Man proposes, god disposes

De grijze kater was aan het bedenken wat hij nog allemaal moest doen voor... voor hij zou worden van wat Starclan verwachtte. En ik alle eerlijkheid wilde hij eerst zijn gedachtes en gevoelens opbiechten voor hij alles achter zou laten. Hij zou kil moeten worden, emotieloos zelfs als hij wilde doen wat zijn ex partner vroeg. Hij mocht geen liefde voelen en niemand mocht dit terug doen. Maar toch voelde hij liefde, hij voelde een hoop liefde zijn hele leven al. Door die liefde had hij fouten gemaakt die hij niet als een fout bestempelde. En nu.. nu voelde hij die liefde nog. Hij moest het vertellen. Hij moest haar een keer in de ogen kijken en het vertellen. Wat kon de kater anders? Starclan had een hekel aan hem en stoorde hem voor alles, verwachtte dat hij de dood van velen op kon lossen in een hartslagstijd en hij kon het niet. Nee. Hij realiseerde niet eens dat dezelfde persoon die die moorden had veroorzaakt degene was die hij liefhad. Maar zelfs wist hij het, zou het stoppen? De kattin had zijn kittens vergeven aan een andere clan en ervoor gezorgd dat hij ze nooit aan kon spreken of kon vasthouden. En hij had haar vergeven. Hij had om die kittens gerouwd toen zij hem had vertelt dat ze gestorven waren. En hij had haar vergeven. Want zo was deze kater. Hij was het toppunt van pure liefde en emoties. Hij zuchtte even en vond uiteindelijk het gestalte van degene die hij zocht. Hoewel hij veel veranderd was na zijn bezoeken aan zowel Starclan als Dark forest bleef hij zachter voor zijn vrienden. "Hey Sin" Begroette hij de gevlekte kattin. "Heb je even?" Hij keek op een manier die duidelijk moest maken wat hij wilde doen. Hij wilde praten.

Hij keek de ander aan op een serieuze manier, een die niet vaak in zijn ogen stond. Hij wilde iets zeggen en niet zomaar iets. Hij moest iets opbiechten. "...De afgelopen maan heb ik veel in Starclan rondgebracht... en misschien wel op meer plekken dan alleen de goede kant" Dark forest. Hij wist het niet zeker maar ergens had hij het idee dat dit de plek was waar hij ook eens een bezoekje mocht hebben. Het probleem was dat hij het niet wilde geloven. Zijn heldere ogen stonden in de gele van de kattin die voor hem meer was dan alleen een goede vriendin. "Ik word vertelt dat ik mijn contact verlies als ik niet ga veranderen.. Katten om wie ik geef, wie ik mijn leven voor zou willen geven hebben gezegd dat ze me haten en verafschuwen. Dat ik geen liefde mag kennen op geen enkele manier" Hij gaf een droge, diep gepijnde lach terwijl hij omhoog keek naar de hemel en langzaam dichterbij de gevlekte poes liep. "Maar er is iets... iets wat ik niet ongezegd wil laten" Hij leek zichzelf niet goed te kunnen manieren, bijna nerveus te zijn. Hij wist dat de sterren op hem neer keken. Maar hij wist ook dat ze blind waren nu ze zo ver waren van Moonstone. Ze waren dom op het moment. En hij wou hier misbruik van maken. "... het is dat ik nooit spijt heb gehad van onze nacht samen. Dat ik mijn glimlach loog toen ik jou met Thorn zag... Sinclaw... Sin" Hij keek haar weer aan. "Ik houd van je, altijd al gedaan. Ik heb geprobeerd erover heen te komen en ik heb zeker liefde gevonden... maar wat ik voor je voel is nooit weggegaan. En ik weet, ik snap dat je onmogelijk hetzelfde terug kan voelen voor iemand zoals ik. Dat dit verboden is. Maar ik wil dat je het weet, dat ik het in ieder geval een keer tegen je gezegd hebt" Hij bleef zo staan, zijn linkeroor trillend in onwetendheid wat de poes ervan vond. Misschien werd ze boos op hem. Was hij ook haar kwijt nu zoals ieder ander waarvan hij had gehouden. Maar hij wilde de waarheid spreken voor een keer. Voor een keer voordat hij de Shadowclanner en Medicine cat werd die de clan verdiende. Voordat hij zichzelf verloor aan de regels en druk van de dooie.... voor dat alles... wilde hij nog een keer zichzelf zijn.

Haar woorden konden niet tot hem doordringen, niet de pijn in zijn hart en lichaam weg duwen. Hoe kon het ook? Hoe kon een pijn zoals deze hem ooit verlaten? Maar toen zijn blik de hare vond leken de rollen eens omgedraaid te zijn, de hare zo puur en geen snipper van leugens in te bekennen... ze geloofde er echt in. Toen hij haar witte pootje op zijn grijze voelde gaf hij een diepe zucht, een waarvan je zou denken dat een kat nooit meer verder zou ademen. "Bedankt Sin... maar ze liegen niet... Ik ben egoïstisch geweest en ik denk niet dat dat ooit zou veranderen. Ik kies liefde voor logisch nadenken keer op keer... het was hun recht me zo veel zeer te doen.. iedereen af te nemen die ik lief heb"

En daar ging hij, geen moment overlatende voor twijfels. Zo was hij nooit geweest, als hij iets voelde zei hij het. Dat gewoon wie hij was. En niks kon dat veranderen. Niet de koude wind of de staar van zowel Starclan als dark forest op zijn nek. Zelfs tot op het bot gebroken, en dat was nu eenmaal wat hij was, was hij geen leugenaar. Hij voelde het vertrouwde lichaam van Sinclaw tegen de zijne aankomen, haar warmte en geur vermengde met hetzijne. Ace sloot zijn ogen en omhelsde haar op deze manier, zijn snuit zacht tegen haar kopje verborgen en zijn staart rond haar heen alsof hij haar ging beschermen tegen ieder kwaad wat hun wilde lastig vallen. Toch waren de woorden minder fijn dat deze connectie.. Hij luisterde ernaar maar kreeg het niet voor elkaar ze te geloven. Hij liet haar uitspreken en keek haar aan toen haar gele ogen zijn groene vonden. En toen.. toen kwam de koud weer terug terwijl ze naar achteren stapte. "Sin.. mijn Sin je bent niet ziek. Je bent prachtig van binnen en van buiten, ik weet het, ik heb het zelf gezien. Als je lacht word de wereld helderder... en ik weet dat je dit niet van jezelf kan zien maar geloof me Sin. Je bent niet hoe je jezelf omschrijft... En Tall zal je vergeven, zou altijd terug komen. Weet je waarom? Omdat we om je geven. En misschien is mijn liefde anders dan die van Tall maar het is nog steeds liefde. En liefde gaat niet zomaar over na een paar woorden, hoe pijn deze ook doen... ik weet dat zelf het beste" Hij beet op zijn wang tot hij bloed proefde. Hij wist dit het beste, want zelfs na dit alles.. voelde hij nog liefde. "Asjeblieft vertel het me. Vertel me hoe je je voelt, vertel me de waarheid.. je verliest me niet, je verliest me nooit. I will never let you let me leave.. I promise I'm not lying... Go ahead ask anybody who has seen me trying" Hij zei het zacht, misschien was er een hint van ritme in zijn stem te vinden bij deze woorden. Hij keek haar aan, recht en vastberaden maar hierachter was te zien hoeveel pijn hij leed, hoe gebroken de wereld hem achter liet. "I'm gonna do this right.. Show you I'm not moving. Wherever you go, I won't be far to follow. Oh, I'm could love you so.. You'll learn what I already know.. I love you means you're never, ever, ever getting rid of me" En hij was weer bij haar, drukte zijn snuit tegen haar pels. "... Er zijn geen regels in gevoelens Sin, uit ze of hou ze binnen, het maakt je niet minder, het maakt niet zo dat je hierdoor geen liefde verdiend. Je zal me nooit verliezen, wat je ook zegt... je hoeft niet bang te zijn"

I'm sorry but I couldnt help myself: https://www.youtube.com/watch?v=e4YOZIX9zq0

De grijze kater keek met zachte, warme en gebroken ogen naar de gevlekte kat. Hij wist dat dit niet kon, dat dit niet mocht, verkeerd was. Maar hij was boos en alleen. Hij wilde dit.. maar hij zou dit nooit kunnen krijgen. Nooit zou deze kattin de zijne willen zijn en haar woorden zouden dit bijna bevestigen.. Maar ton hoorde hij haar weer, zo zacht dat de woorden vervlogen konden gaan met de wind. Bij haar woorden keek hij haar alleen maar aan met zijn eeuwige geduld "Ik hou ook van jou Sin" Alsof het een feit was zoals de blauwheid van de lucht en dat de seizoenen zouden veranderen. Maar de gevlekte kattin ging verder en hij keek haar verdrietig aan, alsof haar pijn hem ook bezeerde. Wat kon hij zeggen hierop? Hij besloot de waarheid een kans te geven. "Zou het het niet waard zijn juist om die reden? Om ondanks alle pijn en vernieling in de wereld, in óns, toch een vrede te vinden bij iemand anders. Zowel de levende als de doden zijn tegen me, tegen ons. Maar ik wil dit een kans geven. Want samen met jou, met elkaar, misschien kunnen we daar geluk en rust vinden, al is het maar voor een moment... voor een seconde.. daar zou ik het voor willen wagen" Hij had evenveel als niet meer te verliezen dan Sinclaw zelf. Hij brak de regels keer op keer en hij wilde stoppen maar het was moeilijk voor hem. Hij voelde pijn in zich.. en die pijn liet hem domme fouten maken. Maar hij zag dit ergens niet als een fout want deze kat, deze kat was iemand waar hij altijd al gevoelens voor had gehad maar nooit had uitgesproken. En wetende dat ze hetzelfde terug voelde was geweldig, Ace wilde best de moeite nemen die laatste muur tussen hun in neer te halen.

Acefray had de wereld opgegeven en achter zich gelaten, om nu zijn blik enkel nog op die van Sinclaw te leggen. Hij wilde hiermee stoppen, hij was zo dichtbij geweest om heel liefde en geluk achter zich te laten... maar nu het hem toegeworpen werd. Nu het geluk voor hem stond. Hoe zou hij nog anders te durven te denken? Hoe zou hij zich nu nog weg kunnen draaien? Niemand stemde ermee voor, Starclan niet, zijn mentor niet. Niemand, behalve hijzelf. Misschien was het eens tijd zijn eigen keuzes te gaan maken. Hij krulde zich lichtelijk rond de gevlekte kattin heen en legde zijn kop op de hare, liet haar geur, haar warmte naar hem komen en sloot zijn ogen voor een moment in puur geluk. een geluk die hij niet meer gedacht had terug te vinden. Bij haar woorden knikte hij, zijn helder groene blik reflecterend aan die van het beest waarnaar hij was vernoemd, een slang. "En wanneer deze wereld en Starclan tot as is vergaan, zijn wij de enige die over zijn. Degene die opnieuw kunnen beginnen... degene die geen bevel meer hoeven te volgen" Dit was wat hij wilde, waar hij over droomde, waar hij om vroeg. Een leven met haar. Samen, beiden van hun kittens erbij en misschien wat katten die hij als vrienden zag. Zolang hun twee er maar waren. Hij likte voor een moment liefdevol Sinclaw haar kop, een diep gespin die zijn lichaam liet trillen vulde him. "Ik zal je beschermen Sin, ik zal alles voor je geven... Ik hou van je, vergeet dat nooit" Zelfs al mocht het niet, zelfs al was hij bang om als hij zijn ogen opende de doden te zien die hem beoordeelden. Hij was bang, boos, maar boven alles was de grijze tom enorm verdwaald in de wereld en degene hierna. Toch geloofde hij in de hoop en geluk die hij voelde, en zolang hij zijn ogen dicht hielt voor de wereld.. zou hij kunnen geloven dat deze ook echt uit konden komen.

Ace dacht terug aan de woorden die zijn vorige partner tegen hem hadden gezegd, die Starclan tegen had gezegd. Dat zolang hij deze rang droeg hij geen liefde zou mogen kennen, dat liefde hem ontnomen zou worden en hij dit niet verdiende. Hij dacht aan zijn leven en wie hij allemaal verloren was. Zijn vader had hij nooit gekend, zijn moeder had zichzelf verdronken. Ouders waren nooit in het plaatje geweest en hij mistte ze, merkte van zichzelf dat hij over de manen heen begon te vergeten hoe zijn moeder eruit had gezien, hoe ze rook en hoe veilig hij zich had gevoeld bij haar zijde. Hij had een partner gehad, zijn jeugliefde, en een prachtig nestje. Een zoon had nooit zijn ogen mogen openen en hierna was deze vervloekte rang het geweest waardoor hij ze achter moest laten. Hij had Sin gehad, kittens met haar en weer had een zich bij Starclan moeten voegen... en Sin was naar een ander gegaan. Ze had misschien niet eens door hoeveel dit hem had pijn gedaan, en niet lang hierna was hij zelfs de rest van hun nest verloren. En hoewel ze volgend haar nog leefde... zouden ze hem nooit als hun vader kennen. Hij was ze voor eeuwig kwijt. Het had een lange tijd geduurd voor hij weer iemand durfde te vertrouwen... en waar had dat tot toe geleid? Weer een partner verdwenen en wie weer hoeveel van kits het zouden maken in hun leven. Hij wilden niet nog meer verliezen, niet nog meer leegte voelen. En hij kon enkel maar hopen dat hij dit nog vaker mocht meemaken, Sin tegen zich aan en de kans hebben haar te houden. Bij zich te houden. "Ik laat je nooit meer gaan, niemand zal je ooit meer van me afnemen" Nooit meer naar een ander gaan. Hij klonk warm, vol liefde en zachtheid die hem Ace maakte. Op dezelfde manier likte hij hierna haar oor, iets wat voor hem gelijk stond als een teken van partnerschap. Zijn lichaam begeleiden hun beiden naar de grond toe, zodat hij meer rond de kattin heen kon gaan liggen.

Ace wist dat dit niet mocht, hij wist dat Starclan op hem neer keek met een hatende blik, met afschuw. Hij dacht aan Lurkingshade die nu naar beneden moest kijken, die hem deze woorden hoorde zeggen tegen zijn nieuwe partner. Zijn vervanging. Nee, Sin was meer dan dat. Sin was er eerder geweest, altijd al geweest bij hem. Ze hadden al vroeg hun nestje gehad en zijn gevoelens waren nooit weggegaan. Hij had ze kunnen bedekken met nieuwe liefde, met een ander idee van een gelukkig gezin. Dat was gewoon wat hij wilde, wat hij bij zich wilde hebben. Hij wilde een gezin om lief te hebben, hij had dat nog nooit kunnen hebben…. Nog nooit. Hopelijk deze keer… hopelijk kon Starclan wegkijken en het toelaten. Zou hij niet Sinclaw moeten vinden met gif in haar muil of weer aan de poot van een andere kater… hopelijk. Hij wilde met haar een toekomst bouwen, misschien nog een nestje kunnen krijgen, officieel kunnen zeggen dat Sin… Dat Sin de zijne was, dat hij haar zou beschermen zo lang hij nog zou kunnen ademen. De manier hoe haar warmte, haar geur samensmolt met die van hem. De manier hoe de wereld leek te verdwijnen als hij zijn ogen sloot en zijn snuit in haar gevlekte pels neusde. Hier voelde hij een rust die hij nergens anders zou vinden. Een gevoel van ware vrede. Dit zal hij nooit kunnen loslaten.. nooit de rug toe keren.