Hmm. Zijn vader was weg. Verdwenen, en hij had absoluut geen idee waarheen. Was hij in dezelfde plek als Bunnykit? Was hij terug naar huis gegaan? Waarom nam hij hen dan niet mee? Er waren ontzettend veel vragen en geen antwoorden. Hij was eraan gewend geraakt dat zijn moeder hem niet veel meer vertelde, dus vroeg hij er ook niet meer naar. Elke keer als hij dat deed, leek ze enorm verdrietig te worden. En wanneer zij verdrietig werd, werd hij dat ook. Dus nam hij het initiatief om zijn vader zelf te gaan zoeken, vergetend dat hij niet veel verder kon dan de grot waarin de clans zich begaven. Toch begon hij aan zijn zoektocht, vastberaden om zijn vader te vinden en hem te vragen wat hem aan de hand is. Met zelfverzekerde stapjes liep hij naar de uitgang van de grot. Hij zou wel terugkomen wanneer hij antwoorden had.

Enkele staartlengtes van de uitgang af, verscheen er ineens een sneeuwwitte gedaante voor hem. Hij deinsde ietwat geschrokken achteruit. Het was Bloomkit. Nee, wacht, Bloompaw nu. Ze was Apprentice geworden. En daarmee leek ze ineens ook een stuk groter dan hij, iets wat hij niet helemaal op prijs stelde. Hij fronste naar haar. "Bloom!" riep hij boos. "Laat me er langs, ik moet iets doen," miauwde hij, zwaar beledigd dat ze hem durfde te belemmeren. De vragende blik was echter al genoeg. Ze vroeg zich af wat hij aan het doen was. "Ik moet mijn vader zoeken," legde hij uit. "Hij is weg en hij heeft niet eens gezegd waar hij heen gaat. Hij heeft niet eens doei gezegd!" Hij was boos op zijn vader. Hij had zijn moeder verdrietig gemaakt en zijn kinderen gewoon achtergelaten. Wat een eikel.

De frons was niet van zijn gezicht te halen. Hij had geen zin om te wachten tot Bloompaw zich had bedacht, of juist niet. Ze was niet eens veel ouder dan hij, dus hij zou haar zich niet laten stoppen! Hij maakte zich klaar om langs haar heen te glippen, maar toen liep de witte poes naar buiten. Hij keek haar even vragend achterna. Ze ging met hem mee? Misschien was het wel een beter idee. Hij kon daarbuiten gevaar lopen en Bloompaw was al een Apprentice, misschien kon ze hen enigszins verdedigen. Er trok een rilling over zijn rug bij de gedachte aan de hond waar Sandflower hem van had gered. Zoiets wilde hij niet opnieuw meemaken. "Je gaat met me mee!" bracht hij vrolijk uit, en liep snel achter haar aan. Het was al even geleden dat hij buiten de grot was gekomen. Eenmaal buiten, keek hij bedenkelijk om zich heen. "Waar denk je dat hij zal zijn?" vroeg hij, ietwat verloren. De wereld was zo groot, hoe moest hij zijn vader ooit vinden?

Bloom glimlachte naar hem en even had hij de neiging om zijn wang tegen de hare aan te drukken. Ze hield hem niet tegen, maar ze liet hem ook niet in zijn eentje naar zijn vader gaan zoeken. Ze was een echte vriendin en daar was hij haar dankbaar voor. Ze kon misschien niet praten, maar hij vond haar wel lief. Hij stelde haar een open vraag, wetend dat ze er toch niet op kon antwoorden. Niet zoals andere katten dat deden. Toch bleef hij het doen. Hij stelde een open vraag en keek naar haar, beeldde zichzelf in wat ze zou zeggen als ze dat kon. Het was best nuttig. De poes haalde haar schouders op, ze wist niet waar Branchtrove was. Natuurlijk wist ze dat niet, niemand leek het te weten. Cedarkit keek haar even verloren aan. "Misschien is hij wel helemaal terug naar huis," mompelde hij. "Dat redden we nooit." Hij keek even bedenkelijk voor zich uit en sprong toen bijna omhoog. "Jij bent een Apprentice! Kun je hem niet opsporen door zijn geur te zoeken of zo?" probeerde hij toen. Dat leerde je toch van je mentor?

Ergens had hij de nu al de neiging om het op te geven. Zodra hij buiten de clan cavern was gestapt, was hij er weer aan herinnerd hoe groot de buitenwereld ook alweer was. Er was geen enkele kans dat hij, een kleine kitten, zijn vader hier ooit zou gaan vinden. Maar wie opgaf, zou nooit iets bereiken, toch? Bedenkelijk staarde hij wat in de verte, niet wetend wat hij moest doen. Het kon zijn dat hij terug was naar huis, maar het was zo ver weg. Nooit zouden ze dat met zijn tweeën redden. En misschien was hij er wel niet eens, dan hadden ze het voor niets gelopen. Met een hoopvolle blik keek hij naar Bloompaw, zijn laatste hoop. De witte Apprentice stak haar neusje de lucht in, maar al snel kreeg hij een verdrietige blik toegewezen. Ze kon hem niet vinden. Cedarkit zuchtte en keek even naar zijn pootjes. "We gaan hem nooit vinden..." miauwde hij met een piepstemmetje. "Waarom gaat hij nou zo maar weg? Ik snap het niet." Wilde hij zo graag niet bij hem en Avid zijn? Was mama echt zo boos op hem?

In stilte keek hij naar de blik die Bloompaw hem liet zien. De kattin kon niet spreken en Cedarkit was zich ervan bewust dat ze de expressies op haar gezicht gebruikte om hiervoor te compenseren. Vaker wel dan niet was haar gezicht een open boek, en nu was dat ook het geval. De witte Apprentice ging liggen, wat hem liet weten dat ze niet van plan was om verder te zoeken. En ze had gelijk. Er was geen beginnen aan. Toch voelde het verkeerd om al zo snel op te geven. Cedarkit keek haar bedenkelijk aan terwijl hij op zijn lip beet. Moest hij in zijn eentje verder gaan? Straks bracht hij weer iemand anders in gevaar, net zoals hij bij Sandflower had gedaan. Met een zucht plofte hij naast Bloompaw neer. "Je hebt gelijk," gaf hij toen met tegenzin toe. "Het heeft geen zin. Zelfs als we hem vinden, wil hij vast toch niet mee terug. Hij is niet voor niets weg gegaan." Het deed pijn. Zijn vader had hem, zijn moeder en zijn zusje achtergelaten en hij had geen idee waarom. Waren ze niet belangrijk genoeg? Hij schudde zijn kop. "Laten we gewoon weer naar binnen gaan." Bij zijn moeder. Die wél bij hem wilde zijn. Die wél om hem gaf. Wie had er dan nog een vader nodig?

Het was ergens wel grappig: de persoon met wie hij het beste leek te kunnen praten, was op dit moment een poes zonder stem. Er was niets dat ze hem kon vertellen om hem beter te doen voelen en toch lukte het haar. Daar was toch wel iets wonderbaarlijks aan. Het feit dat Bloompaw niet kon spreken, zorgde ervoor dat ze ten alle tijden een soort aura van kalmte over zich heen droeg, althans, dat vond Cedarkit. Het hielp hem in dit soort situaties. Hij glimlachte naar haar toen ze hem een lik gaf. Ze was vriendelijk en Cedar hoopte niets anders dan goeds voor haar. "Bedankt, Bloom," miauwde hij zachtjes. Hij drukte zichzelf overeind en wenkte richting de ingang van het kamp. Hij hoorde hier niet buiten te zijn, al helemaal niet om te zoeken naar een kater die toch van hem af leek te willen. Als hij toch geen deel uit wilde maken van hun familie, dan hoefde dat niet. Zijn moeder en zijn zusje waren genoeg. En met die gedachte stapte hij de grot weer in.

- Topic uit? c: