We are only a moment

Die ochtend was Oceanbreeze weer vroeg wakker geworden om haar taken uit te voeren. Langzamerhand begon ze een goed ritme te krijgen om zoveel mogelijk tijd met de kittens door te brengen en toch de Clan voorspoedig te leiden. Het was veel maar voortreffelijk werk. Ze hield er van om de Clan zo te kunnen helpen, een steentje bij te kunnen dragen en de verantwoordelijkheid die op haar schouders rustte zo goed mogelijk uit te voeren. Hoewel ze tijdens haar taken haar kittens wel mistte, was het toch iets dat haar ook veel voldoening gaf. Eigenlijk leidde ze een heel voldoend leven. Het was alleen jammer dat ze het openen van de oogjes bij enkele van haar kittens had gemist. Lionkit in ieder geval. Gelukkig was Tigergaze er geweest om dit wonder mee te maken. Want een wonder was het, het waren allemaal haar kleine wondertjes. Liefdevol was ze zodra het kon dan ook terug gekeerd.

Oceanbreeze had die ochtend haar taken al voltooid en tenzij er katten met grote problemen aan zouden komen, had ze de tijd om met haar kittens te zitten en van hun ontwikkelingen te genieten. Want ontwikkelen deden ze ondanks dat ze nog maar een paar dagen oud waren. Haar blauwe ogen gleden naar een van de bolletjes vacht, die wat beweeglijker was dan de anderen. Waarschijnlijk was Lionkit wakker geworden. De Queen-Leader van de Clan bewoog zich voorzichtig dichterbij. Totdat de jonge rood-witte kitten uit het nest kukkelde. Een klein glimlachje vormde om de lippen van de vredelievende kattin voordat ze naar voren stapte om de kitten op te tillen. Het piepje was haar niet ontgaan. Ze stapte richting het nest naast die van Bronzemask en haar kittens,waarna ze daar op plaats nam en de kitten tussen haar poten in zette en voorzichtig een lik over haar kopje gaf. "Voorzichtig Lionkit." Murmelde ze al snorrend tegen haar jonge dochtertje. Ze had in dit nest veel dochtertjes gekregen, het vorige nest was iets meer om en om geweest. Twee dochters en drie zonen. Allen bijna klaar om Apprentice te worden. Dan had ze natuurlijk ook nog Burnetkit en Silverpaw gehad en waren de vrouwelijke genen toch wat in overvloed. Ze zuchtte even, ze miste het ergens wel om haar jongste kittens dichtbij te hebben, maar ze stond toch bij haar keuze. Het was beter zo, vele malen beter dan dat ze voor hen had kunnen zijn. Dat betekende overigens niet dat ze niet voor de kittens zorgde. Als het kon dan was ze bij hen in de buurt.

Haar jonge dochtertje rilde voordat Oceanbreeze bij haar kwam om haar op te tillen. De grond was dan ook van een behoorlijk andere temperatuur dan het mosnest was. Er was een reden waarom katten en dan met name Queens en hun kittens op mos lagen en niet op de kille ondergrond. Oceanbreeze had haar dochtertje voorzichtig, teder bijna opgepakt voordat ze naar haar eigen nest was gelopen die direct naast die van Bronzemask lag. De grijsbruine kattin legde haar jong op het zachte warmere mosnest waarna ze zelf ook ging liggen, met de kitten veilig tussen haar poten. Voorzichtig gaf ze een warme moederlijke lik over het kopje van haar dochter. Een paar blauwe ogen werden weer geopend, nu leken die nog op die van haar maar met de tijd zouden ze waarschijnlijk van kleur veranderen. Of ze blauwer werden of juist geler wist ze niet, dat was altijd een verrassing en eerlijk gezegd maakte het ook niet uit. Met haar zachte tedere likken, leek de kitten het al snel wat warmer te krijgen en begon haar dochtertje te snorren. Oceanbreeze legde haar uit dat ze de volgende keer voorzichtiger moest wezen, en dat was de reactie. Een warme glimlach verscheen op haar gezicht, onschuldige kittens. Als dat het hart niet verwarmen kon, dan kon niets het. Zodra de kitten in beweging kwam om zich tegen haar poot aan op te krullen, boog de jonge Leader haar kop zodat ze haar zachtjes kon neuzen, dichter haar warme vacht in. Een paar blauwe oogjes keken haar aan en een warm gevoel verspreidde zich in het lichaam van de jonge Queen. "Is er wat?" Mauwde ze lachend terwijl ze de blik van haar dochtertje probeerde te ontrafelen. Wachtte ze op een verhaaltje? "Hmm, misschien vindt je het leuk om te weten waar je naam vandaan komt?" Vroeg ze uiteindelijk bedenkelijk.

Oceanbreeze had door haar geringe leeftijd nog niet zoveel verhalen, ze had wel verhalen maar velen waren te gruwelijk om een jonge kitten te vertellen, het verhaal van Lionroar daarentegen was niet te gruwelijk om aan een kitten te vertellen én een belangrijk verhaal. Afwachtend bleef de kleine rood-witte kitten liggen, warm tussen de poten van haar grijsbruine moeder. Haar oceaanblauwe ogen richtte ze liefdevol op de jongere kit. Nieuw leven was altijd mooi, ook als het niet gepland was. Haar dochtertje staarde haar met een vragende blik aan, dit was al de eerste teken dat Lionkit wat meer wou weten, maar toen ze ook nog zachtjes knikte begreep ze dat ze het beste kon beginnen. De kitten leek alles behalve moe te zijn, waarschijnlijk had ze in haar afwezigheid liggen dutten. Ocean ontspande haar grotere lichaam waarna ze op een zachte rustige toon begon. "Ooit leefde er in Windclan een kater met de naam Lionroar. Zijn vacht was net als jou wit met rood, echter was zijn rood wat minder aanwezig. Hij had aftekeningen die anderen wel flamepoint noemen. Hij was de Deputy van Evergreen, toen nog Everstar voordat mijn eigen broer Whitelion dat werd." Mauwde ze zacht. "Eens toen ik enkele Moons oud was, was er een gevecht tussen Tawnylight een Windclan Warrior en Lionroar. Lionroar verdedigde zich, sterk als een leeuw, wat je naam ook betekend. Mijn eigen broer Whitelion kwam er aan. Hij mengde zich in het gevecht en doodde Tawnylight, waarna de flamepoint beschuldigd werd van haar dood." Oceanbreeze zuchtte even. Veel herinnerde ze zich niet van die tijd maar dit was wat zijzelf wist. "Everstar geloofde mijn witte broer Whitelion en Lionroar werd verbannen. Een poosje geleden kwam Evergreen er achter dat Whitelion gelogen heeft hierover en Lionroar enkel als een oprechte Warrior heeft gereageerd. Toen werden jij en je broertjes en zusjes geboren. Ik besloot dat ik jouw naar deze dappere kater zou vernoemen. Zodat jij altijd de waarheid boven de leugen zou kunnen stellen." Verklaarde de kattin. Ze keek haar dochtertje vol trots en liefde aan waarna ze haar een zachte lik over haar kopje gaf.

De kitten was duidelijk een geduldige kitten. Ze wachtte totdat haar moeder begon met spreken. Hoewel het geen lang verhaal was, aangezien ze zelf niet alles had meegekregen, kon ze toch aardig wat vertellen over de situatie. Waarschijnlijk omdat ze beide met Lionroar en met Evergreen gesproken had. Het was nog steeds wennen, Evergreen die naam. Een mooie naam maar toch, ze was het zo gewend geweest om de tante van haar andere kittens bij een andere naam te noemen. In haar hele leven had ze maar één Windclan Leader gekend en dat was altijd Everstar geweest. Nu was ze er zelf een, ze had niet veel katten gehad waaraan ze en voorbeeld kon nemen, al had ze een relatief oude moeder, de oma van al haar kittens die er waarschijnlijk wel meer had gehad. Verrast knipperde haar jonge dochtertje met haar blauwe oogjes toen ze hoorde dat haar naam niet geheel aan haar vachtkleur had gelegen. Hij was afkomstig van Lionroar, een flamepoint kater die vroeger Deputy was geweest. Voordat haar eigen halfbroer Whitelion het was geworden. Zodra ze beschreef hoe een flamepoint er ongeveer uit zag, keek Lionkit naar haar eigen vacht. Op haar schouders verscheen het rood naast het wit op haar borstkas. De oortjes stonden omhoog bij het woord Deputy, waarschijnlijk begreep haar kitten al langzamerhand wat een Deputy was.

Het zou haar niet verbazen, hoewel Lionkit stiller leek dan haar andere kittens, was ze erg opmerkzaam. Een beetje zoals Faithkit ook was geweest, alleen dan om een andere reden. Geschokt keek haar dochtertje haar aan toen het verhaal een spannende wending kreeg. Hoewel het niet al te veel geweld betrof, aangezien ze haar kitten daar nog niet aan bloot wou stellen op deze leeftijd, was het natuurlijk onvermijdelijk dat ze het moest hebben over de dood. Haar kitten leek het gelukkig niet te eng te vinden maar nog niet te begrijpen waarom ze haar Lionkit had genoemd. Dat begrip zou pas komen nadat ze klaar was met haar verhaal. De kitten had weer geknipperd met haar ogen, waarschijnlijk deed ze dat als haar iets verbaasde. Haar jonge dochtertje keek haar aan en knikte bij haar laatste woorden, alsof ze haar een belofte deed. Oceanbreeze boog haar kop weer en likte haar dochter tevreden en trots over haar kopje heen. Haar dochtertje begon weer zacht te snorren en opende haar mondje, waarschijnlijk omdat ze wou spreken. Iets dat het jonge ding natuurlijk nog niet kon. Ze grinnikte even. "Het spreken komt vanzelf kleine leeuw." Haar stem klonk warm en moederlijk. Waarschijnlijk zou Tigergaze later wel vragen waarom ze Fraykit, naar Acefray vernoemd had en Lionkit naar Lionroar. Beide katers zaten nu in Shadowclan. "Lionroar zit nu in Shadowclan. Net zoals Acefray, de kater die ooit mijn leven redde en waar Fraykit is naar vernoemd." Glimlachte ze waarna ze haar kitten een zacht neusje gaf.

De kitten had zich goed tegen haar aan genesteld, waarschijnlijk omdat ze een warme vacht en poten had. Het was natuurlijk een feit dat haar vacht langer was dan die van Bronzemask, hoewel die ook een goede vacht had om de kittens warm te houden, ze had voor kittens de perfecte vacht, warm en stevig, zodat ze zelfs in de koudste seizoenen warm tegen haar op zouden kunnen krullen. De kitten was gelukkig nieuwsgierig, nog echt jong en onschuldig. Vele oudere kittens hadden dingen gezien die ze geen enkele jonge kat toewenste. Hoewel de kitten duidelijk wou spreken en het niet kon, maakte het Oceanbreeze weinig uit. De piepjes, knikjes en bewegingen van ogen en hoofd waren voldoende om de kitten te kunnen begrijpen. Knipperde ze met haar blauwe ogen dan was ze verbaasd en wou ze meestal meer weten over een bepaalde situatie. Schudde ze haar kop dan betekende het nee en knikte ze naar haar dan betekende het ja. Eenvoudig maar voldoende om wat mee te kunnen. Bij het woord Shadowclan fronste de kitten even moeilijk, natuurlijk kende ze het verhaal van de vier clans nog niet. "Er zijn momenteel vier clans. Riverclan, dat zijn katten die kunnen zwemmen. Thunderclan dat zijn de katten die het beste kunnen springen. Shadowclan, deze zijn net geluidloze schaduwen en Windclan de renners." Mauwde de jonge Leader. "We zijn nu samen op reis en daardoor lijken we één clan." Vervolgde ze waarna ze de kitten dichter naar haar lange vacht duwde. Daar was het warmer en als de kitten straks in slaap viel, nadat haar eindeloze vragen waren beantwoord dan lag ze in ieder geval warm.

De kitten leek het concept van vier Clans nog niet helemaal te kunnen bevatten. De wereld was zoveel groter voor haar dochtertje dan dat voor haar was geweest op die leeftijd. De kitten had waarschijnlijk nog geen besef van de wereld die buiten de grot was, hoe groot die was. Het leek af en toe oneindig, alsof ze eeuwig door konden lopen voordat ze een eigen territorium zouden vinden. Haar blauwe ogen sloot ze even terwijl ze zuchtte. Ze hoopte dat de kittens wat ouder en sterker zouden zijn voordat ze verder zouden moeten reizen. Lionkit had nooit het prachtige territorium gezien dat zijzelf op haar poot kende. De plek waar Windclan sinds kattenheugenis had gezeten. De ogen van haar kitten schoten naar de schaduwen op de wand en even grinnikte ze. Waarschijnlijk had haar arme kitten de woorden over Shadowclan te serieus genomen. De kitten kroop dichter tegen haar aan, eerst legde ze nog uit waar Windclan voor stond voordat ze weer sprak. "Shadowclan is niet letterlijk de schaduw. Kijk die schaduw komt van ons." Mauwde ze zacht, terwijl ze haar staart bewoog den haar schaduw hetzelfde deed. "Shadowclan kan heel goed verstoppen. Het zijn levende katten net zoals ons." Mauwde ze vervolgens, ze waren voor de andere Clan waarschijnlijk bijna onzichtbaar als ze zich door hun eigen territorium verplaatsten. "Ze hebben gewoon een ander talent." Daar kwam het vooral op neer. De Clans hadden verder voornamelijk dezelfde regels en dus ook gebruiken. Zo werd geen kitten jonger dan zes Moons Apprentice. In die zes Moons zou de kitten voldoende aansterken om de training aan te kunnen en ook al wat van de gebruiken van de Clan hebben overgenomen. De kitten leek verbaasd over het feit dat ze op reis waren. Het was dan ook zeker niet gebruikelijk om op reis te gaan. Natuurlijk trokken ze door hun eigen territorium en gingen ze af en toe naar de Moonstone. Maar verder was het gebruikelijk op eigen gebied te blijven. "Het is een lang verhaal waarom wij op reis zijn, lieverd. Een verhaal dat ik je een andere keer zal vertellen." Mauwde ze waarna haar blik weer liefdevol op de jonge kitten rustte.