Silent stars

Stil stapte Evergreen tussen de bloemen door, die lichtjes wuifden onder het licht van de sterren. De lucht was helder, de maan een smalle sikkel. Evergreen keek omhoog, en het voelde alsof de sterren terugkeken, stilzwijgend als altijd, koud en gesloten. Ze zuchtte en richtte haar blik weer voor zich, en als vanzelf brachten haar poten haar naar de plek die ze tot nu toe bewust had vermeden. De zoete geur van de bloemen hing in de lucht om haar heen, bracht haar terug naar die middag een paar dagen na hun aankomst. Ze ging zitten op de aarde waar het bloed in was gesijpeld, als ze haar ogen sloot kon ze de vogels voor zich zien, en haar broer. Ze wilde hem zich niet zo herinneren en ze probeerde het beeld op te roepen dat ze in StarClan even had mogen gezien, het beeld waarin hij gezond was, en gelukkig. Ze liet zich verder zakken en legde haar kop op haar poten, starend naar de grassprieten voor haar neus. Hier had hij zijn laatste adem uitgeblazen. Ze wilde zo graag met hem praten. Wat zou hij zeggen van alles wat er sinds zijn dood was gebeurd? Wat zou hij zeggen over de waarheid die naar boven was gekomen, en over haar keuzes? Wat zou hij vinden van het feit dat Tigergaze zijn plaats aan Oceanbreeze' zijde zo snel had ingenomen, en van het feit dat zijn oude partner nu de clan leidde?

"Neverland", fluisterde ze. "Kun je me horen?" StarClan kon naar de levenden kijken, toch? Ze konden meeluisteren. "Ik mis je", mompelde ze zacht voor zich uit. Ze voelde zich belachelijk, pratend in de leegte. En ze wist ook niet goed wat ze verder nog wilde zeggen. Dat ze hoopte dat hij haar niet verachte, zoals sommige anderen hier. Dat ze wilde weten wat hij wilde dat zij deed. Of ze boos moest zijn op Oceanbreeze. Of ze haar moest vergeven. Of ze meer voor Lionroar zou moeten doen, al wist ze niet wat ze zou kunnen doen om zijn situatie beter te maken. Maar wat ze ook zei, hij zou haar geen antwoord geven. StarClan gaf nooit antwoord.

Ze schrok op van een maar al te bekende stem. Een die ze eigenlijk niet had gedacht zo snel weer te horen. Even voelde het als vroeger, toen ze nog vrienden waren, maar na een paar tellen drong de realiteit weer tot haar door. Dingen zouden nooit meer zijn als toen. Ze was niet sentimenteel aangelegd, maar ze had nog nooit zo veel heimwee naar vroeger gehad als nu. "We hadden hier nooit moeten komen", miauwde ze zacht. Ze vroeg zich af of het thuis beter gegaan zou zijn. Misschien was hij daar ook wel gestorven. Misschien niet door roofvogels, maar dan wel door de klauwen van een BloodClanner, of een klap van een das. Het noodlot had genoeg manieren om te krijgen wat het wilde. "Hij verdiende dit niet", zei ze, maar voegde daar wrang aan toe: "maar krijgt iemand ooit wat hij verdiend?" De goede katten werden door het slijk gehaald, kapotgemaakt, vermoord, en hun moordenaars wonnen, lachend, en kregen een ereplekje in StarClan. Ze zuchtte en keek naar de plek waar ze hij had gelegen. Hij had zo'n einde niet verdiend. "Ik mis hem", fluisterde ze met een brok in haar keel.

Evergreen zuchtte. Waar dat hen gebracht zou hebben? Zij wist het ook niet. Misschien was er echt geen andere optie dan hierheen komen. Misschien had het hen wel nog meer gekost als ze waren gebleven. Misschien waren er dan nog wel meer slachtoffers geweest. Maar misschien was Neverland er dan niet een van geweest. En misschien ook wel. Als, als, als. Dat was het probleem. Je wist nooit hoe het anders had kunnen lopen. Misschien beter, misschien slechter. Maar het was zoals het was. Ze draaide zich met een ruk om toen Lionroar verder ging. "Béter?" miauwde ze scherp. Hoe kon hij dat zeggen? Neverland was dood, op welke manier was dat beter dan als hij had geleefd? Ergens begreep ze wat hij bedoelde, dat haar broer al elder was geworden, dat hij nooit meer had kunnen rennen als een WindClanner, dat hij al volledig afhankelijk was geworden van anderen, een lot dat Evergreen zelf zou verafschuwen. Maar hij had geleefd. Hij had kunnen lachen, en praten, en bij hen kunnen zijn.

Nooit meer rennen over de velden, overal heen gebracht moeten worden, je dagen slijten in de elders den, waar je uit verveling vanzelf wel net zo nors en nukkig zou worden als ze allemaal van elders gewend waren. Maar... Maar niets, Lionroar had gelijk. Ze kon Neverlands gedachten niet lezen, maar als zij in zijn situatie was geweest... Ze had hem gezien in StarClan. Ze had gezien hoe goed en gezond hij eruitzag. Hij kon gelukkig zijn daar, en dat had het leven hem sinds dat monster waarschijnlijk niet meer toegestaan. Hij kon niet meer bij de levenden zijn, niet meer bij haar. Maar voor wie was dat erger? Hij was tenminste niet alleen, daarboven. Hun hele familie was bij hem. Zij was degene die niemand meer over had, maar voor hem... was het misschien inderdaad wel beter zo. "Dat monster had er niet moeten zijn", miauwde ze zacht. Daar was het mis gegaan. Daar was het voor hem eigenlijk al geëindigd, al had hij daarna nog een tijd geleefd. Ze wist dat het geen zin had om dit soort dingen uit te spreken, het monster was er nu eenmaal geweest en daarmee was het verhaal afgelopen. Maar ze had zo graag gewild dat het anders was gegaan. Dat ze op tijd was geweest, dat ze hem had kunnen redden, zoals Barksound haar en Lionroar had gered.

Er gebeurden genoeg dingen die niet zouden moeten gebeuren. Daar had hij gelijk in, en Evergreen wist dat het geen zin had om bij die dingen stil te staan. Er moest doorgegaan worden, door geleefd. Het kostte haar alleen steeds meer moeite. Ze vroeg zich af of StarClan hier echt een hand in had gehad. Ze begon te vermoeden dat eigenlijk heel veel gebeurtenissen gewoon toeval moesten zijn. Simpel, wreed toeval. Of was het toch StarClan die wreed was? Het was dat, of ze waren net zo machteloos als de levenden. Dan geloofde ze dat laatste nog liever. "Zin om te jagen?" De vraag kwam onverwacht. Evergreen draaide wat verbaasd haar oren naar hem toe. Hij... wilde met haar gaan jagen? Het was vele, vele manen geleden dat ze voor het laatst samen hadden gejaagd. Ze waren ene goed team geweest. Evergreen wist dat ze nooit terug konden naar die tijd, maar... misschien konden ze even, eventjes maar, doen alsof? Ze knikte. Het was laat, maar slapen kon ze toch niet. Bovendien zou ze best een nacht slaap op willen geven om even de illusie te hebben dat alles weer bij het oude was.

Evergreen schudde haar hoofd. In dit territorium was alles nog een kwestie van uitproberen en met twee apprentices te trainen had ze daar nog niet heel veel tijd voor gehad. Ze stak haar neus in de lucht en rook de konijnen op het moment dat Lionroar over ze begon. "Klinkt goed", miauwde ze. Zij en Lionroar op konijnenjacht, net als vroeger. Ze keek nog een keer naar de plek in het gras waar haar broer had gelegen. Hij zou nooit meer jagen. Ze zuchtte een keer en wendde zich van de plek af. Ze had er lang genoeg stilgezeten. De beste remedie tegen rouw was nog altijd werk, en rennen. Op volle snelheid achte reen konijn aan racen bleef de beste manier om je gedachten te verzetten. "Jager en hinderlaag?" vroeg ze. Een gebruikelijke manier om in een tweetal op konijnen te jagen. "En zo ja: heb je een voorkeur?" Had hij zin om te rennen of om stil te zitten en op het juiste moment tevoorschijn te springen? Ze vroeg zich af of hij veel op konijnen gejaagd had sinds hij niet meer bij de clan zat. Er liepen vast niet veel konijnen in ShadowClangebied rond. Misschien was hij het wel wat verleerd.

Lionroar glimlachte zelfs lichtjes, en terwijl hij in het gras verdween om een goede plaats voor een hinderlaag te zoeken en zij hem nakeek, verscheen er onwillekeurig ook even een glimlach op haar gezicht. Nadat ze even had afgewacht, sprong ze op een hogere rots om te zien welke plek Lionroar had uitgekozen, zodat ze wist welke kant ze het konijn op zou moeten jagen. Daarna ging ze zelf op pad. Ze zorgde ervoor dat de konijnen tussen haar en Lionroar in zaten, koos een slachtoffer uit - de grootste van de konijnen, hij zou snel zijn, maar dat was zij ook - en sloop op ze af. De wind die ervoor zorgde dat Lionroars geur van hen weggeblazen werd, blies haar geur hun kant op, waardoor ze haar al vrij snel opmerkten. Ze stoven ervandoor en Evergreen zette de achtervolging in. Met grote sprongen rende ze achter het konijn aan. De staart van haar prooi in het vizier, de grond die onder haar poten voorbijsnelde, het geraas van de wind in haar oren, het bleef mooi. Maar het mooiste was misschien wel het feit dat de kat van wie ze had gedacht dat hij nooit meer met iets anders dan haat naar haar zou kijken een eind verderop zat te wachten. Het konijn probeerde een paar keer een andere kant uit te gaan en Evergreen moest het wat bijsturen, maar uiteindelijk rende het beest precies daar waar Evegreen het hebben wilde: naar Lionroars schuilplaats. Nu was het aan hem.

En ja, daar schoot Lionroar tevoorschijn uit zijn hinderlaag, en al snel had hij het verraste konijn te pakken. Grijnzend merkte hij op dat hij de jacht nog niet verleerd was, en Evergreen glimlachte terug, opgelucht, omdat er niets veranderd leek, omdat de jacht nog net zo soepel ging als vroeger. Hij stond daar met dat konijn weer als de kat die ze had gekend. Haar vriend, jachtpartner, die goede kat die, zo wist ze nu, nooit was weggeweest, maar die ze zo lang niet had kunnen zien. Ze had alleen een verrader gezien, een moordenaar, maar nu was die blinde haat weggenomen en zag ze weer wie hij was. Alsof er een zwarte sluier was opgelicht. En hij grijnsde naar haar, trots op hun vangst, zoals hij vroeger had gedaan. Ze knipperde met haar ogen en haar glimlach kreeg iets bitters terwijl haar blik zich naar de horizon verplaatste. Vroeger, vroeger, wat zat ze nou te denken over vroeger? Het was niet zoals toen. Het zou nooit worden zoals toen, zo veel had ze wel voor elkaar gekregen. "Nog een?" vroeg ze. Misschien kon ze de waarheid nog even uitstellen.

Lionroar leek zich hetzelfde te realiseren als zij en zijn glimlach verdween alsof hij er nooit geweest was. Alsof ze het zich had verbeeld. En misschien had ze dat ook wel. Waar verdiende zij immers een glimlach aan? Zij had ook niet geglimlacht toen hij dat nodig had gehad. Ze had hem alleen met een steenkoude blik de deur gewezen. Het viel nog mee dat hij toestemde om nog een konijn te gaan vangen. Hij liep weg, op zoek naar een nieuwe plek voor een hinderlaag, maar hij leek afwezig, afgeleid. Laat maar, wilde Evergreen bijna zeggen. Laat maar, dit wordt niets, ik had het niet moeten vragen. Maar zij kon hem moeilijk wegsturen. Het was beter geweest als hij zelf nee had gezegd. Ze schudde haar kop en draaide zich om om een nieuwe prooi te zoeken, en even later had ze weer een geurspoor te pakken. Vanaf een rots zocht ze naar Lionroar, om te zien of hij al een schuilplaats had gevonden.

Hij leek een plek gevonden te hebben, maar zelfs van deze afstand kon Evergreen zien dat hij een andere houding had dan eerder. Hij leek onrustig. Maar hoewel ze veranderingen in houding bij katten vrij goed op kon merken, was allang gebleken dat ze minder goed was in het interpreteren ervan. Anders had ze nooit zo veel leugens geloofd. Dus of hij zich zijn woede opeens weer had herinnerd of alleen bang was dat de jacht zou mislukken... ze kon alleen maar raden. Maar eerst andere zaken. Ze hadden een konijn te vangen. Ze nam haar positie in en bleef even stil staan terwijl ze haar route plande, maar ze merkte dat ook zij nu onrustig was. Er leek opeens heel veel af te hangen van dit ene konijn. Hem vangen zou hun toneelstukje van goede tijden misschien kunnen herstellen, nog een beetje op kunnen rekken. Als het ontsnapte, zou het echter meteen uiteenvallen. Misschien zou dat wel beter zijn. Het zou een einde maken aan deze onzin, aan dit zichzelf voorliegen. Misschien moesten ze wel gewoon even met hun neus op de feiten gedrukt worden. Maar ze wilde het niet. Ze wilde de feiten nog niet.
Ze haalde diep adem en zette zich in beweging. Het konijn was snel en schoot zenuwachtig alle kanten op, en het kostte Evergreen moeite om hem op de juiste koers te houden. Toen ze het uiteindelijk naar Lionroar wist te jagen, kon ze alleen maar hopen dat hij zijn concentratie ook een beetje bij elkaar had kunnen rapen.