De afgelopen paar dagen waren rustig geweest voor de kitten. Er waren enkele katten op bezoek geweest om naar haar en haar broertje en zusjes te komen kijken, maar verder had ze geen last gehad van de katten binnen de cave. De bekende geur van haar moeder had hun verlaten en had plaatsgenomen voor een andere geur, de geur van een andere kattin om precies te zijn. Bij haar had ze de afgelopen paar dagen dan ook haar buikje rondgedronken en ze kon niet klagen: de melk van deze kattin was veel beter dan de melk die ze uit haar echte moeder had moeten persen toen ze pas geboren was. Het leek wel alsof haar moeder niet genoeg melk had geproduceerd.. of misschien net genoeg voor één keer. Tijdens deze dagen had ze geleerd dat er anderen waren. Niet alleen haar moeder, de kattin van wie ze melk kreeg, maar ook anderen van haar leeftijd. Broertjes en zusjes. Ze wist hun namen nog niet en had geen flauw idee hoe ze eruit zagen. Wat ze wel wist was dat ze de afgelopen paar dagen een zacht geroesemoes begon te horen. Was dat de buitenwereld? Waar ze zich nog steeds erg van afgesloten voelde, aangezien ze niets kon zien of horen. Het was praktisch gezien hetzelfde als in de baarmoeder, maar nu moest ze zelf naar de buik van haar moeder kruipen en zelf drinken, waar het in de baarmoeder zowat werd voorgeschoteld door de navelstreng. Al was de moedermelk wel heel erg lekker voor haar smaakpupillen, ze kon dus eigenlijk niet klagen over het extra beetje werk dat ze ervoor moest doen.
Deze ochtend was het echter net iets anders dan de afgelopen ochtenden. Deze ochtend leken haar oren veel beter geopend te zijn dan normaal, ze kon voor het eerst de stem van de kattin waartegen ze aanlag horen, net zoals de stem van haar moeder en haar vader en enkele andere katten die, die dag op bezoek waren gekomen. Er werd enkele malen een korte voorstelronde gedaan en soms voelde ze hoe iemand - waarschijnlijk haar moeder of de kattin waarvan ze melk dronk - haar kort aantikte, waarschijnlijk om de kitten wiens naam ze net had genoemd aan te wijzen. Lionkit. Dat werd steeds gezegd voor of na de zachte, tedere tik met de neus en al snel wist ze het zeker: Lionkit, dat was haar naam. Ze had geen flauw idee wat een 'lion' was, maar het klonk interessant genoeg om ooit eens naar te vragen. Ook leek er op de een of andere manier meer licht te zijn in haar leven. Al had ze geen idee hoe ze het moest beschrijven, het leek gewoon.. iets minder donker dan normaal? De zorgeloze kitten gaapte en rolde zich op haar rugje. Bijna alsof het instinctief ging, gingen haar oogjes opeens open. De pupillen ontvingen meteen een veel te fel licht om aan te wennen, waardoor ze haar ogen weer snel sloot. Auch, fel. Verbaasd bleef de kitten op haar rug liggen, verstard in haar houding. Was dan.. het zogenaamde zien waar ze zich zo op had verheugd? Was dat de buitenwereld waar ze op had liggen wachten? De kitten rolde zich weer op haar buikje en bleef zo nog even liggen, waarna ze plots een oogje voor de helft opende. Het duurde even voordat ze echt gewend was aan het felle licht dat ergens verderop naar binnen scheen, maar uiteindelijk zag ze.. iets? Nee, ze had geen idee wat ze zag. Haar blik was wazig en focussen was lastig. Ze sloot haar oog weer en slikte. De wereld zag er veel minder leuk uit dan ze zich had ingebeeld. Goed. Poging drie. Ze besloot nu beide ogen half te openen en te wachten tot ze deels was gewend aan het licht. Haar zicht was nog steeds best wazig, maar toen ze haar ogen volledig opende, wist ze ook direct waarom. Half geopende ogen hadden een veel ander effect voor haar beeld dan volledig geopende ogen. In stilte aanschouwde ze de wereld. Of nou ja.. de wereld. De paar meter die ze uit kon kijken. Ze lag op iets groenigs, het voelde zacht onder haar pootjes en dichtbij haar lag een poes en drie kleinere katten, precies zoals haar, maar dan in een andere kleur. En haar blik reikte niet veel verder dan dat. Anderen blokkeerden haar zicht om de hele grot waarin ze lagen te zien. Wat ze wel zag was dat het een immens ding was, aan de hoogte van de grot. Veel groter dan haar.. en opeens voelde ze zich heel.. heel erg klein. De kitten sloot haar ogen weer. Misschien was de grote boze wereld toch niet zo heel erg leuk.

Open~
Het liefst leden van de familie (haar littermates / ouders / Bronze)

Een stem. Ze hoorde een stem. De stem kon ze nog niet helemaal plaatsen. Ze had immers niet heel veel katten gehoord, maar hij kwam haar wel bekend voor. Het was een zware stem, een van de zwaarste stemmen die ze gehoord had en even wiebelde ze met haar oren. Het was ook best een vrij aangename stem om te horen, niet te hard, maar ook weer niet te zacht. Ze wilde haar oogjes weer openen, maar aan de andere kant ook niet. Net toen ze haar oogjes opende, echter, was de ander opeens héél erg dichtbij. Ze schrok er wel een beetje van, want ze had niet verwacht dat hij zo dichtbij zou zijn. Hij drukte zijn neusje zacht en teder tegen haar hoofd, maar de kitten kon niets anders doen dan haar oogjes weer dichtknijpen. Oh boy, wat was dit! Zoveel verandering! Ze opende stiekem haar oogjes weer en zag nu de grote kat veel beter dan eerst. Nu hij verder weg was, natuurlijk, leek hij ook een stuk minder intimiderend. Ze keek de kat aan met grote ogen. Ze vermoedde dat hij haar vader was, want welke andere vreemde kat zou anders in haar nest liggen? Dit was inderdaad geen moeder of pleegmoeder, want daar was hij veel te groot en te breed en te gespierd voor. Even knipperde de kleine roodwitte kitten met haar oogjes, terwijl ze de kater zonder haar staar te onderbreken aankeek.

Het licht dat in de verte van de uitgang vandaan kwam, deed pijn aan haar ogen, vandaar dat ze ook heel erg blij was met het feit dat haar vader aan de ándere kant lag, zodat ze de felle lichtbron helemaal kon negeren en haar kopje volledig naar hem toe kon draaien. Aandachtig bekeek ze de kater. Hij was groot. Wel honderd keer zo groot als haar - als je een beetje overdreef, natuurlijk. De kitten knipperde even met haar ogen toen hij weer begon te spreken, aandachtig luisterend naar zijn zware stem. Wow. Hij was echt indrukwekkend en dat was háár vader. Automatisch gleed een gevoel van trotsheid door haar kleine lichaam. Hij maakte een opmerking over haar ogen. Die waren blijkbaar blauw, maar de kitten had geen idee wat de kleur blauw betekende. Noch kon ze haar eigen ogen zien. Noch had ze ooit de ogen van haar siblings gezien. Ze zag de ogen van de kater voor haar. Deze waren niet van dezelfde kleur als haar moeder, leek hij te zeggen. Haar ogen leken namelijk op die van haar moeder, dus ze moesten niet van diezelfde kleur zijn als die van haar vader. De kitten hoopte ergens op een uitleg over zijn eigen kleur ogen, dan had ze wat duidelijkheid.. maar die kreeg ze niet. Hij zei dat hij moest denken. Denken waarover? Haar oortjes gingen wat meer overeind staan, om de kater beter te kunnen horen. Pas toen onderbrak ze het oogcontact met haar vader, om haar blik op zijn grote poot te laten vallen. Wow. Die was gigantisch! Ze kroop over een van haar siblings heen en nam haar plaats bij zijn grote poot. Om haar kopje vervolgens daarop te leggen. Ja, dat was comfortabel genoeg. Haar ogen gleden weer omhoog naar de kater. Was hij klaar met denken of..?

Homekit lag een tijdlang lekker te slapen, dromend over dingen die ze zich bij het wakker worden niet meer zou herinneren. Ze werd echter ruw uit haar slaap gewekt toen haar zusje besloot dat ze in plaats van een omweg te maken ook gewoon dwars over Homekit heen kon klimmen. Homekit slaakte een zacht piepje, maar was niet al te verontwaardigd. Wakker zijn was immers hartstikke leuk. Als je wakker was, kon je alle stemmen horen, en dan zag ze ook het zachte lichtschijnsel dat door haar nog altijd gesloten oogleden heen kwam, en dat vond ze heel mooi. Nu hoorde ze ook een stem en ze herkende die van papa. Papa had een fijne stem, zo diep dat ze hem bijna kon voelen. Homekit richtte haar oortjes zijn kant op en kroop een stukje naar hem toe, totdat ze tegen haar zusje aanbotste. Zo, dat was wel een mooie plek. Nu kon zij ook meeluisteren!

Terwijl haar vader leek te bedenken wat voor verhaaltje hij aan zijn dochter kon vertellen, botste iets tegen de kitten aan. Ze keek verbaasd op van de andere kitten die nu opeens tegen haar aan was komen liggen. Haar zusje leek goed wakker te zijn nu, nadat Lionkit zelf over haar was heengekropen. Wellicht had ze wat voorzichtiger moeten zijn toen ze over haar zusje heen kroop, maar Homekit was nou eenmaal een stukje groter dan haar en dan ging het lastiger om over haar heen te kruipen. Ze reageerde echter verder niet op de aanwezigheid van haar zusje, want haar vader begon te spreken en dat vond ze een stuk interessanter dan haar zusje. Homekit ging immers geen verhaal vertellen, ze hadden beiden nog niet veel gezien van deze wereld en bovendien konden beiden ook nog niet spreken. De kitten richtte haar aandacht dus volledig op de bengaal die ze haar vader mocht noemen. Hij begon zijn verhaal met een introductie van drie katten. Een kat die niemand echt mocht, behalve zijn eigen zusje en haar beste vriendin. De kitten haar ogen werden iets groter bij het horen van de rest van het verhaal. Was de ander nou door het water gezakt?Wat? Ze kroop wat dichter tegen de poot van haar vader aan en keek hem met grote oogjes aan. En? Verder? Wat gebeurde er toen?

Oooh, papa ging een verhaaltje vertellen! Met gespitste oortjes luisterde ze naar zijn woorden, maar al gauw moest ze een beetje fronsen, want ze begreep het verhaaltje niet helemaal. Ze vond het begin heel leuk, met de kater en zijn zusje en de muis, maar wat was ijs? En wat was een wak. IJs was iets waar je op kon staan, leek het. Dus misschien was het net zoiets als grond. Homekit piepte geschrokken toen het verhaal verderging. Had de grond het zusje van de kater opgegeten? Zomaar helemaal? Was ze nu dan weg? En nog belangrijker: sinds wanneer kon grond eten? Homekit voelde zich meteen een beetje onveilig. Ging de grond haar ook opeten? Ze vond het maar een eng verhaaltje... Met een piepje kroop ze wat dichter tegen haar zusje aan. Die zou haar tenminste niet opeten.