Lollipop, lollipop, oh lolli-lolli-lolli-lollipop!

Gheghe. Het was altijd geweldig om te zien hoe she-cats op hem reageerden vanaf het moment dat hij begon te knipogen. En hij had weer iemand gespot, hoor. Jeetje. Witte pels, blauwe ogen, slank lijf. Geen RiverClanner helaas. Maar dat maakte niet uit. Want het bleef voor hem meestal maar bij onschuldig flirten. Alleen had zij er zo te zien ook wel ervaring mee, want ze knipoogde al even flirterig terug en Thistlepaw grijnsde. En toen… kwam er één of andere tabby met een veel lelijker patroon dan die van hemzelf opeens naast haar staan, wierp hem een vuile blik toe en sloeg vervolgens zijn staart om haar heen. Maar Thistlepaw liet zich niet zo snel uit het veld slaan en schudde met zijn gat naar de twee katten waardoor de she-cat begon te lachen. De tom naast haar snoof en leek iets te vragen aan de she-cat. Score! Plotseling vloog er echter iets naar zijn kop en Thistlepaw keek met een beduusde blik naar de vis die voor hem lag. “Jij. Jagen. Nu!” Thistlepaw onderdrukte een zucht toen hij de gebiedende toon van zijn mentor hoorde, draaide zich om en ging vervolgens mokkend naar buiten. Had zijn mentor dan niet in de gaten hoe een hardwerkende apprentice hij wel niet was? Nou ja zeg. In elk geval had hij geruchten gehoord dat zijn mentor er binnenkort mee zou kappen, dat het hem te veel werd. En nee, dat lag niet aan Thistlepaw, maar gewoon aan het feit dat zijn mentor eigenlijk te oud was toen hij aan de training van Thistlepaw begon. Maar hij moest en zou per se een apprentice hebben. En dit was het resultaat: een chagrijnige mentor die hem sinds ze in het nieuwe gebied waren gekomen enkel nog opdroeg om te gaan jagen. Wat had hij toch geluk in zijn leven. Hij zuchtte een keertje dramatisch en liep vervolgens in de richting van Redwood. Een paar dagen eerder had hij een knappe ThunderClanner leren kennen die hem de kneepjes van het vak had aangeleerd om op muizen te jagen. En daar was hij haar heel dankbaar voor. Thistlepaw wilde net in een jachthouding zakken toen hij de aanwezigheid van een andere RiverClanner opmerkte. Aaaah. Shadowpaw. Thistlepaw verstopte zich achter wat struikgewas en wachtte tot Shadowpaw voorbijkwam. Toen hij haar wilde laten schrikken, raakte hij verstrik met zijn poot in de struik en landde vervolgens niet bepaald charmant voor haar neer. Op zijn bek. “Auw,’ zei hij droog. “Hallo daar trouwens, Shadowpaw. Alles goed met je?”

Thistlepaw vond het schattig dat ze hem eerst aan het uitlachen was en toen, toen hij aangaf dat hij pijn had, meteen bezorgd in zijn richting keek. Maar zo was Shadowpaw wel. Ze was nogal aan de bezorgde kant als het om haar Clanmates ging. En misschien ook wel met andere katten, maar daar had hij geen idee vond. No offense naar Shadowpaw natuurlijk, maar hij had het iets te druk gehad met al die nieuwe knappe she-cats te onderzoeken tijdens zijn reis. Nope, had hij zich niet verveeld. Helemaal niet zelfs. Er liep altijd wel een she-cat die hem een geïnteresseerde blik toewierp en er was altijd wel iemand aanwezig die hem maar wat graag uit zijn trance wilde halen als hij weer eens te veel bezig was met zijn flirtpogingen. En die iemand was meestal zijn mentor, want deze zei tegen Thistlepaw dat hij zijn trainingen vaak omzeilde en zijn toekomst nog eens in duigen zou laten vallen als hij zo doorging. Thistlepaw had bijna geantwoord dat hij dat vooruitzicht precies beter vond dan zo’n oude zeurende zak worden zoals zijn mentor, maar had zich nog net op tijd ingehouden. Want senior warriors moesten respect krijgen en bla bla bla. Zijn mentor was geen senior warrior meer, maar bijna een elder. “Mocht je doodgaan van deze hitte, vergeet dan niet de groetjes te doen aan al die mooie katten daar die waarschijnlijk balen dat ze in StarClan zitten waardoor ze me niet kunnen ontmoeten.” Hij gaf Shadowpaw een vette knipoog en kwam vervolgens overeind. “Oh, shut up,” mopperde hij. “Je vindt het prachtig als ik je aandacht geef.” Hij grijnsde naar haar. “Maar voor jou wil ik wel je prince charming zijn hoor, schatje.” Vervolgens keek hij om zich heen, want ze had het over een riviertje gehad. Hij wist dat de Rapids zich hier in de buurt bevonden en bovendien moest hij toch nog gaan vissen van zijn mentor. Niet dat hij dat al geen tachtig keer had geoefend in hun vorige territory. Neeee. Hoe kwam je daar nu bij? Hij onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen. “Maar één heerlijke rivier voor mevrouw komt eraan!” zei hij opgewekt. “Follow the leader, leader, leader, follow the leader,” zong hij vervolgens terwijl hij haar wenkte in de richting van the Rapids.