Every breath would be a prayer [Lionroar]

Ze keek hem even aan en de droefheid in zijn ogen deed pijn. Waarom had ze hem dit aangedaan? Wat had haar bezield? "Omdat ik dacht dat het beter was", miauwde ze. "Ik moest objectief zijn. En ik dacht dat dat betekende dat ik persoonlijke banden hieruit moest laten." Ze sloeg haar ogen neer onder het gewicht van zijn blik. "Het werd er niet makkelijker van." Alleen maar verkeerder. Ze kon zijn woorden niet aan. Ze drukten haar neus alleen maar harder op de feiten. Zo lang had ze gedacht dat hij haar verraden had, en ze had zich afgevraagd waarom. Waarom had hij haar en de clan in de steek gelaten. En al die tijd had hij diezelfde vragen gehad, maar dan terecht. Want hij was de enige die in de steek gelaten was. Hij was de enige die verraden was. Door de clan. Door haar. Hij had de clan altijd trouw gediend in dit was wat hij ervoor had teruggekregen. Afschuw. Wantrouwen. Haat. En dat alles omdat zij hun vriendschap had genegeerd en ervoor had gekozen om naar koude feiten te luisteren en naar een koude, leugenachtige kater. "Ik dacht dat het beter was", fluisterde ze opnieuw, niet in staat hem aan te kijken. Ze had gedacht dat de rogue die haar mentor had vermoord haar vriend kon zijn. Ze had gedacht dat Skymask een trouwe warrior was geweest. Daar had ze fout gezeten, met desastreuze gevolgen. Ze was zo bang geweest om weer die fout te maken. Maar het was die angst die haar haar vriendschap had ontnomen, en hem nog zo veel meer.

Ze had gedacht dat het beter zou zijn. Ze had gedacht dat als ze haar gevoelens even aan de kant zou zetten, haar vriendschap, dat haar hoofd dan de juiste beslissing zou maken. Maar helaas had ze dat niet gedaan. "Je hebt de woorden van een moordenaar over die van je eigen vriend gekozen.." Sprak hij zacht. "Je wist dat Whitelion geen lieverd was.." Niet dat hij ook een lieverd was. Al helemaal niet de manen voor de verbanning. Hij was humeurig, snel kwaad, impulsief.. misschien had hij zo zijn eigen graf gegraven uiteindelijk. Misschien was dat de reden geweest dat Tawnylight hem op de eerste plaats had aangevallen. Misschien zat ze nu daarboven in Starclan om hem te lachen. Om hoe zielig hij wel niet was, hoe ongelukkig hij wel niet was geweest.. allemaal omdat zij.. zij hem dood had gewild. "Zij viel mij aan die dag, had ik dat al verteld?" Hij keek Ever aan. Wist ze dat eigenlijk al? Ja, vast wel. Maar toch zei hij het. Hij wilde het kwijt. Hij had nooit verteld over wat er tussen hem en Tawny was gebeurd, nooit geweten wat de aanleiding daartoe was geweest. Had ze ooit iets tegen Ever gezegd? Vast niet. "Ik vraag me nog steeds iedere dag af waarom en of ze niet gewoon daarboven in Starclan heeft gezeten en heeft gelachen om wat er gebeurde." Tawnylight was alles behalve de onschuldige hier geweest.
Ja, ze had niet mogen sterven.. maar was zij niet degene geweest op de eerste plaats die een moord had willen plegen die dag?

Jij was ook geen lieverd meer, dacht ze, maar ze hield haar mond. Wat hij Skymask ook had aangedaan, hoe nors en prikkelbaar hij ook was geweest, ze kon hem geen verwijten maken. Hij had haar aangevallen. Dat was wat haar uiteindelijk overstag had laten gaan. Maar hoe verdacht hij zichzelf ook had gemaakt, ze kon het onmogelijk zeggen. Ze kon hem er niet opnieuw op wijzen dat al het bewijs zijn kant op had gewezen. Ze kon onmogelijk proberen haar eigen vergissing goed te praten. Hij had gelijk. Zij had de fout gemaakt. Zij had Whitelion geloofd en haar vriend gewantrouwd. Zij had besloten.

Ze keek op toen hij over Tawnylight begon. Dat was waar, dat had hij gezegd, toen. Het had zijn verhaal alleen nog maar ongeloofwaardiger doen lijken. Want waarom zou die vriendelijke, zachtaardige Tawnylight haar deputy zomaar aanvallen? Maar nu de rest van zijn verhaal waar was blijken te zijn, moest dit ook wel de waarheid zijn. Evergreen schudde haar hoofd. "Ik weet het niet", antwoordde ze. "Ik begrijp het ook niet." Tawnylight was Lizardpath in ieder geval niet op komen zoeken, en haar ook niet. Ze had al eerder levens verloren sinds Lionroars verbanning. Maar pas de laatste keer had iemand haar de waarheid verteld, en het was niet Tawnylight geweest. Het was haar ware moordenaar die de waarheid had moeten vertellen, anders was het nooit naar buiten gekomen. "Ik begrijp StarClan niet", miauwde ze. Soms waarschuwden ze wel, soms niet, ze kon er geen touw aan vast knopen.

De kater liet zijn blik kort op de grond vallen. Hij had de motieven van Tawnylight nooit begrepen en dat zou hij waarschijnlijk ook nooit kunnen. Ze had hem aangevallen, ja, maar wat had haar daartoe gezet? Was het iets dat hij gedaan had, iets dat hij gezegd had? Iets wat hij zelf vergeten was.. maar wat zij uiteraard niet had kunnen vergeten? De kater schudde zacht met zijn hoofd. Als Tawnylight hem die dag niet had aangevallen, was alles zoveel anders verlopen. Dan was hij nooit verbannen, nooit in Shadowclan terecht gekomen. Dan was Whitelion nooit deputy geweest, dan was Everstar nu nog steeds een clanleader. Of was dit gewoon allemaal voorbestemd om te gebeuren? Stond het in zijn lot dat hij naar Shadowclan zou gaan? Stond het in Evergreen's lot om af te stappen van haar rang? "Ik ook niet.." mompelde hij toen Evergreen meldde dat ze Starclan niet begreep. "Niet dat ze ooit tegen mij gesproken hebben ofzo, ik bedoel.. jij bent er vast al vaak geweest." Hij snoof even. Soms had hij zo zijn twijfels over Starclan. Was het wel echt de perfecte plek zoals velen het beschreven? Met Whitelion erin kon hij dat moeilijk geloven.

Ook Lionroar begreep de grillen van StarClan niet. Waarschijnlijk begreep niemand ze, zelfs medicine cats niet. Bij de opmerking dat zij ze vast al vaak had gezien, liet Evergreen haar hoofd zakken. Stil dacht ze aan alle levens die ze verloren had. De eerste door een rogue. Barksound, toen nog Barkpaw, was erbij geweest. Hij droeg het noodlot altijd al bij zich, die kat. De tweede door Innerstars zoon, die nu zelf tussen de sterren verbleef, terwijl zijn slachtoffer terug had kunnen keren. De derde door een das, nog dezelfde dag als de verbanning van Lionroar en de verkiezing van Whitelion als deputy. De vierde, de vijfde, de zesde, zo snel achter elkaar in het ravijn. De kou van het water zou ze nooit meer vergeten. De zevende door ziekte. De dood die haar de waarheid had gegeven. "Negen keer..." fluisterde ze. Naast de sterfgevallen het ophalen van haar levens en de oproep om met de andere leiders naar Fourtrees te gaan. "En zeven keer is er een stukje achtergebleven." Ze dacht aan de schim die ze bij ieder verloren leven duidelijker zag worden. Niet lang meer en zij zou die schim zelf zijn, en er zou niets meer over zijn om terug te keren naar haar lichaam. Ze keek naar Lionroar. Nog twee levens. Hij was nu de enige andere levende die het wist. Ze wilde geen leugens meer tussen hen. Geen geheimen. En al zou hij het aan iedereen vertellen, wat maakte het nog uit? Het extra leven verdiende ze toch niet meer.

De kater luisterde naar haar woorden. Ze was al negen keer in Starclan geweest.. dat was negen keer meer dan hem. Hij had zich altijd afgevraagd of hij ooit wel welkom zou zijn in Starclan, maar denkende dat Whitelion daar ook was.. dan zou hij er vast en zeker ook heen mogen? Al wist hij niet zeker of hij op dezelfde plek als Whitelion wilde zijn. Voor eeuwig. Enkel die gedachte eraan zorgde ervoor dat zijn haren overeind gingen staan. Ze had al zeven keer een deel van haar daar achter gelaten. Wacht.. wat? Zeven keer? Hij keek even verbaasd op. Ze was vijf levens kwijtgeraakt na zijn verbanning? Zacht schudde hij met zijn hoofd. "Dat zijn er nogal veel na mijn verbanning." Hij wist niet helemaal precies zeker meer of het er zes of vijf waren geweest. "Veel ongeluk gehad in Windclan?" Hij had in zijn tijd in Shadowclan zich helemaal weggehouden van Windclan en elk nieuws van de clan. Vooral nadat hij te horen had gekregen dat Whitelion de deputy was geworden.

Lionroar leek verbaasd. Ja, ze was nogal wat levens verloren sinds hij weg was. Maar hij was dan ook al vrij lang weg. Veel ongeluk in WindClan, vroeg hij? Dat zeker, al was niet ieder ongeluk even dodelijk voor haar geweest. Anderen waren ook nog aan de beurt gekomen, anderen die niet gewoon door konden stappen naar hun volgende leven, anderen die nu tussen de sterren liepen waar zij al zo vaak van was teruggekeerd. Misschien was het eerlijker geweest als zij daarboven was achtergebleven. StarClan wist dat haar levens allemaal verspilde tijd waren geweest. Anderen hadden ze meer verdiend. Cheekykit, Rosekit, Bearpaw, Neverland. Maar steeds was zij het, de mislukte clanleader, die terug mocht komen. "Het ravijn heeft me geen goed gedaan", miauwde ze alleen. De helft van haar levens in één klap weg, dat was niet niets. En als het aan Panthergrowl had gelegen was ze er nog wel meer kwijtgeraakt daar.

Haar woorden zorgden er even voor dat de kater zweeg en naar de grond keek. Hij kon zich niet inbeelden hoe dat gevoeld moest hebben. Sterven, naar Starclan gaan en wetende dat wanneer je terug kwam, je waarschijnlijk nog steeds in het koude water lag, om vervolgens alweer te sterven. Verdrinken. Dat was toch wel echt één van de angsten die de kater in zijn leven had opgelopen. Nadat zowel Skullfur als Skymask dat bij hem hadden geprobeerd, natuurlijk. Hij schudde wat met zijn hoofd. "Dat lijkt me verschrikkelijk." De kater klemde zijn kaken wat op elkaar. Nee, als hij daarover dacht dan was hij blij dat hij geen negen levens had. Geen negen keer hoefde te sterven. Hij wist dat hij aan een leven genoeg had op het moment. Eén versie van hemzelf was goed genoeg.

Evergreen staarde naar de grond voor haar poten. Stevige grond. Maar ze kon nog altijd voelen hoe er enkel leegte was, enkel lucht. En toen ze wakker werd enkel water. Water en kou en paniek en dood, en toen weer leven en weer hetzelfde. "Dat was het ook", miauwde ze. Zonder de aanwijzingen van haar zus in StarClan had het water misschien wel alle resterende levens uit haar lijf getrokken. Ze huiverde. Zeven levens had ze al verloren, op verschillende manieren. Ze was vermoord, te pletter geslagen, verdronken, door ziekte overmand. Wat zou er nog volgen? Misschien een brand, die had ze nog niet gehad. Aangereden door een monster was ze ook nog niet, enkel bijna. Ouderdom, altijd nog een optie, al kregen maar weinig katten de kans om op die manier te sterven. Wat zou de beste manier zijn? "Wat zou de ergste manier zijn om dood te gaan?" mompelde ze. Nog twee kansen om erachter te komen.

Hij wist niet hoe hij zich moest voelen, nu hij wist hoe de poes haar levens voor een groot deel was kwijtgeraakt. Ergens vond hij het erg voor haar, maar aan de andere kant was er een deel van hem dat diep van binnen vond dat het haar verdiende loon was. Zij had hem voor dood achtergelaten. Zonder Shadowclan zou hij gestorven zijn. Waarschijnlijk die dag nog dat hij verbannen was geweest. Zonder nog enige kans te hebben om zijn kinderen later te zien en eigenlijk iedereen. Want een rogue stierf een rogue. En dat was het. Er waren geen rogues in Starclan, voor zover hij wist. Zijn blik gleed dan ook naar de grond toen Evergreen vroeg wat de ergste dood zou zijn. Daar wist hij het antwoord op, hij had er zelfs immers voor gevreesd. "Sterven als Rogue." Zei hij. Hij had geen flauw idee waar Rogues heen gingen, maar voor zover hij wist had niemand er ooit een in Starclan gezien. Als je stierf als Rogue, zou je nooit meer iemand van de clans tegenkomen. Nooit meer. Zouden ze hem binnen hebben gelaten in Starclan als hij gestorven was als Rogue? Of zou zijn ziel dan voor eeuwig.. ergens anders zijn? Ergens waar zijn kinderen hem nooit meer kinderen bereiken?

Haar blik schoot kort naar de kater en daarna weer naar de grond. Sterven als rogue. De gedachte dat dat precies was wat zij hem bijna had aangedaan maakte haar misselijk. Het was Shrewstar die hem daarvoor had behoed. Haar grootste vijand, had ze altijd gedacht. Maar nu kon ze de zwart-witte poes alleen maar dankbaar zijn. Dit alles was nog zo veel erger geweest als Evergreen in haar opzet was geslaagd, toentertijd, of als Barksound hen niet voor het monster vandaan had getrokken. Als ze naast alles wat ze al had aangericht ook nog eens zijn bloed aan haar poten had gehad. Ze had zijn leven verwoest, maar ze had het hem tenminste niet kunnen ontnemen. Maar de 'als', die was al erg genoeg. Als Shrewstar hem niet in haar clan had opgenomen, als Barksound wél te laat was geweest, als, als... als zij hem gewoon had geloofd. Waarom had ze hem niet gewoon geloofd? Hij was haar vriend. Waarom had ze haar vriend niet geloofd? Waarom had ze hem verbannen, ter dood veroordeeld? "Het spijt me." Ze haatte die woorden, ze haatte ze, ze waren nutteloos, ze waren slap, ze waren laf, maar ze kon ze niet langer binnenhouden, want ze waren ook waar. Het speet haar. Het speet haar zo erg...

Het speet haar. De kater slikte en liet zijn blik op zijn poten vallen. Spijt. Hij had ook spijt gehad voor heel veel dingen en het was iets dat je vanbinnen opvrat als je niet opkeek. Ooit had hij geroepen dat hij anderen moest beschermen voor zichzelf, dat had hij toentertijd na de dood van Skymask tegen Ever verteld. Dat hij daarom zo deed, dat hij daarom zo afstandelijk was en iedereen van zich wegduwde. Maar eigenlijk had hij zichzelf moeten beschermen van anderen. Want het waren uiteindelijk de anderen die ervoor zorgden dat hij uit Windclan verbannen werd, dat hij bijna zijn eigen dood in gejaagd werd en noem maar op. "Ik weet het.." antwoorde hij dan maar, omdat hij nog geen antwoord had op haar spijt. Hij wist niet of hij het haar kon vergeven, want aan de ene kant wilde hij het heel graag.. maar aan de andere kant.. had hij er ook wel moeite mee. Hij schraapte zijn keel. "Is er nog iets dat je kwijt moet?" Vroeg hij, zijn blauwe ogen weer op de rode poes richtend. Want als dat niet het geval was, dan wilde hij weg, weg van hier, om even alleen te zijn. Alles op een rijtje te zetten.

Hij werd niet boos om de woorden. Niet zoals hij, zij beiden, boos waren om Whitelions 'spijt'. Hij zei alleen dat hij het wist en op een vriendelijker antwoord dan dat had ze niet gehoopt. Ze had absoluut niet de valse hoop gehad dat hij haar excuses zou aanvaarden en haar alles zou vergeven, ook al had hij eerder gezegd dat hij dat wilde. Ze keek hem aan. Moest ze nog iets kwijt? Kon ze nog iets kwijt. Ze opende haar mond, maar haar stem stokte nog voor ze een woord had gezegd. Zwijgend schudde ze haar hoofd. Het spijt me, het spijt me, het waren de enige woorden die nog in haar opkwamen. Ze wilde ze zo zeggen dat hij wist dat ze het meende, ze wilde er alles mee zeggen wat ze op dit moment voelde, maar hoe konden die woorden uitdrukken hoe diep haar spijt echt was, hoe pijnlijk? Ze waren niet meer dan een slap aftreksel van het echte gevoel. Het had geen zin om ze te zeggen. Het had geen zin om iets te zeggen. Ze sloeg haar ogen neer. Was het gesprek nu voorbij?

Het leek alsof Evergreen nog iets te zeggen had, maar de woorden ervoor niet kon vinden. Ze opende in ieder geval haar mond, en sloot deze weer voordat er ook maar een woord uit had kunnen komen. Zwijgend had ze met haar hoofd geschud, waardoor Lionroar even zijn blik naar beneden wierp. Dan was hun gesprek over? Of niet soms? Hij had niet veel meer te zeggen. Hij had niet veel om te vertellen tegen de rode poes. Ze was ooit een vriendin voor hem geweest, wellicht een van zijn beste vrienden in zijn leven zelfs, maar daar was ze nu verre van. Hun band zou waarschijnlijk nooit meer dezelfde worden. De kater haalde even diep adem. "Dan.. denk ik dat ik maar eens ga.." miauwde hij, zijn blik wat twijfelend op Evergreen richtend. Dan zouden hun wegen weer splitsen. Zij zou doorgaan met haar leventje in Windclan en hij zou doorgaan met zijn leven in Shadowclan.

Het gesprek was voorbij. Kon ze echt niet nog iets zeggen? Nog iets doen? Iets om dit ook maar een beetje beter te maken? Ze kon niets verzinnen. Ze knikte alleen maar zwijgend toen hij zei dat hij dan maar weer eens moest gaan. Nog even sloeg ze haar ogen op om hem aan te kijken, maar net zo snel schoot haar blik weer naar de grond. Dit was wat er over was gebleven van hun vriendschap. Stilte en schuldgevoel. En in stilte wachtte ze tot hij weg zou lopen. De waarheid was bekend, de woorden waren gezegd, hij was verlost van de verdenking, van WindClan en van haar. Het was klaar.

Er werden geen woorden meer gezegd. Geen woorden van zijn kant, maar al helemaal niks van haar kant. Zacht knikte de kater, waarna hij zijn blik van haar afwierp. Hij zou niet langer meer door het leven moeten gaan als de moordenaar van Tawnylight, de deputy die zo'n schandelijke daad had verricht dat hij verbannen was. Maar zou het beter zijn, nu? Hij wist het niet. Stilletjes en zwijgend stond hij op, waarna hij zich omdraaide en rustig wegliep van de rode kattin. Hij had tijd voor zichzelf nodig. Even alleen zijn, dat was alles wat hij wenste nu..

Topic uit!

Ze bewoog niet toen hij opstond, maar keek hem na terwijl hij wegliep. Ze wilde dat ze iets kon doen. Hoe zou het nu verder gaan met hem in ShadowClan? Zouden zijn nieuwe clangenoten hem weer gaan wantrouwen nu hij niet meer WindClans vijand was? Ze hoopte het niet. Hij verdiende beter. Toen hij uit het zicht verdwenen was, stond ze zelf ook op. Even bleef ze stilstaan met haar ogen gesloten, moed verzamelend, daarna zette ze koers terug naar de grot. Ze zag er niet naar uit om zich tussen de katten te moeten begeven, maar ze kon niet wegblijven. Ze was Oceanbreeze een excuus verschuldigd, en ze zou ook nog wel met anderen moeten praten, als niet nu, dan wel later. Ze had heel wat uit te leggen.

- Topic uit

Onderwerp: Re: Every breath would be a prayer [Lionroar]