun vader wel gemist hebben, al die manen.

Onderwerp: Re: De dag die je wist dat zou komen [Lionroar]