Silent stars

Hij reageerde te laat en het konijn rende hem voorbij. Evergreen keek het zwijgend na, haar blik gericht op hun verdwijnende prooi om niet naar Lionroar te hoeven kijken. Ze had door kunnen rennen. Ze had hem misschien nog wel in kunnen halen, als zijn hol niet te dichtbij was. Ze was een uitstekende renner, ze kon haar hoge tempo voor lange tijd volhouden. Misschien had ze hem wel te pakken gekregen. Maar wat had het voor zin? Het ging niet om het konijn. Het ging om hen, het ging om vroeger. Ze schudde haar hoofd en wendde zich af. Ze had ook beter moeten weten. Met dit zinloze uitstapje naar vroeger had ze hem er alleen maar weer pijnlijk aan herinnerd dat hij geen WindClanner meer was. "Het spijt me, ik maak het alleen maar erger", zei ze zacht, zonder hem aan te kijken. Ze had sowieso al geen ja moeten zeggen op zijn ondoordachte voorstel om samen te gaan jagen, en ze had al helemaal niet het lot moeten tarten door achter een tweede konijn aan te gaan. Misschien moest ze nu maar gewoon terug naar de grot, voor ze hem nog meer leed berokkende.

Ze had een instemmende stilte verwacht, maar in plaats daarvan antwoordde Lionroar haar ontkennend. Waarom zei hij dit allemaal tegen haar? Waarom kon hij het niet gewoon makkelijk voor zichzelf maken, haar haten, misschien heel WindClan erbij - het mocht, ze verdienden het - en doorgaan met zijn leven. "Wat als..." fluisterde Evergreen. Als hij was gebleven, als hun vriendschap nooit verloren was gegaan. Er was geen wat als. Nadenken over een wat als was onzin, tijdverspilling. Niemand had er iets aan. Maar wat als... Ze sloot haar ogen. "Waarom maak je het jezelf zo moeilijk, Lionroar? Haat mij, leef door. Dit... laat het voorbij zijn." Het bleef maar doorgaan, het hield nooit meer op. Zouden de gebeurtenissen hen voor altijd in hun greep houden? Ze kon er mee leven dat haar schuldgevoel zou blijven, maar waarom zou hij eronder moeten blijven lijden? Hij was onschuldig, dat was hij al die tijd geweest. Hij verdiende dit niet. Hij verdiende het om door te kunnen gaan en alles te vergeten. Maar er was niets wat ze kon doen om dat voor elkaar te krijgen, want de wat als hing in de lucht en liet zich niet wegsturen. Wat als, wat als, wat als. Alles was zo anders geweest. Ze waren vrienden geweest. Ze waren zulke goede vrienden geweest. Ze keek hem aan. Wat als...

Het was niet zo makkelijk. De dingen waren nooit zo makkelijk. Je kon wel proberen je gevoelens uit te schakelen, je emoties aan de kant te duwen, rationeel te blijven, maar zo werkte het niet. Ze had het toen geprobeerd, en dat had alles kapotgemaakt. En het was haar ook niet helemaal gelukt. Ze was op de koude feiten afgegaan toen ze hem wegstuurde, maar naderhand was de pijn altijd gebleven, al waren haar vriendschappelijke gevoelens omgeslagen in haat. Zij had kunnen haten zoals hij nu niet leek te kunnen. "Mijn genegenheid voor jou was weg", miauwde ze, zich afvragend of ze dit wel moest zeggen. Maar waar hij bij was kon ze niet meer anders dan de waarheid uitspreken, nu leugens hen zo veel hadden gekost. "Ik haatte je. Ik haatte je met heel mijn hart." Haat en pijn, en zo veel vragen. Waarom, altijd maar die waaromvraag. En die twijfel over of er ooit sprake was geweest van vriendschap. Maar alle genegenheid was weggeweest, zelfs alle positieve herinneringen aangetast door het vermoede verraad. Dus waarom haatte Lionroar haar dan niet zoals zij hem gehaat had? "Jij bent daar te goed voor", miauwde ze met een zwak glimlachje. Dat was het verschil tussen hen. Hij was aardig, hij was goed, terwijl zij zich door haat liet overheersen. De waarheid had haar uit die greep verlost, maar zonder Whitelions bekentenis zou dat nooit gebeurd zijn.

Evergreen huiverde, terugdenkend aan die momenten bij het donderpad, en even wendde ze haar blik af. Hoe kon ze hem nog in de ogen kijken na wat ze bijna had gedaan? "Ik was bijna écht een moordenaar geweest", miauwde ze gepijnigd. "Ik dacht niet meer na, ik..." Hoe kon ze dit in StarClansnaam verantwoorden? Dat was niet mogelijk. Ze was zichzelf niet geweest toen, ze was zo moe geweest, en de boosheid, het schuldgevoel, en het feit dat hij de antwoorden die gaf die ze zo hard nodig had gehad, alles bij elkaar had haar over een grens geduwd die ze nooit over had moeten steken.
Zou het minder erg zijn als hij haar gewoon haatte? Haat was makkelijker om mee om te gaan dan dit. In plaats van haat zag ze alleen maar hoeveel onrecht ze hem had aangedaan, ze zag alle pijn die ze had veroorzaakt, omdat hij die niet verborg achter woede, zoals zij. "En nu weet ik het", zei ze zacht. Nu wist ze het. Ze keek hem aan en haar stem klonk harder nu, met een ondertoon van wanhoop. Waarom had ze het niet eerder geweten? "Lionroar, ik ben zo blind geweest. Ik ben zo stom geweest. Zo veel katten hebben geprobeerd het me te vertellen, en ik luisterde gewoon niet, ik luisterde niet. Ik zag alleen het beeld dat Whitelion van jou had geschetst, terwijl jij... Jij was al die tijd gewoon de kat die je altijd geweest was. Jij was goed, je was loyaal, je was mijn vriend. En ik zág het niet." Ze was even stil, en toen ze verder praatte, was haar stem weer zacht als eerder, en er kwm een treurig glimlachje op haar gezicht. "Nu weet ik het, maar nu is het een beetje laat, niet?"

Evergreen keek hem aan, verrast door zijn antwoord. Zij had alles verpest, maar hij bleef zich richten op de dingen die wel goed waren gebleven. Hij vervloekte haar niet, hoewel ze dat zeker verdiende. En in plaats van weg te lopen en nooit meer een blik op haar te werpen, kwam hij dichterbij. "Ik weet niet of er een reden is, maar ik ben er blij om", zei ze, waarbij haar treurige glimlach iets van zijn verdriet verloor. Ze was blij dat hij er nog was, dat hij leefde, gezond was, een thuis had, ook al was het dan niet meer WindClan. Ze was blij dat hij hier was, op dit moment, dat ze weer met hem kon praten, dat ze hem weer kon zien zoals vroeger. En ze was dankbaar voor de afwezigheid van de haat die ze zo had gevreesd. Ze wist niet waar ze deze vriendelijkheid aan verdiend had, maar het was zo'n enorme opluchting dat de ogen waar ze naar keek niet alleen maar gevuld waren met kilte en woede. Het leek alsof er nog een kans was dat de dingen beter konden worden, dat zich rechtgezet kon worden, misschien niet compleet, maar voor een deel. Dat misschien veel, maar niet alles verloren was gegaan die dag. "Ik heb je gemist", miauwde ze zacht, nog altijd vrezend voor zijn antwoord, voor de boosheid die nog kon komen, die ze al veel eerder verwacht had. Zelfs toen ze Lionroar had gehaat, had ze de vriend die hij geweest was gemist. Zou die vriend terug kunnen komen? Zou die band hersteld kunnen worden? Het was te veel om op te hopen, dat wist ze. Het was te veel om op zijn vergeving te hopen na wat zij hem aan had gedaan, maar ze wenste het met heel haar hart.

Woede bleef uit en het antwoord waar ze diep vanbinnen op had gehoopt, maar nooit had verwacht, kwam. Hij had haar ook gemist. Waar ze had gedacht dat ze iedere kans op genegenheid had vernietigd, had hij haar gemist. Had hij hen gemist. "Ons..." herhaalde Evergreen fluisterend. Ons... Kon het? Zou het? Na alles wat er was gebeurd? Kon ze vergeven worden voor al die fouten, al die vergissing, al die vernietiging? Dat woord, 'ons', een band die hersteld kon worden. Ze had gedacht dat ze hem voor altijd kwijt geweest was, haar beste vriend, haar enige vriend. Ze had gedacht dat ze alles kapot gemaakt, maar hier was hij, met een glimlach die voor haar was bestemd, met woorden van hoop. Haar ogen glinsterden. Hoop op vergiffenis, hoop op genegenheid. Het was meer dan ze verdiende, het was alles waar ze naar verlangde.

Hij herhaalde het ook nog een keer. Ons. Het leek haast een magisch woord. Evergreen keek hem aan en durfde nauwelijks met haar ogen te knipperen, bang dat het moment verbroken zou worden, of ze wakker zou worden uit de droom.

"Ik denk dat ik van je hou.."

Ze zei niets. Dit... Het onmogelijke gebeurde. Een onherstelbare breuk werd gedicht, een eeuwige schaduw trok weg, de tijd werd teruggedraaid. Het was vroeger, voordat alles misging. Vóór de pijn, de twijfel, de leugens. Ze bleef hem aankijken, terwijl ook zij een stap naar voren zette, aarzelend, hoopvol. Van leugens naar waarheid, waren ze gegaan, van verwijten naar fluisteringen. Van haat naar... was het liefde? Was het liefde of alleen de plotselinge afwezigheid van de haat die zo lang geweest was, en het verlangen naar vroeger en geborgenheid? Was het liefde of alleen de opluchting, de waarheid en de hoop? Het maakte geen verschil, niet op dit moment. De kloof tussen hen, gecreëerd door Whitelions bedrog en al haar fouten, werd met een paar stappen overbrugd, en na een laatste korte aarzeling drukte ze haar snuit in de zachte vacht van zijn nek.

Alles wat er was gebeurd, alles wat verkeerd was gegaan, voor even bestond het niet meer. Voor even was alles vergeten, alles vergeven. Voor even voelde ze haar spijt niet meer. Het verleden bestond niet meer, over de toekomst dachten ze niet na. Het was alleen maar nu en zij tweeën. Voor even was ze gelukkig.

--

Kon dat gevoel maar eeuwig voortduren. Ze lag naast hem, haar kop tegen zijn schouder, haar ogen half gesloten, en ze probeerde de realiteit te negeren die langzaam terug kwam sijpelen. Ze wilde dat het zo kon blijven zoals het nu was, op deze heldere nacht, tussen het zacht wuivende gras, onder het licht van sterren die niets om hen gaven, maar dat maakte niets uit, niet nu, nu alles eventjes alleen maar goed, alleen maar mooi was. Ze zei niets. Woorden zouden de realiteit terughalen. In de stilte was alles goed en bestond de toekomst niet.

Ze keek Lionroar even aan en moest onwillekeurig glimlachen toen ze de warmte in zijn blauwe ogen zag. Na al die kou was de warmte terug, een warmte die ze nooit eerder had gekend, die ze niet had verdiend. Hier was hij dan, ondanks alles. Maar... Toen hij zijn blik van haar afhaalde en op de sterren richtte, vervaagde haar glimlach. Want hoe had ze ook probeerde niet na te denken, het besef dat het niet voort kon duren drong zich aan haar op. Hoe graag ze het ook wilde, niets kon wat er was gebeurd echt ongedaan maken, ook al had het dan even zo gevoeld. Zij had hem weggestuurd en ze kon hem niet terughalen. Hij had een WindClanner moeten zijn, maar zij had dat van hem afgenomen en nu zat hij in een andere clan, die hem niet had verraden, die hij trouw was. Hij zou niet terugkomen naar WindClan. En dat betekende dat er een onoverkomelijke grens tussen hen liep.