Every breath would be a prayer [Lionroar]

Haar stappen waren snel, gejaagd. Ze probeerde zo min mogelijk na te denken terwijl ze liep. Als ze zou nadenken, zou ze de moed verliezen. Hoe moest ze hem dit gaan vertellen? Ze had er lang over nagedacht, over de woorden die ze zou gaan zeggen, maar op dit moment kolkte alles als een wirwar door haar hoofd en kon ze alleen maar hopen dat ze nog iets uit zou kunnen brengen als ze eenmaal tegenover hem stond.

Ze was als de dood dat iemand haar voor zou zijn. Zij moest degene zijn die het hem vertelde, niemand anders. Ze zocht haastig met haar blik tussen de ShadowClanners, besefte dat hij buiten moest zijn, wist na kort zoeken zijn geurspoor te vinden en volgde het. Ze vond hem en zag tot haar opluchting dat hij alleen was. Ze wist niet wat ze had moeten doen als er iemand bij hem was geweest. Een andere ShadowClanner had zich vast niet door haar weg laten sturen, wetende dat zij en Lionroar niet bepaald vriendschappelijk met elkaar omgingen. Ze bleef staan en keek hem aan, haar vriend, van wie ze dacht dat hij haar verraden had, die zij verraden had. Ze brak vanbinnen terwijl ze naar hem keek, nu hij weer zo… zo goed leek, zo normaal, zo haar vriend, zonder dat monsterlijke masker dat haar gedachten over hem hadden gevormd. “Lionroar”, begon ze, maar verder kwam ze niet. Haar woorden lieten haar in de steek. Hoe moest ze dit zeggen? Hoe moest ze dit uitleggen?

Met eerlijkheid. Zonder slappe excuses. “Ik weet…” Ik weet dat je onschuldig bent. Ik weet dat het Whitelion was. Ik weet alles nu, en het spijt me zo…

Ze dacht het zo duidelijk, maar het was zo moeilijk het te zeggen.

Na de verbanning had de kater zich na enkele manen weer weten op te pakken, nadat hij zich in Shadowclan had gevestigd en daar niet langer meer in aanraking hoefde te komen met zijn oude clan. Shrewstar en Innerstar waren aardig voor hem geweest, ze hadden hem nooit gedwongen om op patrouille te gaan naar de grens tussen shadowclan en windclan en dat had hij heel erg gewaardeerd, want de wond was toen nog veel te vers geweest om een windclanner tegen te komen. Om weer geconfronteerd te worden met de daden die hij helemaal niet had verricht. Hij had gedacht dat die wond geheeld was, of althans voor zover dat mogelijk was, maar toen de reis was begonnen, werd het tegendeel bewezen. Het was lastig om onder de Windclanners te zien en hij ging langzaamaan ten onder aan de blikken die hij van zijn oude clangenoten, zijn oude vrienden zelfs, ontving. Na het gesprek met Acefray ging het echter weer wat beter met hem. Hij wist dat hij vrienden had in zijn nieuwe clan, maar zich herpakken kon hij niet. Niet todat Shadowclan weer zijn eigen pad op ging.

De kater zat met gesloten ogen ergens onder een boom, gewoonweg om even tot rust te komen. De drukke cave was niks voor hem, hij was er enkel en alleen als het nodig was, op andere momenten van de dag was hij buiten te vinden. Pootstappen veraadden de kat die hem naderde, maar haar geur drong niet tot hem door. Pas toen hij haar stem hoorde, de manier waarop ze zijn naam uitsprak. Zijn oren gleden automatisch wat wantrouwen naar achteren, terwijl hij zijn kijkers opende. Everstar. De volgende zin eindigde al na twee woorden en een vragende blik verscheen in zijn ogen. "Je weet wat, Everstar?" Het kwam er niet vriendelijk uit. Vriendelijkheid was alang verdwenen uit zijn stem tegenover de clanleader van Windclan.

Zijn blik was vragend, maar zonder enige warmte. Iets anders had ze ook niet verwacht. Het deed haar pijn om hem zo te zien. Zo kil als hij tegenover haar was geworden. Dat had zij van hem gemaakt. Zij had dit gedaan. Pas op het moment dat hij haar Everstar noemde, besefte ze dat dat haar naam niet meer was. Ze was er zo gewend aan geraakt. Ze had die naam zo lang gedragen. Nu was dat voorbij, ze verdiende die naam niet meer. "Green", verbeterde ze hem. Evergreen. Ze merkte dat ze het antwoord op zijn vraag uitstelde, ze zocht nog steeds naar woorden. Het was zo moeilijk om hem aan te kijken... Maar het moest, het moest, en ze moest nu iets zeggen, nu antwoord geven. "Ik weet dat jij het niet was. Ik weet wat voor fout ik heb gemaakt." Haar blik ging even naar de grot. Ze vroeg zich af wat daar gebeurde. Hoe Oceanbreeze de clan toe zou spreken. Hoe katten over haar zouden praten. "De clan weet het ook." Zijn naam was gezuiverd, eindelijk. Hij had er veel te lang op moeten wachten.

De kater fronste kort bij de verbetering van haar naam. Evergreen. Wacht, was ze .. afgestapt van haar rang als clanleader? Kon dat? Hij bleef haar al die tijd vragend aankijken, terwijl ze duidelijk moeite had met het op een rij krijgen van de woorden die ze aan hem leek te willen vertellen. Toen kwam het besef. Dit ging over Tawnylight, dit ging over hem. Wacht, was ze niet een leven kwijtgeraakt pas? Zijn ogen bleven op de rode poes gericht toen ze haar woorden uitsprak. Ze wist het. Ze wist dat hij het niet had gedaan en ze besefte eindelijk wat voor fout ze had gemaakt. Lionroar had altijd gedacht dat hij vrolijk zou zijn op dit moment, het moment dat ze besefte dat zij iets kapot had gemaakt wat niet meer te herstellen was.. hun vriendschap. Maar hij had gemixte gevoelens hierbij. Zijn blik gleed even naar de grond, zichzelf herpakkend. "Verwacht je nu dat ik je zomaar vergeef? Omdat je het de clan verteld hebt?" Zijn emoties waren niet langer meer te lezen, waarschijnlijk ook deels omdat hij niet wist wat hij hierbij moest voelen. "En je bent afgestapt als leader? Waarom?" Waarom zou ze dat doen? Ze had toch nog enkele levens over? Of was dit .. was dit haar laatste?

Everstar probeerde in zijn blik te lezen wat hij dacht, maar het lukte haar niet. Misschien wist hij het zelf ook niet precies. Wat een rommel was het allemaal geworden. Wat een rommel had ze ervan gemaakt. Ze fronste toen hij begon te praten. Of ze vergeving verwachtte? "Natuurlijk niet", zei ze. Ze zou wel idioot zijn als ze dacht dat het zo makkelijk was. Wat ze had gedaan was niet te vergeven, dat wist ze heel goed. Ze was hier ook niet gekomen om erom te vragen. Ze was hier alleen om haar schuld in te lossen. Een heel klein stukje ervan, tenminste, want het grootste deel van de schuld zou altijd wel op haar blijven liggen, wat ze ook deed. Iets wat zo compleet was ingestort viel niet zomaar recht te zetten. Ze keek hem aan, bijna verbaasd. Waarom? Waarom? Was dat niet duidelijk? Was dat niet logisch? Hij wist wat ze had gedaan, beter dan wie dan ook. Ze wist niet eens hoe ze antwoord moest geven. "Waarom?" herhaalde ze niet-begrijpend. "Om... dit! Om alles!" Ze had van hem geen verbazing verwacht, hooguit genoegen. "Omdat een kat als ik geen clan kan leiden." Haar stem was zachter, nu. Ze kon geen clan leiden. Ze had het altijd verkeerd gedaan. Hollystar had haar nooit uit moeten kiezen...

De kater ontweek de blik van de poes die voor haar zat, voor even dan. Hij had even tijd nodig om zichzelf te herpakken en zijn eigen gevoelens op een rijtje te zetten. Want was hij hier nu blij mee? Tevreden? Of voelde hij toch iets anders? Teleurstelling? Was het dat? Dat de kater die het wel had gedaan.. nooit ervoor gestraft zou worden? Zijn blik werd opeens hard. Had Everstar niet een leven verloren? Ja. Ze was dus naar Starclan gegaan.. Hij liet zijn blik weer omhoog glijden. "Zeg me niet dat.. dat.." Hij duwde zijn klauwen in de grond. Starclan must be Mousedung kidding him. "Dat die bastaard in Starclan was." Nee, please, Everstar, vertel me niet dat het zo is - dat schreeuwde zijn blik uit. Starclan moest een grap met hem uithalen, nu, nee, dat kon niet anders. Misschien was het wel haar broer geweest die het haar had verteld, of iemand anders. Maar niet hem. Nee. Moge Starclan hem dan bijstaan als hij zelf ooit ook stierf en de kater daar tegen het lijf liep.. want hij wist niet.. of hij zichzelf dan kon inhouden. Hij knipperde wat met zijn ogen en keek Everstar aan. "Je hebt fouten gemaakt, ja, dat ga ik niet ontkennen." Zei hij. "Maar dat betekent niet dat je een slechte clanleader was." Hij vernauwde zijn ogen wat. "Een slechte vriend? Ja, dat zeker. Maar je was geen slechte clanleader." Voegde hij er wat zachter aan toe.

Ze wendde haar blik af. Bij StarClan, ze wilde dat ze hem dit niet hoefde te vertellen. Ze wilde dat ze hem kon vertellen dat die moordenaar wegrotte in Dark Forest, waar hij thuishoorde. Ze wilde dat ze hem kon vertellen dat hij boette voor zijn daden. Maar zoals zij Whitelion had beloond, zo had StarClan dat ook gedaan. "Ik wilde dat het niet zo was", miauwde ze. "Blijkbaar had hij spijt." Haar stem klonk bitter. Spijt veranderde niets aan de situatie. Haar spijt niet en zijn spijt niet. Wat gebeurd was was gebeurd en alle berouw van de wereld kon daar niets aan veranderen. Hij had een moord gepleegd, hij had levens verwoest en nu genoot hij van een lekker leventje, of doodje, of wat dan ook, in Zilverpels.
Ze knipperde met haar ogen, nog steeds wat verbaasd door wat hij zij. Van alle katten had ze van hem wel de minste positieve woorden verwacht. "Een goede clanleider zou niet de ene leugen na de andere geloofd hebben. Een goede clanleider zou haar clangenoten beschermd hebben. En goede clanleider zou weten wat te doen." Dat moest hij toch ook weten, dat moest hij toch ook begrijpen. Hij was toch niet dom?

Hij klemde zijn kaken op elkaar bij het horen van de woorden van Everstar, nee, Evergreen. Het kon niet anders, Starclan zat nu vast om hun te lachen. Hoe ze hier zaten, zich ergerend over het feit dat Whitelion daarboven een lekkere, fijne dood aan het vieren was, terwijl hij het eigenlijk verdiende om weg te rotten in Dark Forest. Hij had zoveel gedaan in zijn leven.. maar hij had spijt? Maakte dat het goed? Maakte dat de dood van Tawnylight goed? Het verpesten van zijn leven en dat van vele anderen? Het vermoorden van nog zoveel meer katten? Nee, niet in zijn ogen. Spijt maakte dat niet goed. Of wel? Hij sloot zijn ogen en schudde met zijn hoofd. "Dus zolang je spijt hebt, is het goed? Een kat kan gewoon op killingspree gaan en als hij daarna spijt heeft dan is het allemaal maar GOED?" Hij ademde even diep in en uit en opende zijn ogen weer. Gebroken keek hij even naar de grond, waarna hij zich weer herpakte, hij herpakte zich immers altijd..

"Je wist niet beter, Everstar." Zei hij zacht. "Starclan had een teken kunnen geven, wat dan ook. Heck, Tawnylight had een teken kunnen geven." Hij richtte zijn blik weer omhoog. "Misschien wilde Starclan dit wel." Deze chaos. Dit drama. Misschien was het allemaal een plan geweest.. het plan om hem weg te halen uit Windclan. Wellicht zodat hij een nieuw leven op kon bouwen, zonder de herinneringen aan zijn verleden, zonder de herinneringen aan Icyrose, Spottedleaf en zelfs aan Angelpaw. "Je deed wat dacht dat goed was. Maar ik was je vriend." Zei hij, met nadruk op de was. "Je was mijn enige vriend toen, maar ik had moeten weten dat je niet hetzelfde voelde." Hij sloot zijn ogen weer. Oh, hij wilde zo graag dat de clans weer splitsten. Zodat hij niemand van zijn oude leven weer hoefde te zien. Nooit meer.

Everstar keek naar de grond en schudde haar hoofd. Ze was het volledig met Lionroar eens. Die kat hoorde niet in StarClan rond te lopen. Na wat hij hen allemaal had aangedaan... StarClan had hem misschien achteloos vergeven, maar dat zou zij nooit kunnen, net zoals ze zichzelf niet kon vergeven.

Ze snoof. Ze wist niet beter, inderdaad, maar dat had ze wel moeten doen. Ze begreep niet dat Lionroar dat niet inzag. Moest ze het voor hem uitspellen? Moest ze echt alle fouten op gaan noemen om hem duidelijk te maken dat ze een waardeloze leider was geweest? Ze had gedaan wat ze dacht dat goed was, maar dat deed er niet toe, want het was verkeerd geweest. Goede intenties maakten fouten niet minder erg, zeker dit soort fouten niet. Haar blik bleef op de grond gericht. Ze wist dat haar falen als leider uiteindelijk het ergst was, dat ze daarmee de meeste katten schade had berokkend, maar het was haar falen als vriend dat het meeste pijn deed, vreemd genoeg. Het was raar. Zij deed er toch helemaal niet toe, als individu? Dat had StarClan al aan haar laten zien. Het was het voortbestaan van de clan dat ertoe deed, niet het geluk van de enkelingen. Ze had het voortbestaan van haar clan in gevaar gebracht, en toch kon ze alleen maar denken aan het feit dat Lionroar ook haar enige vriend was geweest, en dat ze dat voorgoed had verpest. En nu beweerde hij dat zij nooit hetzelfde had gevoeld als hij. Ze wilde hem tegenspreken. Ze wilde hem zeggen dat het niet waar was, maar hoe kon ze dat doen na wat ze hem had aangedaan? Als zij een kat als Whitelion boven hem had kunnen vertrouwen, moest hij wel gelijk hebben.

De kater slaakte een diepe zucht en liet zijn ogen van Everstar afglijden. Dat dacht hij al. Geen reactie. Die kreeg hij nooit als het gesprek te diep werd, als hij haar diep van binnen smeekte de juiste woorden uit te spreken. Te zeggen dat het wel zo was. Dat ze wel goede vrienden waren geweest. Maar misschien.. heel misschien was dat nooit zo geweest. Misschien had hij in zijn leven maar één goede vriendin gehad. Spottedleaf. Zij was de enige die hem nooit had verraden, nooit pijn had gedaan.. totdat ze stierf, natuurlijk. En dan was er nog steeds Icyrose, waar hij nog iedere dag aan dacht. Ze was nog steeds een belangrijk iemand geweest in zijn leven, had hem zijn eerste en waarschijnlijk enige kittens ooit geschonken en zoveel.. mooie herinneringen achtergelaten. Maar daarnaast waren er ook genoeg herinneringen waar hij niet aan wilde denken. Het gevecht met Skymask, de haat die ze tegenover hem had gevoeld, nadat ze vond dat hij op haar vader had geleken toen hij vol woede Skymask van zijn leven had beroofd. Toen had Everstar hem begrepen, hem vertrouwd.. maar met Tawnylight was het anders. Was het de druppel die de emmer deed overlopen? Of waren ze na de dood van Skymask al geen vrienden meer geweest?

Hij slikte. "Ik wil het je vergeven.." zei hij zacht. "Echt waar.." Hij liet zijn blik op haar vallen, een blik vol gevoelens. "Ik wil gewoon door met mijn leven." Hij wilde zijn leven hervatten in Shadowclan. Vrienden maken. Plezier hebben. Misschien nog een apprentice trainen tot een warrior - zou Tallshadow hem eindelijk daartoe vertrouwen. Hij wilde gewoon door. En dat ging niet als hij iedere dag opstond dezelfde gevoelens vol haat en verdriet.

Ze was nooit een kat van veel woorden geweest en hoe moeilijker de situatie werd, hoe minder woorden ze overhield. Haar specialiteit was meer de woordeloze, dodelijk blik, maar die was in deze situatie niet erg bruikbaar. Wat moest ze zeggen? Ze kon zich al niet voorstellen dat Lionroar nog één woord van haar wilde horen. Alles wat ze bedacht klonk als een excuus, iets om haar schuld wat te verbloemen, en dat kon ze niet doen. Ze was niet meer in de positie om iets te zeggen. Hij was degene die mocht praten, die verwijten mocht maken, die mocht schreeuwen, die mocht tieren. Maar dat deed hij allemaal niet. Ze wilde dat hij het wel deed. Ze wilde dat ze zijn woede over zich heen kreeg, ze wilde dat hij wat voldoening kon voelen. Maar misschien was hij daar wel te aardig voor, zelfs na alles wat hem was aangedaan. "Ik wil het je vergeven, echt waar..." "Maar dit valt niet te vergeven", miauwde Everstar zacht, terwijl ze haar kop hief en hem aankeek. Ze wist dat hij het niet zou kunnen, het verraste haar al dat hij het wilde. "Ik wil gewoon door met mijn leven." Ze liet haar blik weer zakken. Ze had zo veel spijt, van alles, maar dat kon ze niet zeggen. Sorry vangt geen muizen, zei men altijd, en zo was het. Zou het nog kunnen, dat hij gewoon doorging? Of had ze hem dat onmogelijk gemaakt?

Hij wist het gewoon niet meer. Aan de ene kant was er een deel van hem dat Everstar wilde vergeven, dat weer vrienden wilde worden met de poes waar hij vroeger zoveel vertrouwen in had.. maar aan de andere kant wilde hij naar haar schreeuwen, haar uitmaken voor een mousedung en wat dan nog. Maar hij kon het niet. Beiden niet. "Misschien zijn we daar lang voorbij.. ja.." sprak hij zacht, terwijl hij wat moeilijk naar de grond keek. "Maar misschien.. misschien moeten we het proberen?" Hij keek weer op. Hij wist niet hoe ze over hem dacht. Wat ze van hem vond. De Everstar die tijdens de reis voor hem had gestaan, de Everstar die hem had proberen te vermoorden, die stond niet meer voor hem. Wat nu voor hem stond was een mess. Een emotionele mess, ook al liet ze het niet helemaal aan hem blijken, hij kende haar goed genoeg om te weten wat in haar hoofd rondspookte. En ergens had hij altijd gedacht dat hij het fijn zou vinden, maar helaas zat zijn hart hem in de weg. Hij was niet de persoon die blij werd om andermans verdriet. Dat was hij nooit geweest. "Hoe ga je verder?" Vroeg hij plots. Ze ging toch niet weg bij Windclan.. of wel? Hoe had haar clan gereageerd? Zoveel vragen spookten in zijn hoofd, maar hij durfde ze allemaal niet te vragen. Niet direct.

Ze begreep het niet, ze begreep hem niet. En ze begreep niet hoe zij in hem ooit een moordenaar had kunnen zien. Zelfs nu was hij zo zachtaardig. Te zachtaardig. Ze schudde haar hoofd. "Hoe kun je dat zeggen?" vroeg ze. "Alsof het niets uitmaakt." Hoe kon hij zomaar proberen haar te vergeven? Dat was niet mogelijk en ze verdiende het al helemaal niet. Hij kon alles wat er was gebeurd toch niet zomaar wegdenken? "Je had dood kunnen zijn." Ze had hem bijna vermoord, niet één, maar twee keer. Eerst door hem voor dood achter te laten, vervolgens met haar eigen klauwen. Bij hen allebei waren de sporen van dat laatste gevecht nog duidelijk te zien. De herinnering was als een droom nu, als een nachtmerrie. Een paar woorden van hem, een paar ware woorden, wist ze nu, hadden haar zelfbeheersing compleet onderuit gehaald. Ze was als het monster geweest dat op hen af was komen razen. Een en al woede, een en al haat. Hoe kon hij dat vergeten als het haar al niet lukte?

Hoe ging ze verder? Dat was iets was ze zelf ook niet wist. Ze wierp weer een blik in de richting van de grot. Wat speelde zich daar nu af? "Ik heb trouw gezworen aan WindClan", miauwde ze zacht, waarna ze even stil was. Ze zou nog altijd haar leven geven voor die clan, voor Oceanbreeze, ook al had haar vertrouwen nogal wat deuken opgelopen. Haar clan was een rommeltje geworden, een wespennest, maar de eed van de warriors zat er diep ingebakken. Het was haar clan en ze had gezworen die te beschermen met haar leven. Maar ze had de schok van haar clangenoten gezien en ze had ook woede gezien. En ze had Spottedwish gehoord terwijl ze wegliep. Oceanbreeze zou haar vast haar zin niet geven, maar ze vroeg zich af of er meer katten in de clan waren die er zo over dachten. "Spottedwish wil me de clan uit hebben." En misschien nog wel erger, ook al had ze dat niet uitgesproken. Eerlijk gezegd had ze dat soort woorden ook van Spottedwish' vader verwacht. Hij zei ze niet, maar ze vroeg zich af of hij er niet eigenlijk hetzelfde over dacht. Oog om oog.

Hij had dood kunnen zijn. Twee keer. De eerste keer had ze hem gewoon voor dood achtergelaten en hij durfde te wedden dat ze had gehoopt.. dat hij dood was gegaan die dag. Dat ze hem nooit meer terug had hoeven zien en dat stak de kater wel in zijn hart. "Maar dat ben ik niet." Besloot hij echter te zeggen, terwijl hij even wegkeek. "Ik ben een Shadowclanner geworden," kwam er vervolgens licht lachend uit. "Het soort kat dat ik zelf vroeger het meest verachtte.. en zal ik je wat zeggen, Everstar? Die afgelopen manen voor de reis.. waren de beste manen die ik heb gehad sinds de dood van Icyrose." Natuurlijk, hij had Windclan gemist. Maar in Shadowclan had hij een nieuw bestaan kunnen starten en na een tijdje begonnen de Shadowclanners hem echt te zien als een van hen en het .. het had heel goed gevoeld.

Hij fronste bij de woorden die de poes sprak over Spottedwish. Dat klonk niet als zijn dochter.. maar als hij heel eerlijk moest zijn, hij had haar dan ook al meer dan een jaar niet meer gezien of gesproken. Zo lang geleden was het al, als het al niet langer dan dat was. Zacht knikte hij. "Ik kan haar geen ongelijk geven om boos op je te zijn.. je hebt immers haar vader van haar weggehaald." Hij had zelf nooit een vader gehad en hij wist hoe het voelde, maar het zou vast nog erger zijn geweest voor Spottedwish.. die echt een vaderskindje was geweest. "Ze trekt wel weer bij." Sprak hij vervolgens, zijn blik van Everstar afwerpend. Dat hoopte hij. Hij hoopte niet dat zijn dochter haarzelf in de problemen zou werken. Er zou geen haartje op Oceanbreeze's lichaam zitten dat Everstar nu zou verbannen, dat wist hij zeker. En hij wilde niet dat zijn dochter alles zelf in handen ging nemen.

Hij zat hier gewoon te praten, bijna te lachen zelfs, alsof er niets aan de hand was. Ze keek ernaar, een beetje verdwaasd. Blijkbaar was hij niet puur ongelukkig in ShadowClan. Dat was goed. Dat betekende dat ze niet alles kapot had kunnen maken. "Hoe ga jij verder?" vroeg ze zacht, zijn eerdere vraag naar hem terugkaatsend. Spottedwish zou hem terug willen hebben, zijn andere kittens waarschijnlijk ook. Maar zou hij nog terug willen naar de clan die hem had uitgestoten, uitgespuugd? Terwijl hij in ShadowClan ook gelukkig was geweest? Ze vroeg zich af hoe zijn nieuwe clangenoten hierop zouden reageren. Ze hoopte dat ze niet om zijn loyaliteit zouden vrezen nu hij niet langer WindClans vijand was. Ze was bang dat ze hem nu zouden wantrouwen. Ze was bang dat ze alles nog moeilijker voor hem maakte. Maar hij kon tenminste zijn familie weer zien. En misschien was dit alles ook een minder groot probleem nu de clans bij elkaar waren, hoe tijdelijk dat ook was.

Ze trekt wel weer bij. Ze zag al aan zijn gezicht dat hij daar zelf ook niet zo zeker over was. Zij was in ieder geval zeker van niet. Zijn dochter gaf de reactie die logisch was in deze situatie, de reactie die hij had moeten geven. Spottedwish had gelijk, haar eis was niet onredelijk. Het zou alleen maar eerlijk zijn. Maar toch zou Evergreen niet weg willen bij haar clan, hoe Spottedwish en vast ook anderen nu ook naar haar keken. Ze moest een kans krijgen om het goed te maken tegenover haar clan, zo goed als ze kon. Ze wilde vechten voor haar clan, desnoods nog twee keer voor ze sterven. Alles om haar schuld in te lossen. Ze wilde die kans krijgen.

Hoe ging hij verder? Die vraag veroorzaakte een brok in zijn keel en een naar gevoel in zijn maag. Hoe wilde hij verder gaan? Natuurlijk wilde hij zijn kinderen weer terug, hij zou er alles voor over hebben om hun tijd weer in te halen.. maar hij dacht.. nee hij wist dat dat niet langer meer ging. Ze waren al warriors, ze hadden hem bijna hun hele jeugd moeten missen. En ze hadden niet eens een moeder gehad om hen op te vangen, want die was voor zijn verbanning al overleden. Hij hief zijn ogen weer omhoog om Everstar aan te kijken. Maar hij zou nooit terug kunnen naar Windclan. Teveel herinneringen, teveel pijnlijke dingen waar hij niets meer mee te maken wilde hebben. Teveel katten die hij dan opnieuw moest leren kennen.. en niet te spreken over zijn reputatie dan. Hij had geen reputatie meer in Windclan. Hij had niks meer te zoeken in Windclan, op zijn kinderen na dan, misschien. "Ik blijf in Shadowclan, als dat is wat je wilde weten." Nee, hij mocht dan wel geboren zijn in Windclan, maar zijn loyaliteit lag nu bij Shadowclan en dat zou ook zo blijven tot zijn dood. Hij zou nooit een van zijn kinderen of Crowcall iets aandoen of een Shadowclan kat toestaan hen iets aan te doen, maar hij zou niet terug gaan naar zijn oude clan. Dat ging nou eenmaal niet meer. "Ik heb eer gezworen aan Shrewstar en je kent me.." althans, dat dacht hij. "Ik hou me aan mijn woord." Hij was altijd eerlijk geweest. Bijna altijd.

Hij zou bij ShadowClan blijven. Evergreen verwachtte wel van Oceanbreeze dat zij hem een keus zou geven, daar was ze zachtaardig en meedenkend genoeg voor, maar zo te zien had Lionroar zijn beslissing al gemaakt. Evergreen knikte. Ze begreep het wel. ShadowClan had hem opgevangen nadat WindClan hem had uitgekotst. Shrewstar had hem beschermd nadat zij hem voor dood had achtergelaten. Shrewstar... Evergreen had haar nooit als iets anders dan een feeks gezien, een valse vijand met het hart van een vos. Maar Shrewstar was degene die de onschuldige Lionroar het thuis had geboden dat zij van hem had afgenomen. Uiteindelijk was de ShadowClan leidster misschien wel een betere kat geweest dan zij. Een betere leider. Een betere vriend voor Lionroar. "Ik begrijp het", miauwde ze en ze keek naar de grond. Wat viel er nog te zeggen? Ze wilde uitleggen wat ze had gedacht, toen, maar hij vroeg niet om uitleg. Ze wilde, ondanks de nutteloosheid van spijt, haar excuses aanbieden, maar ook daar vroeg hij niet om. Ze wilde alle antwoorden geven, maar hij vroeg niets. Dus stond ze daar maar, niet wetend of ze nog iets moest zeggen, afwachtend of hij nog iets zou vragen. Weglopen kon ze niet. Daar had ze het recht niet toe. Het was aan hem hoe dit verderging.

Shadowclan, dat was nu zijn thuis. Hij zou het niet langer meer over zijn hart krijgen om de clan de rug toe te keren. De clan die hem had opgevangen toen hij bijna was gestorven, de clan die hem een nieuw thuis had gegeven toen Windclan hem had uitgespuugd. Hij vroeg zich af of Everstar had gehoopt dat hij die dag was gestorven, dat ze hem nooit meer had hoeven zien.. maar hij dacht daar het antwoord al van te weten, en dat was geen fijn antwoord om te horen. Niet van iemand die je ooit had gezien als vriend. Zacht schudde hij met zijn hoofd. "Ik denk dat je het niet kan begrijpen." Sprak hij. "Ik ben uitgespuugd door Windclan, hoe zou ik ooit weer terug kunnen komen?" Dat was niet meer mogelijk. De emotionele littekens zullen er altijd zijn en altijd blijven. Schapen waren het en ze hadden het woord van Whitelion geloofd over dat van hem. "Waar zijn wij mis gegaan?" Kwam er uiteindelijk uit. Hij had het zich in de eerste paar manen na de verbanning iedere avond afgevraagd. "Ik wil niet geloven dat het was toen Whitelion me veroordeelde voor de dood van Tawnylight, het moet eerder zijn geweest.." Had ze hem al langer niet vertrouwd? Was dat vertrouwen in hem na de moord op Skymask verdwenen als sneeuw voor de zon? "Of zijn we nooit vrienden geweest?" Misschien was het dat wel. Misschien had Ever hem wel nooit als een vriend gezien, maar gewoon als een deputy. Een zakelijke relatie. Niets meer en niets minder dan dat.

Ze keek hem niet aan toen hij antwoord gaf. Hij had gelijk, ze kon het niet begrijpen, niet echt. Ze wist wat er was gebeurd, ze wist wat hij had doorgemaakt, maar ze zou nooit volledig kunnen begrijpen hoe het voelde om van het ene op het andere moment door je clan uitgekotst te worden, door je vrienden plotseling als vijand gezien, uit het niets zo erg gehaat worden dat ze je het liefste dood zagen. WindClan had hem verraden. Natuurlijk wilde hij niet terug.

"Waar zijn wij mis gegaan?" vroeg Lionroar en Evergreen keek op. Ze luisterde naar zijn woorden en herkende ze. Het was wat zij had gedacht, toen ze de waarheid nog niet wist. Het was wat haar had gekweld. Waar was het mis gegaan? Wanneer was de haat ontstaan, het wantrouwen? Was er ooit sprake van vriendschap geweest? Het was die onwetendheid, die twijfel die misschien nog wel erger was geweest dan het verraad zelf. Die onzekerheid over de mooie momenten uit je herinnering, of die wel echt geweest waren. "Ik zag jou ook als een vriend, Lionroar", miauwde ze. "Echt waar." Het klonk zo zwak, zo leugenachtig. Als ze echte vrienden geweest waren, hoe had ze hem dan ooit kunnen verbannen? "Maar ik dacht... dat het beter was om dat te negeren. Ik dacht dat het beter was om alleen naar de bewijzen te kijken." Zou hij haar kunnen geloven? "Ik had al eerder verkeerde katten vertrouwd... ik dacht dat als ik alleen naar de feiten keek, het dan duidelijker zou zijn, eerlijker." Eerlijker. Het was bespottelijk. Het waren de feiten die haar op haar dwaalspoor hadden gezet, niet haar persoonlijke gevoelens. Ze was even stil, en keek Lionroar daarna aan. "Het gebeurde pas die dag, echt." Die noodlottige dag. Daarvoor was hij al veranderd, dat had ze toen ook gemerkt. Ze had zijn kilte opgemerkt, zijn afstandelijkheid na de dood van Icyrose. En hij had een kat vermoord, ook dat wist ze. Het had allemaal meegeteld, toen. Het had allemaal meegelopen om haar Whitelions verhaal te laten geloven, om haar tegen Lionroar te keren. Maar dat was die dag pas gebeurd. Tot die dag had ze hem vertrouwd, en hij haar misschien ook, totdat ze dat vertrouwen in stukken sloeg.

De woorden van Evergreen kwamen aan als een soort opluchting voor de kater. Hij had nachten wakker gelegen met de gedachtes of de mooie herinneringen die hij had gemakt wel echt waren geweest. Of zij wel hetzelfde had gevoeld of dat ze hem nooit helemaal had gemogen. Hij had het haar niet kwalijk genomen, natuurlijk. Zeker na de dood van Icyrose was hij niet bepaald uit te staan. Shadowclan had hem op dat gebied goed gedaan. Er was weer vaker een vriendelijke gloed in zijn ogen te vinden, in plaats van de duistere, droevige gloed die in zijn ogen was te vinden in de laatste manen van zijn deputy-schap. De Shadowclan warrior sloeg zijn ogen naar beneden bij haar volgende woorden. Ze had het bewijs voor haar gevoelens gezet die dag, hij kon het haar niet kwalijk nemen, maar toch.. toch stak het. Ze had het bewijs voor hun vriendschap geschoven, alsof het niks was geweest. "Dus je sloot je emoties af? Waarom? Omdat het makkelijker was?" Zijn blik gleed weer omhoog en hij keek haar deels hard aan deels met die oude droevige gloed in zijn blik. "Ik ben door zoveel katten in de steek gelaten Everst-..green.. en ik had niet verwacht dat jij.." hij slikte. ".. dat jij daar ook een van zou zijn." Hoe kon ze?

Onderwerp: Re: Every breath would be a prayer [Lionroar]