We're the same... Almost

Geïrriteerd zijnde probeerde Jayflame naar zijn schouder te kijken waar de brandwond zich bevond. Deze begon te helen. Rousepaw had hem al gewaarschuwd dat het kon jeuken, maar ze had het naar zijn idee nogal geminimaliseerd uitgesproken toen ze het over “lichte jeuk” had. Het liefste zette hij zijn tanden in de helende brandwond en beet gelijk weer de wond door zodat de pijn boven de jeuk zou gaan. Hij dacht dat het iets draaglijker zou zijn. Aan de andere kant wilde hij wel graag dat die schouder genas zodat hij zich direct weer kon richten op zijn trainingen. Hoewel hij een warrior was geworden, wilde dat nog niet zeggen dat hij zich niet meer bezighield met eventuele trainingen. Hij trainde bijna elke dag om beter te worden en voor zijn Clan op te kunnen komen als dit nodig was. Hij wilde zijn Clan immers niet een reden geven om te twijfelen over zijn loyaliteiten, hoewel hij soms nog het idee had dat katten hem aankeken omdat zijn vader toevallig een BloodClanner was en een nestje had achtergelaten waar hij toevallig in had gezeten. Hij wilde er echter niet aan denken hoe het was geweest als hij in de BloodClan opgegroeid zou zijn. Jayflame kon zich nog net op tijd weer terug bij de les houden om te voorkomen dat hij op het Thunderpath stapte. En dat was maar goed ook, want net op dat moment raasde er een monster met hoge snelheid voorbij. Jayflame zette zijn klauwen in het gras terwijl hij zich schrap zette voor de wind die volgde. Nadat hij zowat het gevoel had dat zijn oren er af waren gewaaid, merkte hij pas de ShadowClanner op die aan de overkant stond. Jayflame keek de tom strak aan. ‘Waag het niet om het Thunderpath over te steken.’ De rode tom stond immers iets te dicht naar zijn goedkeuring in de buurt van de Thunderpath en daarmee ook hun border.

Hoewel Jayflame niet echt een band had met de ShadowClanners voelde hij zijn pels toch wel heel even de lucht in schieten toen hij merkte dat de rode tom zo dicht in de buurt van het Thunderpath kwam dat hij haast van zijn poten werd gereden door een monster. Hij hield zichzelf voor dat het de tom zijn eigen schuld was als hij overreden zou worden door een monster, maar merkte dat zijn spieren al aangespannen waren om de tom te hulp te schieten als dit zou moeten. En hoewel hij zich aan dat gealarmeerde gevoel irriteerde, toonde het toch wel aan dat hij toch wel een ThunderClanner was in zijn hart en geen BloodClanner. Een BloodClanner zou er leedvermaak uithalen wanneer iemand overreden werd door een monster. Nee, hij was absoluut niet zo als zijn vader en dat werd hem naarmate hij ouder werd steeds duidelijker. Hij dacht namelijk niet dat zijn vader lief kon hebben en hij wist van zichzelf dat hij dat wel kon. Jayflame trok kort met zijn oortje toen hij hoorde wat de rode tom dwarszat. Hij kende dat probleem maar al te goed. ‘Wat heb je gedaan?’ vroeg hij voordat hij zichzelf kon inhouden. ‘Niet dat het mijn zaken zijn of zo,’ liet hij er vervolgens haastig op volgen. ‘Maar ik weet hoe het kan zijn als je verkeerd beoordeeld wordt door anderen. En irritante Clanmates ken ik ook wel.’ Misschien waren de tom en hij dan toch meer hetzelfde dan dat ze in eerste instantie zouden denken. Het zou echter wel makkelijker zijn als ze deze gevaarlijke border niet tussen hun in hadden om te praten, maar er was geen haar op zijn pels dat er aan dacht om de warrior code te breken door deze grens over te steken.

Jayflame hield zijn blik neutraal toen de ShadowClanner hem vertelde dat zijn familie enkel uit rogues bestond. Dat wilde dus zeggen dat de ouders van de tom ook rogue waren en de tom op de één of andere manier terecht was gekomen in de Clan. Of misschien was hij achtergelaten in de Clan. Er waren zo veel mogelijkheden. Zijn moeder was een ThunderClanner en zijn vader was een BloodClanner. Tijdens de overname van ThunderClan door de BloodClan was hij geboren, dus dat toonde al aan dat er soms vreemde dingen konden gebeuren. Nu nog altijd vroeg hij zich af wat er met zijn echte moeder was gebeurd en hoe het kon zijn dat ze verliefd was geworden op een BloodClanner. Inmiddels was hij er dankzij ontmoetingen met diverse BloodClanners waaronder blijkbaar zijn halfbroer achter gekomen dat zijn vader niet alleen een BloodClanner was, maar ook nog eens de deputy. Zijn halfbroer had hij sindsdien echter niet meer gezien en hoewel hij soms nog wel eens aan hem dacht, was hij er ook niet meer zo geïnteresseerd in om hem nog een keertje te ontmoeten. Zijn hart klopte in zijn keel toen de ShadowClanner het over een BloodClanner had. Zou het zijn vader kunnen zijn? De vraag van de ShadowClanner liet hem slikken. “In principe heb ik naar mijn idee niet echt iets gedaan, behalve dan het feit dat ik geboren ben uit het nestje van een ThunderClanner en een BloodClanner.” Hij keek gefrustreerd naar de grond. “Mijn vader is een BloodClanner en ik kan daar echt totaal niks aan doen, maar de halve Clan lijkt het me te verwijten dat het zo is. Ik weet ook niet wie mijn vader is, behalve dat hij de deputy van de BloodClan is. Ik heb hem nog nooit ontmoet of zo.” Dadelijk dacht de ShadowClanner nog dat hij contact had met zijn vader. En opeens besefte hij zich dat de ShadowClanner er helemaal niks mee te maken had met wat hij deed. “Als je trouwens ideeën in je kop gaat halen en gaat rondbazuinen dat ik mijn vader opzoek, zorg ik ervoor dat alle Clans op de Gathering weten dat jij contact hebt met je rogue familie en dat ShadowClan een rogue heeft verzorgd.” Hij kneep zijn ogen samen. “Hoewel het me meer voor ShadowClan’s ego lijkt passen dat ze haar gewoon weggestuurd hebben.”

Jayflame zag aan het gezicht van de ShadowClanner dat hij gelijk had en snoof even. Hoewel hij begreep dat ShadowClanner het niet accepteerde dat er vreemdelingen in hun Clan kwamen, was het ook weer zo dat she-cat familie van deze tom was geweest. Als zijn zusje of broertje als rogue zijnde zwaar gewond zou zijn geraakt, zou hij het ook meer dan normaal hebben gevonden als hij of zij de juiste behandeling kreeg in ThunderClan. Maar ThunderClan was ook niet zomaar een Clan die hulpbehoevende katten wegstuurde. Hij wist niet in welke mate ShadowClan dat deed, maar hij hoopte voor de tom dat zijn halfzus de volgende keer dat ze gewond zou raken weer geholpen zou worden. Hij was er al achter gekomen dat de Clans een vrije agressieve houding hadden tegenover rogues. Hijzelf had een iets lossere houding tegenover hun, maar hij kon het wel niet hebben als er een BloodClanner in zijn territory rondzwierf. Zijn oortje trok hij verrast naar opzij toen de ShadowClanner aantoonde dat hij misschien wel een idee had wie zijn vader was. En hoewel Jayflame het eigenlijk niet wilde, voelde hij toch nieuwsgierigheid naar zijn vader. Hij wilde er absoluut geen contact mee hebben, maar zou het erg fout zijn als hij nu door zou vragen? Het kon misschien ook overkomen alsof hij gewoon medelijden toonde met de ShadowClanner zonder dat zijn nieuwsgierigheid naar zijn vader direct zou doorschijnen? “En?” vroeg hij. Hij liet even een stilte vallen. “Hoe ziet hij eruit? Heb je een naam gehoord?” Het zou zo veel makkelijker zijn als hij een uiterlijk en een naam op zijn vader kon plakken. En dan was er natuurlijk die brandende nieuwsgierigheid naar of ze op elkaar zouden lijken. “Lijkt hij… op mij?” Hij trok ongemakkelijk zijnde met zijn oortje. Wie weet had zijn vader wel exact de donkergrijze pels en hemelsblauwe ogen die hij ook had.