Remember all the things we wanted

Now all our memories, they're haunted

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

De wind waaide hard door haar korte rosse vacht. Redpetal moest stevig op haar slanke pootjes staan om recht te blijven, en het feit was nu eenmaal dat Redpetal niet vaak stevig stond op haar poten. Oh, de voorbije gebeurtenissen hadden haar veranderd. Ze wou het niet, ze haatte het, ze verachtte het, maar ze was wel veranderd. Ze merkte het in de blik waarmee ze naar andermans kittens keek. Soms met iets van jaloezie, maar meestal eerder met verachting. Het waren de hare niet. Ze merkte het ook in hoe ze aan haar familie dacht. Ze kende geen liefde meer voor hen. Het waren verraders. Hoe konden de tijden zo veranderen? Alleen al het feit dat ze nu nog op haar poten stond was een overwinning op zich, maar waarom voelde het dan niet zo? Waarom voelde het steeds alsof ze alles verloren was, haar doel om te leven? Ze had al geprobeerd om er een einde aan te maken, maar ze kon niet sterk genoeg zijn om het echt te doen. Of misschien maakte haar dat juist sterk. Misschien was ze niet zwak genoeg om zich echt van de klif te werpen. Misschien waren het de schreeuwen van haar kittens in haar bek, misschien de roep van Sandflower dat ze moest stoppen. Oh, toen had ze gedacht dat haar zus iets om haar gaf. Ooit had ze gedacht dat er katten waren die iets om haar gaven. Waar waren ze nu? Nu ze ze zo hard nodig had? Nu gingen ze haar allemaal één voor één verraden. Ze zou er niet meer versteld van staan als Snowdance haar nu vanuit Starclan uitlachte. Branchtrove, dat kreng en Hazelfray lachten haar nu vast uit. Ze zaten samen gezellig een prooi te delen en ze lachten met haar gezicht als ze te horen kreeg dat Branchtrove ook de vader was van Snowdance's kitten. Of haar gekrijs wanneer ze het dode en verminkte lichaampje van Bunnykit zag. Misschien beeldden ze zich wel in hoe ze al huilend bij haar kittens had gelegen toen ze wakker werd en zich besefte dat ze hier niet meer waren. Oh, ze hadden vast zo veel pret. De blik van de rosse poes was duister geworden en haar pas steeds scherper en sneller. Ze verwijderde ze zich steeds verder van de grot, steeds dichter bij de rand van dit gebied. Al was het moeilijk te zeggen waar die rand lag, omdat ze dit gebied niet goed genoeg kende. Redpetal zou hen allemaal eens tonen hoe sterk ze was. Ze zou niet meer huilen!

+Alleen Branchtrove!

De kater was groter en robuuster geworden. Misschien omdat het leven als rogue harder was, misschien omdat hij elke dag trainde. Hij had de grot in de gaten gehouden en had gemerkt dat er nog anderen waren. Tribe katten. Door het potentiële gevaar ging hij harder werken. Ze hadden amper een onderkomen, Hazelfray, hem en Twirldance. Het was een beschutte plek en ze jaagde alleen maar voor zichzelf. Dat was een pluspunt vond hij. Dan hoefde ze geen energie meer te verspillen aan het zorgen voor anderen. Zijn vacht was dikker geworden, maar het glansde nog wel. Hij had een paar littekens erbij gekregen. Toch waren zijn ogen dof, kil. Ze gaven alleen nog maar warmte aan zijn vriend en zijn lieve zus. Het was een goed besluit. Zeker nu Sandflower bevallen was. Hij had het niet gezien, maar wat katten horen mompelen. Zijn kinderen hadden allemaal een handicap. Afschuw overrompelde hem. Gelukkig waren er nog Jinglekit, Avid en Cedarkit. Bloomkit kon hij niet meerekenen, hij had horen zeggen dat ze niet praat. Alleen zijn sterke kittens erkende hij. De kater stopte met zich te wassen. Het was tijd om te jagen. Zijn maag knorde. Hij gaf een lik over het oor Hazelfray en Twirldance en vertrok. Het was een donkere dag. Warm, maar er hingen onweerswolken. De robuuste kater keek naar boven. Het leek nog niet de gaan donderen en er waren genoeg spleten en gaten om te schuilen. Hij glipte door de bomen als een schaduw met zijn bek een beetje open om geuren op te pikken. Toen hij de geur van konijn rook, of nee haas, sloeg hij een andere weg in. De bomen verdwenen. Hij was niet graag op kaal terrein. Daarom volgde hij het spoor tussen de rand van het woud. Met zijn kop hoog opgeheven bleef hij even staan. Een andere geur kwam hem tegemoet, maar het verwarde hem. Het rook naar de verschillende katten van de clans te samen, maar ook naar iets bekends. Zijn groene ogen vingen een glimp op van een rode vacht. Ooh. De kater wist niet wat hij moest voelen. Geluk? Verdriet of afschuw? Zijn oren gleden in zijn nek. Hopelijk liep ze maar voorbij en kon hij zijn maaltijd vangen.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

De geur die in haar neusgaten dwaalde liet haar verstijven. Al haar spieren waren opgespannen en haar ratlende, steeds maar in cirkels draaiende gedachten verstomden. Haar gouden ogen keken gespannen om zich heen, de omgeving scannend. De geur was vaag, omdat de wind vanuit de verkeerde richting kwam, en wild. En toch was er iets bekends in die geur van cederhout.. En Redpetal wist ook precies waarom. Zijn geur zou ze niet snel vergeten. Het was ooit haar veilige haven geweest, zijn warme nekvacht de plek waar ze haar snuitje in kon verstoppen als haar wangen brandden. Nu was de liefdevolle blik weg uit haar ogen als ze hem aankeek, recht in zijn bekende groen en goud gespikkelde ogen. Ogen die hun zachte gloed verloren waren. Zijn oren lagen in zijn nek en Redpetal spiegelde dat, haar spieren nog steeds gespannen, haar klauwen uit hun hulzen. Wat deed hij hier nog? Waarom was hij niet weggegaan, zoals hij zo graag wou? "Wat doe je hier?", mauwde de slanke poes, haar stem een snauw die niet paste met de zachte klank. Er was haat hoorbaar in die snauw. Haat. Redpetal haatte niet snel - er waren misschien twee katten waar ze die term op kon plakken. Eén stond nu voor haar, en de ander had haar kitten vermoord. Redpetal had meestal wel een goede reden om te haten. De jonge queen ontblootte haar tanden in een rauw gebaar dat niet mooi stond op haar sierlijke snuitje. Ze wou bloed zien. Zijn bloed. Haar poten jeukten om hem een paar krassen te geven die ervoor zouden zorgen dat hij haar nooit zou vergeten en dat geen poes ooit nog kittens met hem wou krijgen. Avidkit, Cedarkit en Bunnykit hadden de enigen moeten zijn.

Zijn lichaam was verward. Hij was bij de clan weg gegaan omdat hij terug wou. Naar huis, naar Thunderclan gebied. Hij had niet gevraagd of zijn zus en zijn beste vriend mee gingen. Nee ze gingen met hem mee, omdat ze loyaal waren. De grote kater was ook weg omdat hij Redpetal niet wou zien lijden. Haar zus, zijn kittens van haar andere zus. Hij staarde naar haar. Zijn ogen brutaal, maar zijn lichaam verward. Branchtrove was er niet meer, hij had zijn naam veranderd. Het was een oude herinnering die hij waarschijnlijk altijd bij zich zou dragen. Toen hij Redpetal, waar hij nog steeds van hield, zo zag kijken wist hij wat hij moest doen. Hij zette zijn staart op, als waarschuwing, maar draaide zich toen om. Hij keerde zich naar het bos en sjokte weg. Hij wou geen confrontatie aangaan met zijn ex-partner. Daarbij waren zijn gevoelens nog te veel in de war. Nazca snoof. Hij zou maar een andere maaltijd moeten vangen.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Hij reageerde niet eens. Dat maakte haar kwaad. Betekende ze dan zo weinig voor hem? Dat hij de energie nog niet kon op brengen om iets van reactie te geven? Het deed er niet toe wat voor reactie - hij mocht boos zijn, hij mocht smeken, hij mocht huilen, Starclan, hij mocht zelfs lachen - maar niet dit. Niet deze stoïcijnse vertoning waarvan ze wist dat het niet normaal was voor hem. Niet deze ongeïnteresseerdheid. Alsof hij haar volledig vergeten was. Ze zag hoe hij zich omdraaiden maar ze keek niet toe. Haar poten droegen haar dichterbij en ze was sneller dan hem -was ze altijd al geweest. Ze stopte toen ze voor hem stond en ze draaide zich om, woede zichtbaar in haar gouden ogen. "Lafaard!", schreeuwde de jonge queen hem toe, haar stem bulderend en ook ietwat hees - ze had al te veel geroepen de laatste dagen. "Alles wat jij kunt is weglopen!" Er waren geen tranen in haar ogen - alleen woede en koppigheid. Ze zou zich niet meer laten doen. Ze had al te veel katten over haar heen laten lopen. Branchtrove zou niet opnieuw dat privilege krijgen.

Hij keek recht voor zich uit toen ze naast hem kwam stormen. Dat kon hij natuurlijk niet toen ze voor hem kwam. Zijn hart kromp ineen. Waarom was ze zo boos? Hij begreep het niet. Nazca staarde recht in de ogen van de poes waar hij nog steeds van hield. Hij had haar toch meer leed bespaard? Dan had ze elke keer moeten zien op hem, wetend dat hij de vader was van... Jingle. Pas toen ze heel hard schreeuwde leek hij te beseffen waarom ze boos was. Zijn oren die weer naar voren waren gaan staan gleden in zijn nek. Hij tilde zijn lip op en gromde dreigend. Daarna zette hij een stap naar voren, met een poot op de borstkas van Redpetal drukte hij haar naar beneden. Nazca begroef zijn nagels in de zachte rode borstvacht. Met zijn andere poot ging hij vlak naast haar kopje staan. Hij boog zijn kop. Zijn adem was niet meer van de beste. Als er geen prooi was moest hij de restjes eten. Daarom stonk het naar rotting. "Ik ben geen lafaard." Hij haalde langzaam zijn poot van haar borstkas, vergetend dat het Redpetal was. De grote kater liet een lang, verticale wonde achter. Hij schudde zijn fluffy vacht uit. "Ik deed het om jouw nog meer leed te besparen."

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Hij drukte haar tegen de grond. Redpetal voelde zich ingesloten - zijn adem stonk, zijn aanraking was niet zacht. Vroeger was het zo geweest. Toen had ze gegiecheld toen hij haar op de grond drukte, toen had zijn adem goed en uitnodigend geroken. Waar was de tijd? Waarom vloog ze voorbij? Hij gromde dat hij geen lafaard was, dat hij haar leed wou besparen. De slanke queen voelde hoe zijn scherpe nagel door haar huid scheurde maar ze schreeuwde niet, ze gilde niet. Ze keek hem enkel aan met hatende ogen, ogen die alleen bedoeld waren om liefdevol te kijken. "Altijd die excuusjes! Ik weet eindelijk wie je echt bent, het liegen heeft geen nut meer, Branchtrove!", mauwde ze, zachter nu, en ergens zocht ze terug naar die zachte lieve kater die ze had leren kennen toen ze nog zo jong was. Iets minder dan tien manen geleden nu, en toch leek het een heel leven ver weg van hen. Maar waarom zei iedereen toch altijd dat ze het goed voorhadden met hen? Hun woorden spraken hun daden altijd tegen! Om eerlijk te zijn was Redpetal toch meer geneigd hun daden te geloven dan hun woorden. Woorden deden zo veel pijn niet, de daden des te meer; ze waren immers altijd onverwacht.

Ze was nog steeds sterk. Excuses. Hij schudde wild zijn kop. Misschien om het tegen te spreken, misschien om de tranen weg te dringen. Hij haalde diep adem. De naam klonk als een donderslag in zijn oren. Sandflower had hem ook al zo genoemd. Toen was hij nog gewoon de kat zonder naam. Hij had een tijdje zo geleefd tot hij plots aan het woord nasua dacht. Hij en Ra hadden gelachen omdat hij verkouden was geweest en zo raar sprak. Nasaal, neusspraak. Een glimlach sprong op zijn gezicht toen hij er aan dacht. Toen hadden ze samen gezeten en hun namen gekozen. Nasua, nasaal, Nazca. Het warme glimlachje verdween niet toen hij naar haar keek. Met zijn doffe groene ogen. Ooit met prachtige twinkelingen in. "Branchtrove is verdwenen. Verleden tijd, ik heet nu Nazca." Zijn mond kreeg een droevige trek. Hij keek naar haar bloederige borstkas, daarna naar zijn nagel. Hij likte het af. Zilt, iets wat hij de laatste tijd wel meer proefde. "Het is niet dat liefde plots verdwijnt Red. Ik houd nog steeds van je en ik zal het nog wel even doen." Hij schudde zijn kop. Hij moest verder. "Ik schaam me alleen te hard voor mijn kittens. De... ze zijn niet eens mijn kittens, mijn bloed ja, maar niet mijn ziel. Sandflower was er op de foute moment, foute timing, toen ik kapot was door jouw te verliezen. Het zijn niet mijn kittens!", kwam er een beetje furieus uit. Hij trippelde op haar af en stak zijn neus in haar nek. Het voelde vertrouwd, maar ze haatte hem, dus verbrak hij de verbinding. "Alleen Avid en Cedar zijn mijn kittens, ik ben hier nog want ik wil ze zien opgroeien. Tot ik weet welke mentor ze hebben en dan ga ik weg, want... je haat me. Ik weet het gewoon!", siste hij. Boos om zichzelf. Boos op haar. Boos op zijn kittens. Hij zei maar niet dat hij Jingle ook als een dochter zag. De enige sterke offspring van Snowdance.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Nazca. Het klonk vies, als een ziekte. Een ziekte die zich had vastgezet in haar hart en daar maar niet uit wou komen - maar met elke dag vrat het haar verder weg. Ze moest het eruit scheuren. In een vloeiend gebaar. Ze moest op haar tanden bijten en niet geloven wat hij haar probeerde wijs te maken. Alsof hij nog van haar hield. Alsof hij ooit van haar gehouden had. Redpetal legde haar oortjes in haar nek en haar vacht stond rechtovereind. Ze zette een stap achteruit toen hij zijn snuit in haar nek duwde. Nee. Het voelde te vertrouwd. Het voelde zoals vroeger, toen hij lief geleken had. Toen hij de leugen nog opgehouden had. Ze zou blij moeten zijn dat ze nu wist hoe hij ineen zat - maar ze kon het niet. Het deed te veel pijn. "Ze zijn jouw kittens niet.", siste ze boos. Nee, hij was hun vader niet. Alleen via bloed. Zoals hij de vader was van die van Snowdance en Sandflower. Die accepteerde hij dan niet? Waarom niet? Waarschijnlijk puur om haar vertrouwen terug te winnen. Als haar zussen hier gestaan hadden had hij hetzelfde gezegd over haar kittens. "Maak dat je wegkomt, lafaard. Je verdient het niet om hen te zien opgroeien!" Nee, dan had hij moeten blijven. Dan had alles goed kunnen komen, misschien uiteindelijk; maar nu wist ze hoe het zat. Ze had door de façade kunnen zien en er was niks dat haar terug kon brengen naar die zachte apprentice die ze bij hem geweest was. Hij was zo ook niet meer. Ze zou zichzelf niet meer zo blootgeven. Het bracht alleen maar pijn met zich mee omdat de anderen dat nooit deden.

Hij keek geschrokken. Haar woorden raakte hem in het hart. Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, zijn ogen werden kommetjes. Hij deinsde achteruit. Tien, Nazca moest kokhalzen. Wat sprak ze? Elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien... Een stilte. Hij stond nu een vossenlengte van haar af, tegen een boom. Zijn vacht stak omhoog. Een vervaarlijke grom lag op het puntje van zijn tong. Zijn ogen furieus. "Ik zal weg gaan." Hij stapte stijfjes naar voren tot bij haar neus. Nazca was misselijk. Zijn hart was negentien keer gestoken. Nog één keer en hij ontplofte. Dat voelde hij, zijn hart pompte sneller dan normaal. "Voor ik eerst de moeder van monsters heb vermoord!" Hij tikte haar neusje aan. Goed dan, het waren zijn kits niet. Nazca sprong tegen haar op. Zijn achterpoten gingen steeds maar over haar buik. Hij gilde bijna uit frustratie. Zijn tanden zochten haar nek, maar hij was blind. In plaats daarvan zonken de tanden vol bacteriën in haar schouder. Diep. Hij trok, probeerde huid los te maken, gapende wonden te creëren. GOED DAN, HET WAREN ZIJN KITTENS NIET MEER.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Redpetal bleef staan, ook al stond ze te trillen op haar poten. Zijn stinkende adem deed haar bijna kokhalzen maar ze bleef hem in de ogen kijken. In die bekende groen met goud gespikkelde ogen, ogen die haar liefdevol hadden aangekeken en nu hun ware aard verraadden. Ze werd omvergeworpen door hem, schreeuwde het uit toen hij over haar buik kraste met zijn achterpoten, opnieuw en opnieuw, en toen zijn tanden in haar schouder zonken. Ze duwde terug, krabbelde en kraste en beet in het wilde weg, proberend om hem van zich af te krijgen. Nee, zo zou ze niet sterven. Ze mocht niet sterven en hij zou haar niet vermoorden - hij had haar al zo veel doen lijden. Ze accepteerde het niet meer. ze wou het niet meer. Waarom was ze zo zwak, zo klein? Hij was veel groter dan haar. Hij verpletterde haar, hij was sterker, ze zou hem nooit op haar eentje van zich af kunnen krijgen.

(wat mij betreft mag er iemand anders even joinen om haar te helpen please xD)

Mistgaze was rustig een rondje aan het lopen toen ze in de verte gerommel hoorde. De poes was sowieso op haar hoede in dit gebied. Ze had verhalen van de tribe gehoord over poema's en andere enge beesten die tien keer groter dan een kat waren. Maar toch was ze nieuwsgierig. Dit klonken als stemmen die nogal verhit aan het praten waren. Ze was niet bewust aan het sluipen, maar ze sloop toch. Tussen een aantal struiken door zag ze in de verte Branchtrove en Redpetal staan. Haar ogen knepen zich tot spleetjes. Ze hadden ruzie en Branchtrove klonk totaal niet vriendelijk. "Ik zal weg gaan." klonk er toen. Mist relaxte iets, gelukkig.. dan was het conflict voorbij nu. Daarna zou ze Redpetal vragen wat er was gebeurd. "Voor ik eerst de moeder van monsters heb vermoord!" Wow wat! Mistgaze haar ogen werden zo groot als mogelijk was toen ze zag dat Branchtrove Redpetal aanviel. En je kon maar een aantal dingen doen op zo'n moment. Rennen voor hulp, stil blijven staan of.. "Branchtrove!" gilde de poes zo hard als ze kon en sprintte naar de kater toe. Met al haar gewicht dat ze had beukte ze tegen de kater aan, het maakte haar niet uit of ze klappen moest opvangen voor Redpetal. Dit kón gewoon niet! "Waar ben je mee bezig! Laat Redpetal met rust!" Ze probeerde hem weg te drukken bij de poes, maar wist dat ze niet eens half zo sterk was als de kater. Met haar nagels haalde ze uit naar zijn poten. Dit moest stoppen!

- De held van Thunderclan :")))

Hij was altijd op zijn hoede als hij door het gebied heen liep. Hij was geen fan van de tribe en zou dat ook nooit worden. Deze hele journey zou hem nog eens zijn dood worden, als Hawkspirit dat alleen al niet zou doen. Hij gromde zachtjes, terwijl hij de stem uit zijn kop probeerde te krijgen, maar zoals gebruikelijk leek dat niet echt te willen lukken.
Het waren twee andere stemmen die hem opeens op deden kijken en al snel merkte hij ook de geur van de Medicine Cat Apprentice van zijn clan erbij; Mistgaze. Toen de twee katten in zijn blikveld vielen, merkte hij Redpetal en Branchtrove op. De kater was al een tijd geleden weg gegaan, of tenminste, daar was Roughsand van uit gegaan omdat hij hem al die tijd niet meer had gezien. In ieder geval leken ze nu ruzie te hebben en toen de woorden "moeder" en "vermoorden" hem bereikte, sprong hij op. Mistgaze bleek hem voor te zijn en sprong tegen de massieve kater aan. Snel racete Roughsand erachteraan, wetend dat de fragiele, maar pluizige, Medicine Cat ~~Apprentice~~ het nooit op zou kunnen nemen tegen de jonge warrior. Zijn vacht stond overeind en een drukke koppijn deed zijn logisch nadenken langzaam maar zeker verdwijnen. De neiging om de kater de keel door te scheuren proefde zoet in zijn keel. Hij gromde diep, terwijl hij met uitgestoken klauwen zichzelf tegen de kater aanwierp en met zijn gewicht probeerde hem van de twee kattinnen weg te krijgen.

Everybody • words • emilie

Samen met Swallowflight was ze er eventjes tussenuit geknepen. De medicine cats hadden haar beloofd om een oogje op haar kittens te houden. Ook had ze er sinds kort een aantal pleegkittens bij, die van Snowdrop. De poes was deputy geweest toen ze nog maar een kleine kit geweest was en daarom zag ze het als een hele eer om voor diens kittens te mogen zorgen. Maar omdat het moederschap niet gepland was en de jonge poes er nog niet volledig klaar voor was geweest, nam haar zwartharige vriendin haar vaak eventjes mee naar buiten. Ze kon het niet uitstaan als anderen water gingen halen voor haar. Haar band met Swallowflight werd met de dag beter, ondanks dat de kattin voor anderen vaak een beetje nukkig kon overkomen. Sandflower had geen moeite met vrienden maken, ze kon wel tegen de nukkigheid van anderen. "He.. hoor je dat..?" mauwde ze nieuwsgierig. Er waren ergens katten ruzie aan het maken, misschien wel een koppeltje wat elkaar strontziek was. Maar nee. Ze herkende de stem van haar zusje en die van de vader van haar kits. De zandkleurige kattin legde haar oren wat naar achter en keek naar Swallowflight, waarna ze begon te rennen. Dat was niet goed. Eenmaal daar aangekomen zag ze de situatie. Redpetal en Branchtrove - Nazca zoals hij zichzelf nu noemde - waren in gevecht geraakt. Mistgaze en Roughsand probeerde de grote kater weg te houden bij haar zusje. "OPHOUDEN, NU!" riep ze boven het geschreeuw uit en mengde zich tussen Roughsand en Branchtrove in - ja, hij bleef altijd Branchtrove voor haar, zo eigenwijs was ze - zodat niemand elkaar meer pijn kon doen. Want ze wist dat hij haar geen pijn zou doen. Niet lichamelijk. Mentaal had hij haar pijn gedaan, maar hij zou nooit zijn klauwen in haar vacht zetten. Haar blik richtte ze nu op haar zusje. "Ik dacht dat je beter wist," beet ze haar rossige zusje toe terwijl ze zich op Branchtrove richtte om hem ervan te weerhouden de ander ook weer aan te vliegen.

we leave our

footprints behind and carry on

Bon, dat was duidelijk. Hij was net ziedend van woede, omdat hij haar had afgeslagen als vader, op haar gesprongen en een seconde later moest hij loslaten omdat er iets tegen hem knalde. Hij rook duidelijk de geur van Mistgaze. Hij schrok, kantelde en viel. Verstijft keek hij naar haar en twee seconden later ook naar Roughsand, die hem vast pinde in het stof. Hij haalde diep adem en verslapte. Drie tegen een, wat eerlijk. Hij snoof en probeerde diep adem te halen. De kater die op hem zat was even oud, bijna even groot en even sterk. Nazca greens, waardoor zijn rotte adem diens kant op dreef. Hij draaide zijn kop weg. "Laat me los Roughsand, dit is voor niets nodig," spoog hij. Ondertussen vouwde hij zijn poten op onder de buik van de kater. Voorzichtig, zodat die het niet zou zien. Als hij nu in een comfortabelere houding kon uitleggen waarom ze dat kreng, waar hij nog steeds van hield, wou aanvallen. Nazca keek weer terug, zijn ogen schitterden. Op dat moment spande hij al zijn spieren en trapte hij recht in de edele delen van zijn vroegere kitten genoot. Een speelmaatje. Hopend dat het effect had gehad hoorde hij plots een schreeuw. Rough werd weg gekatapulteerd, met pijn, hoopte hij. Hij zag het gezicht van Sandflower. Nazca snoof en rolde recht. Er waren klauwsporen te zien waar zijn lange vacht warrig zat. Boos blikte hij richting de lichtrode kater. "Ik dacht dat je beter wist." Puh. De kater slikte hard en keek dankbaar naar Sandflower en Swallowflight. Dat betekende dat hij niet alleen stond. "Dit is allemaal een misverstand," gromde hij. Zijn haar stond nog steeds overeind. "Ja ik viel haar aan, maar dat kwam omdat ik het goed wilde maken," begon hij luid. Hij was hier het slachtoffer, niet zij. "ik ga nog steeds weg, maar ik wil niet de boeman zijn voor haar of voor mijn kittens en toen..." Hij brak hard af. Zijn klauwen schoten weer uit zijn hulzen. Woedend keek hij naar Redpetal. "Toen was ik plots géén vader meer. En dat doet pijn weet je? Maar niemand heeft hier kits, behalve Sand. Wat zou jij doen als als... ik zei dat je geen moeder meer was van hen en dat ik ze zou weg nemen. Bedenk jullie dat maar eens in!", brulde hij. Een paar decibels te luid, maar oeps. Who cares.

_{De kater ging nooit te ver weg van Nazca vandaan. Maar goed ook, want hij hoorde diens bulderende stem nog maar net vanaf waar hij stond. De kater ontblootte zijn tanden om de toon die zijn vriend aansloeg. Er was duidelijk iets mis. De geur van ThunderClan was ook overduidelijk en de kater grauwde. Tijd om zijn jacht te staken en zijn vriend uit de problemen te helpen. Hij zette een flink tempo in en het duurde niet lang voordat hij Nazca op de grond zag, vechtend tegen Roughsand. Ook zag hij zijn twee zussen en Swallowfight. Dit haalde zijn vastberadenheid echter niet weg. Hij was loyaal aan Nazca en zij bedreigden hem. Hij liet een grommend geluid horen. "Ga van hem weg," siste hij dreigend en ontblootte zijn klauwen, zijn spieren aangespannen om wie dan ook aan te vallen als ze Nazca niet heel snel lieten gaan. Hij zou zijn leven geven voor hem.}

_{Het was ongeveer een vaste taak van Swallowflight geworden om Sandflower zo nu en dan even wat frisse lucht te geven. Zo was dat ook vandaag zo. Sandflower had een andere queen (waarschijnlijk ook van een andere Clan maar who cares? De clans waren toch bij elkaar dus dat kon geen kwaad) er op geattendeerd dat ze op haar eigen en die van Snowdrop moest passen, sinds Snowdrop dood was en er aan Sandflower gevraagd was of zij de pleegmoeder wilde zijn. Oh, wat was het gedoe in de nursery toch ingewikkeld, en Swallowflight vond het op zich best knap dat ze dit al wist. Ze liep maar een paar passen achter Sandflower die duidelijk de leiding had in hun kleine patrouille -het boeide Swallowflight niet echt waar ze dit keer heen zouden gaan. De redwoods? Of toch gezellig de Starpools?- en gezien Sand haar vriendin was vond ze het ook helemaal niet erg. Meestal vond de zwarte poes het altijd vreselijk om rond gecommandeerd te worden, maar hé, dat waren dan ook haar vrienden niet. Opeens stond Sandflower stil, en meteen was de warrior alert. Wat was er? "He.. hoor je dat..?" vroeg de queen, en meteen spitste Swallow haar oortjes. In de verte hoorde ze wat gegrauw en gekrijs, en ze fronste kort. Wie oh wie had het in zijn of haar domme hoofd gehaald om een gevecht te starten? Ze begon te rennen, naar de commotie toe, en langzamerhand begon ze wat stemmen te herkennen. Redpetal, het zusje van Sand en? Branchtrove? Ze fronste nog eens. Eenmaal daar aangekomen zag ze de gehele situatie. Branchtrove en Redpetal in een wirwar van kluwen. Branchtrove werd geramd door Mistgaze, en Roughsand pinde hem op de grond. "OPHOUDEN, NU!" schreeuwde haar rossige vriendin, en tijdens het moment van verwarring maakte ze snel gebruik om tussen Redpetal en Branchtrove te schieten. Jep, ze was niet sterk, maar ze kon vast wel die queen aan. Kennelijk dacht Sandflower precies hetzelfde want op het moment dat zij er tussen sprong, sprong haar vriendin er ook tussen. "Ik dacht dat je beter wist," hoorde ze Sandflower zeggen. En vervolgens kwam er een woordenstroom van jewelste uit Branchtroves bek, maar dat was niet waar ze op lette. Hazelfray kwam er bij, en met vernauwde ogen keek ze haar oude vriend aan. Ze lette even niet meer op de rest, zich focussende op de klauwen die uitgeklapt waren bij de tabby. Hij wilde toch serieus niet gaan vechten? Hij, afgezwakt door honger, tegen zij, sterker dan ooit tevoren? "Hazelfray.." miauwde ze op een waarschuwende toon. Waag het niet, Hazelfray. Waag het niet.}

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

De grote kater werd van haar af gestoot maar Redpetal bleef niet op de grond liggen. Ze stond weer op, bevend op haar poten. Bloed droop uit de bijtwonde op haar schouder en vanuit de krassen op haar buik. Haar gouden ogen keken hatend naar de kater die ze ooit liefgehad had en die nu vastgepind werd door Roughsand. Mistgaze was er ook bij en het leek erop dat zij degene was die hem van haar af geduwd had. Daar bleef het echter niet bij; al snel voegde Sandflower zich er ook bij, en het leek dat ze Branchtrove's - of nee, Nazca's - kant koos. Redpetal ontblootte haar tanden naar de teef toen die haar toebeet dat ze dacht dat ze beter wist. "Als je zo van hem houd, loop dan samen met hem weg! Verander je naam meteen naar Nazca's liefje, dat past toch zo goed bij jou.", snauwde ze terug. Nu leek de grote kater te proberen uit te leggen wat er gebeurde, alsof hij hier het slachtoffer was, alsof zij hém was aangevlogen, alsof hij niet net had geprobeerd haar te vermoorden. Ze keek hem ziedend aan, durfde weer een beverige pas dichterbij te zetten nu ze omringd waren door katten. Haar rosse vacht stond rechtovereind en haar oortjes waren in haar nek gelegd. "Jij geeft niet om de kittens! Niet om die van mij en niet om die andere bastaardkinderen van je! Je bent een gevaar voor hen en het zal over mijn lijk zijn dat je hen wegneemt!", schreeuwde ze terug, ziedend. Niemand, niemand kwam aan haar kittens - zelfs hun vader niet. want hij mocht dan wel vader zijn via bloed, hij zou nooit een echte vader voor hen zijn. Daar had hij zelf voor gekozen. De kleine poes merkte haar broer ergens wel op, maar ze besteedde geen aandacht aan hem. Haar woedende blik was enkel en alleen gericht op haar ex-partner, furieus zoals ze alleen tegen hem kon. De woede naar haar zus toe gericht verbleekte erbij. Ze mochten allemaal oprotten, sterven zodat ze in Dark Forest terecht kwamen - of zodat ze verdwenen, zoals Nazca nu zou doen nu hij Starclan zo lomp aan de kant geschoven had.

-Ik denk dat we genoeg mensen hebben nu ^^"

Een misselijkmakende pijn schoot door zijn lichaam heen, toen hij een trap tussen z'n achterpoten kreeg. Met een brul liet hij zichzelf van de kater afglijden, maar deed nog wel een sneaky poging om een deel van z'n huid open te krabben met z'n nagels. Stemmen leken eventjes verdoofd te zijn en in dat korte moment gebeurde er zo veel. Sandflower kwam erbij en verdedigde Branchtrove, Hazelfray kwam erbij, gevolgd door Swallowflight. Ondertussen was Redpetal aan het schreeuwen tegen haar oude geliefde. Roughsand schudde zijn kop en probeerde wij te worden uit wat er allemaal geroepen werd, maar het leek een onmogelijke taak. Hij probeerde de moordneigingen uit zijn poten te krijgen, maar kreeg het niet voor elkaar om zijn nagels terug te trekken en de lust naar bloed uit zijn bek en keel te slikken. Hij gromde zachtjes en hielt beide katers strak in de gate. Voor nu zou Roughsand zich nergens mee bemoeien, maar als een van de twee het zou wagen om zijn clangenoten aan te vallen, zouden ze het zuur komen te staan.

~Sorry Kieks, ik post niet expres over je, maar ik wil het proces wat sneller later verlopen (aka ik kan gwn niet wachten), snorry <3

De grote kater keek boos naar iedereen. "Het is al goed. Jij wint Redpetal. Want je bent toch oh zo zielig, met het perfecte leventje dat uit elkaar is gevallen." Hij duwde Mistgaze ruw uit de weg en wenkte met zijn kop naar Ra. "Maar denk eraan, jouw leven is even perfect als dat van Sandflower en Snowdance, denk daar maar eens aan!" Ja hij was woedend. Ja hij was een jerk en een grote asshole, hij was weg gerend van al wat hij lief had en hij was totaal gek geworden. Gek op Ra en op Rowe. "Kom Ra, we laten deze Thunderclanners maar alleen." Hij duwde liefdevol zijn neus in de nek van de bruine tabby.

-Topic uit

Onderwerp: Re: Remember all the things we wanted