I walk the line

Butterpact slikte. Hij deed zijn uiterste best om met een strakke blik naar de ShadowClanners te kijken die hem achterdochtig aankeken, maar had het gevoel alsof zijn weerstand stukje bij beetje afbrokkelde. Hij wilde dat hij nu een gemene of spottende opmerking kon maken, maar hij was nu niet van plan om de volle laag te krijgen. Niet nu hij zich zo voelde. De ShadowClanners hadden hem schijnbaar bij Butterkit zien zitten eerder deze week en hadden gezien dat hij zijn tranen op de vrije loop had gelaten. Nu keken ze hem aan met een mengeling van afschuw en spot. Hij kende ze wel. Ze hadden elkaar wel eens eerder uitgedaagd op een Gathering. En ondanks dat Butterpact ouder dan hun was, kon hij er vrij weinig aan doen dat hij zichzelf nu wel kleintjes voelde onder hun blik. Toch rechtte hij zijn rug en keek de ShadowClanners zo strak mogelijk aan met zijn gele blik totdat ze hun kopjes allebei de andere kant op wendden. Tevreden zijnde met dit resultaat liep Butterpact de grot uit en verstijfde toen hij de geur van Shadowpaw rook, zijn voormalige apprentice. Hij wilde graag antwoorden hebben. Antwoorden waarom ze opeens naar een andere mentor was gegaan en niet meer door hem getraind wilde worden. Het kwam niet eens in hem op dat Butterstar of zijn moeder de beslissing hadden genomen om hem even rust te gunnen na de dood van zijn broer. Hij had liever gehad dat hij de training voort had kunnen zetten zodat ze nu dankzij hem binnenkort een warrior zou worden en niet door een andere Clanmate. En dus liep hij doelbewust op de she-cat af. Hij merkte dat ze richting de Highlands ging en vroeg zich met een steek in zijn borst af wat die andere haar nu al geleerd had. Hij was te boos geweest om te achterhalen wie haar nieuwe mentor was. “Shadowpaw.” Hij deed moeite om zijn stem zo nonchalant mogelijk te laten klinken. Hij naderde de she-cat en ging langs haar staan. “Waarom ben je van mentor veranderd?” vuurde hij zijn vraag vervolgens op haar af. “Het is niet dat ik je niet had kunnen trainen na de dood van mijn broer, hoor.” Hij probeerde het weer zo nonchalant over te brengen, maar hij boog zijn kop lichtelijk. Van de zekere houding van de tom was niets meer over.

Het was moeilijk. Het was moeilijk om tegen iemand te praten die hem voor zijn gevoel in de steek had gelaten, die een andere mentor had gekozen omdat… omdat het schijnbaar te veel voor hem zou zijn geweest. Was het zelfs wel haar keuze geweest? Of had Butterstar het gedaan om hem een paar weken te geven om terug te herstellen? Maar zo lang had hij nu ook weer niet gekregen, want nu had hij Ravenpaw als mentor. Hij had makkelijk de final assesment van Shadowpaw kunnen afnemen, maar nu moest hij dat overlaten aan een andere warrior en hij haatte het. Hij haatte het dat hij de training van zijn eerste apprentice niet had kunnen beëindigen, dat er nog iets was waar hij in gefaald had. Hij had zijn broer niet op tijd kunnen redden en hij had er nu niet voor kunnen zorgen dat Shadowpaw onder zijn begeleiding een warrior zou worden. Want hij wist dat haar final assesment zou naderen, maar hij wist ook dat hij niet diegene zou zijn die dat bij haar zou afnemen. En hij vond dat echt zo vreselijk dat het hem gewoon pijn deed om er met haar over te praten, maar hij moest wel. Hij wilde antwoorden hebben. “Dus het was je eigen keuze?” Hij draaide zijn kop met een ruk naar haar toe. “Je bent zelf naar Butterstar gestapt omdat je dacht dat jouw training te veel voor me zou zijn?” Misschien deed hem dat nog wel meer zeer. Dat ze zelfstandig naar Butterstar was gestapt om een nieuwe mentor aan te vragen. “En je vond het niet nodig om het eerst even bij mij na te vragen?” Hij deed zijn best om geen conclusies te trekken, want hij had haar immers nog geen tijd gegeven om te antwoorden op zijn eerste twee vragen. En dus perste hij zijn lippen op elkaar toen ze aan hem vroeg hoe het ging. Hij wendde zijn blik van haar af en keek strak naar voren. “Ja.” Zijn stem brak. Mousedung. “Ja.” Zijn stem brak een tweede keer. Verdomme! “Het gaat prima.” Een brok vormde zich in zijn keel en Butterpact wist dat hij nu beter zijn bek kon houden voordat hij weer begon te huilen. En dus gaf hij een knikje en haalde diep adem door zijn neus. Hij controleerde zijn ademhaling en richtte zijn blik naar boven – net doende alsof hij iets aan het zoeken was in de lucht – om te voorkomen dat er tranen over zijn wangen zouden gaan lopen. Hij mocht niet breken. Niet bij zijn voormalige apprentice.

Butterstar had het voorgesteld. Natuurlijk had Butterstar het voorgesteld, want ze wilde geen zwakte in haar Clan zien. Ze weigerde te geloven dat er katten waren die hun zwakte tonen omdat ze RiverClanners waren. Op dat vlak was ze waarschijnlijk even trots als een ShadowClanner, hoewel dat nu wel zou meevallen nu ShadowClan geleid werd door Tallshadow. De tabby was heel anders dan de voormalige leader Innerstar en leek de zaken anders aan te pakken. En dit op een zodanige manier dat er ShadowClanners waren die hun ongenoegen niet voor zich konden houden, die het zelfs duidelijk lieten merken in hun gedrag en in het openbaar tegen hun leader in durfden te gaan. Butterpact kon zich al half en half voorstellen hoe Butterstar zou reageren als ze dat bij haar zouden proberen en dat was niet iets prettig om over na te denken. Maar het feit dat ze zijn apprentice van hem had afgenomen zonder dit met hem te overleggen, was ook niet prettig om over na te denken. Het zorgde ervoor dat hij niet alleen boos werd op zijn leader, maar ook op Shadowfray omdat ze ermee in had gestemd terwijl ze duidelijk een keuze had gehad. Het maakte hem woest. “En je hebt er niet even bij nagedacht dat door jouw training door iemand anders over te laten nemen ik mijn afleiding kwijt was? Dat het me wel eens ontzettend kon kwetsen als ik erachter zou komen dat je een kéus had en dat je deze hebt gemaakt zónder dit met mij te overleggen?” De woede zorgde ervoor dat hij zijn verdriet even vergat en dat hij een verafschuwd gezicht naar haar trok toen ze haar hulp aanbood. Hij wilde haar hulp niet, hij wilde zijn broer terug hebben. Meer vroeg hij niet. “Ik heb je hulp niet nodig,” snauwde hij haar toe. “Net zoals jij mijn hulp niet nodig leek te hebben voordat je warrior werd.” Misschien was hij onredelijk, maar zijn trots was gekrenkt. En dat in combinatie met zijn verdriet zorgde ervoor dat hij zijn muren opzette. “En een echte vriendin ben je ook al niet, want dan zou je het met me besproken hebben. Je had beter moeten weten dan zomaar zo’n keuze te maken zonder mij erbij te betrekken.” Hij keek kwaad de andere kant op. “Dat Butterstar mij nu zwak vindt en geen goede mentor wil niet zeggen dat jij daar maar zomaar mee moet instemmen, weet je. Je had het best een keer met mij mogen overleggen.”

Ergens diep vanbinnen schaamde hij zich voor zijn gedrag. Hij gedroeg zich als een kitten. Als een kleine kitten die zijn zin niet kreeg. Want misschien was het ook wel gewoon geen big deal. Misschien gebeurden dit soort dingen heel erg vaak, maar dacht hij dat het hem nooit zou overkomen en dat hij nooit zijn apprentice aan iemand anders zou moeten laten omdat hij het zelf niet meer aankon. Misschien had Butterstar juist gehandeld door Shadowfray een andere mentor te geven op het moment dat ze nog apprentice was om hem wat te ontlasten. Maar waarom was dat zo lastig om toe te geven? Waarom kon hij gewoon niet toegeven dat hij hulp nodig had? Waarom moest hij zichzelf altijd maar achter een muur die hij opzette verbergen zodat anderen niet zouden merken hoe erg hij er wel niet aan toe was, terwijl dat juist heel duidelijk was? Zelfs Shadowfray gaf aan dat hij moest stoppen met deze onzin. Het irriteerde haar dat ze het tegen hem zei, maar hij wist dat ze gelijk had. Hij wist dat hij meer moest openstaan voor hulp van anderen, maar dat kon hij niet. Hij was liever rete arrogant en werkte liever iedereen tegen zich dan dat hij ook maar zou toegeven dat hij hulp nodig had, ook al had hij nog geen paar dagen geleden staan snikken tegen Smokegaze aan. Hij draaide zijn kopje naar Shadowfray toe toen ze verder tegen hem sprak. “Ik heb niet eens een kans gekregen om te laten zien wat ik kan, want toen was je al weg.” Hij keek haar met een strakke blik aan. “En ik denk dat ik het best wel gekund zou hebben als jullie me een kans hadden gegeven. Maar nee, er overlijdt iemand en er worden gelijk maatregelen getroffen omdat men denkt dat ik het mentaal allemaal niet aankan. Misschien had ik die afleiding juist wel nódig.” Hij keek naar zijn poten, want hij was bang dat hij zou huilen als hij zijn ogen liet ontmoeten met haar lichtgroene kijkers. “En als ze echt zo aan me getwijfeld had omdat ik een kersverse warrior was, had ze me in eerste instantie gewoon geen apprentice moeten geven.” Hij keek nu weer nors voor zich uit. “Maar misschien kom je er nog wel achter als je zelf een apprentice toegewezen krijgt en deze wordt het volgende moment, net op het moment dat je de afleiding het meeste nodig hebt, weer van je afgepakte en zomaar aan iemand anders gegeven. Misschien begrijp je dan wat ik bedoel."