Everything stays

Haar mentor had haar voor vandaag opgeroepen om weer een training te houden. Naar haar mening werd het ook wel weer tijd. Er was de laatste tijd veel tussen gekomen, zowel vanaf Acefray's kant als de hare. De overstroming van het kamp, de reis hier naartoe, de Tribe, het overlijden van Lurkingshade en daarbij kwam ook nog Acefray's mysterieuze verwonding. Het was allemaal een beetje veel, maar ze moesten verder. Bitterpaw wist niet echt wat ze moest verwachten. Ze had haar mentor de laatste tijd maar weinig gesproken. Af en toe zag ze hem wel, hier en daar sprak hij met katten van alle clans, maar hoe het echt met hem ging, wist ze eigenlijk niet. Ze was zich ervan bewust dat Acefray een goede band had gehad met haar broer, al wist ze niet tot hoe ver die band ging. Ze liep naar de Starpools, waar ze hadden afgesproken, en zag de grote, grijze kater al zitten. Hij was immers moeilijk te missen. Ze ging voor hem zitten en knikte naar hem. "Acefray," groette ze zachtjes. Ze was nogal moe van alles, en het was te zien.

De laatste tijd had ze zich meer een robot dan een persoon gevoeld. Een slaaf van haar eigen routine. Kruiden zoeken, het maken van de mengsels en het helpen van de gewonde katten, dag in, dag uit. Ze deed het tegenwoordig allemaal zonder erbij na te denken, alsof ze op de automatische piloot stond. En zelfs Acefray, haar mentor die altijd vrolijk leek te zijn, zat er nu ook een beetje bij alsof ze zo naar een begrafenis moesten. Haar blik verzachtte, hij verdiende haar woede niet. Ze had ook geen idee waar het vandaan kwam, ze voelde zich plotseling gewoon boos over alles wat er gebeurde. Over iedere kat die zichzelf in de problemen werkte waardoor haar hulp weer nodig was, over iedere kat die niet precies deed zoals ze zei, die niet precies dacht zoals zij dacht. Ze slikte toen Acefray zijn excuses aanbood. "Het is niet jouw schuld," begon ze toen. Hij was ook slechts een slachtoffer van zijn eigen rouwproces. Ze wilde meer zeggen, maar het kwam er niet uit. Ze had niet het gevoel dat ze over Lurkingshade kon praten zonder Acefray pijn te doen. Ze schudde haar kop. "Ik.. Ik vroeg me af wat er precies gebeurd is, die nacht dat je die wond op je hoofd kreeg," vroeg ze toen. Het was een rare situatie geweest. Midden in de nacht, uit het niets. En ze wilde toch wel graag een verklaring. 

Hoe langer ze hier bij hem stond, hoe meer ze zich zorgen over hem maakte. De afstand tussen hen had ervoor gezorgd dat ze zich gerechtvaardigd voelde in haar boosheid, maar nu ze hem hier zo zag, had ze medelijden met hem. Voor het eerst hoopte ze dat hij weer zou lachen, dat hij zijn irritante, onserieuze zelf weer zou zijn. Het deken van depressie dat over hem heen leek te hangen, voelde bijna aanstekelijk. Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging. Ongetwijfeld had hij meer gezien en meer meegemaakt dan zij. Hij was de brug tussen deze wereld en Starclan, er moest wel iets in zijn kop spelen dat ze totaal niet begreep. Toen hij zijn verhaal deed, keek ze hem ook met grote ogen aan. Om één of andere reden had ze er nooit aan gedacht dat Acefray een heel leven voor haar had gehad. Dat ook hij kampte met onzekerheden en zwakte. En zijn mentor... ergens was ze blij dat hij zo geworden als hij was, het had immers veel erger kunnen zijn. "Om eerlijk te zijn, het klinkt niet echt alsof hij je helpt," miauwd ze op bezorgde toon. Het leek haast alsof hij dit allemaal normaal vond. Ze schraapte haar keel en keek even naar haar poten. "Ik weet dat we nogal van elkaar verschillen, maar je bent mijn mentor," begon ze aarzelend, niet wetend waar dit naartoe moest. "Ik waardeer je. En ik wil je helpen. Ik wil er voor je zijn, net zoals jij voor mij zou doen." Ze was ook uitgeput van de reis, van haar taken. En ze miste haar broer ook. Misschien verschilden ze niet zoveel als ze dacht.

Om eerlijk te zijn, zou ze niet zo goed weten wat ze moest wanneer Acefray er niet meer zou zijn. Met de tijd was ze zelfverzekerder geworden, maar keer op keer deden er zich situaties voor waarin ze niet meer wist wat ze moest doen. En dan was hij er om haar op te vangen. Om de situatie te handelen. Op een dag zou het ophouden en zou ze het allemaal zelf moeten doen, een idee dat haar angst aan joeg. Hij was nog steeds haar vangnet. Ze realiseerde zich eindelijk dat Acefray ook niet perfect was, dat hij soms ook niet wist wat te doen. Ze maakte zich altijd druk om het naleven van de Warrior Code en irriteerde zich aan het feit dat Acefray de regels niet zo nauw nam. En misschien had hij daar gelijk in. De dikke, pluizige staart van de Medicine Cat werd om haar heengeslagen en wederom leek hij zijn vroegere mentor te prijzen. Bitterpaw keek hem zorgelijk aan. Een behoorlijk voorbeeld van Stockholm syndroom. "Als jij hem vertrouwt, neem ik je woord daarop," zei ze toen met een knikje. Het was iets waar ze zich in de toekomst zeker zorgen over zou maken. Ja, dit kon er ook nog wel bij. Ze knikte op zijn volgende woorden, grinnikte even toen hij zichzelf vreemd noemde. Toen hij haar familie noemde, vormde er een brok in haar keel. Ze was het grootste deel van haar familie kwijt. "Ik begrijp niet waarom Starclan iedereen van me afneemt," miauwde ze toen zachtjes, met haar stem op de rand van breken. Nightpaw, Thrushdive, Lurkingshade, Winddancer en bijna Greypaw en Amberhunt. Het was te veel en het was oneerlijk. 

Waarom zou ze hem ook veroordelen? Ze wist hoe het was om het te moeten doen zonder een vaderfiguur. Al in het begin van haar leven was haar vader overleden, tot op het punt dat ze zich nu nog maar weinig van hem herinnerde. Het kostte haar veel te veel moeite om zijn gezicht voor zich te halen, maar vergeten zou ze hem niet. Het was niet gek om op zoek te gaan naar een vader in iemand anders, zij had het immers ook geprobeerd. En Acefray had er een gevonden in zijn mentor, zo bleek het. Of dat een goede beslissing was, wist ze niet. Maar hij was de meester en zij was de leerling. In staat om hem de les te lezen, was ze niet. Hoe meer ze zich blootgaf, hoe dichter Acefray zich om haar heen leek te wikkelen. Iets wat ze niet geheel op prijs stelde: ze hield niet van aanrakingen. Maar ze had het hart niet om hem dat te vertellen. De kater noemde zijn zoon en ze keek hem even zijdelings aan. Ze vergat vaak dat hij kittens had gekregen. Voornamelijk omdat het niet mocht als Medicine Cat. "Hoe is het om ze te zien?" vroeg ze toen. Ze hoopte Nightpaw ooit weer te mogen zien, al wist ze niet of ze het überhaupt aan zou kunnen. "Zijn ze anders? Gelukkiger? Wijzer?" Ze had geen idee wat ze zich erbij voor moest stellen. "Ik zag Innerstar, in het kamp bij het Vigil. Ik dacht dat ik gek werd," miauwde ze toen zachtjes. Misschien waren alle Medicine Cats dat ook wel gewoon.  

Blijkbaar had Acefray wel door dat ze niet dol was op aanrakingen, gezien hij zich terugtrok en ging liggen. Bitterpaw zelf bleef zitten, terwijl ze wat weg staarde in de verte. Er was iets dat ze Acefray wilde vertellen, dat ze hem moest vertellen, maar ze wilde het niet zeggen. De kater had al genoeg aan zijn hoofd en dit zou zeker niet helpen. Ergens had ze het gevoel dat ze eerst maar eens moets proberen om haar eigen boontjes te doppen, voordat ze naar haar mentor ging om om hulp te smeken. Maar was de kater daar niet enigszins voor? Al leek het haar steeds duidelijker te worden dat Acefray ook lang niet zeker was van zijn zaken. Acefray vertelde haar dat ook hij Innerstar had gezien, dat hij zelfs nog met haar had gesproken. "Wat zei ze?" vroeg Bitter, misschien iets te abrupt. De dood van Innerstar was mysterieus geweest, op zijn zachtst gezegd, en iedere verduidelijking die de ex-Clanleider had kunnen geven, was welkom geweest. De kater deelde zijn mening over de katten in Silverpelt, die nogal dubbelzijdig was. Het was een zegen en een vloek tegelijkertijd. Ace merkte op dat ze haar waarschijnlijk meer zouden mogen, waarop ze haar schouders ophaalde. "Dat weet ik nog niet zo zeker. Ze hebben nog niet een keer met me proberen te praten," vertelde ze toen. Misschien had Starclan wederom de verkeerde gekozen. Haar mentor legde zijn kop op zijn poten en Bitterpaw keek naar hem. "Ik weet niet eens of ik dit allemaal wel wil." Misschien was het pad van de Medicine Cat toch niet voor haar. Misschien had ze gewoon Warrior moeten worden.

Natuurlijk was ze enigszins onder de indruk toen Acefray Innerstar's volledige monoloog zonder wikken of wegen wist te citeren. Het was duidelijk dat het extreem persoonlijk was, hij leek ieder woord uit zijn hoofd te weten. Het was dan ook niet niks, met die woorden had Innerstar een enorme verantwoordelijkheid op zijn schouders gelegd. Stel me niet teleur, iets dat vast niet makkelijk was. Innerstar was niet makkelijk te pleasen. Bitterpaw knikte even. "Dat klinkt als een hele verantwoordelijkheid," mompelde ze toen met haar adem ingehouden. Ergens was ze blij om niet in Acefray's schoenen te staan op dit moment. Hij was de brug tussen Shadowclan en Starclan en beiden leken ontzettend veel van hem te vragen. Het maakte haar alleen maar banger voor de toekomst. Bang dat ze niet goed genoeg zou zijn. Haar mentor maakte een goed punt. Hij was er nog. Waarom zou Starclan met haar proberen te praten? Zij was back-up, een reserve voor als het ergste zou gebeuren. Ze moest blij zijn met de tijd die ze had om gewoon op stand-by te staan, om niet te hoeven doen wat Acefray nu moest doen. Toen ze haar twijfels uitte, kwam hij overeind. Vertelde dat ze het nooit zeker zou weten. Nog iets dat haar bang maakte, zekerheid was iets dat ze nodig had. "Ik vraag me af hoe je het doet. De profetie die we kregen voordat alles gebeurde, ik had geen idee wat we ermee moesten," zei ze, gepaard met een ophaal van haar schouders. Starclan was cryptisch en vaag, iets waar ze niet mee kon werken. "En toen Amberhunt die rogue het kamp in bracht. Ik was klaar om haar dood te laten gaan, om de clan voorop te zetten." Ze was boos geweest op Acefray, op Tallshadow, dat ze een buitenstaander hadden geholpen met kruiden die naar een van hun eigen hadden kunnen gaan. Ze had totaal andere beslissingen gemaakt, en op dit moment had ze geen idee of het wel de goede waren.