All we do is drive

✿
All we do is think about the feelings that we hide

Het was een regenachtige dag. Haar poten hadden haar naar het territorium van ShadowClan gehaald. En ondanks de vochtige geur dat de regendruppels met zich meebrachten kon de kattin duidelijk ruiken dat ze niet zo ver weg was van het Thunderpath. Maar ze had Chawl's waarschuwing gehoord en aangezien het haar beste vriend was, zou ze zijn advies maar moeten volgen en niet dicht bij dat pad komen. Ze kon al langzaamaan merken dat er weinig monsters waren op dit moment. Het was redelijk rustig en het rook alsof de laatste maar minuten geleden voorbij was gereden. Maar misschien hielden Twolegs ook niet van water, en dat nam ze het hun niet kwalijk.

Een vrolijk liedje neuriënd liep ze verder. Ondanks het sombere weer voelde de kattin zich prima. Fortuna's trainingen begonnen makkelijker te worden, of ze raakte er al langzaamaan gewend aan haar manieren om een Young One te trainen. Hoe dan ook, Shallow moest eerlijk toegeven dat haar conditie behoorlijk vooruit was gegaan. Toch was ze niet sterk genoeg om haar final assesment volledig af te ronden, als dat ooit zou komen. Het kon manen duren voordat Claw of Shark echt wat in haar zagen. Ja, wil, koppigheid en levendigheid. Maar dat was niet precies wat ze in een echte BloodClanner zochten. Ondanks dat ze, blijkbaar, de dochter van de deputy was, een zeer belangrijke kat was ze echt niet zoals hem. Niet moordlustig of gewelddadig. En de enige reden waarom ze de Elite joinde was omdat Chawl's verhalen en uitleg over zijn Clan haar echt fascineerde. En aangezien ze toentertijd een kitten was, kon ze ook niet altijd haar eigen keuzes maken. Maar wie had haar tegengehouden? Zij en Chawl konden al meteen goed met elkaar om, en Claw zou natuurlijk zijn kans pakken maar members te krijgen voor de Clan. En ergens was ze bewust van het feit dat ze nogal een schaamte was voor haar vader, dat niemand het zou geloven als het bekend gemaakt werd, of het wel zo was. Maar ze had het duidelijk geroken. Ze hoorde bij hem. Het was echt haar vader, en zelfs zij kon het niet geloven. Dus hield ze het liever geheim.

Ondanks alles wat er rond al die manen hier gebeurd was, voelde de grijze tabby zich prima. Ze voelde zich nog steeds zichzelf, geen drang om voor anderen te veranderen. Ze hield van haarzelf hoe ze nu was en dat wou ze nu houden. Of de Elite het leuk vond of niet. Als Claw of Shark er niets in haar konden zien, was er een kans dat ze gewoon eruit geschopt werd. Maar dan had ze geen regel gebroken, toch? Claw zei alleen dat ze de Clan niet vrijwillig mocht verlaten. Maar als ze eruit gestuurd werd omdat ze gewoon geen sprankje 'gewelddadigheid' had dan kon ze zich wel veilig voelen, ze was al oud genoeg om op zichzelf te wonen. En misschien kon ze Chawl nog zien, en Jackdaw, en Lola. Gewoon iedereen die ze al die tijd ontmoet had en echt als een vriend zag. Maar het was niet iets waar Shallow zich zorgen om moest maken.

Bij al dat nadenken had de Young One niet eens de geur herkend. Gewoon een vage rogue geur viel haar neus binnen en meteen kwam de kattin op stilstand. "Hoi?" Zei ze. Haar stem de stilte vullend. Het zachte geluid van regendruppels werden zachter. Ze wist wel dat er iemand was. Ze kon haast de ogen op haar rug voelen. De poes schudde de enge gedachtes van haar af en probeerde het nogmaals. "Hallo? Wie is daar?" Ze probeerde meer vriendelijk dan bang te klinken. Het was een kat, dat wist ze zeker. Maar wat als ze jonger was dan die kat? Wie kon haar hieruit redden als hij haar meteen zag als dreigement? Puur omdat ze naar BloodClan rook? Ze had niemand pijn gedaan, toch?

Sicarius first, ik zeg wel wanneer het topic open is ^^

Verdomme, waar waren ze? Nergens was ook maar een spoor te bekennen. Niemand had de moeite gedaan hem te vertellen waar ze heen zouden gaan. Wat moest hij nu? Dat had niemand hem ooit verteld. Het gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Hopeloosheid. Het was al erg maar alsof Starclan hem wilde straffen was het enkel erger geworden. Eerst zijn familie dood, daarna de clans verdwenen. Waar was zijn nut heen? Weggevaagd met de wind. Hij kon nergens heen en kon niets doen. Een geur die zijn aandacht trok, rukte hem weg van de negatieve gedachtes. Het liet zijn zwarte vacht rijzen. Dit was de geur van Bloodclan. Wat deden die hier, in clan gebied? Geuren volgen was niet zijn ding, hij kon niet eens fatsoenlijk jagen. Toch leidde het hem naar een kat. Een grijze kattin van ongeveer half zijn leeftijd. Vanuit de struiken staarde hij naar haar. Hij wilde eerst weten wat de situatie hier was voor hij er roekeloos in zou springen. "Hoi?" Een regendruppel rolde over de snuit van de kater naar beneden. Verder geen geluid, de situatie was nog niet duidelijk genoeg. "Hallo? Wie is daar?" Het leek er op dat ze alleen was. Hij was inmiddels weer redelijk genezen en zou een kattin van haar leeftijd wel makkelijk aan moeten kunnen. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn vacht weer plat op zijn lichaam liet rusten. "Wat doe jij hier in clangebied, alleen?" vroeg hij op een nog relatief rustige manier. Zijn ogen vrijwel witte straalde echter pure ellende uit.

Ze schrok op toen ze plotseling een stem achter haar hoorde. "Wat doe jij hier in clangebied, alleen?" Vroeg hij, nog rustig. Haar grijze vacht tintelde van de zenuwachtigheid terwijl ze achter zich keek en oog in oog stond met een zwarte kater. "Ik wou eventjes rondlopen." Legde ze uit. Haar ogen gleden terug naar de verharde weg voordat ze terug in de blauwe ogen keek van de zwarte kat. "De Clans zijn weg, toch? Als ik het goed heb, ik heb gehoord van wel." Ugh, daar kwam het struikelen. Stom. Stom. Stom. Nu dacht hij dat ze bang was. Nou, dat was ze wel. Ze kende hem amper en hij rook onbekend en zij rook als een vijandige Clankat maar zag er erg fragiel uit. "Ik kan wel weggaan, ofzo." Mompelde ze terwijl ze met haar staart heen en weer zwiepte. Hoe kon ze zichzelf hieruit redden?

Deze Bloodclanner was in tegenstelling tot de meeste niet de beste in het verbergen van angst. Aan haar houding, blik en de sfeer die ze af gaf was het te merken. Dat betekende dat ze hier waarschijnlijk alleen was. Niemand om haar te helpen in de buurt. "Ik wou eventjes rondlopen." De kattin richtte haar twee verschillend gekleurde ogen op het Thunderpath achter zich. Na een paar secondes keek ze weer in zijn witte ogen. "De Clans zijn weg, toch? Als ik het goed heb, ik heb gehoord van wel." De zwarte kater vernauwde zijn ogen en zwaaide een keer met zijn staart. "En dat geeft jou het recht om je zomaar op hun gebied te bevinden?" vroeg Sicarius aan de Bloodclan kattin. De kater zette langzaam een stap dichterbij. Ze was jonger, fragieler, vrouwelijk en leek niet bepaald klaar te staan om te vechten. "Ik kan wel weggaan, ofzo." Het gemompel van de kattin en haar ongemakkelijke houding lieten een grijns op Sicarius' kop verschijnen. Nogmaals zette hij een paar stappen richting de kattin totdat er nog maar een hazenlengte tussen de twee in zat. "Daar wil ik met alle liefde mee helpen," sprak de zwarte kater met een dreigende toon in zijn stem.