Monsters stuck in our heads

i desire the things

that will destroy me in the end

Het was een doodstille zomernacht. Fawnstep was alleen, dus er waren geen stemmen van andere katten te horen. De wind lag stil, dus deze kon geen bladeren laten ritselen noch het water van de starpools doen krabbelen. De rivier was te ver weg om te horen, er waren geen monsters hier die luid brommend aan kwamen racen. Alleen duisternis en stilte. Het zwakke licht van de maan reflecteerde in de grote poel voor haar neus, net zoals de miljarden kleine sterretjes. Een paar dagen geleden had ze deze plaats voor het eerst gezien, en nu was ze er 's nachts ook heen gekomen. Wat ze niet verwacht had, was dat het zo prachtig zou zijn. Deze poelen leken wel het enige mooie in haar leven op dit moment.
De zwarte kattin zat er muisstil. Haar ogen had ze op het gladde oppervlak van het water gericht. Haar pels leek vol te zitten met sterren in haar spiegelbeeld. Leefde ze nog wel? Had ze zich nog niet bij StarClan gevoegd? Ze knipperde een keer met haar ogen, haar sterrenbeeld deed het ook. Ze keek naar haar pootjes, daar waren geen sterren en was alleen maar zwarte vacht. Nee, ze was nog niet in StarClan. Voor een moment draaide ze haar oren naar achteren. Ze was er klaar mee. Ze was het zat.

ACEFRAY | STARPOOLS

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]

Hij had een hekel aan het water en toch zocht hij deze op. Misschien juist daarom. Als iets maar erg genoeg was dan wilde je het naar je toe krijgen. Urgh hij wilde niet meer. De afgelopen nachten was hij geteisterd door zowel Starclan als Dark forest en het was waar wat Flintpaw hem had vertelt. Hij stond tussen twee afgronden in. De ene was de optie die hemzelf gelukkig maakte. Zijn levende bestaan makkelijker maakte. De andere was de optie die voor de clan was, zijn familie en familie. Maar die optie maakte hem persoonlijk kapot, mishandelde hem. Deed hem pijn. Alles deed pijn. Tussenin staan deed pijn. Hij wilde geen keuze maken maar als hij lang genoeg zou wachten was er niet eens keuze meer om te nemen. De grote kater zuchtte. Zijn lichaam voelde zwaar aan, al wist hij dat dit enkel een gevolg was van zijn mentale staat. Hij stond tussen het gevecht van de doden en levende in. De goede en kwaden. Het probleem was duidelijk: Hij kon ze niet meer uit elkaar houden. Zijn blik gleed over de poelen deed hem deed denken aan Starclan. Daar was de zwarte kattin al die hij kende als Fawnstep. Hij ging naast haar zitten met een luide plof, zijn blik nog altijd gericht op de sterren in het water. “Het lijkt niet eens op Starclan” Merkte hij simpelweg op, niet zo zeer naar iemand in het bijzonder gericht.

i desire the things

that will destroy me in the end

De zwarte kattin verdronk in de poel. Niet alleen omdat al die sterretjes haar duizelig maakte, maar omdat ze herinneringen in haar naar boven leken te halen. Eigenlijk was haar leven met al deze drama niet anders geweest dan vroeger. Er waren katten die ze zielsveel mistte daarboven, katten die nooit hadden mogen gaan. De kattin draaide haar kop toen er opeens iemand naast haar neerplofte. Het was Acefray, de kater die ze ooit als een redelijk goede vriend had gezien. Maar tegenwoordig wist ze van niemand meer zeker of deze vrienden waren. Iedereen had een nieuwe mening over haar klaar na alle drama die ze achter de rug had.
Het leek niet eens op StarClan volgens Acefray. Fawnstep richtte haar blik op het water en keek naar de sterretjes. "Toch voelen ze op deze plaats akelig dichtbij." Eigenlijk was ze boos op StarClan. Was hun karma dan nooit afgelopen? Want ze was er ondertussen wel klaar mee. Ze pakte iedereen en alles van haar af. Wanneer was het gewoon.. klaar?

ACEFRAY | STARPOOLS

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]

Bij haar reactie maakte hij een snuivend geluid, om maar erbij te gaan liggen. "Als je dat vind raad ik je aan nooit medicine cat te worden. Iedere nacht door ze wakker gehouden worden; geef mij maar een meertje" klonk er heel out of character humeurig van de normaal opgewekte kater af. Hij maakte slechte tijden mee en het mooiste was nog dat geen enkele levende kat het door zou hebben op welke manier hij af kon zien. Iedereen wenste om de doden weer te kunnen zien maar je kon hem op zijn woord geloven dat dit ondraagbaar was. Hij gunde het niemand. Niet eens zichzelf. Urgh. Maar de kater kon moeilijk anders, hij zat eraan vast. En met alle dreigementjes die hij had gekregen van de doden betwijfelde hij ook dat het slim was om af te stappen. "Maar hoe goed het met jou? Je ziet eruit alsof je levensmoe bent; dacht al bijna dat jij mijn reflectie was in plaats van het water daar." Vroeg hij maar, om zo te gaan liggen dat hij de zwarte kattin aan kon kijken. Ze leek op haar moeder, iets wat voor hem niet bepaald het beste uitzicht was.

Onderwerp: Re: Monsters stuck in our heads