Paradox

Vandaag had ze één bepaald iemand in de gaten gehouden. Nu ze een bepaalde ontdekking gedaan had, kon ze dit niet stilhouden. Echter waren er regels waar ook StarClan zich aan moesten houden. De regels van de natuur. De toekomst stond immers vast, en was niet te veranderen, door welke macht dan ook. Echter kon er wel een zetje gezet worden in de goede richting. Dit was echter altijd door vage boodschappen, die niet iedere kat op prijs stelde. Vaak werd StarClan verweten als er iets niet ging zoals voorgaand gehoopt was, maar dit was volledig onterecht. StarClan was niet zo machtig als er gedacht werd. Immers waren er dingen die eenmaal niet veranderd konden worden, tenzij er met een tijdlijn geknoeid zou worden, wat zelfs voor de intelligentste wezens op deze aarde onmogelijk was. Dit was geen realistisch verwijt dus. Toch was er een manier om te communiceren, om dit kleine zetje te geven, en dat was door middel van medicine cats. Nu wist ze dat Routpaw al meer gezien had dan menig kat over Raptorecho, maar ze geloofde niet dat dit genoeg was. Een steek ging door haar hart toen ze opnieuw hoorde hoe hij de apprentice bedreigde. Hoe had ze ooit van hem gehouden? Hoe was ze ooit zo verblind geweest? Kort klemde ze haar kaken op elkaar. Deze waarschuwing geven zou moeilijk worden, immers voelde ze zich toch als een verrader tegenover hem, maar het was het beste. Ze zou, op wat voor mysterieuze manier dan ook, proberen een boodschap door te brengen.

- Routpaw

Eerder die dag had ze geholpen om de kittens van Northdrift en Raptorecho op de wereld te zetten en hoewel ze normaal gezien meer dan blij zou zijn met nieuwe kittens voor Windclan- of iedere clan, eigenlijk- was dat deze keer niet het geval. Het zat niet lekker met haar dat Raptorecho een partner en kits had. Hij gedroeg zich zo normaal tegen hen dat ze soms dacht dat wat er tussen hun gebeurd was maar een droom was geweest, maar dan herinnerde ze zich die twee ijskoude ogen van hem die namiddag dat ze het had zien gebeuren. Het liet haar huiveren en maakte het haar lastig om die nacht in slaap te vallen. Toen dat uiteindelijk toch gebeurde had ze niet verwacht hier wakker te worden, tussen de sterren. Even was Routpaw met stomheid geslagen, maar snel genoeg besefte ze dat dit Starclan moest zijn. Haar hart sloeg in haar keel bij dat idee. Iemand had haar hierheen gehaald, Starclan wilde met haar spreken. "Wow," Wist ze enkel ademloos uit te brengen totdat ze een vage gestalte herkende. Die rood-witte vacht en zachte, blauwe ogen; het was Mousewish die haar naar deze tussen wereld had gehaald.

Geduldig wachtte ze totdat Routpaw verscheen. Zodra deze er was, was het duidelijk te zien dat ze even een momentje nodig had, ze stond versteld van de verschijning die StarClan was. Mouse glimlachte kort in zichzelf. Dat had zij ook in het begin, bij ieder nieuw dingetje dat ze opmerkte weer verrast. Ze keek terug naar de medicine cat apprentice toen deze een zachte 'wow' uitbracht. Routpaw keek nu ook naar haar. Een glimlach verscheen opnieuw op haar gezicht, en ze liep dichter naar de ander toe. Met iedere stap die ze zette, dwarrelden er sterretjes omhoog. Haar vacht was buitengewoon glinsterend en ook bezaaid met sterren, de één beter te zien dan de ander. Haar blauwe ogen leken te schijnen in contrast met de donkere omgeving om hen heen. "Routpaw, Medicine Cat apprentice van WindClan," begroette ze de ander formeel, ze moest het immers professioneel houden omdat dit een officieel gesprek was, een werkelijke profetie, al was die dan maar heel klein. Eigenlijk wilde ze de ander het liefst een knuffel geven, omdat ze zo goed zorgde voor haar broertje Quietstep en ze was bovendien vrienden met Tigergaze. Ze wilde hen allebei berichtjes nalaten, maar was er niet zeker van of dit mocht of niet. Dus hield ze haar mond daar maar gesloten over. "Ik heb je niet zomaar geroepen. Ik kom met een waarschuwing."

De poes was oogverblindend mooi. Toen haar hart nog klopte was ze dat al geweest, maar nu de sterren zelf in haar vacht neer gestreken leken te zijn keek Routpaw haar groene ogen uit. De vroegere Windclan kat stapte op haar af en iedere keer dat ze haar witte poten neerzette vlogen er kleine sterretjes op. Ze glimlachte een warme, vriendelijke glimlach en de jonge poes vroeg zich af of het mogelijk was om een kat te missen die je eigenlijk nooit goed had gekend. "Routpaw, Medicine Cat apprentice van WindClan," Haar formele woorden brachten haar terug naar de werkelijkheid, of nuja, als dit werkelijkheid te noemen was. Ze moest hier naar met een reden heen gebracht zijn. Dus knikte ze enkel wat nerveus. "Mousewish..." Kwam er enkel ademloos en zachtjes uit als teken van begroeting. "Ik heb je niet zomaar geroepen. Ik kom met een waarschuwing." Oh, Starclan kwam nooit met goed nieuws. Zo zou Routpaw dat al snel begrijpen. De gevlekte tabby legde haar oren in haar nek, haar hart kloppend in haar keel. Mousewish had een waarschuwing, voor haar. Waarom niet voor haar mentor? Wist ze wel zeker dat ze een dergelijke verantwoordelijkheid op haar zwakke schouders moest leggen? Routpaw knikte enkel bezorgd. "I-ik luister,"

Routpaw herkende haar. Het voelde goed om te weten dat clangenoten die minder met haar betrokken geweest waren, haar nog wel herinnerden. Misschien was het lastiger haar te vergeten, aangezien ze kittens op de wereld gezet had. Zij waren haar nalatenschap die zij de wereld gegeven had, en ze was ontzettend trots op hem. Het enige wat ze betreurde, was dat ze nu niet meer bij hen kon zijn. Echter was ze nu hier, om een profetie te geven die de Clan helpen kon. Misschien was ze voorbestemd om hier te zijn, en steun te brengen aan de katten die haar nodig hadden. Om hen iets te geven om in te geloven. Want ze was nu zoveel groter dan enkel een WindClan kattin. Ze was bewijs van een hoger bestaan, en bewijs dat StarClan nog over hen waakte, in welk gebied ze zich dan ook bevonden. Ze kon zien hoe zenuwachtig Routpaw was, en kort gaf ze haar een bemoedigend glimlachje. Het was uiteraard niet de bedoeling dat ze bang was, ze moest zich op haar gemak voelen. Dus knikte Mouse even naar het plekje naast haar, en tikte ze een aantal keer met haar pootje op de grond. "Je hoeft niet te blijven staan hoor," deelde ze mee met een zachte giechel. De onschuldige, vrolijke kattin had haar nooit verlaten. Ze was nu misschien wat wijzer, maar verder was er niets veranderd. Toen Routpaw eenmaal naast haar zat, gaf ze haar een klein duwtje met haar schouder. "Je hoeft niet zenuwachtig te zijn, de reden dat jij gekozen bent voor deze profetie is omdat jij dichter bij het probleem staat dan Lizardpath. Bovendien wil StarClan je laten zien dat wij in je geloven, dat we jou vertrouwen." Dat laatste was misschien niet helemaal waar als ze over heel StarClan sprak, maar wel over zichzelf. Mouse vertrouwde Routpaw net zo goed als Lizardpath, en vond het belangrijk dat niet alleen de meest ervaren kat al het werk deed. Routpaw moest leren, en daar wilde ze heel graag mee helpen. En het gaf haar ook lekker wat te doen!

Mousewish deed haar uiterste best om het Routpaw gemakkelijk te maken, onder andere door haar een bemoedigend knikje te geven en haar uit te nodigen om naast haar te zitten, maar heel veel hielp het niet. Kon je het haar echt kwalijk nemen? Uit het niets was ze in de wereld van sterren beland waar ze altijd zoveel over had gehoord in verhalen, en nu ook nog eens samen met de overleden partner van haar beste vriend. Het was vrij overweldigend voor het al niet te zekere poesje. "Je hoeft niet te blijven staan hoor," Haar zachte gegiechel deed Routpaw ook wat nerveus glimlachen, waarna ze naar haar toe stapte en op de door haar aangewezen plek ging zitten, opkijken in haar hemelsblauwe ogen."Je hoeft niet zenuwachtig te zijn, de reden dat jij gekozen bent voor deze profetie is omdat jij dichter bij het probleem staat dan Lizardpath. Bovendien wil StarClan je laten zien dat wij in je geloven, dat we jou vertrouwen." Er kwam een oprechte glimlach op haar gelaat en even straalde ze bijna net zo als de overleden poes. Starclan vertrouwde haar, Starclan vond dat ze de juiste keuze had gemaakt om haar voor deze rang aan te wijzen. Het was een teken van goedkeuring die ze altijd zo hard nodig had gehad. Ze deed wat ze moest doen, ze hoorde hier thuis. Even verzachtte haar blik. "Bedankt," Kwam er haast als een fluistering uit haar mond waarna ze even twijfelde. Uiteindelijk haalde ze toch haar moed bij elkaar en raakte voorzichtig met haar neusje de wang van Mousewish aan. Ze voelde net echt. "Iedereen mist je nog steeds zo Mousewish... Quietstep, Tigergaze, je kittens..." Haar oren gleden in haar nek. En Raptorecho vast ook, ergens diep in zijn zwarte hart, "...Wat is de waarschuwing?" Klonk er bezorgd met haar zachte stem.