Half Wild

Serpentpaw was nu een dag apprentice. Feverpaw had ze nog niet getroffen, waarschijnlijk druk met haar eigen heftige trainingen. De zwarte poes met ijsblauwe ogen maakte zich zorgen om haar beste vriendin, aangezien Sinclaw niet lief voor haar was. Maar wanneer ze haar weer trof, zal ze haar beste vriendin wel blij maken. Serpentpaw zelf had Demonslayer als mentor gekregen en ze was benieuwd hoe hij haar zal gaan trainen, waarmee ze zouden beginnen. Het liefst wilde Serpentpaw direct leren vechten, maar ergens wist ze ook wel dat dat niet meteen zou gebeuren. Nu eerst wilde ze een stukje van buiten de grot zien. Echt ver durfde ze nog niet, want het was nog onbekender dat haar thuis territorium, waar ze ook vrijwel niks van had gezien, behalve van tijdens de journey. Hier waren de geuren anders. De jonge apprentice stapte buiten de grot en begon langzaam afstand te nemen van de grot. Hier waren ook verschillende katten. Nu stond ze een beetje wezenloos om zich heen te staren. Welke kant zal ze opgaan? Wat zou ze gaan doen? Wilde ze wel alleen gaan?

Open

"Hé daar." mauwde de Medicine cat tegen een jonge kat die ze een eindje verder van de Cavern tegen kwam. Tijdens de journey had ze heel wat katten leren kennen en ze kon van bijna elke kat, op zicht, zeggen in welke clan ze thuis hoorden. De namen leren, ging bij haar ook enorm vlot. Al kon dat ook komen omdat ze daarop geoefend was, in het leren van namen. Plantennamen weliswaar. "Ik wilde net wat op verkenning gaan in de omgeving. Zin om mee te gaan?" vroeg ze aan de jonge poes. Ze kon het niet laten, kittens en jonge apprentices hadden altijd een plekje in haar hart. Van welke clan ze ook waren. En langs de andere kant wilde ze ook niet dat deze jonge poes alleen op pad ging. Eerder was er nog een oudere apprentice aangevallen geweest door roofvogels. Wie weet, welke gevaren hier nog scholen in de bossen. Lizardpath glimlachte vriendelijk naar de jonge zwarte poes.

Haar ijsblauwe ogen gingen van links naar rechts, nog steeds besluiteloos. Tot ze werd begroet. Serpentpaw keek om naar een zwart witte, slanke, mooie poes. Dat was Lizardpath, de medicine cat van Windclan. "Gegroet, Lizardpath!" Reageerde ze meteen beleefd en boog haar kopje naar de medicine cat. Wat een eer dat ze werd aangesproken door een medicine cat. Zij stonden het dichtst bij Starclan, zij genazen de gewonden en zieken, ze waren dus speciaal. Oké, dit mocht dan een medicine cat zijn van een andere clan, de medicine cats stonden los van de grenzen en eigenlijk waren er nu geen grenzen dus het maakte ook niet uit. Dat deze medicine cat haar echter uitnodigde om mee te gaan op verkenning door deze omgeving, verbaasde haar en zorgde er voor dat ze met ontsteltenis naar de zwarte witte poes keek, waarna ze toch knikte. "Ja, ja, is goed! Welke kant gaan we op?" Ratelde de jonge apprentice en al snel begon ze te glunderen van opwinding. Ze vermande zich, want ze moest niet te enthousiast worden. Serpentpaw wilde een poes worden met een status. Ze wilde geen status als de drukke, onbegrensde apprentice, nee ze wilde serieus genomen worden.

De jonge apprentice, Serpentpaw als ze het goed had, begroette haar al snel beleefd. Lizardpath glimlachte even bij de manier waarop ze werd aangesproken. Nadat ze gevraagd had of de jonge poes met haar mee wilde, kreeg ze al snel een antwoord terug. "Ja, ja, is goed! Welke kant gaan we op?" De opwinding van Serpent was aanstekelijk en Lizardpath trippelde al wat naar voren. "We gaan naar de Highlands. Dat gebied lijkt het meeste op het Windclan territorium." zei ze met een knipoogje naar de apprentice en zette haar poten verder in beweging. "Het is wel niet vlak bij de deur, dus we moeten nog wel even stappen. Ben je er klaar voor?" Misschien kwamen ze hier en daar nog wel dingen tegen waarbij ze even stil konden staan. Maar het hoofddoel was om de Highlands te bereiken.

Serpentpaw was benieuwd wat Demonslayer hiervan zou gaan vinden, maar ergens boeide het haar ook niets. Het zou vast een perfect excuus zijn dat ze mee was met de medicine cat van windclan. Ja, het zou vast wel goed zitten. Lizardpath vertelde haar dat ze naar de Highlands zouden gaan, waarop Serpentpaw toch stiekem een sprongetje maakte van opwinding. Oeps, nee, rug recht, staart omhoog en een statige houding, die moest ze aanhouden. "Dat lijkt me leuk! Ik heb nog nooit iets van Windclan gezien," miauwde ze. "Behalve de katten nu dan, hé, want de journey enzo," ratelde ze vervolgens en toen ontstond er een frons op haar gelaat. Waarom deed ze zo dom? Bij de volgende woorden hief ze haar kopje weer op en knikte hevig. "Oh dat kan ik wel aan hoor!" Verzekerde ze Lizardpath. Ze ging rechter op staan en keek vastberaden. "Ik ben er zeker klaar voor!"

"Okay," snorde ze toen de poes volmondig zei dat ze er klaar voor was. Lizardpath draaide zich om en begon te stappen richting de Highlands. Van alle gebieden hier, was de Highlands de plek waar ze het vaakst naar toe ging. Lizardpath stapte op een rustig tempo verder zodat Serpentpaw haar zeker bij kon houden en ze ook een oogje op de apprentice kon houden. Het laatste dat ze wilde, was dat de apprentice onder haar begeleiding gewond geraakte. Door eender wat. Een splinter was al genoeg. "Jij bent gisteren toch benoemd als apprentice hé? Ik heb je gezien toen je je apprentice naam kreeg." mauwde de poes om de stilte wat weg te werken. In de Clan Cavern was er niet bepaald veel privacy voor de verschillende clans. Ceremonies werden her en der gehouden, al begon nu wel duidelijk te worden welk stukje uit de grot voor welke clankatten was. Iedereen had ondertussen zijn eigen plekje opgeëist. De tijd van het kitten zijn, het leek al eeuwen geleden voor Lizardpath. Ze trok even met haar staart toen ze daar aan terugdacht. De periode waarin ze een maan ontvoerd was geweest door een rogue. Algoed dat die periode nu al lang achter haar lag. Lizardpath hield even halt toen ze aankwamen bij een omgevallen boom, waar ze over moesten.

Lizardpath snorde een 'okay' en ze begonnen te lopen. Gaandeweg raakte de Clan Cavern steeds meer achterop. Sporadisch keek Serpentpaw achterom om te zien hoe de Clan Cavern langzaam uit het zicht verdween en ze voelde een soort spanning in zich opborrelen. Ze was op pad met een Windclan kat, oké, de Windclan medicine cat, maar toch. Zo goed kende ze Lizardpath niet, ze wist wel dat ze een goede medicine cat was. Lizardpath doorbrak het ijs met een vraag en meteen keek Serpentpaw weer enthousiast op. Ja, ze was een apprentice geworden, gisteren nog wel! "Oh echt? Ja, ik heet nu Serpentpaw! En heb Demonslayer als mentor toegewezen!" Vertelde ze blij. "En nu kan ik samen gaan trainen met Feverpaw, mijn beste vriendin!" Ging ze door en haar ogen glunderde bij het idee. "Maar waarom neem je mij eigenlijk mee? Ik ben niet eens een clangenoot," vroeg ze toen maar toch, omdat ze toch wel benieuwd was waarom zij de eer had om mee te gaan op deze toch naar de Highlands.

Ze knikte bij wat de apprentice allemaal zei. Jup, echt veel geheimen waren er niet nu de clans al die tijd samen waren. Ze vroeg zich toch af of de clans binnenkort terug zouden opsplitsen en OF ze dat zelfs nog zouden doen. Dat laatste had ze liever niet. "Maar waarom neem je mij eigenlijk mee? Ik ben niet eens een clangenoot," LIzardpath sprong op de omgevallen boom, waar ze aan waren gekomen en draaide zich boven even om naar de apprentice toen ze een vraag stelde. "Omdat ik je alleen zag ronddwalen en ik niet wil dat er nog doden vallen." was haar simpel antwoord. Van welke clan ze ook waren, Lizardpath zou eender welke dood vervloeken, zeker als het ging om stomme onoplettende momenten. "Een paar dagen geleden is er een oudere apprentice gedood door roofvogels." zei ze zachtjes, niet wetend of deze apprentice hier iets van af wist. Er was heel wat commotie geweest die dag, maar Riverclan probeerde alles af te schermen voor de andere katten, wat begrijpelijk was. Dit nieuwe gebied nam ook nieuwe gevaren met zich mee. Ze knikte even als teken dat Serpentpaw ook naar boven moest proberen te springen.

Serpentpaw keek met enige bewondering naar Lizardpath die soepel op een omgevallen boom sprong. Serpentpaw was nog klein en vogelde uit of het haar ook zo lukken. Ondertussen sprak Lizardpath weer tegen haar en legde uit waarom ze haar mee genomen had. "Maar ik zal niet dood gaan, hoor," reageerde ze op haar worden. Maar de volgende woorden van Lizardpath joegen haar toch wel wat angst aan, waardoor ze besloot te zwijgen. Ja, zo'n roofvogel was gevaarlijk, had ze gehoord, maar Serpentpaw had er nog niet één gezien. De apprentice nam een aanloopje en sprong, in plaats van op de omgevallen boomstam, er tegen aan, maar ze wist zichzelf vast te klampen met haar klauwen, en trok zichzelf zo boven op de boomstam. "Wie was die apprentice?" Besloot Serpentpaw te vragen. Ze wist dat er één dood was, maar niet wie en ze wist nu dat het dus door roofvogels was gekomen. Ondertussen keek ze hoe ze het beste weer naar beneden kon springen.

Met heel wat moeite wist de jonge apprentice zich naar boven te werken, maar het lukte haar tenminste. Lizardpath sprong van de boomstam af en draaide zich even om naar Serpentpaw toen ze vroeg wie de apprentice was. "Ik ken zijn naam niet, maar ik weet wel dat het de zoon van de Riverclan deputy, Panthergrowl, was." zei ze zachtjes en glimlachte geruststellend. "Kom, als we een beetje sneller gaan, zijn we op tijd terug voor Sharing Tongues." zei ze vervolgens om dit onderwerp wat de laten varen.

Zo soepel als Lizardpath op de boomstam gesprongen was, sprong ze er ook weer vanaf. Serpentpaw voelde zich klein en vroeg zich af of zij ook ooit zo soepel of en van dingen af zou kunnen springen. De jonge apprentice vroeg wie de overleden apprentice geweest was, waarop Lizardpath antwoordde dat het de zoon van de Riverclan deputy was geweest. "Wat erg," murmelde ze verstikt en kort gleden haar blauwe ogen naar de lucht, of beter gezegd, het bladerdek waar een klein vogeltje van de ene tak naar de andere tak vloog. Dat kleine vogeltje had net zo goed een vreselijke roofvogel kunnen zijn die Serpentpaw in het oog hield. Serpentpaw was een apprentice van normale grote, voor haar leeftijd en geslacht. Ze was dus een prima prooi voor een grote adelaar. De geruststellende glimlach van Lizardpath zorgde er voor dat het nare gevoel die haar had bekropen, weg vaagde. Serpentpaw sprong stuntelig van de boomstam af en volgde Lizardpath. "Goed idee!" Reageerde ze en Serpentpaw dartte voor Lizardpath uit, in dezelfde richting die ze al hadden aangenomen, want dan ging ze vast goed.

Lizardpath knikte zachtjes bij wat de apprentice zei en zette een stapje vooruit toen de jonge poes even om haar heen keek, waarna van de boomstam af wist te springen. Ze dartelde al voor haar uit toen ze vermeld had om wat sneller te gaan. De uitstap met deze jonge apprentice liet haar terug denken aan de eerste keer dat ze met Routpaw op pad was geweest. Het duurde niet lang voordat ze de Highlands bereikte. De bomen stopten abrupt en maakten plaats voor een grote open ruimte met hoog gras dat gevuld was met bloemen en andere flora en fauna. Het was ook deze plek waar af en toe konijnen werden gespot. Niet zoveel als in het Windclan territorium, maar ze was al blij dat er af en toe konijnen op de prooistapel verschenen. "De Highlands." zei Lizardpath met een opgelucht zuchtje. Tijdens haar laatste tocht hier, terwijl ze kruiden aan het verzamelen was, had ze een onbekend kruid gespot. Vandaag wilde ze dit kruid vinden en met zich meenemen.

Geduldig achtervolgde Serpentpaw de medicine cat van Windclan. Ze bekeek haar omgeving nieuwsgierig terwijl ze door wandelde. Het was mooi in dit gebied. Ja, het deed pijn aan haar voetkussentjes, maar ze kon het hebben. Ze merkte ook dat het haar best soepel af ging om hier te lopen. Misschien omdat ze jong was, nog niet heel veel anders gewend was, of misschien was ze hier gewoon voor gebouwd. Toen de twee katten in een open gebied terecht kwamen viel de kaak van Serpentpaw nog net niet plat op de grond. "Wauw wat is het hier mooi!" Merkte ze op.Ze liet haar ogen over de omgeving heen glijden. "Ziet Windclan er ook zo uit?" Vroeg Serpentpaw vervolgens, aangezien ze vrij weinig van Windclan had gezien. Ze waren er kort doorheen gegaan, maar ze wist er niet veel meer van. De tijd was ook zo snel gegaan, want ze was nu alweer een apprentice!