Remember all the things we wanted

- i cri evertiem. No jk, ik zou ook niet kunnen wachten :')

Mistgaze had hem omver gekregen! Al was het meer uit verbazing vanuit Branchtrove dan vanuit echt haar kracht. Maar het was gebeurd! Ze kon toch nog wel iemand een beetje beschermen! Al snel kwamen er meer katten bij elkaar en stond de kater geen kans meer tegenover hun. Ze hoorde het schouwspel nog even aan maar werd toen bruut aan de kant geschoven door Branchtrove, die nu Nazca werd genoemd. Hij ging dus de clan verlaten? Samen met Hazelfray? "Geen kitten zal ooit meegenomen worden door smerige rogues. Jullie zijn verraders van Thunderclan!" Schreeuwde de poes, haar fluffy vacht dikker dan ooit te voren. "En jullie lopen nu weg onder Starclan's hemelen! Er bestaat geen bescherming voor verraders en denk maar niet dat jullie ooit nog welkom zijn in Thunderclan na dit alles. Silverstar gaat hier van horen en als jullie ooit nog in de buurt van Redpetal of de clan gezien worden kom ik persoonlijk jullie ogen er uit krabben en doodsbessen in jullie strotten duwen!" haar verheven stem dempte weer wat en haar vacht ging wat platter nu de twee katten vertrokken. Beter kwijt dan rijk. Toen wendde ze zich tot Redpetal. "Heb je je pijn gedaan? Gewond?" pissige Mist uit en medicine Mist ging nu aan.

_{Ze gebruikten zijn oude naam en het maakte hem niet blij. Hij had dat deel achter zich gelaten, en wilde niet constant aan zijn keuze herinnert worden. Hij heette Ra en Hazelfray was er niet meer. Hij trok dan ook zijn lippen op naar Swallowflight, waarbij opnieuw laag gegrom uit zijn borst oprees. Hij wilde alleen maar beschermen wat van hem was, meer niet. Als Nazca met rust gelaten werd zou hij ook niets doen. Redpetal leek hem niet eens op te merken. Hah, en dat noemde zich dan familie. Hij herinnerde zich weer waarom hij weggegaan was. Hij werd gewenkt door Naz en liep met hem mee. Hij grijnsde kort naar zijn zussen toen de ander zijn neusje kort in zijn nek geduwd werd. Hij streek kort met zijn staart langs die van de ander, puur om zijn zussen pijn te doen. Nu moesten ze hem wel zien, nu konden ze hem niet meer negeren. Altijd had hij om hun gegeven en hij had stank voor dank gekregen de afgelopen maanden, daarom was hij weggegaan. Het was hun eigen schuld. De woorden die hen achterna geroepen werden staken ergens wel. Ra kon er niets aan doen, hij geloofde nog in StarClan. Zijn zus, die hopelijk nog wel van hem hield, zat daar. De bedreigingen van Mistgaze maakte hem ook niet vrolijk. Hij kende haar al sinds jong af aan. Het voelde allemaal zo officieel nu. Hij was een verrader en was nooit meer welkom. Dan zou hij zich ook gedragen, nam hij zich voor. Vanaf nu was ThunderClan zijn grootste vijand.}

Everybody • emilie

Het ging allemaal zo snel en Sandflower stond opeens middenin een hele golf van woorden die van alle kanten kwamen. Ze probeerde ervoor te zorgen dat Branchtrove en Redpetal elkaar niet weer aan zouden vallen, ze probeerde ervoor te zorgen dat er geen bloed zou vloeien vandaag. Ondanks dat ze nog altijd boos was op haar rossige zusje, ondanks dat ze teleurgesteld was in de vader van haar kittens. Bastaardkinderen, zo noemde Redpetal hen. En het deed haar ontiegelijk veel pijn om dat te horen, die woorden. Bestaards. Dat waren ze niet, dat waren ze niet. Haar broer kwam erbij, haar enige broer. Hazelfray. Haar blik verzachtte wat van verbazing en ze keek de kater aan. Ergens wilde ze naar hem toelopen en zeggen hoeveel ze om hem gaf, maar toen wenkte Branchtrove de kater al. Ze gingen er weer vandoor. Ze zou niets tegen haar broertje kunnen zeggen. De eenogige kattin bleef stilletjes staan en keek naar de twee. Was de kater nu voor haar broertje gegaan? Sandflower had nooit op die manier van Branchtrove gehouden, het was gewoon een ongeluk geweest, een moment dat ze iemand nodig had gehad. Nee, er was iemand anders waar ze echt van hield. En ze vond het ook niet erg, anders dan Redpetal misschien, ze was alleen lichtelijk verbaasd. Dit moest ze verwerken, en tevens wilde ze geen moment langer in de buurt van Redpetal zijn nu, niet nadat ze haar kinderen opnieuw zo hard had beledigd. Kort keek ze naar Swallowflight, hopende dat haar vriendin haar zou volgen en dat ze ergens stilletjes konden zitten nadenken of iets. Zo'n moment had ze nu nodig. "Houd die vuile woorden over mijn kittens voor jezelf," siste ze kort naar Redpetal waarna ze verdween tussen het struikgewas. Wat een drama toch weer.

we leave our

footprints behind and carry on

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Het duizelde haar. Nazca liep weg, Hazelfray aan zijn zijde. Haar broer was de zoveelste die in zijn val zou lopen, ze zag het nu al. Het was alsof hun hele familie voor de charmes van de grote kater was gevallen. Alleen Heronpaw leek immuun, maar die had net zo goed niet tot hun familie kunnen behoren. Iets in haar wou haar broer tegenhouden, hem vertellen om het niet te doen, dat het hem pijn en leed zou kosten - maar de blik die hij op hen allen wierp voordat ze verdwenen vertelde haar genoeg. Dit was haar broer niet meer, zoals de kater naast hem haar partner niet meer was. Redpetal zakte door haar knieën. De adrenaline zakte weg en de pijn stak de kop op. Haar schouder en haar buik bloedde hevig en de wereld om haar heen begon te draaien. Ze kneep haar gouden ogen toe maar ze weigerde om volledig te gaan liggen. Ze zat op haar knieën en met haar linkervoorpootje leek ze zich weer naar boven te willen duwen maar daar had ze de kracht niet meer voor. Tranen welden op in haar ogen maar ze weigerde hen te laten vallen. Ze wou niet meer zwak zijn. Kijk waar zwakte haar gebracht had. Ze negeerde de woorden van haar zus en besloot dat dat het makkelijkste was. Haar kleine lichaampje kon al die woede niet aan. Ze was nooit eerder écht boos geweest en nu leek ze niks anders meer te doen. Redpetal hoorde de stem van Mistgaze die haar vroeg of ze gewond was, maar ze antwoordde niet. De bloedende wonden op haar frêle lichaam zeiden genoeg. Haar schouder met tandafdrukken in, haar buik met klauwsporen, en dan die ene eenzame kras over haar borstkas, recht over haar hart. Maar al die lichamelijke pijn verbleekte bij de pijn die de voorbije manen in haar omging. Ze voelde zich weer terugzakken in een paniekaanval, zoals ze vroeger wel eens had gehad - ze boog haar kop naar de grond, schreeuwde het uit al besefte ze niet dat zij het was. Haar spieren waren allemaal aangespannen en haar snuit ruste op de aarde onder haar, die tegen haar wil doordrenkt werd met tranen. De katten om haar heen verdwenen en het was alsof er niks anders was dan pijn. Het kreeg een kleur - rood, van bloed. En van de liefde die ze was kwijtgeraakt. Rood, voor bloedbanden, voor woede, voor passie, voor haar vachtkleur. Alles was rood.

Niemand leek op te merken dat hij hier zat te verkrampen van de pijn, hij maakte dan ook dankbaar gebruik van dit moment om zijn lichaam wat rust te gunnen. Zijn oren lagen in zijn nek toen Mistgaze behoorlijk hard uithaalde naar de twee katers, zijn respect voor de Medicine Cat groeide toch wel een beetje door dit gebaar. Hij snoof zachtjes, terwijl hij een zachte yelp los liet en weer in elkaar zakte. Hotdamn, wat een pijn deed dit.
Uiteindelijk leek de pijn een beetje te zakken en kon hij zich richten op wat er voor de rest gaande was. Branchtrove, of Nazca of whatever, verdween, al snel gevolgd door Hazelfray. Wat er precies aan de hand was, wist hij nog steeds niet. Maar het zou ook allemaal wel. Het was de geur van bloed die zijn aandacht had getrokken. Redpetal leek nergens meer op te willen reageren, waarna Mistgaze zich al snel over haar bekommerde. De kater kwam overeind, de pijn tussen zijn achterpoten negerend en liet in de richting van de rode kattin. Voorzichtig liep hij op haar af en drukte zijn neusje tegen die van haar aan. "Red?" vroeg hij zachtjes.

Onderwerp: Re: Remember all the things we wanted