I can't be strong, can I?

Ze had het gevoel dat iedereen haar raar aankeek. Dat ze constant in het oog werd gehouden door haar clangenoten, en vooral door haar zus dan. Ze had het gevoel dat ze haar niet meer vertrouwden. Sandflower zorgde nu even voor Avidkit en Cedarkit; Redpetal was haar dankbaar dat ze dat af en toe wou doen. Ze wist niet wat ze zonde rhaar moest. Maar ze moest ook onthouden dat ze nooit meer zo mocht steunen op anderen. Ze zag wat er van kwam. Ze zag hoe iedereen waar ze op steunde haar verliet en ze wou niet dat ook Sandflower wegging; of dat nu naar Starclan was of gewoon de clan uit. Ze kon het niet meer aan. Ze was leeg. Leeg vanbinnen en van buiten. Wallen waren duidelijk zichtbaar onder haar gouden ogen en ze voelde zich doodmoe. Ze sliep niet goed meer. Ze herinnerde zich dan altijd zijn vacht tegen de hare die haar beschermde van nachtmerries.. Of wanneer ze tussen haar siblings lag. En nu was ze alleen. Nu was zij degene die beschermde tegen nachtmerries, maar tegen haar eigen - daar werd niks aan gedaan.

+Butterstar

Na heel wat verontrustende onderlinge woorden tussen niet alleen thunderclanners maar onder de gehele groep van vier clans hadden de geruchten en roddels ook Butterstars oren bereikt en had de Leader besloten dat het misschien toch wel nuttig zou zijn om even langs te gaan bij een zekere rode kattin die ze eerder deze reis nog bijna wanhopig van de Thunderpath af had moeten houden toen haar kitten aangevallen was door een monster.

Al snel vond ze haar. Ze zat alleen, alsof er niemand was die ook maar een staart om haar heen wou slaan, om haar even te tonen dat het niet allemaal zo erg was als ze zelf dacht te zien. Een kleine blik van medeleven sloeg voor een seconde over haar gezichtsgelaat voor ze deze weer strak trok en op Redpetal afstapte. "Kom, ik heb je nodig voor een jacht." Sprak ze haar koeltjes toe, een direct commando uitsprekend die Red, zelfs al was Butterstar van een andere clan, onmogelijk zou kunnen negeren. Het zou makkelijker zijn om wat informatie los te pulken als ze met ze tweeën waren, waar niet elk oog argwanend gericht was als Butter ook maar iets van vriendelijk deed..

De rosse poes keek geschrokken op bij de koele stem van een poes die ze wel nog herkende. De vorige keer dat ze haar stem hoorde was het om te roepen dat ze terug moest komen, dat ze haar eigen leven in gevaar bracht, dat Bunnykit niet meer te redden was.. Of dat dacht ze toch. De herinnering was vaag, ze wist niet meer wie wat had gezegd en wie wat heeft gedaan. Behalve natuurlijk wat die teef van zijn zus deed. Dat wist ze maar al te goed. Het had maar een haartje gescheeld of ze had haar aangevallen, haar aan stukken gereten. Dat zou ze nu zeker doen. Ze moest boeten voor alles wat ze van haar afnam. Maar ze was weg, natuurlijk. Weg. Gone with the wind. Samen met haar eigen broer - dat snapte ze nog altijd niet zo goed - en met hém zelf natuurlijk. De lafaard, de hypocriet, de sukkel, de idioot; de andere helft van haar ziel, haar hart, degene waar ze zo op had gesteund, de vader van haar kittens. En van die van haar zus. Dat mocht ze niet vergeten.

Redpetal schudde de gedachten van zich af en stond zwakjes op. Ze mocht er niet meer aan denken. Ze wist dat ze de gedachten niet mocht laten rondtollen in haar hoofd; ze wist het uit ervaring. Het zou het alleen maar erger maken. Ze zou alleen maar dieper in de put raken. Nu moest ze eruit klimmen. Nu was het tijd voor haar om sterker te worden; ook al was ze nooit sterk geweest. Nu was er niets meer dat ze kwijt kon raken, of wat ze kwijt zou raken zou nooit zo erg zijn als alles dat al weg was. Ja, ze had nog Avidkit en Cedarkit; maar als zij zouden sterven, dan wierp ze zich van een klif. Dan zou ze haar kittens weer tegenkomen in Starclan. En Sandflower natuurlijk, maar zonder haar zou ze zich misschien nog redden; ze was al zo veel meer kwijtgeraakt. Ze zou Heronrose nog hebben; ook al was ze niet zo close met haar. Nee, het ergste was achter de rug. Ze zou haar best doen om nooit meer iets kwijt te raken, maar het zou niet het einde zijn van de wereld. Alleen misschien het einde van haar leven. Want zoals je zag - zonder haar draaide de wereld van degenen waar ze het meeste van had gehouden ook verder. Het was Branchtrove waar men niet zonder kon.

In stilte wachtte ze op de kat die duidelijk even diep in gedachten zat verscholen. Ze liet de kat maar even in haar geheugen graven voor de Flame Point leader zichzelf langzaam voort begon te bewegen. Even weg van de clans. Weg van haar eigen kits en Redpetals kits. Het was tijd dat Redpetal onder ogen zou komen wat er precies was gebeurd en hoe ze zichzelf kon verbeteren voor haarzelf en haar kits. "Iedereen is dierbaren verloren." Begon ze langzaam haar zicht richtend op de hemel terwijl ze haar ogen even half zuchtend sloot. "Jij bent een van de weinige die wel heel veel is kwijtgeraakt op deze journey. Maar het is niet aan jou om op te geven." Met een hardere blik in ahar ogen keek ze de rode queen aan. "Als jij zou opgeven. Is dit allemaal voor niets geweest. Is jouw leven tot op deze dag voor niets geweest, is elke les die Starclan je gegeven heeft voor niets geweest. Iedereen verliest hen die hen lief is door hun leven heen. Iedereen raakt iedereen kwijt. Maar niet iedereen geeft zo makkelijk op, gaat zo zwaar er doorheen als jij Red. Het is niet normaal." Ze had ondertussen haar hele lichaam bijgedraaid naar de queen toe. "Ik snap dat je boos bent, ik snap dat je verdriet en frustraties hebt. Maar die zijn niet op te lossen door in je eentje te zitten en jezelf de schuld te geven."
Zonder emotie staarde ze haar aan. Het was de waarheid simpel as is. En of e het zou accepteren of niet. Ze moest het maar aanhoren.

Oke het shock effect was duidelijk. En ze moest zichzelf dwingen om niet te grijnzen bij de reactie terwijl ze haar strak aankeek. "Simpel Redpetal." Begon ze rustig en keek haar recht aan. "Wordt harder. Wapen je hart tegen ieder die geen plaats heeft in je hart en wapen jezelf tegen ieder die er niet meer in hoeft te verblijven." Ze zuchtte even en schudde haar kop langzaam. "Het zal pijnlijk zijn, het zal jezelf van binnen wegbranden en smeulen. Het zal je breken maar vanuit je eigen as kan je jezelf weer opbouwen. Sterker en beter dan ooit tevoren. Het is een les die je al jong hebt moeten leren nu Redpetal. En met niemand om je heen die je dit kan vertellen was je verloren. Maar luister naar mijn woorden. Het gaat beter worden. Als je jezelf sterker forceert gaat het beter worden." Voor een enkele seconde toonde ze haar warmte en liefde voor het weer achter een strak masker verdween.
"Want laat je jezelf los in je eigen zieligheid dan zal je uiteindelijk nergens eindigen. Dan zal je zwak en eenzaam zijn zoals je nu bent. De keuze is aan jou."

Het bedankje was niet helemaal iets wat ze verwacht had maar toch knikte ze er rustig op voor ze haar blik afwendde van de kattin. Ze was al lang al blij dat Redpetal in ieder geval had besloten om naar iets van haar beredenering te luisteren. Maar toch moest ze het nog even aankijken hoe de kattin werkelijk zou reageren op dit alles. Het was een zware les geweest in Butterstar's jongere leven. Een die vele manen had moeten inweken. Maar ze was er sterker door geworden. Had zich kunnen wapenen tegen de pijn die haar elke keer opnieuw weer had geprobeerd te breken en had haar uiteindelijk gebracht waar ze nu was. "Het zal nooit gaan zoals jij het wil. Of zoals jij het hoopt. Maar het enige wat je kan doen is doorgaan Redpetal. En nooit stoppen met proberen." Ze knikte even rustig en een glimlachje vormde zich rond haar lippen. "Maar tegelijk moet je niet je warmte te verliezen. Dat maakt je levend. Liefdevol. En gelukkig.
Je moet enkel de pijn uit kunnen bannen. Vergeten wie je probeert te vernietigen en onthouden wie van je houdt." Ze wist dat het lastig was maar het was de waarheid.