The hunter

Haar appelgroene ogen staarden gefocust vooruit, naar de prooi die ze aan het besluipen was. Het was een konijn, iets waar ze in het Thunderclan territorium nooit achteraan had gezeten, maar ze moesten zich nou eenmaal aanpassen aan de nieuwe omgeving en dus deed ze nu een poging dat beest te pakken te krijgen. Natuurlijk was ze niet vaak bezig met haar taken, maar ze kon toch niet met lege poten teruggaan naar de Cave? Katten zouden haar raar aankijken als ze dat te vaak deed, ze moest toch ergens de schijn hoog houden dat ze toch wel een goede warrior was, of niet dan? En het opgraven van andermans prooi kon ze nou eenmaal ook niet al te vaak doen, dat ging opvallen. Ze zette pootje voor pootje dichterbij, terwijl ze een poging deed zich te verschuilen in het gras dat de highlands haar aanboden. Kort knipperde ze met haar kijkers, waarna ze haar spieren aanspande en de aanval inzette. Ze schoot naar voren en zo snel als ze kon sloeg ze haar klauwen in het konijn. Zo snel als ze kon duwde ze het tegen de grond en maakte ze het diertje af. Goed, dat was klaar. Ze ging naast haar versgevangen prooi zitten en begon haar poot weer schoon te likken. Ugh, bloed, dat bevlekte de witte gedeeltes van haar vacht altijd zó snel. Opeens viel haar blik op een ander. Een thunderclan apprentice die dichtbij haar in de buurt was. Waar was hij mee bezig? Deed hij ook een poging tot jagen of..? Rustig volgde haar appelgroene ogen zijn bewegingen.

Lionpaw eerst!

Ze had de bewegingen van de apprentice gevolgd, tot op het punt dat ze merkte dat hij op een muisje aan het jagen was en binnenkort toch wel echt de zet moest zetten om ernaartoe te springen. En dat deed de rode tabby ook, helaas voor hem leek zijn voorpoot niet echt mee te gaan in zijn beweging, waardoor hij daarover heen struikelde en vlak naast het muisje terecht kwam. Bam! Haar lippen trilden kort, omdat ze eigenlijk keihard wilde gaan lachen want het zag er hilarisch uit, maar dat besloot ze uiteindelijk toch niet te doen. Toen pas merkte de kater haar op. Hij vond dat de grond een knuffel nodig had. Nu kwam haar lach toch wel echt naar buiten, zachtjes en bescheiden, maar goed, ze lachtte hem technisch gezien toch wel een beetje uit. "Vast ja." Zei ze, terwijl ze even met haar staart op de grond tikte. "Heeft je mentor je niet geleerd dat als je springt, je voorpoot ook van de grond af moet?" Ze keek de apprentice vragend aan. Zijn mentor was vast een sukkel, want dit was het eerste wat een apprentice toch behoorde te leren? Ik bedoel.. de sprong was hét belangrijkste van de jacht!

De poes trok de conclusie dat deze apprentice niet bepaald de slimste was, nog was hij de handigste. Hij begon over hoe zijn mentor maar bleef praten over lieveheersbeestjes en toen leek hij opeens te switchen van onderwerp. Lieveheersbeestjes. Hoe kwam er erbij? Ze knipperde wat met haar ogen en wachtte tot hij was uitgesproken en nog enkele seconden daarna zweeg ze. Haar kaken op elkaar klemmend. Wow. Hij was echt dom. Ze haalde kort diep adem en schudde licht lachend met haar hoofd. "Kenner zijn over lieveheersbeestjes gaat je nergens brengen, Lionpaw." Sprak ze luid en duidelijk. Nee, niemand die dat zou boeien. Geen clanleader die je dan een warrior wilde maken als je alleen daar iets over wist. "Je zult toch echt wel wat meer skills moeten opbouwen." Ze haalde haar schouders wat op. "Anders word je straks nooit warrior, dat wil je toch niet?" Pfft. Het boeide haar niet wat zijn mentor met hem wilde bereiken, maar een mentor behoorde een apprentice goed op te voeden. Hem te leren wat nodig was. Zodat hij lekker haar prooi kon vangen.

Ze knipperde met haar ogen. Totally done met deze kater, maar dat wilde ze niet laten merken. Misschien kon hij nog van enige waarde voor haar zijn, maar ze betwijfelde dat. Oh, ze begon dat zo hard te betwijfelen. Misschien moest Silverstar hem maar direct Elder maken als hij zo dom ging wezen, ze hadden geen warrior nodig die het imago van Thunderclan zo omlaag zou halen, zoals hij. Waar waren zijn hersenen überhaupt gebleven? Had hij die achtergelaten in zijn nest? Ze bleef daar maar wat verbijsterd zitten toen hij door bleef brabbelen over lieveheersbeestjes, iets met dat de rood met zwarte giftig waren of was het nou de zwart met rode? Maakte niks uit. Hij brabbelde maar door en door en door en door en eigenlijk bereikte het de oren van de poes niet. "Ik betwijfel dat je zo warrior kan worden." Sprak ze dan maar toen hij klaar was. Damn, boy, grow a pair of brains.