Bad Weather {Webpaw}

Overal zag ze bomen. Ze was er weer vandoor gegaan en zo bekend was ze nog niet buiten the Cave of Rushing Water. Natuurlijk had Vixen al het één en ander gezien door haar eerste training die ze achter de rug had. Ze was nog maar een paar dagen to-be, dus dat ze er vandoor ging was niet slim. Ze had wel gevraagd of ze er even op uit mocht en dat mocht, zolang ze in de buurt van de Cave bleef. De vorige keer dat ze er op uit was, was ze ook al verdwaald geweest, toen was ze dichtbij de Clan Cavern geweest. En nu was ze weer de weg kwijt. Vixen schudde haar gevlekte grijs/rode vacht uit terwijl ze door The Redwood heen wandelde. De boomstammen waren dik en hier en daar bedekt met mos. Zonlicht kwam nauwelijks door het bladerdek heen, wat het toch aardig donker maakte. Toch was het niet lelijk, nee, er waren prachtige planten, vooral groen, die gewoon konden groeien zonder veel zonlicht. Nu was er echter weinig sprake van zonlicht, voor Greenleaf was het namelijk een niet al te beste dag. Het waaide en af en toe druppelde het was. Ondanks dat was ze er gewoon op uit en maakte het Vixen ook nog niks uit dat ze de weg terug niet gemakkelijk terug ging vinden.

Webpaw eerst

Ramp, ramp, ramp! Help, sos, iemand? Hij hield zijn bekje krampachtig op elkaar om het niet uit te schreeuwen. Webpaw was er op uit gegaan. Natuurlijk was het kleine katertje verdwaald geraakt. Hij was zo in paniek dat hij niet meer keek waar hij liep. Wel voelde hij druppels en een stevige wind die aan zijn lange haren rukte. Een flits kwam voorbij. Op het eerste zicht leek het op een vos. Noo! Hij slaakte een gil en ging zich snel verstoppen achter een boom. "Brave vos," piepte hij tegen het dier. Webpaw kneep zijn groen-gele ogen dicht van angst. Hij was natuurlijk veel dikker dan de boom die hij had uitgekozen, dus je zag hem staan. Maar zoals altijd dacht hij dat hij onzichtbaar werd. Ofcourse!

Vixen besloot een stuk te sprinten, eens zien of ze ook snel was. Alle vrijheid die ze nu ervoer was zo fijn. De stevige windvlagen trokken aan haar dikke, roodachtige calico vacht en dat voelde heerlijk. Ze rende door, tot ze ineens langs een andere kat rende. Direct kwam Vixen tot een halt. Ze keek om zich heen en zag een grijze, pluizige staart achter een boom vandaan komen, waarna ze de woorden 'brave vos,' oppikte. Er ontstond een grijns op het gelaat van Vixen en direct ging ze in een sluiphouding, die bedoeld was om prooi te vangen. Ze kwam dichterbij en sprong boven op de vreemdeling, een leeftijd genoot. Die had ze vast te pakken! "Zo'n brave vos ben ik niet!" kermde ze dan ook enthousiast met een giechel.

Zijn ogen werden schoteltjes toen de vos op hem sprong. Hij schopte willekeurig elke richting uit met zijn poten, de vos totaal niet rakend en gilde als een meisje. "Ooh Starclanverdorie paddenstoelensmoesh het praat, het práát!" Paddenstoelensmoesh was zijn lievelings scheldwoord. Toen de vos een tijdje op hem zat en hij eindelijk het gegiechel hoorde stopte hij met dramatisch zijn poten uit de kom te stampen. Verbaasd bleef hij stil liggen. Zijn ogen staarden recht in de groene van, geen vos, maar een kat. "Ooh Starclanverdorie," fluisterde hij. De kat leek wel een warrior! "Warrior doe me geen pijn," jammerde hij nu. Als je niet in Webpaws situatie zat was het best grappig. Heel grappig zelfs, want het was heel erg duidelijk dat er een leeftijdsgenoot op hem zat.

De kat waar ze boven op gesprongen was begon wild met zijn poten te schoppen en zelfs te gillen. Vixen lachte, dacht dat hij dit acteerde. De woorden die de kater toen uitsprak lieten haar helemaal lachen. Giechelend ging ze naast de kater staan die nu recht in haar olijfgroene ogen keek. Die van hem waren prachtig geel. De kater fluisterde een paar woorden, waarop ze weer giechelde. "Huh ik ben geen warrior!" Miauwde de jonge to-be. En toch bleef Vixen giechelen want de kater deed heel grappig. "Ik ben een to-be!" Miauwde ze vervolgens en hief trots haar kopje op. "Wie ben jij?" Vroeg ze vervolgens en zwaaide met haar dikke, vosachtige staart.

Webpaw bleef doodstil liggen. Hij was bang dat de warrior dan misschien zou aanvallen. De poes sprak en hij voelde zich meteen gerust gesteld, misschien ook door de warme olijfgroene ogen die naar hem keken. "Ik ben een to-be!" Hij hield zijn kopje een tikje schuin, wat was een to-be? "Wie ben jij?" Eh. De jonge lichtgrijze kater rolde op zijn buik en stond dan op. Hij stofte zijn lichaam af, naaldjes en blaadjes hmmpff, met zijn dikke staart. Toen hij daar mee klaar was zette hij een grote glimlach op en stak hij trots zijn witte borstkas vooruit. "Ik ben Webpaw, een apprentice." Ha! Hij was helemaal niet bang meer. Toen dacht hij aan het woordje to-be. "Wat is een to-be?"

Na haar vraag kwam de clan kat overeind en voorzichtig deed Vixen een stapje naar achteren om ruimte te geven. Vixen keek toe hoe Webpaw zijn vacht in orde bracht, iets wat Vixen niet had gedaan. Er stak dan ook een takje uit haar vacht op haar schouder. De onbekende kater kreeg een grote glimlach op zijn gezicht en stak zijn brost trots naar voren en vertelde vervolgens dat hij Webpaw heette en een apprentice was. Door Wolfpaw begreep Vixen dit allemaal. Na zijn vraag lachte ze. "Een to-be is het zelfde als een apprentice," legde ze simpel uit en glimlachte. "En je kan twee soorten to-be zijn, een Cave Guard to-be een een Prey Hunter to-be, dat laatste ben ik. En dat is zeg maar het zelfde als warrior, alleen een warrior is zowel een Cave Guard en een Prey Hunter," legde ze vlug uit, omdat ze wist dat ze er allemaal vragen over zou krijgen. "Oh een Prey Hunter jaagt voor de Tribe een Cave Guard beschermt de Tribe," maakte ze vlug af. Vixen was vergeten zichzelf voor te stellen.

Oooh! Nu werd het allemaal duidelijk. De woorden ontgingen hem. Hij dacht alleen maar aan de jagers en vechters. Eigenlijk zo een beetje als een warrior maar dan apart. Toen ze haar uitleg afmaakte verwachtte hij nog iets. Uuh waar bleef haar naam? Webpaw keek even verward. Had hij het gemist? "Euhm en wat ben jij dan... en Cave Guard?" De jongen keek nieuwsgierig naar haar. Spannend.