to kill a mockingbird

Haat en woede lagen duidelijk in haar ogen. Ze was pissed. En goed pissed. Ze zat al vanaf zonshoog te wachten tot haar verdomde zoon eindelijk op zou dagen. Het was misschien de laatste training die ze hem kon geven. Met vernauwde ogen bleef ze staren. Wachtend. De minuten aftellend.

-Tallpaw

Gisteren was Tallpaw benoemd tot warrior. Tallpaw was dan dan ook verleden tijd en Tallfright had zijn plaats ingenomen. Tallfright. HIj moest nog steeds wennen aan de naam. Hij was heel erg blij geweest toen hij zijn nieuwe naam had gekregen maar nu hij nog eens zijn naam bekeek, vond hij de keuze van zijn tweede naam nogal vreemd. Fright. Hij was toch nooit ergens bang voor geweest? Tallfright versnelde zijn tempo. Nu Whifflepaw spoorloos verdwenen was, was er geen dreiging meer in de clan die hem tegenhield om zijn moeder op te zoeken. Hij zag haar al bij de rand van het Thunderpath zitten en aan haar gespannen lichaamshouding kon hij al zien dat ze niet al te goed gezin was.

Hij haalde, ondanks dat hij wist dat zijn moeder niet goed gezind was, even zijn mondhoek op toen ze hem begroette. "Je bent laat." Hij stapte nog wat dichter naar haar toe en ging voor haar staan. "Ik ben nog niet zo lang wakker," mauwde hij en liet zijn blik even naar de hemel gaan. De zon was ondertussen voorbij zijn hoogste punt. "Ik had deze nacht namelijk Vigil." Hij keek zijn moeder recht aan. Zij had hem getraind de afgelopen moons, werkend naar het moment dat hij warrior zo worden. Het moment was eindelijk aangebroken. "Tallfright is nu mijn naam." Waarom ze hem deze naam gegeven hebben, was niet duidelijk. Angst zat namelijk niet meer in hem, dat had Sinclaw hem afgeleerd. Misschien was het wel een teken, een teken om angst te zaaien?

Haar humeur was al niet al te goed geweest. Dit dropte echter naar schandalig slecht toen haar zoon begon te spreken en ze trok haar bovenlip even op. "Vigil." Spuugde ze naar hem terwijl haar nekharen omhoog schoten. "Dus je mist trainingen om een traditie van een kittenverzinsel te verhemelen?" Vurig staarde ze de kater aan en moest zichzelf inhouden om haar nagels uit te slaan in irritatie. Echter kon ze toch nog even lachen bij het horen van zijn naam. "Fright hmm, je vader houdt je niet hoog in vaandel." Kil kwam ze omhoog en stak zonder angst de border en dus de thunderpath over om naar hem toe te stappen. Ze liet haar staar onder zijn kin glijden voor ze haar poot op zijn kop zette en hem omlaag duwde. "Geniet maar niet teveel van je naam. Die ceremonies boeien niets. Je bent nog altijd een apprentice tegenover mij, ik bepaal wanneer jij jezelf warrior mag noemen begrepen. Je hebt nauwelijks nog genoeg geleerd." Sissend staarde ze omlaag naar de kater. "Je bent niets."

Ook na zijn melding over de Vigil bleef Sinclaw geïrriteerd, zoals Tallfright van haar gewoon was. Hij had haar eigenlijk nog niet tot amper tevreden gezien. "Ik moest wel meedoen, want anders kwam ik verdacht over." verklaarde de kater stevig en hield zijn blik op Sinclaw gericht, die het Thunderpath overstak om bij hem te komen. "Geniet maar niet teveel van je naam. Die ceremonies boeien niets. Je bent nog altijd een apprentice tegenover mij, ik bepaal wanneer jij jezelf warrior mag noemen begrepen. Je hebt nauwelijks nog genoeg geleerd." Hij vernauwde zijn ogen lichtjes bij wat ze vervolgens zei. "Je bent niets." Soms had hij echt de neiging om het uit te schreeuwen want niemand, geen kat, werd graag gezien als 'niets'. En dat liet zijn moeder hem altijd maar weten, waarschijnlijk met de bedoeling om hem sterk te maken, wat ook werkte bij hem. "Wat staat er op de planning vandaag," mauwde hij strak. Zijn oren stonden nog steeds recht naar voren en waren geen moment naar achteren geschoven, zoals ze vroeger wel gedaan zouden hebben.

Niet dat hij echt als verdacht werd gezien sinds Whifflepaw's verdwijning. "Uhuh." zei hij kort als antwoord op haar eerste opmerking. Hij spitste zijn oren toen Sinclaw vervolgens haar mond opende. "Je gaat voor de eerste keer doen waar je voor getraind bent. En als je dat gedaan hebt, ben je klaar voor om jezelf een warrior te noemen mijn zoon." Ondanks dat dit een doodserieuze mededeling was, werden zijn ogen wat groter van enthousiasme. Allright! Hij kneep even één oog dicht toen zijn moeder met haar staart onder zijn kin wreef. Tallfright spitste zijn oren, wetend dat ze nog iets zou zeggen. "You're gonna bring a soul to the next life." Hij hield zijn blik op de zwart-witte poes gericht. "Eender welk leven? Of had je iemand in gedachten?" vroeg hij met een lichte frons. Hij had de kracht en technieken van zowel Thunderclan als Shadowclan onder de knie, dus dit moest geen probleem voor hem vormen, al hing het natuurlijk ook wel af van zijn tegenstander. Hij richtte zich wat meer, vastberaden, op.

Een gevaarlijke glans van genot lag in haar ogen. Duidelijk zichtbaar terwijl ze haar zoontje aankeek en met haar dikke staart over zijn wang gleed. "Oh liefje. Iemand waar jij totaal geen moeite mee zal hebben." Zachtjes duwde ze haar wang tegen zijne en bracht haar mond naar zijn oor. "Roughflower. De tabby queen. Ze heeft blauwe ogen en lijkt wat hoog op haar poten te lopen. Je herkent haar direct. Ik wil dat je haar om het leven brengt en mij een van haar ogen brengt als teken." Ze deed een stap naar achteren hem recht aanstarend. "Het maakt me niet uit hoe je het doet. Zo lang wij haar maar terug vinden met een oog missend. Een oog dat jij mij persoonlijk komt brengen. Begrepen Tallpaw?"

"Oh liefje. Iemand waar jij totaal geen moeite mee zal hebben." Tallfright spitste zijn oren, hij zou geen enkel detail missen. Sinclaw begon met de beschrijving van ene Roughflower, een tabby queen. Een queen? Ondanks die gedachte knikte de kater kordaat. "Het maakt me niet uit hoe je het doet. Zo lang wij haar maar terug vinden met een oog missend. Een oog dat jij mij persoonlijk komt brengen. Begrepen Tallpaw?" "Ik zal je niet teleurstellen," mauwde hij met een kort knikje.

Hij gaf het antwoord wat ze wou horen en knikte emotieloos op de katers woorden. "Prima. Laat niet te lang op je wachten, ik heb niet eeuwig geduld." Met die woorden draaide ze zichzelf bij en staarde even op naar de hemel. "Ga nu. Geen training voor vandaag. Dit is je laatste opdracht als apprentice." Knikkend naar de kater ze draaide zichzelf om en liep weg van hem opnieuw terug in Shadowclan territory.
-Sin topic uit