There is no beat, no melody

Zijn kracht begon af te nemen. Hij at niet goed, hij kon zijn eetlust niet vinden, iemand die het wel lustte kon er beter van eten. In zijn achterhoofd wist hij dat hij dit niet kon doen, hij moest op zijn kracht blijven en laten zien waar RiverClan van gemaakt was, al helemaal nu alle clans zo op elkaars lip zaten. Echter kon hij het niet. De pijn was te recent, te ruw. Hij kon zich er niet over heen zetten, hij had hulp nodig hiermee, maar deze sloeg hij direct af als iemand ook maar in zijn buurt kwam. Hij wilde alleen zijn, iets wat onmogelijk was in deze omgeving. Lusteloos klauwde hij in de grond, zijn gedachtes niet alleen bij Ravenpaw, maar ook bij Lionkit en Gracekit. De enige vraag die door zijn hoofd spookte, was waarom. Waarom nam StarClan hem alles af. Vonden ze het leuk hem te zien lijden? Was dat het? Had hij fouten gemaakt in zijn leven waar hij niets vanaf wist? Misschien was het zijn straf voor het proberen te doden van Everstar. Of was het omdat hij aan het begin van zijn leven niet loyaal geweest was? Kwam het door zijn woedeproblemen? Was het iets wat hij nog zou doen in de toekomst? Hij had geen antwoorden.

- Butterstar

Het aanzicht van Panthergrowls gebroken rug deed haar pijn.
Hij was moe, hij was kapot van het verlies van zijn kitten. MAar hij was haar deputy en hij diende sterk te zijn. Hij was degene die haar had gedragen door haar pijn en moeites heen. Nu moest ze klaar staan om hetzelfde voor hem te doen. Langzaam haalde ze diep adem en stapte naar hem toe. Zonder hem echt aan te spreken ging ze naast hem zitten en hief haar hoofd omhoog. Niet helemaal zeker wetende waar ze moest beginnen. "I was younger than you are now, when I was given my first command I led my men straight into a massacre. I witnessed their deaths firsthand, I made every mistake and felt the shame rise in me. And even now I lie awake knowing history has its eyes on me." Zachtjes mompelde ze de woorden voor ze haar kop omdraaide en hem aankeek. Haar diep blauwe blik indringend op hem gericht. Hij moest luisteren, de waarheid zien en zijn schouders onder de wereld zetten en dit gewicht dragen. Hoe zwaar het dan ook zou zijn.

Let me tell you what I wish I’d known when I was young and dreamed of glory you have no control. Who lives, who dies, who tells your story." Een gepijnigde blik stond in haar ogen terwijl ze de kater recht aankeek. Ook zij was mentaal en fysiek zo veel verloren. Was zo vaak gebroken. Maar ze wist dat dit de waarheid was. Niemand van hen had de kracht om doden te voorkomen en wanneer Starclan iemand tot zich riep was het nou eenmaal zo. En moest je je dr bij neerleggen. Anders zou het je slopen.

Ze hief zichzelf weer op en plaatste haar poot even tegen zijn borst. Een bijna glimlach op haar lippen. Hopende dat haar woorden hem wakker zouden schudden. Ze wist niet hoe lang ze nog leader zou zijn en Riverclan had een sterke kat nodig om de clan op te vangen. Zeker in deze moeilijke tijden. "I know that we can win I know that greatness lies in you. But remember from here on in."

"history has its eyes on you."

Hij wilde niet luisteren naar wat ze te zeggen had. Ze kwam hem een peptalk geven, dat wist hij wel. Ze had hem nodig om sterk te zijn. Hierom weigerde hij te luisteren, keek hij koppig de andere kant op. Want hij wilde niet sterk zijn. Hij wilde kunnen rouwen zo lang als hij daarvoor de tijd nodig had, niet tot wanneer de clan hem weer nodig had. Echter dwong ze hem om haar aan te kijken, die vertrouwde blauwe ogen die hij zo goed kende. Hij keek met woede terug, maar wist dat dit niet eerlijk was. Zijn blik verzachtte iets toen hij dit besefte. Ze probeerde alleen maar te helpen, en stelde zichzelf kwetsbaar op terwijl ze dit deed. Haar woorden waren waarheid, dat wist hij. StarClan had voor iedereen een plan, maar waarom leek dit dan zo oneerlijk? Waarom zijn kleine Grace, die nog geen tijd had gehad om te zondigen? Waarom zijn zoon Raven, die nooit zou weten hoe het was om warrior te zijn? Beiden hadden ze geen toekomst gehad, en ook Lion had hen moeten verlaten. Hij had angst voor zijn dochter, de enige die hij nog had. Zijn kleine Chivy, die zou StarClan toch ook niet van hem wegnemen? Dat zou hij niet aankunnen. En hij was er zo, zo ontzettend bang voor. Onbewust had hij van haar weggekeken, maar een poot die tegen zijn borst geplaatst werd deed hem opnieuw opkijken. Opnieuw haar blauwe ogen in. Ze glimlachte zachtjes naar hem, maar hij kon niet hetzelfde terugdoen. Echter keek hij ook niet weg, wat aantoonde dat hij het probeerde. Haar laatste woorden raakten hem. Voor zoveel katten was hij belangrijk. Ze keken naar hem op, dat hij de juiste keuzes zou maken. Dat hij hen zou leiden. "You'e right," beantwoordde hij in een halve fluister. Hij rechtte zijn schouders, waarna hij haar een geforceerde grijns liet zien. "I am not throwing away my shot." vervolgde hij zijn woorden toen, wat harder nu. Panther wist dat hij zichzelf uit deze neerwaardse spiraal moest trekken, en wist ook hoe hij dat waarschijnlijk het beste kan doen. "I mean.. I probably shouldn't brag but dag, I amaze and astonish." Hij knipoogde snel richting de leidster, proberend de kinderachtige en zelfverzekerde young warrior weer op te roepen waarvan hij wist dat die nog ergens in zijn persoonlijkheid zat. "These mountain territories get colder, I shoulder, every burden every disadvantage I have learned to manage I don't have a gun to brandish I walk these streets famished. The plan is, to fan this spark into a flame, but damn it's gettin' dark so let me spell out the name!" Oké, toen was hij buiten adem, en daar hield zijn rap dan ook bij op. Maar het had hem zeker redelijk geholpen om, in ieder geval voor nu, in een beter humeur te komen. Nu grijnsde hij opnieuw naar Butter, en dit keer gemeend. Hij was wat buiten adem en met een vermoeide en overdreven zucht liet hij zijn kop op haar schouder vallen. Wat had hij toch een geluk om haar als goede vriendin te hebben.

Natuurlijk had ze niet direct verwacht dat Panther zou opvrolijken van haar woorden of zijn pijn en verdriet achter zou laten. Dat zou onmogelijk zijn voor wat hij allemaal mee had moeten maken. Zijn kittens verliezen.. het leek het meest pijnlijke te zijn wat er maar kon gebeuren. Maar toch zou hij zichzelf er doorheen moeten slepen. Hij was haar rechterhand en ze had hem nodig. Of hij het nou wou of niet. Anders zou hij zijn rang moeten neerleggen. MAar niemand zou zijn plaats in kunnen nemen voor haan.

Zodra hij echter terug sprak gleed er een halve grijns over haar lippen en knikte ze met hem mee. Ja. Dat was de spirit die ze wou zien in hem. Dit wou ze van hem horen. En dit wou ze aanwakkeren, zijn honger, zijn lust naar een betere toekomst. Voor iedereen. "We are outgunned, outmanned, outnumbered, outplanned. We gotta make an all out stand I’m gonna need a right-hand man." Met een indringende blik keek ze de kater aan terwijl ze half om hem heen stapte. Haar kop half hoog hielt en haar staart over zijn rug liet glijden. "Now I’m the model of a modern major general. The venerated Riverclan veteran whose men are all lining up, to put me up on a pedestal. Writin’ letters to relatives embellishin’ my elegance and eloquence but the elephant is in the room. The truth is in ya face when ya hear the cat yowls go…" Een trilling schoot over haar rug en snel schudde ze haar kop.

"I’m being honest. I’m working with a third of what Starclan has promised. We are a powder keg about to explode I need someone like you to lighten the load.

So?"