Ze neusde tussen de kittens door die bij Bronzemask waren neergelegd. Vijf gezonde kittens, iets waar haar twee vrienden trots op mochten zijn. Toch werd haar ook het nieuws over Skykit verteld, niet van Tigergaze, zelfs al stond hij naast haar. Natuurlijk had ze hem moeten condoleren, of ook maar iets van steun moeten laten blijken maar het ging niet. Hij was er maar even geweest en de stilte die tussen hen had gehangen zou voor een ander niet merkbaar zijn, maar was voor haar ondraagbaar. Dus focuste ze zich maar op de kittens, die kennelijk door Bronzemask gezoogd zouden worden. Een slimme keus, Oceanbreeze was op. Oh, wat voor een bende was dit ook. De jonge poes was duidelijk zichzelf niet toen ze haar vriendin feliciteerde en een laatste check deed, waarna ze stilletjes afdroop en verder ging met haar taken

Lizardpath was alvast gaan slapen, zij had gezegd dat ze nog even eerst haar werk af wilde maken. De kruiden sorteren, wat ze eigenlijk allang af had. Toch wilde ze nog niet slapen, er ratelden teveel dingen door haar kop. Quietstep met zijn problemen, het gesprek met Stallionheart, haar uitstapje met Jayflame gisteren en dan ook nog Tigergaze. Oh, waar was ze toch ook mee bezig. Ongelukkig keek de poes nogmaals naar de hoopjes bladeren, maar alles lag al nestjes en gesorteerd op hoopkes, er was niets wat ze nu nog kon doen om zich af te leiden. Ongelukkig krulde de poes zich op, totdat pootstappen haar lieten opkijken. Het was Tigergaze, nu voor het eerst keek hij haar weer aan en kwam hij haar kant op. Routpaw stond op en ze kon niets anders dan terug denken aan hun laatst gesprek. Een moordenaar. Hoe kon ze ooit een moordenaar zien in zijn droevige ogen? "Rout..?" Bij zijn trillende stem kwam ze overeind en stapte voorzichtig op hem af. "...Ja?" antwoordde ze zachtjes. "Ik.. ik heb je nodig.." Ze wist een flauwe glimlach op haar gelaat te zetten en wist uiteindelijk genoeg moed bij elkaar te schuiven om haar neusje kort tegen zijn wang te drukken. "Ik.. ik ben er,"Murmelde ze enkel zachtjes. Nee, hij was geen moordenaar. Hij was Tigergaze, haar vriend.

Hij knipperde met zijn ogen toen ze op hem afstapte en Routpaw vroeg zich af waarom hij gekomen was. Zou hij niet bij Oceanbreeze moeten zijn, wakend over zijn nakomelingen?  De kater drukte zijn neus in haar vacht en Routpaw trok zichzelf niet weg van zijn aanraking, zoals ze misschien had moeten doen.  De poes snoof stilletjes zijn geur op, totdat hij hun contact weer verbrak. Dit moest over Skykit gaan. Routpaw had geen idee hoe het moest zijn een dochter of zoon te verliezen, maar ze kon zich inbeelden hoeveel pijn het deed. Ze had het bij Oceanbreeze gezien toen Rosekit stierf en nu opnieuw bij Tigergaze met Skykit. Ergens vroeg ze zich af of het anders zou zijn geweest als zij erbij was geweest. Had ze zijn lot kunnen veranderen? "Wil je.. wil je alsjeblieft meegaan..?" vroeg hij voorzichtig terwijl zijn twee doordringende ogen haar triest aan keken. Routpaw beet op haar lip terwijl de woorden die hij de nacht daarvoor had uitgesproken door haar kop rattelden. Hij was haar vriend en betekende o zoveel voor haar, maar een aanblik van Tigergaze besmeurd met het bloed van een Shadowclan apprentice bleef in haar kop spoken. Nu zat hij daar gebroken van verdriet en mak als een lammetje. Hoe kon hij ooit dezelfde kat zijn die een ander om het leven had gebracht? Kende ze hem dan überhaupt wel, of was hij even dubbelzijdig als zijn halfbroer?
 "Ik kan het niet alleen,"  Nee, hoe durfde ze zoiets te denken. Tigergaze was haar vriend, de zorgzame, loyale kater die ze kende. Hij was veranderd, dat moest het zijn.
De poes drukte jaar neus kort tegen de zijne.  "Natuurlijk,"murmelde ze zachtjes tegen de grote kater. "Waarheen..?" Ze wist niet waarvoor hij haar nodig had, maar Tigergaze was haar vriend, en voor haar vriend zou ze er zijn.

De kater was ijzig stil, het enige blijk van leven was zijn zachte ademhaling en het knikje dat hij haar gaf. Routpaw aarzelde kort toen hij zich omdraaide en richting de uitgang van de grot liep. Moest ze hem wel volgen, na wat hij haar gisteren had verteld? Wat als hij van gedachtes was veranderd, wat als hij besloot dat het te riskant was voor haar om van zijn moord te weten. Zou hij haar het donker in leiden en daar ook haar bloed aan zijn klauwen laten kleven..?
Routpaw werd misselijk van haar eigen gedachtes die kort de vrije loop hadden gekregen. Hoe durfde ze zo over haar vriend te denken. Maar dan nog, hij had het eens gedaan, wie zei dat hij het niet nog eens zou doen? Toch stond de poes op en volgde hem de donkerte van de nacht in, enkel het zwakke licht van de maan achter de wolken zorgde ervoor dat ze nog zijn staart voor haar zag. Het tweetal liep in stilte de weg naar wat het ook was waarvoor Tigergaze haar nodig had. Uiteindelijk kwamen ze tot stilstand bij een stel struiken. Haast alsof Starclan mee keek verdwenen de wolken van de maan en kon Routpaw in het zachte licht zien wat Tigergaze onder de struiken vandaar trok. Een dode kitten. Zijn dode kitten.
Routpaw was even doodstil, terwijl tranen opwelden in haar ogen toen ze naar het kleine, levenloze lichaam keek. Oh starclan, waarom konden de doden soms zo wreed zijn. "Oh Tiger..." kwam er enkel gebroken uit, waarna ze ondanks haar twijfels en angsten naar hem toestapte en haar kop tegen zijn wang drukte. "Het spijt me zo..."