Better run back from where ya come from

Sinds de dag dat Burnet zelfmoord had proberen te plegen, verloor hij haar geen moment uit het oog. Hij probeerde haar dagelijks te bezoeken, want hij kon zich niet veroorloven om zijn enige bondgenoot én vriendin kwijt te geraken. En niet alleen daarom. Hij mocht haar ook... Heel erg. Uhm, nou ja. Ugh. Op zijn tante Everstar - of beter gezegd, Evergreen - hoefde hij niet te rekenen, evenmin op die van zijn broertje en zusjes, want hij wilde hen hier zo veel mogelijk buiten houden. En zijn ’moeder’ en ’hem’ ... Hij wilde ze niet meer zien. Of nee, toch wel, enkel om die vermoeide, uitgemergelde blik in die blauwe ogen te zien, die blauwe ogen die zo verdomd veel op die van hem leken. Hij vervloekte zichzelf ervoor dat hij op haar leek, zijn ogen, zijn vacht, zelfs zijn bouw. Er was niks aan zijn lichaam dat hem aan zijn vader kon doen herinneren, geen rossige vacht zoals die van zijn broer Narrowkit, of de slanke bouw van Faith, niks, volledig was hij gedoemd om haar uiterlijk te dragen. Het was een vloek, een vloek die zelfs Burnetkit niet op haar schouders moest nemen. Vreselijk. Elke dag werd hij er vanbinnen door getergd, door geërgerd, door geïrriteerd en gefrustreerd. Hopelijk had zijn moeder nog door dat hij bestond, want ze hadden al manen niet gesproken. Zelfs op zijn deputyceremonie had hij haar niet komen feliciteren, hij was haar niet komen bezoeken toen ze bevallen was van zijn zogenaamde halfbroertjes en halfzusjes, had geweigerd tegen Tigergaze te spreken toen ze hadden aangekondigd dat ze samen waren. Of misschien was het goed dat ze hem vergeten zou zijn. Dan hoefde ze niet geconfronteerd te worden met hetgeen dat in zijn hoofd rondging.

|Oceanbreeze! ^^

Wat was er met kittens die verlatingsangst hadden.
Bearkit en Burnetkit leken er beiden last van te hebben en waarschijnlijk zouden ze het beiden niet toe willen geven. Ze was belangrijk als moeder voor haar kittens en hoewel ze het altijd druk had gehad, kon ze altijd tijd voor ze maken. Echter leek het nooit voldoende. Ze kon er weinig aan doen dat Evergreen haar gekozen had om Deputy en later Leader te worden. Ze zou geen nee zeggen, had dat ook niet gekund. Windclan was belangrijk, niet alleen haar kittens. Welke van de twee op nummer één stond was nog maar de vraag. Haar blik was nog steeds sterk en rustig. Ze was niet kapot, hoewel ze wel vermoeid was, nam ze voldoende rust om het vol te houden en at ze goed om te herstellen. Ze had geluk gehad dat de bevalling haar niet te zwaar was gevallen, ondanks het feit dat ze een kitten was verloren. Haar lichaam genas goed en snel en mentaal was ze sterk. Met rustige passen liep Oceanbreeze richting Bearkit waarna ze naast hem kwam zitten,
haar stem klonk kalm en liefdevol terwijl ze hem aan sprak. "Bearkit, wordt het niet tijd dat we praten?" Vroeg ze kalm, nu vragen was zo'n groot woord, hij had geen keuze. Hij kon nu beter zijn mond open trekken en vertellen waar hij zo'n probleem mee had want hij had ergens een probleem mee.

Ze kwam naar hem toe. Hoe durfde ze. Na wat Burnet had gedaan om haar te ontsnappen waar hij haar de volledige schuld aan gaf, na alles - hoe durfde ze met dat lef, met deze brutaliteit, zo naar hem toe komen?! Haar ogen stonden zacht en kalm, maar die moederlijke blik vertrouwde hij niet meer. Haar gedachten kon hij bijna lezen. Ze dacht dat hij een onverantwoordelijke kitten was die niks van de wereld wist, ze dacht zij hem kon helpen. Hoe fout ze was. "Bearkit, wordt het niet tijd dat we praten?" sprak ze op een bijna liefdevolle toon, bijna onschuldig, bijna verleidend. De woorden zelf deden hem bijna lachen op een gestoorde manier. Praten? Ze wilde praten? De woede en frustraties in zijn borstkas brandden in zijn buik en zorgden ervoor dat hij het warm kreeg. "Waarom zouden we praten? We hebben al manen niet gepraat, ik vond het bijna fijn," zijn blauwe ogen flakkerden van de haat, van de opgekropte woede die hij al maanden had gespaard. "Maar als je zo nodig wilt praten, ga je gang. Over wat? Over hoe je pa al zo snel had ingeruild voor die Fox-hearted? Over hoe hij je schaamteloos heeft bezwangerd? Over wat je Burnet hebt aangedaan?" Hij gaf haar alle schuld van alle mislukkingen in zijn leven, alles.

De kater die qua bouw, lengte van zijn vacht en ogen zoveel op haar leek, was duidelijk niet in voor een gesprek. "Waarom zouden we praten? We hebben al manen niet gepraat, ik vond het bijna fijn," mauwde de kater, zijn blauwe ogen flikkerden met emotie, vooral haat als Oceanbreeze het goed aflas, maar haar blik bleef rustig. Ze was niet boos op hem, maar snapte niet wat hij vond dat ze fout had gedaan. In het begin had ze nog met hem proberen te praten, echter was het duidelijk geweest dat hij dat niet wou. Daarom was ze gestopt. Als hij ruimte wou, dan zou ze het geven. Was dat nu haar fout? Ze zuchtte maar zei verder niets en liet hem gewoon spreken. "Maar als je zo nodig wilt praten, ga je gang. Over wat? Over hoe je pa al zo snel had ingeruild voor die Fox-hearted? Over hoe hij je schaamteloos heeft bezwangerd? Over wat je Burnet hebt aangedaan?" Hij gaf haar de schuld van alles wat hij verkeerd vond maar was duidelijk vergeten dat hij niet met haar had willen spreken. Dat hij nooit zijn frustraties getoond had, behalve met het staren naar wanden van de den. "Ik heb al met Burnetkit gesproken Bear, het zou iets makkelijker zijn voor mij als moeder, niet eens als Leader maar als moeder als jullie zouden praten over jullie frustraties zodat ik tenminste begrijp wat jullie vinden. Ik kan het niet aflezen aan jullie hoe graag ik dat ook zou willen," mauwde ze rustig. Ze verhief niet eens haar stem, ze bleef geduldig. Bearkit zou zijn frustraties eens moeten tonen en het beste was als hij ze naar haar uitte en het daarna over was.

Onderwerp: Re: Better run back from where ya come from